16 Νοεμβρίου 1973, ήμουν στην τεχνική σχολή που είχε ο πατέρας μου Σατωβριάνδου 12 και Γ'Σεπτεμβρίου. Κατά τις 9.00 μ.μ. βγήκε ο κόσμος από το ΕΜΠ και έκανε πορεία μέχρι τα Χαφτεία και θυμάμαι να είμαι μπροστά στο ΜΙΝΙΟΝ και να τη χαζεύω, που φώναζε ο κόσμος "Δε σε θέλει ο Λαός, παρ'την πλύστρα σου και μπρος". Ήμουν 13,5 χρονών και παρακολουθούσαμε όλη τη φάση με ένα φίλο μου, τον Κυριάκο Κώτσογλου και γελούσαμε με τα συνθήματα.
Η αστυνομία περίμενε πιο κάτω, στα Χαφτεία και άρχισε το ξύλο και τα δακρυγόνα. Όπως έμαθα αργότερα από πρώην αστυφύλακα της φρουράς του Παπαδόπουλου, τον αείμνηστο Γιώργο Κουφαλιώτη, που ήταν εκείνο το βράδυ εκεί, νωρίτερα είχαν περάσει 2 φορές αυτοκίνητα (άγνωστο ποιων) και τους πέταξαν μολότοφ, προφανώς για να τους εξαγριώσουν. "Ήμασταν 20χρονα παιδιά ρε Κώστα και κατατρομοκρατημένοι, μας έκαναν κι αυτά και θέλαμε να ξεσπάσουμε".
Γύρισα τρέχοντας στη σχολή με τα δάκρυα να τρέχουν ποτάμι. Συνήθως είχε 200-250 παιδιά εκείνη την ώρα, αλλά βρήκα τουλάχιστον 500 ανθρώπους να κρύβονται μέσα στο κτίριο.
Θυμάμαι έναν παππού, κάπου 75 χρονών που ήταν καταματωμένος από γκλομπ που είχε δεχτεί στο κεφάλι. Πήρα το Πρώτων Βοηθειών και μου είπαν να τον πάμε εμείς εκεί, γιατί ήταν αδύνατον να στείλουν ασθενοφόρα. Ο κόσμος κατάφερε να φύγει για τα σπίτια του γύρω στις 10.30. Τον φίλο μου κι εμένα μας πήρε ο πατέρας του που είχε παρκάρει στην πλατεία Καραϊσκάκη, δεν μπορούσε να πλησιάσει περισσότερο. Ο πατέρας μου έλειπε σε ταξίδι στη Γαλλία.
Μου έρχεται στο μυαλό και μια αστεία σκηνή: 3 φοιτητές να τρέχουν από την πλατεία Ομονοίας κάτω την Γ' Σεπτεμβρίου και από πίσω να τους κυνηγάνε 20 αστυφύλακες. Στο ύψος της Βερανζέρου σκάνε μύτη κάπου 30 εργάτες με καδρόνια. Οι αστυφύλακες φρενάρανε όπως-όπως, κάνανε μεταβολή και φύγαν τρέχοντας πάλι προς την πλατεία.
Ο κόσμος θα είχε αποχωρήσει αν άφηναν την πορεία να ξεθυμάνει, αλλά με όλα όσα γίνονταν στους δρόμους, οι διαδηλωτές γύρισαν και κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο. Το ίδιο βράδυ μπήκε το τανκ...
Την επόμενη μέρα έβγαλε διάγγελμα ο Παπαδόπουλος και είχε μια φάτσα σα να "κουβάλαγε νερό στους πεθαμένους". Είχε καταλάβει ότι είχε πιαστεί κορόϊδο από την κλίκα του Ιωαννίδη. Το πρωινό της 17ης πήγαμε κανονικά στο σχολείο, αλλά απ'όλη την Αθήνα ακούγονταν διαρκώς πυροβολισμοί και μας είπαν να γυρίσουμε στα σπίτια μας. Παντού έβλεπες αστυνομικούς με αυτόματα όπλα να επιτηρούν κάθε γωνία. Ο στρατός είχε αποσυρθεί.
Όσοι αμφισβητούν ότι έγινε οτιδήποτε κακό εκείνο το βράδυ, είναι εξίσου ανόητοι με αυτούς που βλέπουν το Πολυτεχνείο σαν ένα σημείο καμπής και πτώσης της δικτατορίας με εκατόμβες νεκρών ηρώων. Είχαν προηγηθεί αντίστοιχα επεισόδια στη Νομική πριν λίγους μήνες και εκεί έπεσε απλά ένα γερό ξύλο.
Όλοι σχεδόν οι φόνοι ήταν αποτέλεσμα αδέσποτων σφαιρών, και έξω από το χώρο του Πολυτεχνείου. Από την άλλη, κάθε λογικός άνθρωπος που είδε την εξέλιξη των πραγμάτων, κατάλαβε ότι το περιστατικό ξέφυγε από τον έλεγχο επίτηδες, για να τρωθεί το κύρος του Παπαδόπουλου και να επικρατήσει η συμμορία του Ιωαννίδη, πράγμα που δεν άργησε να συμβεί.
Θυμάμαι τον αείμνηστο φίλο μου, Βασίλη Γεωργαρίου, ανιψιό του Θεοφιλογιαννάκου (αν και κατέληξε Πασόκος) που έμενε Λυκαβηττού 15 και Σόλωνος στο Κολωνάκι, 2 ορόφους κάτω από το σπίτι του "Πρωθυπουργού" Σπ. Μαρκεζίνη, ο οποίος, μετά την αλλαγή του καθεστώτος είχε τεθεί σε περιορισμό κατ'οίκον. Αυτό δεν μας εμπόδιζε να πηγαίνουμε στην ταράτσα, πάνω από το διαμέρισμά του και να πετάμε αεροπλανάκια στο διπλανό πάρκινγκ, χρησιμοποιώντας "Το Πιστεύω μου" του Παπαδόπουλου, που μας το έδιναν δωρεάν από το γραφείο Δημ.Σχέσεων της Αεροπορίας, στην οδό Αμερικής.
Κάναμε και πράξεις αντίστασης, βέβαια.... Πέρα από το ότι γεμίζαμε το μπαλκόνι του κυρίου Σπύρου με αεροπλανάκια (ήταν ευγενέστατος άνθρωπος και πάντα με το χαμόγελο, δεν μας κατσάδιασε ποτέ), δέσαμε μια μέρα, τα τσογλάνια, ένα δυναμιτάκι στο ασανσέρ, που έσκασε όταν ήταν μέσα η γυναίκα του Μαρκεζίνη, που η κακομοίρα έπεσε ξερή, νόμισε ότι την σκοτώνανε.
Τελικά, η Ιστορία θα καταγράψει ως μεγάλους κερδισμένους της σύγκρουσης αυτής, τον Λαλιώτη, τη Δαμανάκη και όσους εξαργύρωσαν χρυσά τα πενιχρά αγωνιστικά τους εύσημα, καθώς και το ΚΚΕ που έκανε τα αδύνατα δυνατά για να ιδιοποιηθεί ένα αυθόρμητο φοιτητικό ξέσπασμα προς ίδιον κομματικό όφελος.
Αυτή είναι η όλη ιστορία και δεν ασχολούμαι άλλο... Όπως συμβαίνει πάντα στην Ελλάδα, με λίγους ανώνυμους και σιωπηλούς ήρωες και εκατοντάδες "αντιστασιακούς" καιροσκόπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.