Οι δολοφονίες του Κωνσταντίνου Κατσίφα συνεχίζονται

Όλον τον Μάη και τον Θερτή μη με ψάχνετε, είμαι ανάμεσα Μπουλιαράτι και Λόγγο,
μ’ έχουν καλεσμένο οι παπαρούνες στο κόκκινο πανηγύρι τους.
Περπατώ και το αίμα μου φτάνει ως τον αστράγαλο…
Αντρέας Ζαρμπαλάς
«101 Ποιήματα για μια χούφτα τόπο, 1970-1991»

Του Γιώργου Κυριακού από την Ρήξη φ. 155
Η δολοφονία Κατσίφα ήταν η κορύφωση μιας σειράς ενεργειών που ξεκινούν από το 1994 με στόχο τη σύνθλιψη της ελληνικής μειονότητας. Απέναντι σε αυτήν, «αυτός ο δραπέτης» όρθωσε έναν «πύργο ατίθασο απέναντί τους» και συνεχίζει να τιμωρείται μετά θάνατον. Ο Κωνσταντίνος ο «προσκυνητής», όπως τον ονομάζουν για τις μοναχικές ολονυχτίες στο μοναστήρι Δρυάνου, άλλαξε κεφάλαιο στην περιοχή της μειονότητας όπως και στις σχέσεις των δύο χωρών. Δίπλα στα μνήματα των πεσόντων του ‘40, ένας νέος πεσών βρίσκεται στο Μπουλεράτι. Η δολοφονία του ένωσε το παρελθόν του 1914, του 1940, με το σήμερα. Ένωσε την κατεχόμενη Κύπρο του Σολωμού με τους Έλληνες της Αλβανίας.
Εδώ και κάποιο μικρό χρονικό διάστημα η οικογένεια του Κωνσταντίνου Κατσίφα ξεκίνησε να χτίζει ένα μικρό εκκλησάκι-εικονοστάσι στον λόφο που δολοφονήθηκε. Στα όνειρα του Κωνσταντίνου ήταν η ανέγερση ενός ναού, αναφορά ενότητας απέναντι στα διχαστικά δίπολα που κυριάρχησαν στη μειονότητα. Εκτός από πατριώτης-«σκληρό καρύδι», ο Κωνσταντίνος ήταν παιδί-διαμάντι: αλληλέγγυος, μοιραστικός, βαθιά ανθρώπινος. Για αυτό κι έγινε στόχος των αρχών. Το σημείο της ανέγερσης ήταν ήδη τόπος επίσκεψης-προσκυνήματος. Την Πέμπτη 10 Οκτωβρίου η αλβανική αστυνομία απαγόρεψε την ανέγερση, ενώ έστησε μπλόκα στις εισόδους, στους Βουλιαράτες, καθώς κι ένα συνεργείο ανακρίσεων: ποιοι ανέβαιναν επάνω, πότε, τι λένε, ακόμα και σε βοσκούς με απειλητικές ερωτήσεις, αν βόσκουν σε χωράφια νοικιασμένα ή δικά τους. Στη συνέχεια επέβαλε απαγόρευση της πρόσβασης στον λόφο του μαρτυρίου και ζήτησε άδεια ανεγέρσεως, ανέκδοτο, όταν χιλιάδες κτήρια είναι παράνομα χτισμένα και συνεχίζουν να χτίζονται χωρίς άδεια. Την επόμενη μέρα δρομολογήθηκε αίτηση προς τη Δημοτική Αρχή για την άρση της απαγόρευσης. Τη νύχτα του Σαββάτου ενεργοποιήθηκε το παρακράτος που κατάστρεψε ό,τι είχε χτιστεί, τα υλικά (κεραμίδια, τούβλα, τσιμέντα, νερό σε δοχεία) που με πολλές δυσκολίες ανέβηκαν σε έναν ανηφορικό λόφο.

