του Franco Venturini (*)
Οι Κούρδοι έχουν συνηθίσει να εγκαταλείπονται ή να προδίδονται. Από μικροί μαθαίνουν πώς οι δυνάμεις που νίκησαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο αρνήθηκαν να δεχθούν ένα κουρδικό εθνικό κράτος, πώς οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν μετά τη Συνθήκη των Σεβρών, πώς ο Σαντάμ Χουσεϊν προχώρησε σε εκτεταμένες σφαγές στο Ιράκ χωρίς η Δύση να αντιδράσει, πώς οργάνωσε την καταστολή εναντίον τους το Ιράν και, το κυριότερο, πώς τους πολεμά η Τουρκία. Όποιος δεν έχει Κράτος πρέπει τουλάχιστον να διαφυλάξει τη μνήμη.
Αυτή τη φορά, όμως, στη Συρία που βρίσκεται σε πόλεμο εδώ και οκτώ χρόνια, οι Κούρδοι και οι στρατιωτικές τους δυνάμεις είχαν πιστέψει ως είχαν βρει έναν σύμμαχο τόσο ισχυρό, που οι βλέψεις τους δεν θα έπεφταν και πάλι στο κενό. Η Αμερική δεν ήταν άλλωστε η μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου; Και για να νικήσει τους τζιχαντιστές του Isis, δεν είχε στείλει στην πρώτη γραμμή της μάχης τους Σύριους Κούρδους των Ypg, συγγενείς του PKK και εξ αυτού απεχθείς στην Τουρκία και τον Ερντογάν; Όχι, αυτή τη φορά δεν ήταν δυνατόν να τους εγκαταλείψει ο Ντόναλντ Τραμπ, τη στιγμή μάλιστα που είχαν πληρώσει έναν τόσο υψηλό φόρο αίματος.
Για τη συνέχεια ViaDiplomacy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.