Οι ξένες Βάσεις στην Ελλάδα έχουν τη δική τους ιστορία

Η επικείμενη ανανέωση της «Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας» μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ, η οποία υπεγράφη το καλοκαίρι του 1990, έχει φέρει ξανά στο προσκήνιο το ζήτημα των ξένων βάσεων στο ελλαδικό χώρο. Ως γνωστόν, η ιστορία με τις στρατιωτικές Βάσεις τρίτων χωρών στην Ελλάδα ξεκινάει επί κυβερνήσεως στρατηγού Αλέξανδρου Παπάγου, τον Οκτώβριο του 1953, όταν αποφασίσθηκε να παραχωρηθεί «εις τας Ηνωμένας Πολιτείας το δικαίωμα όπως βελτιώσωσιν και χρησιμοποιήσωσιν από κοινού μετά της ελληνικής κυβερνήσεως ορισμένα αεροδρόμια και ναυτικάς εγκαταστάσεις εν Ελλάδι».

Ωστόσο, δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό το γεγονός, ότι λίγα χρόνια πριν από την απόφαση του Παπάγου να προχωρήσει σε διευκολύνσεις προς τους Αμερικανούς, είχαμε μια ακόμα πρόταση, από ελληνικής πλευράς, προς τη σύμμαχο Βρετανία, η οποία, εκτός των άλλων, συνέπεσε με τα γεγονότα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και έτσι δεν τελεσφόρησε.

Πιο συγκεκριμένα, σε έγγραφο του Foreign Office, τον Σεπτέμβριο του 1941, ο τότε πρωθυπουργός της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης, Εμμανουήλ Τσουδερός, στο πλαίσιο σύναψης της εκκρεμούς ελληνοβρετανικής στρατιωτικής συμφωνίας έκανε την εξής πρόταση στον Βρετανό Alexander Cadogan, μόνιμο υφυπουργό Εξωτερικών: Προσέφερε τη χρήση συγκεκριμένων ναυτικών και αεροπορικών βάσεων επί ελληνικού εδάφους, ώστε να δελεάσει τη βρετανική πλευρά (Βλ. το απόσπασμα: «M. Tsouderos indicated to Sir Alexander Cadogan that it would be the intention of the Greek Government to offer to H.M.G. the use of certain naval and air bases in Greek territory». F.O. 371/29817, R8810).

Η απόφασή του αυτή συνδεόταν με την προσπάθεια ενίσχυσης της μεταπολεμικής διαπραγματευτικής θέσης της χώρας, αναφορικά με τις εθνικές της διεκδικήσεις (Βόρεια Ήπειρος, Δωδεκάνησα, Κύπρος).

Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr