Και οι Σελτζούκοι Τούρκοι ειρηνικά μετανάστευσαν στο Βυζάντιο…. ….Αλλά μετά….

Ειρηνική και Πολεμική Μετανάστευση
Η κινητικότητα των λαών, ιστορικά ποτέ δεν διακόπηκε

του Γιώργου Ανεστόπουλου
Μόλις τέλειωναν οι πόροι σε μια περιοχή (είτε απο υπερεκμετάλλευση, είτε για περιβαλλοντικούς λόγους, είτε πολεμική καταστροφή, είτε λόγω υπερπληθυσμού, είτε για οποιονδήποτε λόγο) , οι τοπικοί λαοί απλά (και αναγκαστικά) μετανάστευαν.
Την αρχή έκαναν πάντα λίγοι τολμηροί πιονιέροι που κατά κανόνα...γίνονταν πάντα ευπρόσδεκτοι από την νέα τους κοινωνία υποδοχής και η ζωή πολλών από αυτών βελτιώνονταν θεαματικά σε σχέση με τον πρότερο βίο τους στην παρηκμασμένη πατρίδα.
Τα νέα τους σύντομα ξεσήκωναν κι άλλους συντοπίτες τους. Έτσι, λίγοι λίγοι στην αρχή και κατόπιν μαζικότερα, κινούσαν τα καραβάνια των εξαθλιωμένων μεταναστών για άλλες πιο πλούσιες πολιτείες.
Στην αρχή ειρηνικά…Μα μόλις η νέα περιοχή «έκλεινε» τα σύνορά της στους όλο και πολυπληθέστερους μετανάστες παρίες των άλλων εθνών… πολεμικά πλέον.
Στην αρχή πχ οι Ρωμαίοι επέτρεπαν στα Γερμανικά Φύλλα να καλλιεργούν εκτάσεις εντός των συνόρων της Αυτοκρατορίας. Όταν όμως αυτοί άρχισαν να είναι όλο και πιο πολυπληθείς, όλο και πιο επιθετικοί και διεκδικητικοί, τότε η Ρώμη άρχισε να τους «κλείνει την πόρτα». Και τότε φυσικά άρχισε ο «Μεγάλος Κίνδυνος για την Αυτοκρατορία».
Ανάλογα φερόταν πάντα ιστορικά κάθε μα κάθε Πολιτεία.

Επιβίωση: ο Υπέρτατος Ρυθμιστής
Πάντα ήταν θέμα επιβίωσης. Και το ένστικτο της επιβίωσης είναι ο πιο αδίστακτος κι ο πιο ισχυρός σύμβουλος. Ένθεν κακείθεν.
Τι διαφορετικό υπάρχει τάχα στο τώρα, στο σήμερα;
Τίποτε απολύτως. Οι ίδιοι Νόμοι Φυσικής Επιβίωσης ισχύουν όπως πάντα.
Ακόμη - και για την ώρα - είμαστε στην φάση που οι «εκτός Νυμφώνος του Ανεπτυγμένου Βορρά» Μετανάστες έρχονται ειρηνικά επιθυμώντας να περάσουν τα σύνορα και να «εγκατασταθούν στην Γη της Επαγγελίας».
Κι εφόσον ο «γηρασμένος» Βορράς έχει ανάγκη απο νέο αίμα και εργασιακό δυναμικό, ακόμη δέχεται τις «εισροές». «Κλωτσάει», διαμαρτύρεται, αντιδρά, μα στην πράξη εξακολουθεί να τις δέχεται.
Αλλά να που ήδη μπήκε στην «κρίσιμη ενδιάμεση φάση της επιλογής» των μεταναστών που θα γίνουν δεκτοί. Που θα πάρουν την πολυπόθητη «πράσινη κάρτα».
Γίνεται λόγος πλέον για αποδοχή μόνον των ειδικοτήτων που έχει ανάγκη ο Βορράς.
Η τρίτη φάση όμως είναι ο «Κορεσμός». Τότε που ο Βορράς θα φτάσει στο σημείο να πει
«Τέλος. Οχι άλλο. Αρκετά. Τα κενά μας γεμίσανε».
Το ότι θα το πει σύντομα είναι Ηλίου Φαεινότερον. Πάντα αναγκάζονταν να το πουν κάποια στιγμή οι Πολιτείες Υποδοχής.
Αυτό επ' ουδενί δεν σημαίνει φυσικά, ότι θα σταματήσουν όμως και οι «ενδιαφερόμενοι» να κρούουν τη «Θύρα για να εισέλθουν».
Τουναντίον. Θα είναι δεκάδες (αν όχι εκατοντάδες) εκατομμύρια περισσότεροι οι ενδιαφερόμενοι, δεδομένης της υπεργεννητικότητάς τους απο τη μια, της πλήρους καταστροφής των πόρων των εθνών τους από την άλλη και της απορρέουσας εξαθλίωσής τους ως αναγκαστικό επακόλο
Και η πείνα τότε, συνοδευόμενη από το πολιτικά «εσκεμμένο» (ενισχυτικό) μπόλιασμα της Σύγκρουσης των Πολιτισμών θα μετατρέψει τους εξαθλιωμένους μετανάστες σε έναν ενιαίο σκληρό στρατό που θα νοιώθει την κατάλυση του Βορρά ως την μοναδική φυσική διέξοδο για την επιβίωσή τους.
Όπως άλλωστε συνέβαινε πάντα ιστορικά.
Ουδέν καινόν υπό τον ήλιον.
Πάντοτε, αυτός που πίσω του είχε την πείνα και την εξαθλίωση να τον ωθεί μπροστά στην Πρώτη Γραμμή του πολέμου διεκδικώντας τροφή, στέγη, νερό είχε τα ισχυρότερα κίνητρα για να πολεμήσει και να θυσιάσει λυσσασμένα, αποφασισμένα και χωρίς δεύτερη σκέψη την ζωή του.

Βορράς και Μετανάστευση
Η μετανάστευση ήταν πάντα σύμφυτη με την Πορεία της Ανθρώπινης κοινωνίας. Αρκεί να θυμηθούμε την μεγάλη πορεία του Αφρικανικού ανθρωποπίθηκου μερικά εκατομμύρια χρόνια πριν προς Βορράν.
Ή τις επί χιλιάδες χρόνια μετακινήσεις των Ινδοευρωπαϊκών φυλών προς δυσμάς και Βορράν κατά κανόνα.
Ή και το πέρασμα του Βερίγγειου από την Ευρασία στην Αμερική πριν χιλιάδες χρόνια, πέρασμα που έδωσε τις χιλιάδες φυλές των Ινδιάνων της Αμερικανικής Ηπείρου.
Ή και τις μετακινήσεις των Ξανθών φυλών των Γαλατών, Γότθων, Σαξόνων, Βίκινγκς, Σλάβων, Ρως και άλλων.
Ή και τις μετακινήσεις εκατομμυρίων χριστιανών από τις Οθωμανικές περιοχές των Βαλκανίων προς τον Χριστιανικό Βορρά και Δύση.
Ή και τα εκατοντάδες εκατομμύρια Μεταναστών από κάθε Φυλή που έχουν συρρεύσει στην Αμερικανική Ήπειρο τους τελευταίους αιώνες.
Η μετανάστευση και η ανθρώπινη κινητικότητα δεν έχει τέλος στην Ανθρώπινη ιστορία. Και πάντα, μα πάντα πίσω της κρυβόταν η «πείνα» και η συνακόλουθη εναγώνια και δη αποφασιστική αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.
Στα χιλιάδες χρόνια της ιστορίας της η Ευρώπη απορρόφησε χιλιάδες μεταναστευτικά κύματα.
