28/11/08

Περί Εξοπλισμών Ελλάδος και Τουρκίας

Mετά την ανακοίνωση για την ακύρωση εξοπλιστικών προγραμμάτων, η Τουρκία, σε συνεργασία με την Κίνα, απέκτησε πυραυλικά συστήματα που μπορούν να πλήξουν σχεδόν το σύνολο των ελληνικών νησιών που βρίσκονται κοντά στις ακτές της δυτικής Τουρκίας
Παραθέτουμε παρακάτω κείμενο που γράφτηκε στις 18 Απριλίου 2001, κάτω από το πρίσμα της ανακοίνωσης που έβγαλε τότε το τουρκικό ΓΕΕΘΑ και ανακοίνωνε την ακύρωση κάποιων εξολισιτκών προγραμμάτων.
Η ανακοίνωση, που είχε βγει κάτω από το βάρος της τεράστιας οικονομικής κρίσης που αντιμετώπιζε τότε η Τουρκία, έκανε αίσθηση στην Ελλάδα και είχε δημιουργήσει ελπίδες για τη μείωση των εξοπλισμών.
Ακολουθεί το κείμενο.

Αθήνα 18 Απριλίου 2001
Περί Εξοπλισμών
του Σάββα Καλεντερίδη
Γενικά
Η Τουρκία, μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, εν αντιθέσει με τις υπόλοιπες χώρες του ΝΑΤΟ, αλλά και όλες τις χώρες που ανήκαν στο πρώην Σύμφωνο της Βαρσοβίας, μετά από την υιοθέτηση ενός μεγαλεπήβολου ‘Εθνικού Σχεδίου Στρατηγικών Στόχων’ τις αρχές της δεκαετίας του 1990, προχώρησε στην αύξηση των εξοπλιστικών της δαπανών, πετυχαίνοντας τον...εκσυγχρονισμό των ενόπλων της δυνάμεων και την ενίσχυση της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας.
Είναι γνωστές οι επιτυχίες της Τουρκίας στον τομέα της αεροναυπηγικής με την κατασκευή των αεροσκαφών F 16 στις δικές της εγκαταστάσεις, στον τομέα της ναυπήγησης πολεμικών, με την κατασκευή φρεγατών υποβρυχίων και άλλων πολεμικών πλοίων, στον τομέα της δορυφορικής τεχνολογίας, καθώς και στον τομέα της κατασκευής άλλων οπλικών συστημάτων, των οποίων η αξία ανέρχεται ετησίως περίπου στο ένα δισεκατομμύριο δολάρια.
Τα τέλη της δεκαετίας του 1990, η Τουρκία υιοθέτησε το νέο ‘Εθνικό Σχέδιο Στρατηγικών Στόχων’, το οποίο προέβλεπε την αναγωγή των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων σε ένα από τους πέντε μεγαλύτερους και πιο σύγχρονους στρατούς στον κόσμο, αλλά και της τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας σε μία από τις δέκα μεγαλύτερες βιομηχανίες του κόσμου, με εξαγωγικούς προσανατολισμούς, κυρίως σε μια σειρά από χώρες που κατατάσσονται στον τουρκογενή και τον ισλαμικό χώρο.
Μέσα στα πλαίσια αυτού του εικοσαετούς προγράμματος, οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις συνέταξαν ένα ‘Πρόγραμμα Εκσυγχρονισμού των ΤΕΔ’ ύψους 150 δισεκατομμυρίων δολαρίων, το οποίο και άρχισαν να περιφέρουν στις χώρες που εμπορεύονται οπλικά συστήματα, με σκοπό
• Την εξασφάλιση διεθνούς πολιτικής στήριξης για τους εθνικούς στρατηγικούς στόχους που τέθηκαν στο ‘Εθνικό Σχέδιο Στρατηγικών Στόχων’ και
• Την παραχώρηση στην τουρκική αμυντική βιομηχανία υψηλής τεχνολογία που είναι απαραίτητη για την κατασκευή σύγχρονων οπλικών συστημάτων.


Η Πολιτική της Απειλής Χρήσης Βίας στις Ε – Τ Σχέσεις
Η ισορροπία δυνάμεων που θεωρείται ότι υπήρχε τη δεκαετία του ’70 μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, κυρίως στον αέρα και στη θάλασσα, ανατράπηκε τη δεκαετία του ’80, κυρίως λόγω της έλλειψης κατάλληλων αντανακλαστικών από πλευράς της Ελλάδας, στους πολιτικούς στόχους και στις πολιτικές κινήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Κύπρο κυρίως.
Η ανατροπή αυτή της ισορροπίας των δυνάμεων, έδωσε τη δυνατότητα στην Τουρκία να υιοθετήσει ένα δόγμα άσκησης ενός τύπου πολιτικής έναντι της Ελλάδας, ο οποίος είναι δυνατόν να χαρακτηριστεί σαν ‘Άσκηση Πολιτικής υπό την Απειλή της Χρήσης Βίας’.
Τα κύρια χαρακτηριστικά της πολιτικής αυτής είναι τα εξής.
• Η Τουρκία επιλέγει προσεκτικά τον πολιτικό στόχο που θέλει να πετύχει.
• Αρχίζει να τον υποστηρίζει με την επίκληση διαφόρων ιστορικών, πολιτικών ή νομικών επιχειρημάτων αν υπάρχουν.
• Κάνει επίδειξη της στρατιωτικής της δύναμης και υπεροπλίας.
• Προκαλεί κρίση και ένταση που έχει σχέση με τον πολιτικό στόχο που έχει θέσει και
• Υποχρεώνει την Ελλάδα να υποχωρήσει, υπό την απειλή της χρήσης βίας.