Η Τουρκία των Βαλκανίων

Σε ένα διεθνές περιβάλλον, όπου είναι επιτρεπτή η επέκταση της Τουρκίας προς την πλευρά της Συρίας, το Αιγαίο, η Κύπρος και η Θράκη, όπως και η τουριστική Ρόδος, δεν στέκουν σωστά στον πολιτικό χάρτη-από τους σχολικούς έχει εξαφανιστεί η Κύπρος, ενώ το Καστελόριζο, αλλά και η Ρόδος ή η Κέρκυρα είναι πια προσθήκες κοντά στο υπόμνημα. Σε αυτήν τη βάση οφείλουμε να δούμε την «πίσω αυλή» της Τουρκίας, των φυλακίων του ΝΑΤΟ-ΗΠΑ ενάντια στη Ρωσία και δευτερευόντως της ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης. Ανεξάρτητα από το αρνητικό αποτέλεσμα της Συνόδου, σε μια διάρκεια, το ΝΑΤΟ εξοπλίζει, η ΕΕ δίνει το χρήμα σιωπηρά και η ελλαδική εξωτερική πολιτική ακολουθεί τον κατευνασμό των μεγάλων και μικρών θηρίων, διευρύνοντας μια τυπολογία εξωτερικής πολιτικής.

Η Αλβανία, ως Τουρκία των Βαλκανίων, με αυτές τις βεβαιότητες, παρόλο που το πολιτικό της σύστημα είναι απονομιμοποιημένο (60% επιθυμούν να μεταναστεύσουν σύμφωνα με δημοσκοπήσεις), μετατρέπεται σε κράτος-γενίτσαρο. Η ταξική επίθεση με τις συνταγές του ΔΝΤ, της ΠΤ και της ΕΕ για την ένταξη της Αλβανίας στην καπιταλιστική αγορά συνδυάζεται με έναν βαλκανικό αναδασμό. Η «βελούδινη ένωση» με το Κοσσυφοπέδιο διά μέσου ΝΑΤΟ-ΕΕ και η χρήση του εδάφους της από την κεμαλοσουλτανική Τουρκία την καθιστά αναθεωρητικό παράγοντα στη Βαλκανική. Η πρώην υπουργός Εθνικής Άμυνας, Κοδέλι, δήλωσε πως σε περίπτωση γαλλικού βέτο, «άλλο τόσο χειρότερο για εκείνους και τόσο καλύτερα για μας». Στο ίδιο κρεσέντο ο Κοσοβάρος υπουργός Εξωτερικών, Τσάκαϊ, δήλωσε: «Οι Ευρωπαίοι πρέπει να γνωρίζουν ότι υπάρχουν κι άλλες ατζέντες ενδιαφερόμενες για την περιοχή». ΝΑΤΟ και Τουρκία αφήνουν ή στηρίζουν τον χρήσιμο αλυτρωτισμό του αλβανικού κράτους, του οποίου, παρ’ όλα τα σοβαρά πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, ο σκληρός πυρήνας του κράτους λειτουργεί κανονικότατα. Τοιουτοτρόπως ενθαρρύνονται οι τσάμηδες του Ιντρίζι, που ανακοινώνουν ότι θα μπλοκάρουν τα σύνορα, στο μνημόσυνο του Κωνσταντίνου, στις 26 του Οκτώβρη.

Αναδρομή από την Άνοιξη του 1994

Τον Απρίλιο του 1994, μετά την ατιμώρητη ακροδεξιά προβοκάτσια της Επισκοπής, ένα πογκρόμ εξαπλώθηκε στον ελληνισμό της Αλβανίας (καταπολέμηση ενός δήθεν ελληνικού σχεδίου «LOTUS») με αποκορύφωμα τη δίκη-παρωδία των 5 στελεχών της οργάνωσης ΔΕΕΜ Ομόνοια για «εσχάτη προδοσία». Το αλβανικό κράτος, σε μια περίοδο πλήρους αποδιοργάνωσης και υποβασταζόμενο οικονομικά από την ξένη βοήθεια, επανεκκίνησε το ζήτημα του «εσωτερικού εχθρού». Η «νέα» Shik στη θέση της «κομμουνιστικής» Sigurimi, ήταν ο παράγοντας εθνικής συνοχής, εφόσον κανένας άλλος θεσμός δεν λειτουργούσε στο κράτος και στην οικονομία. Από την «ταξική πάλη» στον εθνικισμό, με τον ίδιο περίπου κατάλογο κατηγοριών, προβιβάστηκε η λειτουργία του σκληρού πυρήνα. Η «ταξική πάλη», που παραμέριζε τις εθνικές και θρησκευτικές διαφορές μεταξύ κοινοτήτων πίστης και εθνότητας, διαγράφοντάς τες, ενσωματωνόταν στην κυρίαρχη εθνική ταυτότητα. Το ίδιο το καθεστώς, παρόλο που επίσημα αναγνώριζε την ελληνική μειονότητα, στον προσδιορισμό του Έλληνα μειονοτικού αποψίλωνε τον εθνικό: «μειονοτικός»-σκέτα.

