20/1/09

Δυο διαδικτυακές φωνές από το Καστελόριζο. Να τις στηρίξουμε με την προσοχή μας!



http://www.megisti.gr/news.asp

http://gymnasiomegistis.googlepages.com/news-group

3 σχόλια:

  1. Οι "Πράσινες - Εναλλακτικές (οικο)κοινότητες" θα μπορούσε να είναι η "τελική λύση" για την αναζωογόνηση των νησιών μας...και όχι μόνον...όλης της εγκατελειμμένης Ελληνικής υπαίθρου και δη κυρίως της Μεθορίου...

    ...θα έπρεπε, ομάδες πολιτών απο την Ενδοχώρα να κινήσουν οργανωμένα προς τα μικρά νησιά που γογγύζουν απο την έλλειψη πληθυσμού και να ιδρύσουν "Πράσινες κοινότητες"...

    ...θα έπρεπε αυτά τα εγχειρήματα δε, να στηριχτούν οικονομικά απο την ίδια την Πολιτεία ως "Εθνική επένδυση"...

    ...αλλά επειδή η Πολιτεία συνηθίζει να "κοιμάται", ιδιώτες θα έπρεπε να αναλάβουν πρωτοβουλία δράσης...

    ...τώρα, με τα εθνικά επικίνδυνα τεκταινόμενα στο Αγαθονήσι, στο Φαρμακονήσι, στο Καστελόριζο, στη Ρω και σε εκατοντάδες ακόμη νησιά μας στο Αιγαίο η πολιτική της ίδρυσης "Πράσινων κοινοτήτων" γίνεται ακόμη πιο επίκαιρη και επιτακτική...

    ...κι αυτό γιατί κανείς δεν θα πάει μόνος του σε ένα ακατοίκητο ή μισοκατοικημένο νησάκι χωρίς εξασφάλιση πόρων και ικανών συνθηκών αξιοπρεπούς διαβίωσης...

    ...εαν όμως μιλάμε για μια ολόκληρη κοινότητα 50 ή εκατό ανθρώπων?

    ...εαν μιλάμε για παροχή εδαφών απο το κράτος και συνδυασμούς χρηματοδότησης απο πόρους κρατικούς, ΟΤΑ, Κοινοτικούς, ιδιωτικούς και Χορηγών?

    ...Η πράσινη επιχειρηματικότητα δίνει πολλές λύσεις αξιοπρεπούς διαβίωσης που αδυνατεί να δώσει η γνωστή μέχρι τώρα "οικονομία του Ιδιώτη"...

    ...γιατί η "Πράσινη κοινότητα", η "Πράσινη Επιχειρηματικότητα" συνδυάζει νόρμες του "ιδιωτεύειν" και της "συλλογικότητας" αποδεχόμενο και καλλιεργώντας ταυτόχρονα και τα δύο...

    ...μπορούμε να αναστήσουμε τα νησιά μας και να διπλασιάσουμε μέσω αυτής της πληθυσμιακής και "οικονομικής αναβίωσής" τους
    την αποτρεπτική ισχύ της χώρας μας...

    ...συν τοις άλλοις, το κίνημα των Πράσινων Κοινοτήτων είναι κατ' εξοχήν Ευρωπαικό...

    ...οι Πράσινες Κοινότητες του Αιγαίου θα έλξουν ευρωπαίους πολίτες που θα θελήσουν να γίνουν πολίτες αυτών...

    ...τι θα κάνει τότε η Τουρκική Πολεμική μηχανή?

    ...θα θέτει διαρκώς σε κίνδυνο την ζωή Ευρωπαίων πολιτών με τις διαρκείς απειλές και παραβιάσεις της?

    ...οι διαμαρτυρίες αυτών των Ευρωπαίων πολιτών προς τις πρεσβείες τους θα είναι καθημερινές, έντονες και ασφυκτικές ακολουθώντας την αντίστοιχη επιμονή των Τουρκικών παραβιάσεων...

    ...οι Ευρωπαίοι αυτοί πολίτες των Ελληνικών Μεθοριακών Πράσινων Κοινοτήτων είναι που θα μετατρέψουν στην πράξη πια τα Ελληνικά σύνορα σε Ευρωπαϊκά...

    ...οι κυβερνήσεις τους, οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν θα μπορούν πλέον να κάνουν πως δεν προσέχουν το "Ελληνοτουρκικό ζήτημα"...

    ...θα αναγκαστούν να λάβουν μέτρα για να προστατέψουν τους υπηκόους τους...

    ...η ανεργία δε, στην Ευρώπη είναι τέτοια λόγω ύφεσης που οι Πράσινες κοινότητες του Αιγαίου θα έλξουν πληθώρα Ευρωπαίων πολιτών που θέλουν να συμμετάσχουν στο εγχείρημα "χρηματοδοτούμενου οικο-εποικισμού" σε μια απο τις πλέον όμορφες και περιζήτητες τουριστικά περιοχές παγκοσμίως...

    Αυτό είναι το γενικό πνεύμα της προτεινόμενης εθνικής πολιτικής θωράκισης των νησιών μας μέσω της Πράσινης Πολιτικής...

    Στο παρακάτω κείμενο έδινα πριν λίγο καιρό στη δημοσιότητα μερικές ιστορικές και γενικές πτυχές του ζητήματος...

    ......................

    Των Ελλήνων οι ….
    (ανύπαρκτες) «Πράσινες Κοινότητες»

    (Οικο)θεωρία χωρίς (οικο)πράξη (βλ. οικοκοινότητες)

    Η αποκέντρωση και η περιφερειακή δράση, η εστίαση στο τοπικό και στο «Μικρό» δείχνει όντως ως η μόνη διέξοδος από την κρίση της κοινωνίας του γιγάντιου και του συγκεντρωτικού μοντέλου.

    Το Δόγμα του «Το Μικρό είναι Όμορφο» του Σουμάχερ ως αντίδοτο στις «Κυκλώπειες Επιχειρηματικές Συγκεντρώσεις» των Πολυεθνικών.

    Και αν η εφαρμογή του από τους υπόλοιπους πολίτες μοιάζει αθέλητη ή/και ανέφικτη, τουλάχιστον από τους «προετοιμασμένους οικολόγους» θάπρεπε να θεωρείται και να είναι «καθημερινότητα».

    Αυτό θα σήμαινε άλλωστε Οικολογία στην πράξη.