Η Τουρκία έχει κάνει χρήση της πολιτικής σε πάρα πολλές περιπτώσεις κατά τη δεκαετία του ’80 και του ’90, με κυριότερες
• Τις πολυάριθμες κρίσεις που προκαλούσε κάθε φορά η έξοδος του ‘Χώρα’ ή του ‘Σισμίκ’ για ‘έρευνες’ στο Αιγαίο
• Την κρίση του Φεβρουαρίου του 1987
• Την κρίση του Νοεμβρίου του 1994 (Κύρωση της Συνθήκης για το Θαλάσσιο Δίκαιο)
• Την κρίση των Ίμια τον Ιανουάριο του 1996
• Την κρίση στην Κύπρο τον Αύγουστο του 1996 με τα γεγονότα που στοίχισαν τη ζωή στους Σολωμού και Ισαάκ
• Την κρίση των S-300
• Την κρίση Οτζαλάν

Από μια απλή θεώρηση των παραπάνω κρίσεων είναι εύκολο να βγάλει κανείς συμπεράσματα, σχετικά με την επιτυχία ή όχι της άσκησης της πολιτικής αυτής από πλευράς της Τουρκίας.

Η Αντίδραση της Ελλάδας τη Δεκαετία του ‘90
Τη δεκαετία του ’90, η Ελλάδα άρχισε να αντιλαμβάνεται και να αισθάνεται το μέγεθος της τουρκικής απειλής και προχώρησε για πρώτη φορά ίσως στη νεώτερη ιστορία της, στην σοβαρή αντιμετώπιση του ζητήματος ‘Πολιτική Άμυνας και Ασφάλειας’ της χώρας.
Μέσα στα πλαίσια της αντιμετώπισης αυτής, η Ελλάδα άρχισε να σχεδιάζει προσεκτικά τους δικούς της εθνικούς στόχους και να τους υποστηρίζει με κατάλληλες κινήσεις στον τομέα της ενίσχυσης της στρατιωτικής και της αποτρεπτικής ισχύος της χώρας. Έτσι προέκυψαν τα γνωστά ΕΜΠΑΕ, τα οποία έδωσαν τη δυνατότητα στη χώρα μας να αντιμετωπίζει με διαφορετική άνεση τις απειλές της Τουρκίας, όπως αυτές εκφράζονται από τους δικούς της εθνικούς στόχους και επιδιώξεις και από την ‘Άσκηση Πολιτικής υπό την Απειλή της Χρήσης Βίας’.

Η Πολιτική Προσέγγισης Ελλάδας – Τουρκίας
Αυτό το παιχνίδι ‘της ‘γάτας με το ποντίκι’, που έπαιζε η Τουρκία με την Ελλάδα, στα τέλη της δεκαετίας του ’90, άρχισε να μην αποδίδει τα αναμενόμενα και έγινε πλέον φανερό ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί χωρίς πολύ σοβαρά ρίσκα για την ίδια την Τουρκία.
Το παιχνίδι αυτό κατέστη αναποτελεσματικό για τους εξής κυρίως λόγους:
• Κλείσιμο της ψαλίδας στο ισοζύγιο δυνάμεων Ελλάδας –Τουρκίας
• Επίδειξη πολιτικής αποφασιστικότητας της Ελλάδας
• Αποδυνάμωση της Τουρκίας, κυρίως λόγω του πολυετούς αγώνα εναντίον των Κούρδων
• Ευρωπαϊκής διάστασης στις παραδοσιακές Ε-Τ διαφορές.

Για τους παραπάνω λόγους, η Τουρκία και αυτοί που την στηρίζουν πολιτικά σε αυτό το παιχνίδι που γίνεται επί δεκαετίες στις Ε-Τ σχέσεις και κυρίως πάνω από το Αιγαίο, εξ’ ανάγκης εγκατέλειψαν την ‘Άσκηση Πολιτικής υπό την Απειλή της Χρήσης Βίας’ προχώρησαν στο δόγμα της πολιτικής προσέγγισης Ελλάδας – Τουρκίας και στην επιδίωξη επίτευξης των πολιτικών στόχων μέσα από διαδικασίες όπως είναι:
• Ο διμερής πολιτικός διάλογος
• Τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης
• Η οικονομική ενοποίηση των νησιών του Αιγαίου με τις απέναντι τουρκιές ακτές
• Η οικονομική ενοποίηση της τουρκικής με την ελληνική Θράκη
• Η δημιουργία κλίματος φιλίας και εμπιστοσύνης μεταξύ των δυο λαών, μέσα από διαδικασίες ιστορικής και πολιτισμικής αλλοτρίωσης κυρίως του ελληνικού λαού, κλπ