Εάν εστιάσουμε δε στα τελευταία εξήντα χρόνια θα εντοπίσουμε εν αρχή τα εκατομμύρια μεταναστών που μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο στράφηκαν από την υπανάπτυκτη ευρωπαϊκή περιφέρεια προς την ανεπτυγμένη Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, τα επίσης εκατομμύρια μεταναστών από πρώην ευρωπαικές αποικίες, τα επίσης εκατομμύρια πολιτικούς πρόσφυγες του Ψυχρού Πολέμου, τις εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων των πολέμων στα Βαλκάνια την δεκαετία του '90.
Μα το χειρότερο «Μεταναστευτικό Κύμα» και δη εφάμιλλο σε ένταση πίεσης με τις αρχαίες εποχές των Ινδοευρωπαϊκών εισβολών ή και των Προ και ΜεσοΜεσαιωνικών βρίσκεται ήδη ενώπιον του Βορρά.
Τόσο ο ΟΗΕ όσο και η ΕΕ έχουν προβλέψει μετά βεβαιότητας πως ο Βορράς πρέπει να προετοιμαστεί για την «Μεγάλη Μετανάστευση».
Ή αλλιώς, όπως ωμά θα έπρεπε να την ονομάσουμε, την «Μεγάλη Εισβολή».
Ίσως δεν είναι και τόσο «κομψός» ο όρος, αλλά σίγουρα δεν είναι ούτε «ατυχής» ούτε «αδόκιμος».

Οι Ορδές της Κλιματικής Κατάρρευσης
Όταν ο Νότος καίγεται, όταν οι Έρημοι γιγαντώνονται, όταν εξαφανίζονται τα καλλιεργήσιμα εδάφη, τα δάση και το πόσιμο νερό, τότε η πείνα, η δίψα, οι ασθένειες, η εξαθλίωση κι ο θάνατος καταπλακώνουν τις κοινωνίες των ανθρώπων. Η μιζέρια και ο φόβος δεν τους αφήνουν καμία αισιοδοξία κι ελπίδα για την ζωή τους σε αυτά τα μέρη. Μόνη τους καθημερινή επιλογή η κλοπή, η παραβατικότητα και ο φόνος για να βρούν κάτι να φάνε και να επιβιώσουν.
Και τότε αρχίζει η «Μεγάλη Μετακίνηση». Σαρώνοντας ότι βρουν μπροστά τους. Ο άνθρωπος τότε δεν καλλιεργεί. Παρά καταναλώνει ότι βρει μπροστά του. Ουσιαστικά «σαρώνει σαν ακρίδα» ότι βρεθεί στο διάβα του και όποιον έχει την ατυχία να του εναντιωθεί (για να προστατεύσει κι αυτός το βιός του). Σκοτώνει και λεηλατεί για να κλέψει πόρους επιβίωσης. Όποιος λαός βρεθεί στο διάβα του εξοντώνεται και υποδουλώνεται. Κυριαρχεί ο Νόμος της Επιβίωσης του ισχυροτέρου. Οι Μάζες μετατρέπονται σε πεινασμένες οργισμένες Ορδές και αυτές σε Επιθετικούς Στρατούς.
Αυτή την «Μανιασμένη Επίθεση» θα υποστεί εκ των πραγμάτων και ο Βορράς σύντομα.
Κι αυτό δεν είναι Εσχατολογική Προφητεία παρά Ιστορική και αντικειμενικά προβλέψιμη προοπτική. Ακόμη δε χειρότερα, ήδη «Ορατή Βεβαιότητα».

Ελλάδα: Η Πρώτη Γραμμή
Ποτέ μα ποτέ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως η Βασική Πύλη γι' αυτόν τον Βορρά είναι η Ελλάδα.
Όλα αυτά τα «Πολεμικά Μεταναστευτικά Κύματα» θα προσκρούσουν, για μια ακόμη πολλοστή ιστορικά φορά, στον Αμυντικό Κυματοθραύστη της Ελλάδας – «δια χειρός Τουρκίας» φυσικά που ούτε έπαψε ούτε θα πάψει ποτέ να μας δημιουργεί εσκεμμένα σοβαρά πολεμικά προβλήματα.