    Είναι όμως έτσι;

    Δυστυχώς όχι. Διότι εάν ήταν έτσι, 20 χρόνια μετά από το «Εγχείρημα της Ομοσπονδίας Οικολόγων Εναλλακτικών» και κοντά 40 απο τα πρώτα σκιρτήματα του Ελληνικού Οικολογικού Κινήματος, η Ελλάδα θάπρεπε να ήταν ευχάριστα γεμάτη από τέτοιες περιφερειακές εναλλακτικές κοινότητες.

    Είναι;

    Όχι!!!

    Τουναντίον..... Δυστυχώς, δεν υπάρχει ούτε μια.

    Εάν η ίδια η κοινότητα των Οικολόγων δεν κατάφερε να κάνει πράξη στο δικό της «Μικρόκοσμο» , επί δεκαετίες, το πιο βασικό της όραμα, πως περιμένει να πείσει την ευρύτερη κοινωνία για το «βάσιμο, ώριμο, αναγκαίο και εφικτό» των αιτιάσεων και των προτάσεών της περί Εναλλακτικού κοινωνικοοικονομικού μοντέλου διαβίωσης;

    Οι πολίτες πρέπει να πειστούν να στραφούν προς την «Πράσινη αυτοαπασχόληση». Τόσο την Υπαίθρια όσο και την Αστική. Αλλά κυρίως την πρώτη. Ως εναλλακτικό μέτρο αυτοπροστασίας από την διεθνή ύφεση που όλο και επιδεινώνεται, οι Πολίτες πρέπει να απεξαρτηθούν σε σημαντικό βαθμό από τη μισθωτή εργασία.

    Αναμφισβήτητα, τα ατομικά κεφάλαια της πλειονότητας των πολιτών σαφώς και δεν επαρκούν για επιχειρηματικά εγχειρήματα. Πόσο μάλλον που ποτέ κανείς δεν εγγυάται την επιτυχία τους.

    Οι πολίτες θα πρέπει να στραφούν λοιπόν στην σύσταση Συνεργατικών Συνεταιριστικών Ομάδων. Οι αυτοδιαχειριζόμενες αυτές Επιχειρηματικές Ομάδες έχουν τη δυνατότητα να είναι η λύση.

    Μεγάλοι Οικολογικοί Οργανωτικοί Σχηματισμοί (είτε ΜΚΟ είτε Κόμματα, είτε άλλη Οργάνωση) θα έπρεπε να ενισχύσουν αυτά τα εγχειρήματα δημιουργώντας εξειδικευμένες ομάδες στήριξης και ενημέρωσης σε πλήθος ειδικοτήτων.


    Πράσινη Οικονομία στην Πράξη

    Η Πράσινη Οικονομία προσφέρει πάρα μα πάρα πολλές επιλογές νέων αλλά και αναγεννημένων παραδοσιακών επαγγελμάτων. Και ακόμη περισσότερους «υβριδικούς συνδυασμούς».

    Αρκεί να μάθει ο πολίτης να συνεργάζεται στα πλαίσια «συνεταιρισμών». Να μάθει να επιθυμεί, να φέρει και να διαχειρίζεται δημιουργικά ευθύνες ατομικής και ομαδικής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας χωρίς να τις φοβάται και να τις αποστρέφεται στρεφόμενος ανακλαστικά στην «ψευδεπίγραφη ασφάλεια της μισθωτής εργασίας».

    Επειδή όμως αυτή η «ικανότητα συνεργασίας» δεν μας χαρακτηρίζει ως άτομα και (Ελληνική) κοινωνία, κάπως κι από κάπου θα πρέπει να «ενισχυθεί» και να «πεισθεί να υπάρξει».

    Κι εφόσον οι Οικολόγοι είναι αυτοί που επικαλούνται τέτοιες «Εναλλακτικές Οικο-κοινωνικοοικονομικές Νόρμες», αυτοί έχουν και την πρωταρχική ευθύνη να τις «προωθήσουν» στην κοινωνία αποδεικνύοντάς τις στην πράξη ως βιώσιμες λύσεις. Αυτοί οφείλουν να δώσουν το καλό παράδειγμα στην υπόλοιπη κοινωνία.

    Αναπόφευκτα, η «άνευ όρων κι εσαεί ανάπτυξη» που φυσικά στηρίζεται στον έντονο και διαρκώς εντεινόμενο καταναλωτισμό, οδηγεί στην Ύφεση και στο Κραχ. Το βλέπουμε και το νοιώθουμε με ρίγος καθημερινά γύρω μας στον διεθνή αλλά και τοπικό περίγυρο.

    Πως όμως άραγε να καταδειχτεί ότι το παραπάνω μοντέλο είναι ουσιαστικά μια «Πυραμίδα», ένα «Αεροπλανάκι» όπου είναι τεχνικά αδύνατον να κερδίσουν όλοι; Ότι κερδίζουν μόνον ο «πρώτοι» που το ξεκίνησαν. Ότι οι υπόλοιποι είναι καταδικασμένοι στον Α ή στον Β βαθμό. Και πως η αναπόφευκτη λήξη του «παιγνιδιού πυραμίδα-αεροπλανάκι» είναι πάντα η «κατακρύμνηση» (ύφεση-κραχ-πόλεμος) των πολλών και εν μέρει του «συστήματος» καθώς και η «έναρξη» ξανά από την αρχή ενός άλλου «παιγνιδιού».

    Σαφώς και πρέπει να προσγειωθούμε ως κοινωνία σε ένα πιο βιώσιμο, πιο λιτό και φιλικό προς το περιβάλλον, εναλλακτικό κοινωνικοοικονομικό μοντέλο διαβίωσης.

    Αλλά δεν αρκούν τα λόγια, οι θεωρίες και τα ευχολόγια.

    Μόνον η Πράξη παραδειγματίζει. Όσο ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι σχεδίαζε πτητικές συσκευές (θεωρία), πολύ απλά έμεναν στο χαρτί αναξιοποίητες κοινωνικοοικονομικά, στο περιθώριο της ανθρώπινης κοινωνίας. Χρειάστηκε να προκύψουν οι Αδελφοί Ράιτ με τις βεβαιωμένες πτήσεις τους (Πράξη) για να γίνουν οι ιπτάμενες συσκευές τμήμα της ανθρώπινης κοινωνικοοικονομικής καθημερινότητας.