Η πολιτική αυτή, υποστηρίζεται από τουρκικής πλευράς, χωρίς να έχει ανακοινωθεί καμία διάθεση υποχώρησης από τις πάγιες πολιτικές της θέσεις στα θέματα των γνωστών της διεκδικήσεών της στο Αιγαίο, ενώ μπορούμε να πούμε ότι αυτές έχουν αναβαθμισθεί ποιοτικά, αφού όλο και δυνατότερα, αλλά και συχνότερα ακούγονται φωνές από επίσημα χείλη στην Τουρκία για την υποχρέωση της Ελλάδας να αποστρατικοποιήσει τα νησιά του Αιγαίου, ιδιαίτερα τώρα που δεν υφίσταται τουρκική απειλή και ένταση στις Ε-Τ σχέσεις.

Η ‘Αγώνας της Μείωσης των Εξοπλισμών’ μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας
Η Τουρκία, παρά το φαινομενικά ήπιο κλίμα στις Ε-Τ σχέσεις, συνέχιζε το μεγαλεπήβολο εξοπλιστικό της πρόγραμμα, των 160 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Στα μέσα του έτους 2000, άρχισαν να παρουσιάζονται τα πρώτα προβλήματα στην χρηματοδότηση των εξοπλιστικών προγραμμάτων της Τουρκίας.
Η αδυναμία αυτή έγινε πιο εμφανής μετά την οικονομική κρίση της 22ας Νοεμβρίου 2000.
Η αδυναμία υλοποίησης μέρους των εξοπλιστικών προγραμμάτων από πλευράς της Τουρκίας, θεωρείται και ένας από τους κυριότερους λόγους που το εβραϊκό λόμπι που συντόνιζε τις σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και ΗΠΑ, απουσιάζει από το προσκήνιο στην νέα κυβέρνηση Μπους. Για τον ίδιο επίσης λόγο παρατηρείται η εξασθένηση των στρατιωτικών σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ-Τουρκίας και μεταξύ Τουρκίας-Ισραήλ το τελευταίο εξάμηνο.
Μετά από την εμφάνιση της κρίσης της 20ης Φεβρουαρίου 2001, οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις αναγκάσθηκαν να προβούν σε δημόσια ανακοίνωση την 16η Μαρτίου για τη συμβολή του στρατού στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, με την υλοποίηση προγράμματος εξοικονόμησης πόρων μέσα από περικοπές δαπανών και από την αναθεώρηση του εξοπλιστικού τους προγράμματος.
Μετά από αυτή την ανακοίνωση αυτή του τουρκικού ΓΕΕΘΑ, άρχισαν σποραδικά να δημοσιεύονται άρθρα για την αναθεώρηση διαφόρων εξοπλιστικών προγραμμάτων των ΤΕΔ.
Δύο περίπου ημέρες μετά την επίσκεψη του Έλληνα υπουργού εξωτερικών στην Άγκυρα, όπου συζητήθηκε μεταξύ άλλων και το θέμα της μείωσης των εξοπλιστικών δαπανών της Ελλάδας (ο Έλληνας υπουργός εξωτερικών ανέφερε στους εκπροσώπου τύπου σε δηλώσεις που έκανε στην Άγκυρα, ότι η Ελλάδα αποφάσισε να αναβάλει την προμήθεια του μαχητικού αεροσκάφους Eurofighter), το τουρκικό ΓΕΕΘΑ προέβη σε δεύτερη ανακοίνωση αναβολής 32 εξοπλιστικών προγραμμάτων, που ισοδυναμούν σε μείωση των εξοπλιστικών δαπανών ύψους 19 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Η ανακοίνωση δεύτερη ανακοίνωση του τουρκικού ΓΕΕΘΑ έγινε για να διαφυλαχθεί το φιλολαϊκό πρόσωπο του τουρκικού στρατού και να αποφευχθούν αντιδράσεις του λαού εναντίον του στρατού, ο οποίος σημειωτέον είναι ο βασικός υπεύθυνος της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η Τουρκία, αλλά και της πρόκλησης της τελευταίας οικονομικής κρίσης.
Πάντως υπάρχουν ενδείξεις ότι η ανακοίνωση του τουρκικού ΓΕΕΘΑ έγινε για να διευκολύνει κάποιες κινήσεις που γίνονται στην Ελλάδα, στο κρίσιμο ζήτημα των εξοπλιστικών δαπανών, που την περίοδο εκείνη (πρώτο δεκαήμερο του Μαρτίου) αντιμετώπιζαν δυσκολίες στην εξεύρεση επιχειρημάτων που θα δικαιολογούσαν κάποιες αποφάσεις μείωσης των δαπανών για την άμυνα.
Την ύπαρξη κάποιας ενεργού σχέσης μεταξύ των αποφάσεων των δύο χωρών, αποδεικνύει και το από 17 Απριλίου 2001 δημοσίευμα της εφημερίδας Μιλλιέτ που αναφέρεται στην αναβολή προμήθειας από πλευράς των ΤΕΔ των αρμάτων Λέοπαρντ, σε συνδυασμό με αντίστοιχη απόφαση της ελληνικής πλευράς. Το ως άνω δημοσίευμα στηρίζεται σε πηγή του τουρκικού ΓΕΕΘΑ.