Από το 1992 μέχρι και την άνοιξη του 1994, παρόλη τη φτώχεια, την ανασφάλεια, τη μετανάστευση, υπήρξε αναβρασμός για όλα: εκπαίδευση, υποδομές, αναδασμός, αλλά κυρίως όνειρα για τη μειονότητα. Όμως, από τη μια το πολιτικό σύστημα στην Αλβανία, αναζητώντας διεθνείς προστάτες (ΝΑΤΟ, ΕΟΚ, ΗΠΑ, Τουρκία) επένδυε, χωρίς κενά, σε μια εθνικιστική ιδεολογία ως προϋπόθεση συνοχής, ακολουθώντας τις πρακτικές του ενβεριανού καθεστώτος κι από την άλλη το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα βρισκόταν προ εκπλήξεως για το ότι «υπήρχαν» Έλληνες στη διπλανή χώρα. Εκεί, σε αυτό το κενό, στην Ελλάδα, στήθηκε ένα μικρό εργαστήρι τυχοδιωκτισμού και ρητορείας που οδήγησε στο έγκλημα της Επισκοπής-αφορμή για την επιβολή καθεστώτος τρόμου στη μειονότητα.

Η πολιτική Ράμα, σήμερα, ίσως λειτουργεί ως ελιξίριο λήθης για τη διακυβέρνηση Μπερίσα. Όμως αυτή ξεκίνησε την καταπάτηση της περιουσίας των Χιμαραίων, ήταν υπεύθυνη για τη δολοφονία του Χιμαραίου Αριστοτέλη Γκούμα, αυτή τακτοποίησε μέσω της διοικητικής αποκέντρωσης τη διάσπαση της ελληνικής κοινότητας στη Χιμάρα. Τα δύο κόμματα, βουτηγμένα στη διαφθορά, αξιοποιώντας τον εθνικισμό ως «το τελευταίο καταφύγιο του κάθε αχρείου», παραδίδουν, το ένα στο άλλο, τη σκυτάλη. Η κατάσταση είναι τραγική, χωρίς κάθαρση.

Μετά την τρομοκρατία του ’94 και του ’97, αυτή η στροφή προς την Ελλάδα απέκτησε μονιμότητα. Η ελληνική μειονότητα, εκτός από απροστάτευτη είναι αποδεκατισμένη πληθυσμιακά, με αιτίες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές. Το ίδιο το σύμπτωμα της μετανάστευσης και της υπογεννητικότητας έχει εξελιχθεί στο κεντρικό ζήτημα επιβίωσης της ίδιας ως τμήματος ενός ιστορικού συλλογικού υποκειμένου. Το πανηγύρι στο χωριό, το «αντάμωμα» του Αυγούστου, έγινε το αποκλειστικό κοινό γεγονός. Το σπίτι στο χωριό, η επισκευή του, το χτίσιμό του, η περιποίησή του, είναι ο νέος προορισμός δίπλα στο νοικοκυριό «κάτω». Το σπίτι με τεράστια μάντρα, συνέχεια της ανάγκης για απομόνωση, φαίνεται πως συνδυάζεται με το τέλος του χωριού. Το σπίτι παντού, το χωριό πουθενά. Ενάντια και σ’ αυτό πάλεψε ο Κωνσταντίνος. Ο Κωνσταντίνος ο «προσκυνητής».

http://ardin-rixi.gr/