    Συνεπώς, κάποιος πρέπει να «δειγματίσει» στον πληθυσμό αυτό το νέο «προτεινόμενο μοντέλο» απασχόλησης και διαβίωσης – και δη, οι ίδιοι οι «Οικολόγοι».


    Back to the principles

    Οι καλύτεροι και μόνοι ικανοί προωθητές αυτών των νέων Εναλλακτικών Μοντέλων θα ήταν οι ίδιες οι Εναλλακτικές Κοινότητες.

    Που όμως δυστυχώς δεν υπάρχουν.

    Οι ίδιοι οι Οικολόγοι συνεπώς θα πρέπει να τις δημιουργήσουν.

    Υπάρχουν τόσα εγκατελλειμμένα χωριά άλλωστε. Ας τα αναζωογονήσει το ίδιο το Οικολογικό Κίνημα.

    Υπάρχουν άπειρες επαγγελματικές ειδικότητες στους κόλπους του.

    Συνεπώς, εαν το θέσει ως πρωτεύοντα στόχο, έχει το Οικολογικό κίνημα μέσω του Εθελοντισμού την «τεχνική δυνατότητα» να συμβάλλει καθοριστικά στην ανακαίνιση-στήσιμο αυτών των οικισμών με ελάχιστες οικονομικές επιβαρύνσεις των υποψήφιων κατοίκων των εναλλακτικών αυτών κοινοτήτων.

    Ας πάνε οι πρώτοι «Οικολόγοι Πιονιέροι» σε αυτά τα εγκατελλειμένα χωριά.

    Θα μπορούσαν να ακολουθήσουν κατόπιν και οι υπόλοιποι Οικολόγοι οι οποίοι εν είδει οικοτουρισμού θα μπορούσαν να πηγαίνουν εκεί με σκοπό να βοηθήσουν αμισθί ο καθένας με τις τεχνικές γνώσεις της ειδικότητάς τους στην ανακαίνιση και το επαναστήσιμο αυτών των Οικο-χωριών στις νέες Οικολογικές – εναλλακτικές τους βάσεις.

    Οι ίδιοι οι νέοι Οικο-κάτοικοι αυτών των Εναλλακτικών Κοινοτήτων θα μπορούσαν να ιδρύουν μεταξύ τους Συνεταιριστικές Ομάδες που θα δραστηριοποιούνται σε αντικείμενα της Πράσινης Οικονομίας – χωρίς να αποκλείεται και η «ιδιωτική πράσινη οικονομική δραστηριοποίηση» μέσα σε αυτές τις Οικοκοινότητες.

    Εαν στηθούν οι πρώτοι Εναλλακτικοί Οικο-οικισμοί, θα συρρεύσουν κι άλλοι ενδιαφερόμενοι κατόπιν.

    Αυτά και μόνον αυτά έχουν τη δυνατότητα να λειτουργήσουν ως αποτελεσματικοί πρεσβευτές στον πληθυσμό, των Εναλλακτικών Μοντέλων που προτείνει η Οικολογία.

    Εάν οι ίδιοι οι Οικολόγοι δεν έχουν την ικανότητα να συνεργαστούν μεταξύ τους στα πλαίσια μιας αυτοδιαχειριζόμενης ομάδας, πως έχουν την απαίτηση να βρει αυτή η πρότασή τους ευήκοα ώτα στον απλό πληθυσμό;

    Ας ιδρύσουν λοιπόν οι Οικολόγοι, παντού στην Ελλάδα πολλές μικρές πιλοτικές Συνεργατικές πράσινες μονάδες κι εγχειρήματα.

    Ας μετατρέψουν τα εγκατελειμένα χωριά ανά την Ελλάδα σε Πράσινες Συνεργατικές Εναλλακτικές Νησίδες.

    Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα…..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άλλο ένα κείμενο όπου είχα δημοσιεύσει την περιγραφή κάποιων, ενδεικτικών και μόνον (εφόσον είναι εξαιρετικό το εύρος) μορφών της "Πράσινης Επιχειρηματικότητας" στην οποία και πρέπει να στηρίζονται απο φιλοσοφίας οι "Πράσινες Κοινότητες"....

    ................


    «Πράσινη Επιχειρηματικότητα" στην….Πράξη


    Η «Πράσινη Οικονομία» μπορεί και πρέπει να γεννηθεί μέσα από την καθημερινότητα των εξελισσόμενων ανθρώπινων (ατομικών και κοινωνικών αναγκών) εμπνευσμένη ταυτόχρονα από την «Παράδοση» και από την «Τεχνολογία».

    Να μερικά μικρά παραδείγματα.


    "...Πεζούλες..."


    «Πεζούλες σε ξεροβούνια και διάθεσή τους σε ενδιαφερόμενους».

    Χονδρικά, κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγραφεί ως «μότο» το πνεύμα αυτού του «Πράσινου Concept».

    Η Ελλάδα είναι γεμάτη από γυμνά βουνά και πέτρινες, άνυδρες και αφιλόξενες εκτάσεις. Τόσο στο νησιωτικό τομέα (κυρίως) όσο και στον Ηπειρωτικό.

    Το Σύνδρομο της Ερημοποίησης δυστυχώς τις αυξάνει αντί να τις μειώνει.

    Το βασικό ζητούμενο παραμένει πάντα το «πρασίνισμα»,
    το «ζωντάνεμα» αυτών των ξερών εκτάσεων.

    Κάποτε, οι αγρότες των ορεινών περιοχών έλυναν το πρόβλημα των δύσβατων και περιορισμένων εδαφών προς καλλιέργεια με το να κατασκευάζουν «καλλιεργήσιμα επίπεδα», τις κοινώς λεγόμενες «πεζούλες».

    Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και τώρα.

    Η Πολιτεία θα μπορούσε να διαθέσει αυτές τις «εκτάσεις» σε επίδοξους «Πράσινους Επιχειρηματίες-καλλιεργητές», ιδιώτες ή/και Συνεργατικές Ομάδες, να τους επιδοτήσει και να τους στηρίξει με knowhow ώστε να κατασκευάσουν Πεζούλες μεταφέροντας το πολύτιμο χώμα από απόσταση. Μέρος των εγκαταστάσεων και της «Πράσινης Επιχειρηματικής τους Δραστηριότητας» μπορούν να είναι και κάποια άλλα πολύτιμα στοιχεία.