17 σχόλια:

  1. Και εμείς αντί να απαντήσουμε με με μεγαλύτερου μεγέθους οπλικά συστήματα καθόμαστε και τους κοιτάμε.

    Αλήθεια πόσοι γνωρίζουν ότι από τα τουρκικά παράλια μπορεί πλέον να υπάρξουν τυφλά χτυπήματα τουρκικών πυραύλων στο κέντρο της Αθήνας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι επίπεδο κάλυψης αστικών πληθυσμών με οργανωμένα υπόγεια καταφύγια είπαμε πως έχουμε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Παιδιά
    τα κείμενά μας δεν τα γράφουμε για να προκαλέσουμε πανικό και να δημιουργήσουμε κλίμα ηττοπάθειας στον κόσμο.
    Ας με συγχωρήσετε για το "πατερναλιστικό" υφος, αλλά τα θέματα εξωτερικής πολιτικής και εθνικής άμυνας απαιτούν σοβαρότητα και υπευθυνότητα.
    Πολύ εύκολα ένα καθ' όλα σωστό άρθρο, ανάλυση ή σχόλιο, με μια απλή "εκτροπή", μπορεί να επηρεάσει αρνητικά και εκληφθεί διαφορετικά από τον απλό αναγνώστη και αντί για ενημέρωση, να βρεθούμε να κάνουμε προπαγάνδα ή ψυχολογικό πόλεμο στον ίδιο μας το λαό.

    φιλικά


    Σάββας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κύριε Καλεντερίδη, είχαμε πράγματι κλείσιμο της ψαλίδας στο ισοζύγιο δυνάμεων Ελλάδας-Τουρκίας στα τέλη της δεκαετίας του 1990; Αν προερχόταν από οποιονδήποτε άλλον η πληροφορία εκτός από εσάς, θα την αμφισβητούσα πολύ έντονα. Αλλά αυτό που μου φαίνεται πραγματικά δύσκολο να πιστέψω, είναι η "επίδειξη πολιτικής αποφασιστικότητας της Ελλάδας". Μιλάμε για τα χρόνια των Ιμίων (1996) και της συμφωνίας της Μαδρίτης (1997). Το 1998 ήταν οι S-300 και το Φεβρουάριο του 1999 η επαίσχυντη παράδοση Οτσαλάν που ζήσατε από τόσο κοντά. Το Σεπτέμβριο 1999 ξεκινά μετά η "διπλωματία των σεισμών" και το Δεκέμβριο έχουμε το Ελσίνκι και τις υπόγειες δεσμεύσεις για το Κυπριακό. Για ποια πολιτική αποφασιστικότητα μπορούμε να μιλάμε;

    Η όλη πολιτική προσέγγισης που ακολούθησε μάλλον βόλευε ακριβώς αυτή την έλλειψη πολιτικής αποφασιστικότητας.

    Ιωάννης Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ιωάννη Μ., αναφέρομαι στο Εννιαίο Αμυντικό Δόγμα, στα ΕΜΠΑΕ, στα συστήματα αντιαροπορικής άμυνας, στα υπερσύγχρονα υποβρύχια, στους σκαλπ κλπ.
    Τη δεκαετία του 1990 έγιναν πολλά πράγματα, που δεν μπόρεσαν να δώσουν, όμως, την πολιτική αποφασιστικότητα που θα έπρεπε για να ξεπεραστούν τα προβλήματα και να χειριστούμε καλύτερ τις κρίσεις.
    Ιδιαίτερα για την Κρίση των Ιμίων, διάβασε το σχετικό κεφάλαιο "Τα Ίμια και ο Οτσαλάν" στο βιβλίο μου "Παράδοση Οτζαλάν, η Ώρα της Αλήθειας".

    φιλικά

    Σάββας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τότε με μπέρδεψε η αναφορά σε τέλη δεκαετίας 1990. Δεν ξεκίνησαν αυτά να γίνονται τέλη της δεκαετίας του 1990. Η επάνοδος Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία (ενός διαφορετικού, λιγότερο λαϊκιστή και πιο αποτελεσματικού, αλλά το ίδιο δημοφιλούς Ανδρέα Παπανδρέου) έδωσε μια νέα ώθηση στα εθνικά και αμυντικά πράγματα της χώρας. Τότε ήταν που εξαγγέλθηκε το Δόγμα ΕΑΧ. Μετά τα Ίμια, που βοήθησαν στο να διαγνωσθούν ένα σωρό προβλήματα της άμυνάς μας, έγιναν κάποια βήματα, αλλά για περιορισμένο χρονικό διάστημα και μετά μας πήρε η κάτω βόλτα.

    Έχω την αίσθηση ότι το κείμενό σας αυτό του 2001 δεν αντανακλά τη διάλυση, όχι μόνον σε υλικό, αλλά κυρίως σε ηθικό επίπεδο, που είχε συντελεστεί σε όλα τα επίπεδα την περίοδο 1996-2004.

