Η μισή καρδιά μου στην Κίνα βρίσκεται

Απόστολος Αποστολόπουλος
Σύντομη αλλά με υποσχέσεις η επίσκεψη του Προέδρου της Κίνας Σι Ζιπίγκ στην Αθήνα, τη Δευτέρα, 11 του μηνός. Η ατμόσφαιρα είχε άλλωστε προετοιμαστεί από την επίσκεψη του κ. Μητσοτάκη στο Πεκίνο προ ημερών. Τα Αθηναϊκά ΜΜΕ έδειξαν μέτριο ενθουσιασμό. Πιθανόν επειδή δεν περιμένουμε άμεσα θεαματικά αποτελέσματα. Πιθανόν επειδή ούτε οι ατλαντικοί και υπερατλαντικοί σύμμαχοι ανοίγουν σαμπάνιες για την άφιξη του Κινέζου. Τον βλέπουν περισσότερο σαν κίνδυνο παρά σαν ευκαιρία. Και εν πάση περιπτώσει τους ενδιαφέρουν μόνο οι δικές τους ευκαιρίες όχι οι ευκαιρίες μιας μικρής χώρας που την έχουν προτεκτοράτο και δεν κάνουν βήμα για να ελαφρύνουν τη θέση της.
   Ας θυμηθούμε, όμως, το πρόσφατο παρελθόν. Όταν ο Κ. Καραμανλής έγινε πρωθυπουργός εγκαινίασε μια πολιτική εγκάρδιας προσέγγισης με τη Ρωσία. Το πήγαιν’ έλα Μόσχα-Αθήνα και οι δημόσιοι εναγκαλισμοί με τον Πούτιν ήταν συχνό θέαμα στα ΜΜΕ. Οι δημοσιογράφοι μετέδιδαν, διαρροές από το Μαξίμου, ότι ο Πούτιν ρώτησε κάποια στιγμή τον Καραμανλή αν ανησυχεί για τυχόν αντιδράσεις των αμερικανών λόγω αυτής της διαφημιζόμενης πολιτικής φιλίας της ελληνικής κυβέρνησης με τη Μόσχα. Ο Καραμανλής του απάντησε, ελαφρώς έκπληκτος, διευκρίνιζαν οι διαρροές, ότι είναι γνωστό πως είναι φιλοαμερικανός και ως εκ τούτου δεν έβλεπε λόγο  ανησυχίας των αμερικανών. Αυτό, όμως, που δεν έβλεπε ο Καραμανλής το έβλεπαν οι Αμερικανοί, όπως καταλάβαμε όλοι αργότερα και τον έστειλαν σπίτι του. Το έβλεπε φυσικά και ο Πούτιν αλλά εκείνη την ώρα δεν σχολίασε την απάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού, σύμφωνα πάντα με τις διαρροές.
Ο Πούτιν δεν σχολίασε αλλά προειδοποίησε, με την ερώτησή του, για τους κινδύνους του ανοίγματος της Αθήνας προς τη Μόσχα. Πριν από μερικές μέρες, ως γνωστόν, ο Ρώσος πρέσβης στην ΕΕ, «προέβλεψε» ότι μετά τους Κούρδους έρχεται η σειρά της Ελλάδας να αντιμετωπίσει την αγνώμονα πολιτική των ΗΠΑ και το γιαταγάνι των Τούρκων. Εντάξει, για τη λυκοφιλία της Μόσχας με τον Ερντογάν δεν μίλησε ο πρέσβης αλλά στο τέλος-τέλος ο Πούτιν κάνει τους λογαριασμούς του. Την προειδοποίηση προς την Ελλάδα, πάντως, και πάλι την έκανε. Ακόμα και ο Χριστός έλεγε πες μια και δυο  φορές σε κάποιον την αλήθεια αλλά άμα δεν καταλαβαίνει παράτα τον.
Ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει ανάγκη να του πει στ’ αυτί ο Καραμανλής την ιστορία με τον Πούτιν γιατί την ξέρει όλη η Ελλάδα. Ούτε ασφαλώς είναι αφελής ώστε να μην έχει καταλάβει πόσο ενδιαφέρουν τους Αμερικανούς (του Τραμπ και οι αντίθετοι του Τραμπ) τα ελληνικά ανοίγματα στο Πεκίνο. Από πολύ έως θανάσιμα πολύ. Σε παρένθεση ούτε οι Κινέζοι είναι αφελείς. Και οι δυο, Μητσοτάκης και Κινέζοι, ξέρουν ότι ο Πομπέο πήρε εργολαβική αποκλειστικότητα για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης αντί να το αφήσει στα χέρια του Πεκίνου με τα μετάξια του, τα γεφύρια του και όλα τα καλά του. Ξέρουν και οι δυο, επίσης, ότι ειδικά ο Τράμπ αφήνει, λέει, τη Μ. Ανατολή για να αντιμετωπίσει την Κίνα. Η Ελλάδα που παίζει σ’ αυτό το παιχνίδι;
Η λογική ερώτηση είναι: οι ΗΠΑ δεν επέτρεψαν να πουλήσουμε πορτοκάλια και ροδάκινα στη Ρωσία γιατί θα επιτρέψουν ανοίγματα της Αθήνας στο Πεκίνο; Άλλωστε έγκυροι αναλυτές, όπως ο καθηγητής κ, Κ. Γρίβας, αναφέρουν ήδη ότι όχι μόνο οι Αμερικανοί αλλά και οι Βρυξέλλες/ Βερολίνο, έχουν ήδη αντιδράσει αρνητικά στις πρωτοβουλίες της Αθήνας. Πρωτοβουλίες υπαγορευμένες από την αδήριτη ανάγκη να έρθει χρήμα στη χώρα για να ξεφύγουμε από τη μιζέρια. Αν, όμως, όπως πολλοί πιστεύουν αλλά και παράγοντες των Βρυξελλών παραδέχονται, έστω με μισόλογα, ότι τα Μνημόνια και η αδιαλλαξία των Βρυξελλών/Βερολίνου οφείλονται όχι στους «τεμπέληδες Έλληνες» αλλά στο ότι έτσι διασώθηκαν οι Τράπεζές τους και ότι έχουν  συμφέρον να μας διατηρούν ως προτεκτοράτο, υποχείριό τους, γιατί θα επιτρέψουν επενδύσεις που θα μας βγάλουν από τις δυσκολίες;
Στόχος δεν είναι να διαχυθεί η απαισιοδοξία. Ούτε, πολύ περισσότερο, να υπονομευθεί η συγκεκριμένη προσπάθεια που στο τέλος-τέλος δεν υπόσχεται καζίνα ούτε επενδύει ελπίδες σε περίεργα «τυχερά» κεφάλαια. Το ζήτημα είναι κατά πόσον το ανακάτεμα των καζίνων με το δρόμο του μεταξιού μπορεί να ταιριάξουν και να προσπεράσουν τα ορατά και αόρατα εμπόδια. Δηλαδή αν κάποιοι σχετικώς μικροί ανταγωνιστές μπορούν να καθυστερούν τόσο καιρό την «αξιοποίηση του Ελληνικού» (με ή χωρίς εισαγωγικά) τι μπορεί να ελπίζει η κυβέρνηση για τους Κινέζους στα Λιμάνια όταν δεν τους θέλουν ούτε οι Αμερικάνοι ούτε οι Βρυξέλλες/ Βερολίνο;
Το δίλημμα είναι απλό. Οι επικυρίαρχοι επιτρέπουν ότι δεν τους ενοχλεί και απαγορεύουν οτιδήποτε, πρωτοβουλίες, επενδύσεις κλπ οδηγεί στην οικονομική άρα και πολιτική ανεξαρτησία της χώρας. Οι κολακείες περί αναβάθμισης της χώρας είναι « έπεα πτερόεντα», λόγια του αέρα, που αποκοιμίζουν ενώ χρειάζεται εντατική επαγρύπνηση και μέθοδος. Καλή, άριστη η εξαγωγή του κρόκου Κοζάνης όπως και κάθε άλλου αγροτικού προϊόντος, αν υπάρχει κάποια στοιχειώδης πολιτική ανάπτυξης και εξαγωγών στον αγροτικό χώρο. Ακόμα καλύτερα αν υπήρχε προσανατολισμός επενδύσεων σε κάποιας μορφής βιομηχανική ανάπτυξη σε επιλεγμένους τομείς. Πολλών, η άλλη μισή καρδιά τους στην Ελλάδα βρίσκεται. Οι απογοητεύσεις καραδοκούν.