    Άλλα «παραδοσιακά» όπως ας πούμε οι «Δεξαμενές συλλογής των βρόχινων υδάτων»…

    Και άλλα σύγχρονα όπως τα «μικροφράγματα» που θα συμβάλλουν ώστε να μην χάνεται το βρόχινο νερό…

    Τμήμα αυτών των projects θα μπορούσαν να είναι οι εγκαταστάσεις Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας όπως και μικρομονάδες αφαλάτωσης.

    Επίσης, η ανέγερση παραδοσιακών οικιών και συν τω χρόνω οικισμών όπου θα διαμένουν αυτές οι «Πράσινες Επιχειρηματικές Ομάδες».

    Έτσι, οι Πράσινες αυτές Κοινότητες της Πεζούλας που θα αναπτυχθούν σε άνυδρες και βραχώδεις εκτάσεις θα μπορούσαν να δώσουν ζωή σε ελληνικές περιοχές που σήμερα θεωρούνται αφιλόξενες και χαμένες.

    Ταυτόχρονα, χιλιάδες άνθρωποι (τωρινοί άνεργοι) θα αποκτούσαν έτσι την δυνατότητα να ζήσουν με έναν Πράσινο Επιχειρηματικό τρόπο ζωής.



    Εκμετάλλευση βιομάζας και προστασία δασών

    Υπάρχει πλήθος ενδείξεων που λένε ότι ο πληθυσμός, εν είδη ανακλαστικής αντίδρασης απέναντι στις εξαιρετικά επικίνδυνες (πότε «κρυπτο» και πότε «φανερές») ανοδικές τάσεις στην τιμή του πετρελαίου, θα στραφεί προς την παραδοσιακή πηγή θέρμανσης, το "καυσόξυλο".

    Ξυλόσομπες, απλές ή μαγειρέματος και τζάκια, απλά ή ενεργειακά, θα έχουν για μια ακόμη φορά καθώς φαίνεται την ιστορική τιμητική τους. Ήδη άλλωστε, κάθε χρόνο κάνουν όλο και πιο αισθητή την παρουσία τους στην αγορά διάφορες τέτοιου τύπου παραδοσιακές θερμάστρες.

    Αυτό φυσικά θα δημιουργήσει και συνακόλουθες εκρηκτικές πιέσεις στην αγορά ξύλου.

    Το φυσικό (και δη νόμιμο) ξύλο υλοτομίας, από την άλλη, έχει κάποια πεπερασμένα όρια διαθεσιμότητας. Όρια μάλιστα σαφώς χαμηλώτερα από αυτά προ ενός αιώνος ας πούμε.

    Λογικό είναι λοιπόν, να μην κατορθώσει η νόμιμη υλοτομική αγορά να ανταπεξέλθει στη ζήτηση.


    Άμεσες «παρενέργειες»

    Η παράνομη υλοτομία θα δημιουργήσει αφόρητες πιέσεις στα δάση προκειμένου να καλύψει την έντονη ζήτηση της αγοράς για καυσόξυλο. Πιέσεις που θα ωθούν τα δάση στην όλο και πιο γρήγορη «εξαφάνιση».

    Το "χημικό ξύλο" (χημικές briquettes) δυστυχώς θα καλύψει ένα μεγάλο μέρος της ζήτησης. Ήδη έχει κάνει την εμπορική του διείσδυση στην σχετική αγορά και διεθνώς και εθνικά. Έχοντας ήδη λάβει «θέσεις» στην αγορά, την «κατάλληλη στιγμή» θα δει μεγαλεία πωλήσεων.

    Έτσι, τα "χημικά πρόσθετα" (πχ κόλλες, παραφίνες και επιβραδυντικά ) αυτών των εγκληματικών "υποκατάστατων καυσόξυλου" θα προσθέσουν δραματικά στην ρύπανση της ατμόσφαιρας ως γνήσιοι διάδοχοι/επίγονοι των ορυκτών καυσίμων.

    Αυτό που θα μπορούσε να σώσει την κατάσταση τότε, διασώζοντας και τα δάση από την ακόρεστη (λόγω ενστίκτου αυτοσυντήρησης) δίψα του ανθρώπου για καύσιμη θερμαντική ύλη (καυσόξυλο υλοτομίας), αλλά και το περιβάλλον απο την επικίνδυνη ρυπαντική επιλογή των χημικών briquettes, είναι τα pelletes.

    Και για την ακρίβεια τα «συσσωματώματα ξύλου» που προέρχονται από φυσικές και όχι χημικές μεθόδους συγκόλησης της βιομάζας.

    Πολλά υλικά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την παραγωγή τέτοιων Συσσωματωμάτων. Υλικά που σαπίζουν ελεύθερα και αχρησιμοποίητα στη φύση.

    Από δασικά υποπροϊόντα μέχρι φύκια, από κατάλοιπα ξυλουργικών εργοστασίων μέχρι χαρτί και από αγροτικά υποπροϊόντα μέχρι απορρίμματα.

    Ο κατάλογος των υποψήφιων πρώτων υλών (βιομάζα) είναι πραγματικά (και ευτυχώς) μακρύς πλην όμως η κλιμάκωση της χρήσης καυσόξυλου - δεδομένης της αφερέγγυας πορείας τιμών του πετρελαίου - θα είναι τόσο απότομη και φρενήρης που τελευταία στιγμή η Πολιτεία και η αγορά δεν θα έχουν τον χρόνο να αντιδράσουν προσαρμοζόμενες προστατευτικά έναντι των Δασών.
    Από πριν λοιπόν, πολύ πιο πριν, θα πρέπει να έχει γίνει η απαραίτητη προεργασία.

    Έγκαιρα, από τώρα θα πρέπει να στηθούν ανά την Ελλάδα πολλές μικρές τοπικές μονάδες συλλογής - επεξεργασίας βιομάζας και παραγωγής pellettes - συσσωμματωμάτων.

    Η αγορά καυσόξυλου υπάρχει ήδη και είναι έτοιμη να απορροφήσει τις πρώτες ποσότητες. Αρκεί αυτές οι «μονάδες παραγωγής» να προσαρμοστούν στην ήδη υπάρχουσα κατάσταση. Η οποία εκφράζεται μέσα από τζάκια και ξυλόσομπες που καίνε ξύλα σε μορφή κούτσουρου - sticks.

    Σε αυτή τη μορφή θα πρέπει να παράγουν και τα συσσωματώματα αυτές οι νέου τύπου πράσινες επιχειρήσεις παραγωγής pellettes.