    Ιωάννης Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Iωάνη Μ. δεκτή η κριτική.
    Απλά, πιστεύω ότι επί Άκη Τσοχατζόπουλου στο υπουργείο Άμυνας έγιναν σωστά βήματα στην κατεύθυνση του κλεισίματος της ψαλίδας στο αρνητικό για μας ισοζύγιο δυνάμεων με την Τουρκία.
    Σε πολιτικό επίπεδο, ιδιαίτερα μετά το 1999, έγινε η στροφή για να καταστεί δυνατή η αντιμετώπιση των τουρκικών προκλήσεων μέσω Ε.Ε.
    Όσον αφορά τη διάλυση, κυρίως σε πολιτικό επίπεδο, έχω να πω ότι υπήρχαν τομείς της εξωτερικής μας πολιτικής που δεν υποστηρίχθηκαν σωστά.
    Τέλος, το κείμενο είναι του 2001. Αν το ανήρτησα, το έκανα για΄τι θεωρώ ότι το κεφάλαιο "Η Πολιτική της Απειλής Χρήσης Βίας στις Ε – Τ Σχέσεις" έχει διαχρονικότητα.

    φιλικά

    Σάββας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Για να το λέτε εσείς, έτσι θα είναι και είναι ενθαρρυντικό ότι σε μια περίοδο που τα νομίζαμε όλα "μαύρα κι άραχνα" έγινε και κάτι καλό.

    Το μεγάλο σφάλμα Τσοχατζόπουλου για το στρατό (ξηράς κυρίως) ήταν ότι μείωσε τη θητεία στους 12 μήνες. Πώς να επανδρωθούν επαρκώς οι μονάδες μετα; Αν το είχε συνδυάσει τουλάχιστον με στράτευση στα 18, θα ήταν τότε ένα μέτρο θετικό, τελικά. Αλλά δεν έγινε αυτό και οι σημερινοί κυβερνώντες, ενώ πήγαν να το κάνουν, τελικά ανακοίνωσαν (βλ. πρόσφατο πρωτοσέλιδο του Ελεύθερου Τύπου, αυτές τις μέρες) μια εντελώς μεσοβέζικη λύση που δεν θα έχει την ίδια αποτελεσματικότητα με τη στράτευση στα 18.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σαββα πιστευεις ότι η Τουρκία θα έκανε ποτε το επόμενο ΒΗΜΑ εάν υποθέσουμε την ύπαρξη ένος θερμού επεισοδίου

    Μήπως εκμεταλλεύεται τσάμπα την διαλλακτικότητα μας και ίσως και την ηττοπάθεια μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δεν μιλάμε για θερμό επεισόδιο.
    Η Τουρκία σχεδιάζει τις κρίσεις, έχοντας προεξοφλήσει ότι δεν πρόκειται να γίνει χρήση βίας.
    ΟΛΟΙ θα πρέπει να λάβουν υπ' όψιν τους ότι σε έναν πόλεμο κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει το αποτέλεσμα.
    Αν λοιπόν γίνει θερμό επεισόδιο ή και πόλεμος, το πιο πιθανό είναι να βγάζουν μπουρμπουλήθρες από τα αποβατικά τους οι Τούρκοι για αρκετά χρόνια. Και ό,τι γράφω δεν είναι τυχαίο. Ομιλώ και γράφω μετά λόγου γνώσεως.
    Μετά από μια τέτοια εξέλιξη, όμως, οι εξελίξεις στο εσωτερικό της Τουρκίας, αλλά και του στρατού, θα είναι απρόβλεπτες.
    Οι Τούρκοι δεν ξέχασαν και αν ναι μάλλον δεν θα πρέπει να ξεχάσουν το 1919-1921. Τότε κινδύνεψαν να σβηστούν από το χάρτη.
    Τα προβλήματα συνεχίζουν να υπάρχουν στο εσωτερικό της Τουρκίας και ίσως να είναι οξύτερα.
    Ελπίζω λοιπόν ότι θα επικρατήσει η σωφροσύνη.

    Σάββας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. • Η δημιουργία κλίματος φιλίας και εμπιστοσύνης μεταξύ των δυο λαών, μέσα από διαδικασίες ιστορικής και πολιτισμικής αλλοτρίωσης κυρίως του ελληνικού λαού, κλπ

    Ίσως γι' αυτό από το "90 εθνική μουσική και χορός έγινε το τσιφτετέλι... η αλήστου (πολιτιστικής) μνήμης Κορομηλά κατέβαζε στην εκπομπή της δημοτικά σχολεία όπου δασκάλες του χορού της κοιλιάς δίδασκαν στα ελληνόπουλα και τις ελληνοπούλες πώς να λικνίζονται... ναι υπήρξαν δάσκαλοι που κατέβαζαν τα σχολεία τους εκεί για να διαπαιδαγωγήσουν... στα ΜΟΕ υπάγονταν κι αυτά...
    Ιουλιανός ο Παραβάτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Καλησπέρα κύριε Καλεντερίδη,

    έχω ξανά σχολιάσει κάποιο άρθρο σας θετικά, και θα επαναλάβω το ίδιο όσον αφορά αυτό. Σε περίπτωση που κρίνω πως διαφωνώ μαζί σας σε κάποιο άλλο θα αντιπαραθέσω τη γνώμη μου μιας και μας δίνετε τη δυνατότητα να εκφράζουμε τη γνώμη μας - και σας ευχαριστούμε γι' αυτό.