Η Ελλάδα θα μετατραπεί στην Κόκκινη Πρώτη Γραμμή του Βορρά σε αυτή την διαρκή και ανελέητη επίθεση.
Για μιαν ακόμη φορά οι Κρίσιμες Μάχες για την σωτηρία του Ανθρώπινου – και δη Ευρωπαϊκού – Πολιτισμού θα δοθούν και πάλι σε Ελληνικά εδάφη. Η ιστορία θα επαναληφθεί για πολλοστή φορά. Να εύχεται μόνον ο Βορράς αυτές οι Κρίσιμες Μάχες να είναι Μαραθώνας και Σαλαμίνα και όχι Μάτζικερτ.
Θα είμαστε άραγε μόνοι για μιαν ακόμη φορά στην Ιστορία μας; Έτσι δυστυχώς δείχνουν τα πράγματα όσο η ΕΕ αρνείται να συστήσει Κοινή Στρατιωτική Δύναμη και Δυνάμεις Ασφαλείας που θα φρουρούν τα Ελληνικά (ευρωπαϊκά) σύνορα. Κι ο λόγος φυσικά είναι το ότι εν τοιαύτη περιπτώσει θα ερχόταν με μαθηματική βεβαιότητα και άμεσα σε πολεμική σύγκρουση με την Τουρκία. Και ο Βορράς πάντα «στήριζε» την Τουρκία.
Άλλωστε, ήδη βρισκόμαστε καθημερινά μόνοι ανάμεσα Σφύρας και Άκμονος στα Ευρωπαϊκά «Ανθρωπιστικά Fora» και Δικαστήρια βαλλόμενοι πανταχόθεν με αφορμή τους δεκάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες που αποβιβάζονται ετσιθελικά και εγκαθίστανται κάθε χρόνο στα νησιά και στη χώρα μας σε συνθήκες απολύτου ένδοιας.
Συνεπώς, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη τάχιστα να αναπτύξει εξαιρετικά ισχυρές Δυνάμεις Ασφαλείας και Ένοπλες Δυνάμεις που θα της προσδώσουν «Αμυντική Αυτάρκεια και αποτελεσματικότητα» στις επερχόμενες αδυσώπητες εισβολές καθώς και να βελτιώσει δραστικά, τολμηρά και αποφασιστικά το «Δόγμα Συμμαχιών» της (πχ βλ. Ρωσία) εφόσον οι Δυτικοί της Σύμμαχοι εξακολουθούν για μια ακόμη πολλοστή ιστορικά φορά να μην την «στηρίζουν σθεναρά και έγκαιρα» - αντιθέτως να της «υποσκάπτουν διαρκώς την Εθνική Ασφάλεια και την Εδαφική Ακεραιότητα».

Παραδίδοντας ατόφιο το Έθνος στα παιδιά μας
Κλείνοντας, εκ των πραγμάτων θα πρέπει να αναρωτηθούμε :
Κάποτε υπήρξε ένας Μιλτιάδης, ένας Θεμιστοκλής, ένας Λεωνίδας, ένας Κίμωνας για να σταματήσουν τις Επιτιθέμενες Ασιατικές Ορδές.