    Είναι πρόωρο να παράγονται συσσωματώματα υπο μορφή σφαιριδίων. Αυτά προορίζονται για συγκεκριμένα συστήματα καυστήρων και είναι άκαιρο να γεμίσουν πρόωρα την αγορά με τέτοια συστήματα εφόσον τα νοικοκυριά ούτε έχουν, ούτε και πρόκειται σύντομα να εφοδιαστούν με αρκετούς τέτοιου τύπου εξειδικευμένους καυστήρες.

    Και γιατί να το κάνουν άλλωστε;
    Εάν το κάνουν θα είναι υποχρεωμένοι να καίνε αυτό το συγκεκριμένο και μόνον καύσιμο, σε αυτή την συγκεκριμένη και μόνον τυποποιημένη μορφή.

    Ο παθών από το πετρέλαιο καταναλωτής γιατί να μην προτιμήσει ένα θερμαντικό σύστημα που θα μπορεί να καταναλώσει διάφορα καύσιμα σε διάφορες μορφές ανάλογα με την εκάστοτε διαθεσιμότητα καυσίμου στην καλύτερη τιμή;

    Και τέτοιοι καυστήρες πολλαπλών εναλλακτικών καυσίμων τεχνικά είναι εφικτοί.

    Οι Πράσινες αυτές τοπικές επιχειρήσεις μεταποίησης θα μπορούσαν να δώσουν Πανελλαδικά μια σοβαρή και υγιή περιβαλλοντικά διέξοδο όχι μόνον στην ενεργειακή/θερμαντική δίψα του πληθυσμού αλλά και στην ανεργία και στην διαχείριση των απορριμμάτων και στην προστασία των δασών.

    Η διαχείριση άλλωστε της βιομάζας αποτελεί τόσο διεθνώς όσο και εθνικά ένα από τα πλέον ελπιδοφόρα και πολλά υποσχόμενα τμήματα της Πράσινης Επιχειρηματικότητας.

    Οι επιζητούμενες μελλοντικές «Πολιτειακές επιδοτήσεις της Πράσινης Επιχειρηματικότητας θα πρέπει να πάρουν σοβαρά αυτό το πολλά υποσχόμενο (είτε σε οφέλη είτε σε κινδύνους – ανάλογα τι θα επιλέξουμε) πεδίο.

    Τέλος, αξίζει να σημειωθεί για μια ακόμη φορά, πως, όλοι αυτοί οι «Πράσινοι Μικροεπαγγελματίες» θα λειτουργήσουν ταυτόχρονα και ως «οιωνοί προστάτες και αναζωογονητές της υπαίθρου» εφόσον εκεί θα ζουν και θα εργάζονται.


    Αναβίωση «Ρητινοσυλλογής»

    Οι φωτιές των δασών δεν είναι κάτι καινούριο δυστυχώς.

    Εγκυκλοπαιδικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι ξεκίνησαν 100,000 χρόνια πριν όταν οι πρόγονοί μας παγίδευαν έτσι μεγάλα ζώα για να διευκολύνουν το κυνήγι τους.

    Τότε άλλωστε ξεκίνησε και το ιστορικό ταξίδι της η ατμοσφαιρική ρύπανση.

    Αυτό που ενδιαφέρει το παρόν θέμα όμως είναι μια άλλη σύγκριση.

    Οι δασικές φωτιές μερικές δεκαετίες πριν και τώρα. Πριν ήταν σαφώς λιγότερες.

    Η διαφορά είναι πως τότε υπήρχαν πιο πολλοί «οιονεί δασοφύλακες» για να περιφρουρούν τα δάση.

    Οι άνθρωποι είχαν μεγαλύτερη σχέση με τη γη και την ύπαιθρο. Ζούσαν απο αυτά και μέσα σε αυτά.

    Μια απο τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες που τους κρατούσε σε εξαιρετικά στενή (προστατευτική) σχέση με το δάσος και κυρίως το πευκοδάσος (όντας και το πιο εύφλεκτο δασικό στοιχείο άλλωστε) ήταν η συλλογή και εμπόριο του ρετσινιού των πεύκων.

    Σήμερα δυστυχώς, το ρετσίνι δεν έχει την αξία χρήσης που είχε κάποτε.

    Γι' αυτό δυστυχώς έμειναν όλο κι όλο κάποιοι ελάχιστοι τελευταίοι ρητινοσυλλέκτες στα ορεινά της Εύβοιας να θυμίζουν κάποιες άλλες εποχές.

    Έτσι, τα πευκοδάση έχασαν τους φυσικούς τους φύλακες. Αυτούς που είχαν κάθε συμφέρον να βρίσκονται καθημερινά μέσα σε αυτά, να τα ελέγχουν, να τα φροντίζουν, να καλλιεργούν ενίοτε και περισσότερα δενδρύλια.

    Λογικό είναι να σκεφτούμε λοιπόν:
    Πως μπορεί άραγε να αναζωπυρωθεί αυτή η "ειδική σχέση" με τα πεύκα και το ρετσίνι;

    Πως μπορεί να αποκτήσει το ρετσίνι ξανά αξία χρήσης ώστε σημαντικές ποσοτικά ομάδες ανθρώπων να στραφούν και πάλι προς την συλλογή και εμπορική εκμετάλλευσή του;

    (Και συνεπώς, στην επιστάμενη "φύλαξη" των Δασών)

    Στο βιβλίο του Jeremy Rifkin "Η Οικονομία του Υδρογόνου" αναφέρεται κάτι ενδιαφέρον σε κάποιο σημείο του:

    - οι Ιάπωνες, προς το τέλος του πολέμου, όταν είχαν χάσει πλέον τις "κατακτημένες πηγές καυσίμων" που απαιτούσε η πολεμική τους μηχανή και μη έχοντας δικές τους πηγές ορυκτών καυσίμων, κατέφυγαν στο εξής:

    - παρήγαγαν υγρά καύσιμα απο τις "ρίζες πεύκων" τα οποία και διέθεταν σε αφθονία στα βουνά της Ιαπωνικής ενδοχώρας.

    Το όλο concept θυμίζει αυτό που αποκαλείται σήμερα ως "Βιοκαύσιμα 2ης Γενιάς" (Λιγνοκυτταρινικές διαδικασίες και Απόσταξη Fisher - Trops ).