    Εγώ δεν θέλω να κουράσω, ωστόσο επιμένω και θα επαναλάβω πως η ΕΛΛΑΣ έχει τύχη απένταντι στον οποιονδήποτε αντίπαλο οι ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ. Αυτό για να γίνει αν μη τι άλλο θα χρειαστούμε κάποιες αλλαγές τουλάχιστον στην παιδεία μας.

    Ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία.
    Λουκάς Συμπεράς
    38 Ετών - Αθήνα
    http://www.enwmenoihellenes.blogspot.com/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ακριβώς κύριε Καλεντερίδη συμφωνώ. Αλλά θα ήθελα να επισημάνω και κάτι άλλο. Πολλοί ρίχνουν στο ανάθεμα την ηγεσία μας για την στάση που έχει επιλέξει εδώ και 35 χρόνια. Είναι εύκολο να κατηγορείς τους πάντες για κάποιες επιλογές (και εγώ είμαι μέσα σε αυτούς που κατηγορούν τους πολιτικούς μας για ενδωτισμό). Αλλά ας δούμε ποιες θα ήταν οι εξελίξεις αν αντιδρούσαμε στις κλιμακώσεις που κατά καιρούς επιχειρήθηκαν με πλήρους κλίμακας στρατιωτική βία. Οι Τούρκοι για να περάσουν «απέναντι» θέλουν μέσα. Αεροπορικά ή ναυτικά δεν γίνεται αλλιώς. Ακόμα και η Ανατολική Θράκη δεν μπορεί να έχει όλο το Τουρκικό στράτευμα πάνω της γιατί ουσιαστικά είναι αποκομμένη από το σώμα της Τουρκίας και γιατί όπως λέμε «ποτέ δεν κουβαλάς όλα τα αυγά σ’ ένα καλάθι». Για να κάνουν οτιδήποτε πρέπει να διεξαχθεί πρώτα ένας αεροναυτικός πόλεμος που πρέπει να τον κερδίσουν. Τέτοιος πόλεμος διεξάγεται μόνο με πλοία και αεροπλάνα και όχι με ξιφολόγχες. Η ποιότητα αλλά και οι αριθμοί σαφώς και δεν τους εξασφαλίζουν πλεονέκτημα σίγουρης νίκης. Αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι η Ελληνική πολιτική ηγεσία επιδιώκει πράγματι μια καταστροφή της στρατιωτικής μηχανής της Τουρκίας. Δεν είμαι σίγουρος αν επιδιώκει έστω και την ταπείνωση αυτής της στρατιωτικής μηχανής. Πιστεύω πως πέρα από συναισθηματισμούς που μπορεί να έχει κάποιος προσωπικά. Αν η τουρκική στρατιωτική μηχανή ήταν αυτή που είναι με την νοοτροπία που έχει αλλά έστρεφε το βλέμμα αποκλειστικά αλλού χωρίς να έχει βλέψεις σε Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο. Ίσως και να ήμασταν απροκάλυπτα σύμμαχοί τους παρά το βεβαρημένο ιστορικό παρελθόν μας. Αυτό ίσως γιατί υπάρχει στις ηγεσίες μας ανομολόγητος ένας φόβος Λιβανοποίησης της Τουρκίας σε περίπτωση που καταστραφεί η συνοχή της που της εξασφαλίζει το τσιμέντο που λέγεται «στρατός - Κεμαλισμός». Κανείς δε θέλει να βρίσκεται δίπλα σε ένα Λίβανο με τις διαστάσεις και την πολυπλοκότητα της Τουρκίας. Πολλοί δεν βλέπουν αυτό αλλά ένα διαχρονικό «φόβο» των ελλήνων έναντι της Τουρκίας. Εγώ λέω ότι ο φόβος γεννάει μίσος και εμείς το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι ούτε να φοβόμαστε ούτε να μισούμε αλλά να καταλάβουμε για να βρούμε με ποιο τρόπο θα υπερασπίσουμε τα ιστορικά μας δικαιώματα έχοντας πάντα σαν δεδομένο ότι έχουμε απέναντί μας κάποιον που έχει διαφορετικό πολιτικό πολιτισμό και δίχως να αυτοευνουχιζόμαστε θεωρώντας τους εαυτούς μας ανίκανους να διεξάγουμε ένα νικηφόρο πόλεμο έναντι της Τουρκίας. Ας μην ξεχνάμε ποτέ πως εμείς δεν έχουμε εκφράσει βλέψεις σε τουρκικά εδάφη οπότε και μόνο η καταστροφή των αεροναυτικών ικανοτήτων τους θα ήταν νίκη για μας ενώ για αυτούς νίκη θα ήταν η κατάληψη και η επικυριαρχία σε ξένα εδάφη. Πράγμα που είναι απείρως ποιο δύσκολο ακόμα και για δυνάμεις όπως η Αμερική ή το Ισραήλ (αν θέλει κανείς κάποιο πρόσφατο παράδειγμα: Ιράκ - Λίβανος).