Σήμερα τάχα, υπάρχει κανείς στην Ελλάδα ;
Τι θέση έχει δώσει άραγε τα τελευταία τριάντα χρόνια η Ελληνική Κοινωνία και η Πολιτεία των Πολιτικών στους Αξιωματικούς των Δυνάμεων Ασφαλείας της και των Ενόπλων της Δυνάμεων ώστε να αναδειχθούν μέσα από τις τάξεις τους οι Νέοι Πολέμαρχοι;
Μήπως τους διατηρεί ακόμη κι επίμονα σε μια (επιβαρυντική για την «Βιωσιμότητα του Έθνους») «ιδιότυπη Πολιτειακή Καραντίνα»;
Μήπως όταν πάει να «αναδειχθεί» κάποιος Ηγέτης Στρατιωτικός, η Ελληνική Πολιτεία αντί να τον προωθήσει στην Πολιτική τον «κλαδεύει απαξιωτικά» σε κάποιες «Κρίσεις»;
Μήπως η Ελληνική Πολιτεία επί δεκαετίες απαξιώνει τον «Πατριωτισμό» εξοβελίζοντάς τον στο Πυρ το Εξώτερον της Πολιτικής και δη σε μια ιδιόμορφη Κοινωνική Εξορία;
Λαμβάνει μήπως κανείς υπόψιν του πως και στα τέλη του 19ου αιώνα σε κάπως παρόμοια κατάσταση βρισκόταν η χώρα και ακολούθησε η «Γνωστή Εθνική πανωλεθρία του Ελληνοτουρκικού Πολέμου του 1897»;
Θυμάται μήπως κανείς ότι και προπολεμικά παρόμοιους διωγμούς και απαξίωση υφίσταντο οι Έλληνες Αξιωματικοί και ότι η Εικόνα του Ελληνικού Στρατού σώθηκε τότε χάρη στο Υψηλό αυθόρμητο πολεμικό φρόνημα των Ελλήνων Στρατιωτών στα Μέτωπα του '40;
Συνειδητοποιεί κανείς τάχα αυτόν τον εξαιρετικά επίφοβο «Κοντινό Εθνικό Κίνδυνο» του «Κλιματικού Πολέμου»;
Αλλά γιατί να τον συνειδητοποιήσουν οι «Οικονομικοί και Πολιτικοί Κρατούντες»;
Βλέπεις, τις δύσκολες Εθνικές Στιγμές αυτοί και οι ευγενείς γόνοι τους ιστορικά «την κάνουν πάντα» προς τις «Ασφαλείς Μητροπόλεις του Βορρά».
Ο Λαός, τα Παιδιά της Φτωχολογιάς και των Πατριωτών είναι που μένουν πάντα πίσω να πολεμήσουν και να υποστούν τα πάνδεινα.
Άντε και οι «Μαυραγορίτες» που αγωνιούν να σκυλέψουν τα πτώματα των Ελλήνων Αγωνιστών.
Οι Κοτζαμπάσηδες και οι Μαυροκορδάτοι επιστρέφουν πάντα μετά τον Πόλεμο, όταν είναι ασφαλή τα πράγματα για να καρπωθούν τα Οφίτσια και τα Οικονομικά Οφέλη από την «Ανασυγκρότηση της Χώρας».
Να αναλάβουν τις «Προμήθειες και τα Δημόσια Έργα», τις «Απευθείας Αναθέσεις», τα «Υπουργεία», να «απομυζήσουν τις επιδοτήσεις» εις βάρος για μια ακόμη φορά της φτωχολογιάς - όσων τουλάχιστον θα έχουν επιζήσει.
Και φυσικά – όπως ανέκαθεν συνέβαινε - για να πολεμήσουν δόλια και να διώξουν τους Οπλαρχηγούς και τους Αγωνιστές από την Πολιτική Κονίστρα ώστε απερίσπαστοι να ξαναδιασπαθίσουν την έρμη τη χώρα.
Εκείνη είναι η φάση που οι Μαυροκορδάτοι δικάζουν τους Καραϊσκάκηδες και ρίχνουν στα μπουντρούμια τους Κολοκοτρώνηδες.
Η Επόμενη Πενταετία θα δείξει πολλά. Πάρα πολλά.
Μα το κυριότερο που θα δείξει είναι εάν διδαχτήκαμε τίποτε από την ιστορία μας για το πώς κερδίζεται και πως «διατηρείται ένα Έθνος».
Το τραγικό είναι ότι τα πράγματα διεθνώς κινούνται εξαιρετικά γρήγορα.
Πολύ πιο γρήγορα απ' ότι μπορεί να απορροφήσει και ν' «ανταπεξέλθει» η «Ραστώνη», ο «Αντιπατριωτισμός» και ο «Ωχαδερφισμός» της Ελληνικής Πολιτικής και ίσως ίσως της ίδιας της Ελληνικής Κοινωνίας.
Κι αυτό είναι το χειρότερο απ' όλα.