    Έστω ότι όντως είναι Πρόδρομη Διαδικασία της 2ης Γενιάς Βιοκαυσίμων.

    - Γιατί όμως χρησιμοποίησαν ειδικά Πεύκο ως πρώτη ύλη;

    Απλά τους ενδιέφεραν τα «πλούσια σάκχαρα» της ρίζας του και έτυχε αυτό το δένδρο να είναι σε αφθονία ή μήπως για το "Ρετσίνι";

    - Εαν όντως, το ρετσίνι έχει αξία χρήσης ως πρώτη ύλη παραγωγής βιοκαυσίμων, τότε ανοίγεται ένα ακόμη μεγάλο πεδίο απασχόλησης για χιλιάδες πολίτες σε όλη την ορεινή Ελλάδα. Τόσο ως Συλλέκτες, αλλά όσο και ως Βιοτεχνικοί Επεξεργαστές, Επιστημονικό και ανειδίκευτο προσωπικό, Τυποποιητές, Μεταφορείς, Εμπορικοί διακινητές, κλπ κλπ

    Φυσικά, μπορούν και θα έπρεπε να εντοπιστούν και άλλες πολλές χρήσεις της ρητίνης ώστε να γίνει και πάλι «εκμεταλλεύσιμη και χρήσιμη εμπορικά».

    Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτοί οι χιλιάδες «Ρητινοσυλλέκτες» θα λειτουργούσαν ως Φυσικοί Φύλακες, Φροντιστές και Αναδασωτές των δασών μας.

    Χώρια, που θα εξοικονομηθούν εξαιρετικά μεγάλες αγροτικές εκτάσεις που σε διαφορετική περίπτωση θα διατίθονταν για καλλιέργεια ενεργειακών φυτών ενώ εν τοιαύτη περιπτώσει θα παραμείνουν προς παραγωγή βρωσίμων ειδών ή προς «ξεκούραση γαιών».


    Παραγωγή Αλκοόλης


    Με δεδομένη την τεχνική δυνατότητα του ανθρώπου να προκαλεί ζυμώσεις στα πιο απίθανα φυτικά προϊόντα δημιουργώντας έτσι «αλκοόλη» η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πρώτη ύλη βιοκαυσίμου οδηγούμαστε σε κάποιες απλές σκέψεις που με την σειρά τους επίσης ανοίγουν κανάλια «Πράσινης
    Επιχειρηματικότητας».

    - οι χωματερές κάθε χρόνο γεμίζουν απο φυτικά προιόντα (είτε χαλασμένα, είτε υπεράριθμα) τα οποία παραμένουν εκεί να σαπίζουν ανεκμετάλλευτα ρυπαίνοντας ταυτόχρονα το περιβάλλον.

    Γεγονότα και τα δυο εξίσου απαράδεκτα.

    Μήπως εδώ υπάρχει ένα "πράσινο κενό" που θα μπορούσε και θα έπρεπε να καλυφθεί κοινωνικοεπιχειρηματικά με κάποιον τρόπο;

    Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας επίσης, ότι, η αλκοόλη μπορεί να χρησιμοποιηθεί και απο μόνη της ως καύσιμο. Και όχι αποκλειστικά και μόνον ως μείγμα Gasohol.

    (Περισσότερα για την οικιακή παραγωγή απο πολλές και διάφορες φυτικές πρώτες ύλες (που αλλιώς απορρίπτονται ως άχρηστες αυξάνοντας τα σκουπίδια) καθώς και για τις απαραίτητες μετατροπές του οχήματος προκειμένου να μπορεί να χρήσιμοποιεί την αλκοόλη ως καύσιμο, στο παρακάτω link:

    http://journeytoforever.org/biofuel_library/ethanol_motherearth/me1.html).

    Τα φρούτα κυρίως αλλά και οι αμυλούχες τροφές μπορούν με τη κατάλληλη διαδικασία ζύμωσης - απόσταξης να παράγουν αλκοόλη.

    Εαν εστιάσουμε κυρίως στα φρούτα, όπου η διαδικασία είναι πιο απλή, το concept θα μπορούσε να τρέξει ως εξής:

    Τεράστιες ποσότητες φρούτων, διαφόρων ειδών ανάλογα την εποχή, απορρίπτονται σε χωματερές είτε ως "γεωργικές υπεράριθμες ποσότητες", είτε ως υπερώριμα υπολείμματα φρουτεμπορικών καταστημάτων, είτε ως οικιακά απορρίματα.

    Οι ποσότητες αυτές κάλιστα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως πρώτη ύλη που μέσω της ζύμωσης και της απόσταξης θα παρήγαγε αλκοόλη.

    Ένας εξαιρετικά μεγάλος αριθμός μικρών ιδιωτικών αποστακτηρίων θα μπορούσε να ιδρυθεί σε όλη τη χώρα, δίνοντας έτσι διέξοδο σε διάφορα εκρηκτικά κοινωνικά στοιχεία (βλ.κλείσιμο επιχειρήσεων και ανεργία).

    - Θα ήταν ευκαιρία αυτοαπασχόλησης για χιλιάδες υποψήφιους ελεύθερους επαγγελματίες αλλά θα δημιουργούνταν και χιλιάδες θέσεις εργασίας και ευκαιρίες απασχόλησης σε όλη τη χώρα. Τόσο σε εξειδικευμένο προσωπικό (πχ χημικούς, γεωπόνους, οινοποιούς, κλπ) όσο και σε ανειδίκευτο, όσο και σε λοιπούς μεσάζοντες (πχ συλλέκτες πρώτης ύλης, εμπόρους, τυποποιητές, μεταφορείς, κλπ).

    - Θα εξασφάλιζε υψηλές ποσότητες πρώτης ύλης για εργοστάσια βιοκαυσίμων που σήμερα αναγκάζονται να εισάγουν τις πρώτες ύλες τους ελλείψει εγχώριων. Ίσως έτσι καλυφτεί ένα μεγάλο μέρος των αναγκών τους σε πρώτη ύλη (και μάλιστα σε υψηλό βαθμό προεπεξεργασμένη) και εξοικονομηθούν έτσι τεράστιες εκτάσεις που σε αντίθετη περίπτωση θα σπαταλούνταν σε καλλιέργειες ενεργειακών φυτών.