    Ελευθέριος Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ένας πόλεμος για να διεξαχθεί αποτελεσματικά - απ' ότι έχει καταδειχθεί ιστορικά - απο μια κοινωνία πρέπει να πληρούται η μια απο τις δύο συνθήκες.

    Ή η κοινωνία είναι τόσο πλούσια που μπορεί να "εξαγοράσει έναν ισχυρό μισθοφορικό στρατό" και δη «υψηλής τεχνολογίας»,

    ή - εαν δεν είναι πλούσια - είναι υποχρεωμένη να χτίσει έναν ισχυρό στρατό μέσω της "Στρατιωτικοποίησης της ίδιας της κοινωνίας" .

    Εμείς τι απο τα δύο κάνουμε?

    Τίποτε απο τα δύο.

    Το τι σημαίνει "Πλούσια κοινωνία" και δημιουργία ισχυρού μισθοφορικού στρατού υψηλής τεχνολογίας μέσω της «ισχύος του χρυσού» είναι απολύτως ξεκάθαρο τι σημαίνει. Δεν απαιτεί επεξηγήσεις.

    Το άλλο όμως, το "στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας" - όταν μιλάμε για φτωχή κοινωνία - χρήζει μάλλον επεξηγήσεων, έστω και αν προκαλεί εφιάλτες στην κοινωνία.

    Για να αγοραστούν οι απαιτούμενοι υψηλοί εξοπλισμοί και να διατηρηθεί ένα υπεράριθμο και υψηλής ποιοτικής στάθμης Στράτευμα απαιτούνται πόροι, που μια φτωχή κοινωνία δεν τους έχει. Άρα απαιτούνται υψηλοί φόροι που θα στερήσουν πόρους απο την «Ειρηνική Ζωή». Για να το αντέξει αυτό η κοινωνία πρέπει να μην έχει το νου της σε αυτή την άλλη "ποιότητα ζωής". Πρέπει το κοινωνικοοικονομικό της μοντέλο διαβίωσης να είναι προσανατολισμένο σε άλλα «πρότυπα ζωής» - και δη, όχι «καταναλωτικά». Χρειάζεται συνεπώς "ιδεολογική εστίαση" στην "Άμυνα".

    Αυτό σημαίνει πχ να "αγιοποιήσει" τον Στρατιωτικό/πολεμικό τρόπο ζωής, την σκληρή εκπαίδευση, τα όπλα, την μακρόχρονη θητεία, την θητεία και των δύο φύλων, την στρατιωτική εκπαίδευση στα σχολεία, την σκληρή τιμωρία των «επίορκων» που τσακίζουν με τις «προμήθειες» και τις «μίζες» τους εξοπλισμούς και πολλά αλλα ακόμη «δυσάρεστα» στον «εν ραστώνη» Έλληνα, τον εθισμένο στις «καθημερινές απολαύσεις» της ειρηνικής ζωής.

    Σαφώς και προκαλεί «δυσθυμίες» μια τέτοια «Στάση ζωής». Τα «ανακλαστικά» που έχει αναπτύξει η «σύγχρονη καταναλωτική Ελληνική κοινωνία» είναι σφόδρα ενάντια σε κάτι τέτοιο.

    Αλλά η ιστορία έχει αποδείξει ότι δεν υπάρχει ενδιάμεσος δρόμος.

    Ή αυτός, ή η υποταγή στον «ανώτερο στρατιωτικά» εχθρό που ΠΑΝΤΑ υπάρχει κι έρχεται να καλύψει το «πολεμικό κενό» που άφησε η «ραστώνη» του άλλου.

    Και η πίτα σωστή και ο σκύλος χορτάτος δεν γίνεται.

    Θέλουμε δεν θέλουμε ζούμε σε ένα πανάρχαιο πολεμικό σταυροδρόμι.

    Θέλουμε δεν θέλουμε πρέπει να συναγωνιστούμε την Τουρκία σε εξοπλισμούς και πολεμική αποτελεσματικότητα.

    Μέχρι πότε?

    Είναι ένα ερώτημα όχι μόνον φιλοσοφικό αλλά και πρακτικό.

    Μέχρι τώρα γνωρίζαμε πως οι πόλεμοι καταστρέφουν κοινωνίες.

    Το ’89 με την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ μάθαμε πως και οι κούρσες εξοπλισμών καταστρέφουν κοινωνίες.

    Δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε όμως:

    Εάν πριν τριάντα χρόνια που ίσως είχαμε την υπεροπλία, είχαμε πολεμήσει με την Τουρκία και την είχαμε στείλει άλλα τριάντα χρόνια πίσω οικονομικά και με κατεστραμμένο στρατό, δεν θα ήμασταν σε καλύτερη μοίρα σήμερα ?

