Από την διπλωματία στην πολιτική του «Μacho Μan»

Γιώτα ΧουλιάραΠολιτικός συντάκτης

Φανταστείτε τώρα αυτό το στυλ στην πολιτική ζωή και στις διεθνείς σχέσεις.

«Το τακτ είναι η ικανότητα να λες σε κάποιον να πάει στον διάολο, με τέτοιο τρόπο που να τον κάνει να ανυπομονεί για το ταξίδι» είχε πει ο Βρετανός πολιτικός στρατιωτικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο οποίος υπήρξε ηγέτης της Μεγάλης Βρετανίας από την άνοιξη του 1940 έως το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1945, σε μια ομολογουμένως δύσκολη χρονική στιγμή για την Ευρώπη. Με τη δήλωση του αυτή ο Τσώρτσιλ, ο οποίος ήταν ενάντια στην Πολιτική Κατευνασμού (Appeasement Policy) του προκατόχου του Νέβιλ Τσάμπερλεν, ήθελε να δείξει πως στη διπλωματία υπάρχουν τρόποι να επιδείξεις ωμή και ρεαλιστική ισχύ απέναντι στον αντίπαλο σου ακόμη και όταν είσαι gentleman.

H αλήθεια είναι πως χρειάστηκαν αρκετά χρόνια στις διεθνείς σχέσεις για να περάσουμε από τη νοοτροπία της μεσαιωνικής Ευρώπης, όπου το δίκαιο του ισχυρού κυριαρχούσε και ο εκάστοτε ηγέτης βασίλευε Ελέω Θεού (Dei Gratia). Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι, θα πρέπει εδώ να επισημάνουμε πως η συγκεκριμένη φράση, η οποία χρησιμοποιήθηκε σε όλες τις ηγεμονίες και αυτοκρατορίες του παρελθόντος, υπάρχει μέχρι σήμερα στον τίτλο της βασίλισσας Ελισάβετ της Αγγλίας ως απομεινάρι της προσθήκης του 1521. Αποτελεί, όπως φαίνεται απομεινάρι του παρελθόντος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, κυρίως για λόγους συναισθηματικούς.

Η απόλυτη δύναμη προς το πρόσωπο του ηγεμόνα/ ανώτατου αρχηγού αποτελεί χαρακτηριστικό στοιχείο το οποίο από αρχαιοτάτων χρόνων κέντριζε το ενδιαφέρον των ανθρώπων και η λαϊκή κουλτούρα φρόντιζε να το ενισχύει με μύθους, θρύλους, ιστορίες και άλλα λαογραφικά στοιχεία ώστε να δημιουργούνται οι κατάλληλες εντυπώσεις. Από τα παραμύθια μέχρι και τα επικά ποιήματα, ο ανώτατος άρχοντας αποτελούσε το ηρωικό πρότυπο που μπορούσε με τα κατορθώματα και την επίδειξη δύναμης να υπερισχύσει έναντι κάθε αντιπάλου.

Διαβάστε τη συνέχεια στο huffingtonpost.gr