    - Η μεταποιητική/εμπορική αυτή διαδικασία θα έδινε επίσης διέξοδο και σε ένα μεγάλο μέρος απορριμμάτων που προς στιγμήν επιβαρύνουν το περιβάλλον με τις τεράστιες ποσότητές τους και την αλόγιστη εναπόθεσή τους σε χωματερές.

    - Τα τοπικά αυτά μικρά αποστακτήρια, αναπτύσσοντας με τον καιρό τεχνογνωσία, θα αυξάνουν όλο και περισσότερο την ποικιλία πρώτων υλών που θα μπορούν να "επεξεργαστούν" για να παράγουν αλκοόλη. Έτσι, δεν θα μένουν ποτέ απο δουλειά.

    - Η πώληση του προϊόντος τους θα είναι εξασφαλισμένη. Είτε στην βιομηχανία βιοκαυσίμων, είτε στην ποτοποιϊα, είτε στην φαρμακοβιομηχανία.

    - Εάν μάλιστα επιτραπεί από την Πολιτεία η απευθείας χρήση της αλκοόλης ως καύσιμο στα αυτοκίνητα με την ανάλογη μετατροπή των κινητήρων, τότε μια ακόμη σοβαρή αγορά θα έχει προστεθεί στις ήδη υπάρχουσες για το προϊόν της αλκοόλης (στο πρότυπο ίσως του προηγούμενου των ΗΠΑ και της Γαλλίας).

    - Τα αποστακτήρια θα έχουν δε κάθε συμφέρον να αυξάνουν τις διαδικασίες απόσταξης ώστε το τελικό προϊόν να είναι το δυνατόν πιο υψηλής προστιθέμενης αξίας.

    - Ταυτόχρονα με την κύρια μεταποιητική διαδικασία (Ζύμωση - απόσταξη), θα παράγονται κατάλοιπα, τα οποία επίσης μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο επεξεργασίας και εμπορικής εκμετάλλευσης απο τις τοπικές αυτές βιοτεχνίες.

    Η αποχυμωμένη σάρκα των φρούτων θα μπορούσε να τυποποιηθεί πχ ως ζωοτροφή ή να χρησιμοποιηθεί για παραγωγή κομπόστ (φυσικό οργανικό λίπασμα). Τα κουκούτσια να μετατραπούν σε pelletes είτε να χρησιμοποιηθούν απευθείας ως καύσιμο απο τα αποστακτήρια.

    - πολλά δε είδη από τους σπόρους, ίσως να μπορούν να αξιοποιηθούν ως βάση εκχυλίσματος για άλλες βιομηχανικές χρήσεις.

    Η παραγόμενη θερμότητα για την απόσταξη ίσως θα μπορούσε ταυτόχρονα να αξιοποιείται και σε άλλη χρήση.

    Η συνολική τεχνογνωσία που θα αποκτηθεί από το εγχείρημα αλλά και η δημιουργηθείσα τεχνική υποδομή σε όλη τη χώρα θα ανοίξει τον δρόμο της μεταποιητικής/ενεργειακής/εμπορικής αξιοποίησης των οργανικών απορριμμάτων συνολικά.

    Βασική ελληνική παράμετρος που ενισχύει τη βιωσιμότητα του εγχειρήματος είναι το ότι ήδη υπάρχει πλήθος μικρών τοπικών αποστακτηρίων αλκοόλης ανά την επικράτεια (βλ. παραγωγή τσίπουρου). Η βασική υποδομή λοιπόν (φιλοσοφία αλλά και τεχνική υποδομή απόσταξης) ήδη είναι υπάρχουσα στην Ελληνική κοινωνία.
    Πλήθος είναι επίσης οι απόφοιτοι Σχολών Χημείας, Γεωπονικής, Οινοποιίας και άλλων σχετικών κλάδων.

    Ισχυρές βάσεις λοιπόν υπάρχουν στην Ελληνική κοινωνία και οικονομία.

    Διάθεση αξιοποίησης αυτού του εν δυνάμει «Πράσινου Δυναμικού Επιχειρηματικού Καναλιού» λείπει.


    Πράσινες Ταράτσες

    Είναι γνωστά τα περιβαλλοντικά θετικά από τις Πράσινες ταράτσες.Παρέχουν σημαντική μονωτική επίδραση στο κτίριο αλλά και συνολικά στο ευρύτερο αστικό περιβάλλον εάν εξαπλωθεί σημαντικά η χρήση τους.

    Το πρόβλημα φυσικά που γεννάται είναι το «πως» ο ήδη οικονομικά επιβαρυμένος ένοικος της πολυκατοικίας θα χρηματοδοτήσει την κατασκευή μιας Πράσινης Ταράτσας.

    Το κόστος είναι πράγματι σημαντικό. Άρα θα πρέπει να βρεθεί τρόπος χρηματοδότησης.

    Απο τα στοιχεία περί θερμομόνωσης που βλέπουμε μέχρι τώρα, η πολυκατοικία θα έχει σημαντικό ενεργειακό όφελος.

    Άρα, κάτι θα πρέπει να πληρώσει κι αυτή.

    Αυτό το κάτι, θα μπορούσε να είναι το νερό ποτίσματος και η υποχρέωση ας πούμε να συγκεντρώνουν τα οργανικά σκουπίδια τους σε έναν κοινό κάδο κομπόστ το οποίο θα χρησιμοποιείται ως εδαφοβελτιωτικό του πράσινου κήπου καθώς και τα χρησιμοποιημένα τηγανόλαδα των ενοίκων του κτιρίου που ο ιδιώτης θα τα συγκεντρώνει για να τα προωθεί ως πρώτη ύλη παραγωγής βιοκαυσίμων .

    Το πιο σημαντικό φυσικά είναι το ποιός πληρώνει την εγκατάσταση και την συντήρηση του πράσινου δώματος;

    Αυτό το project θα μπορούσαν να το αναλάβουν ιδιώτες "πράσινοι επιχειρηματίες" οι οποίοι θα έχουν πολυετές συμβόλαιο συγκεκριμένης χρησικτησίας με την πολυκατοικία.

    Θα έχει πχ ο «Πράσινος Επιχειρηματίας» το δικαίωμα/υποχρέωση να στήσει την "εγκατάσταση Πράσινο Δώμα" και να την καλλιεργήσει με φυτά, τα οποία με δικά του έξοδα θα τα συντηρεί.

    Το τι φυτά θα καλλιεργεί προκειμένου να τα εμπορεύεται επικερδώς θα πρέπει να είναι δικό του αποκλειστικά θέμα και επιλογή.