    Αντιθέτως, εάν σε δέκα χρόνια η Τουρκία είναι πυρηνική δύναμη κι εμείς όχι (για εκεί άλλωστε πάει το πράγμα έστω κι αν κάνουμε πως δεν το βλέπουμε ως κοινωνία), μπορούμε να φανταστούμε τις Γεωστρατηγικές ολέθριες συνέπειες για την Ελλάδα?

    Μήπως τελικά, ένας πόλεμος την κατάλληλη στιγμή κοστίζει πολύ λιγότερο κι έχει πολύ πιο σημαντικά κέρδη απ' ότι ένας "οιονεί ακήρυκτος πόλεμος" διπλωματίας και εξοπλισμών που κρατάει δεκαετίες κι εξαντλεί οικονομία και κοινωνία?

    Εν κατακλείδι, η σκληραγωγημένη κοινωνία μπορεί να κάνει πόλεμο. Και δεν διστάζει να επιλέξει ΑΥΤΗ την κατάλληλη στιγμή γι' αυτό χωρίς να άγεται και να φέρεται απο την πολιτική του αντιπάλου.

    Η «μαλ(θ)ακή» επ’ ουδενί. Απλώς φοβάται. Κι αυτό ο "αντίπαλος" το "νοιώθει" και γίνεται διαρκώς πιο επιθετικός και διεκδικητικός.

    Διαλέγουμε και παίρνουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Έχουμε διαλέξει και έχουμε πάρει κ. Ανεστόπουλε εδώ και 12 χρόνια. Φανερό δεν είναι;
    IoΠ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Δυστυχώς θα πρέπει, με θλίψη να συμφωνήσω μαζί σου αγαπητέ φίλε ΙοΠ.

    Όπως με εξίσου μεγάλη θλίψη σκέφτομαι τι γινόταν πάντα ιστορικά σε τέτοιες ανάλογες καταστάσεις ανά τον κόσμο.

    Προκειμένου να "αλλάξουν τα πράγματα" "κάποιοι έπαιρναν πάντα πρωτοβουλίες".

    Διαπιστώνοντας την καταστροφική "ενδοτική και εθνομειοδοτική πολιτική" του έθνους τους αποφάσιζαν να "ενεργοποιήσουν" τα "εθνικά ανακλαστικά" του λαού τους με "δυσάρεστους τρόπους".

    Άκρως "δυσάρεστους τρόπους".

    Γνωρίζοντας πως μόνον το "αίμα" ξυπνάει το "αίμα" επιδίδονταν στις πανάρχαιες τεχνικές της "προβοκάτσιας". Λέγεται πχ πως η σφαγή των Τουρκοκυπριακών χωριών από Ελληνοκύπριους που έδωσε το τελικό έναυσμα για την επέμβαση των Τούρκων στην Κύπρο ήταν ενορχηστρωμένη απο την ίδια την Τουρκία.

    Φήμες? Δεν έχει καμία μα καμία σημασία. Γεγονός είναι πως μέσω ανάλογων ενεργειών και παρασκηνιακών ενορχηστρώσεων της γείτονος, ο Τουρκικός σκοπός επετεύχθη.

    Ανάλογες ενέργειες χρησιμοποιήθηκαν ξανά και ξανά στην ιστορία όλων των λαών.

    Κι όταν δεν υπάρχουν εθνικές μειονότητες για να χρησιμοποιηθούν ως "πυροκροτητές έναρξης εθνικών συγκρούσεων", τότε εφεύρισκαν περιστατικά τύπου Δίδυμων Πύργων.

    Τίποτα δεν μένει "κενό" στη Φύση.

    Η ανησυχία μου είναι μήπως το "κενό" της Ελληνικής Εθνομειοδοτικής Ενδοτικής Δειλής Εξωτερικής/ Αμυντικής πολιτικής έρθουν να καλύψουν για μια ακόμη φορά ιστορικά «κάποιοι άλλοι». Είτε Έλληνες, είτε ξένοι.

    Που θα φροντίσουν με τις κατάλληλες αιματηρές τρομοκρατικές ενέργειες εντός του Ελληνικού χώρου, που θα στοιχίσει ποταμούς ελληνικού αίματος και θα φορτωθεί φυσικά στους Τούρκους να ξυπνήσουν την "Εθνική Μανία", το "πολεμικό ένστικτο" του λαού μας, που θα ξυπνήσει τις "Τουρκικές Μνήμες", που θα τεντώσει στο έπακρο τα "εθνικά ανακλαστικά" και την "στρατιωτική συνείδηση" του Έλληνα μέσω της οργής για το φρεσκοχυμένο Ελληνικό αίμα.

    Και που φυσικά, μια τέτοια Συλλογική Συνείδηση θα φέρει στην εξουσία τους "ανάλογους πολέμαρχους πολιτικούς".

    Αναρωτιέμαι ειλικρινά.

    Οι Έλληνες πολιτικοί δεν αναλογίζονται πόσο κοντά έχουν φέρει με τον ενδοτισμό τους την Ελληνική κοινωνία σε τέτοια "ανεξέλεγκτα Πολιτειακά έκτροπα"?

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.