    Μπορεί πχ στην μια περίπτωση να είναι αρωματικά φυτά, στην άλλη βότανα ή φαρμακευτικά, στην άλλη κηπευτικά, στην άλλη καρποφόρα δενδρύλια, στην άλλη ενεργειακά φυτά, στην άλλη φυτά παραγωγής βιομάζας για pelletes, στην άλλη εμπορικά άνθη, κλπ κλπ

    Φυσικά, την επιδότηση - εαν ποτέ δεήσει να ενεργοποιηθεί η Ελληνική Πολιτεία και να ενισχύσει την Πράσινη επιχειρηματικότητα - θα πρέπει να την λάβει ο Πράσινος επιχειρηματίας και όχι οι ένοικοι.


    Στο πνεύμα των παραπάνω Εναλλακτικών Πράσινων Επιχειρηματικών Σκέψεων θα μπορούσαν (και πρέπει) να εκδηλωθούν πλήθος ανάλογων Πράσινων Επιχειρηματικών Εγχειρημάτων.

    Και η πρώτη που πρέπει να κινητοποιηθεί προς αυτή την κατεύθυνση ώστε να συμπαρασύρει κατόπιν τον πληθυσμό, είναι η ίδια η Πολιτεία με τους μηχανισμούς της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είναι εξαιρετικά μεγάλο το εύρος των "πράσινων" ή "συγγενών" επαγγελμάτων που θα μπορούσαν να προικίσουν οικονομικά αυτές τις "πράσινες κοινότητες" των νησιών μας (και της Ηπειρωτικής μεθορίου)....


    ...πρώτα απ΄ όλα τα παραδοσιακά επαγγέλματα...

    ...υφαντά, νερόμυλοι - ανεμόμυλοι, πήλινα σκεύη, χάλκινα, παραδοσιακά εγχειρίδια, φαγητά, γλυκά, αγροτοτουρισμός πάνω απ' όλα, αλιεία...

    ...η καλλιέργεια βοτάνων και αρωματικών φυτών...

    ...η μελισσοκομική...

    ...η ανθοκομία...

    ...η εκτεταμένη καλλιέργεια σε "πεζούλες"...

    ....Πεζούλες: μια πράσινη επιχειρηματική πολιτική που το πιο ευεργετικό της αποτέλεσμα θα ήταν η μεταφορά τεραστίων ποσοτήτων εύφορου χώματος σε ξερονήσια...

    ...και...

    ...πολιτική εξοικονόμησης νερού (με μικροφράγματα και παραδοσιακές δεξαμενές βρόχινου νερού) που θα μετέτρεπαν τα άνυδρα, άγονα ακατοίκητα ξερονήσια σε παράδεισους...

    ...απο κοντά στις πράσινες κοινότητες θα αναπτύσσονταν φυσικά πλήθος άλλων μη-πράσινων ειδικοτήτων...

    ...απο κοντά θα έπρεπε να ακολουθήσει και ο μπακάλης, και ο ράφτης και ο λογιστής και ο ταβερνιάρης και τα κέντρα διασκέδασης και ο χασάπης και το ξενοδοχείο και χίλιες δυο άλλες μη-πράσινες ειδικότητες...

    ...ας σκεφτούν μόνον πόσες εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι θα ήταν έτοιμοι να ακολουθήσουν τέτοιες "εξασφαλισμένες συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης"...

    ...κι αν είναι πολλά τα νησιά μας και τα ακατοίκητα χωριά της υπαίθρου για να μετατραπούν όλα σε τέτοιες "Πράσινες κοινότητες" ας σκεφτούν οι μονίμως χωρίς όραμα συντηρητικοί "ιθύνοντες" πως ανάλογες είναι και οι λύσεις...

    ...στην μια περίπτωση θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν εκατοντάδες φυλακισμένοι και να μεταφερθούν σε τέτοια νησιά, εν είδη αγροτικών φυλακών που όμως θα είχαν ακόμη ευρύτερες συνθήκες ελευθερίας...

    (μην ξεχνάμε οτι η Αυστραλία κάπως έτσι δημιουργήθηκε - μην υποτιμούμε την δημιουργικότητα αυτών των ανθρώπων, στο φινάλε κανείς δεν λέει να μεταφερθούν εκεί οι "βαρυποινίτες"...υπάρχουν πολλοί "ελαφροποινίτες" που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν τέτοιες κοινότητες συμβάλλοντας ενεργά και δημιουργικά και μειώνοντας εις διπλούν την ποινή τους)...

    ...σε άλλο νησί θα μπορούσαν να μεταφερθούν τριτοβάθμιες σχολές ή/και σχολές μαθητείας ΟΑΕΔ ή Κέντρα ολιγόμηνης επιμόρφωσης πληθυσμού - γιατί δηλαδή να είναι στα αστικά κέντρα? επιδοτούμενα σεμινάρια είναι, δεν μπορούν να μείνουν ένα - δύο μήνες σε τέτοια ακριτικά μέρη?

    ...γιατί όχι να μην σταλούν σε κάποια άλλα μικρονήσια και κάποια ορφανοτροφεία?

    ...πολλές ακόμη αντίστοιχες ιδέες μπορούν να βρουν πεδίο εφαρμογής στην "ανάσταση των νησιών μας και της Μεθορίου"...

    ...όσον αφορά στη χρηματοδότηση, σαφώς και θα έπρεπε το Δημόσιο να διαθέσει τα εδάφη...

    ...αλλά και οι "Προύχοντες" του τόπου να επιστρέψουν κάτι απο τις "μίζες" και τις "απευθείας αναθέσεις δημόσιων έργων και προμηθειών του Δημοσίων" που έχουν προσποριστεί...

    ...μπορούν και επιβάλλεται, να "υποχρεωθούν" να γίνουν "χορηγοί" αυτής της "εκστρατείας" θωράκισης της μεθορίου μας....

    ...σε τούτο το πνεύμα "Νέας καθοδηγούμενης (πράσινης και μη) εποικιστικής επιχειρηματικότητας" είναι πλήθος οι ιδέες που μπορούν να εφαρμοστούν...

    ...όπως και οι "πιθανοί πόροι"....

    ...τα νησιά μας μπορούν να ξαναρχίσουν να σφύζουν απο ζωή και δραστηριότητα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.