27/3/09

Ο Ομπάμα και η Ελλάδα

του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Ξεκίνησαν και πάλι οι Κασσάνδρες να προβλέπουν καταστροφές για τα εθνικά μας συμφέροντα μετά την ανακοίνωση πως ο αμερικανός Πρόεδρος θα επισκεφθεί την Τουρκία κι όχι την δική μας χώρα. Επικεντρωμένοι στον δικό μας μικρόκοσμο δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε πως στον κόσμο υπάρχουν κι’ άλλα ζητήματα εκτός από το Κυπριακό και το Αιγαίο. Και πως για την αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών η Τουρκία παίζει έναν κρίσιμο ρόλο. Αναπόφευκτα οι αμερικανοί, όπως και άλλες χώρες με συμφέροντα στηνπεριοχή, θα επιζητήσουν στενή συνεργασία μαζί της για τα θέματα αυτά.
Μια τέτοια συνεργασία δεν οδηγεί σε παράκαμψη των ζητημάτων ελληνικού ενδιαφέροντος. Μας υποχρεώνει όμως να σκεφθούμε σοβαρά και νηφάλια για τις γενικότερες διπλωματικές μας δυνατότητες, για την μεθοδολογία των μελλοντικών μας κινήσεων και για τα προβλήματα που πιθανότατα αργότερα θα αντιμετωπίσουμε. Αντί να ριχνόμαστε ο ένας στον λαιμό του άλλου αναζητώντας ενόχους για υποτιθέμενες αποτυχίες καλό θα είναι να εξετάσουμε με ψυχραιμία την πραγματικότητα. Και να αξιολογήσουμε τις κινήσεις μας αλλά και την γενικότερη πολιτική μας στάση.

Οι ΗΠΑ Εχουν Τα Δικά Τους Συμφέροντα
Ας ξεκινήσουμε από ορισμένες βασικές πολιτικές παραδοχές. Οι ΗΠΑ δεν είναι συγγενής η διορισμένος προστάτης της Ελλάδας. Είναι μια μεγάλη τρίτη χώρα με τα δικά της συμφέροντα και στόχους. Επειδή είναι παγκόσμια δύναμη τα συμφέροντά της ακουμπούν στις περισσότερες περιοχές της γής. Για τον λόγο αυτό ενδιαφέρεται και για την περιοχή μας. Και έχει χτίσει συμμαχίες με χώρες των νοτίων Βαλκανίων. Σύμμαχός της είναι η χώρας μας. Όπως όμως σύμμαχός της είναι και η Τουρκία. Δεν είναι απόλυτα κατανοητό να επιζητούμε αμερικανικές παρεμβάσεις για την επίλυση προβλημάτων που έχουμε με την Τουρκία - πάνω στην λογική της δικαίωσης των δικών μας επιδιώξεων. Οι ΗΠΑ προφανέστατα δεν επιθυμούν να χαλάσουν τις σχέσεις τους με κανένα σύμμαχό τους. Στόχος τους είναι η διατήρηση ισορροπιών. Δεν πρόκειται λοιπόν ποτέ να δυσαρεστήσουν ανοιχτά ούτε την Ελλάδα ούτε και την Τουρκία. Το μήνυμα λοιπόν που οφείλουμε να κατανοήσουμε είναι πως τα προβλήματά μας δεν πρόκειται να μας τα λύσει κανένας τρίτος. Είναι δικό μας ζήτημα με τις πράξεις και τις κινήσεις μας να φέρουμε κοντά τις λύσεις που επιθυμούμε.
Από εκεί και πέρα καλό είναι να κατανοήσουμε τις τρέχουσες διεθνείς εξελίξεις ώστε κατάλληλα να τοποθετήσουμε τις επιδιώξεις μας μέσα σε αυτές. Πολλοί πίστεψαν, σε όλο τον κόσμο, πως η εκλογή Ομπάμα θα έφερνε τα πάνω κάτω στους προσανατολισμούς της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Οσοι όμως αγαπούσαν να λειτουργούν με βάση την λογική περίμεναν πως ελάχιστα πράγματα ουσίας θα άλλαζαν. Και έτσι περίπου έγινε. Κάθε μεγάλη δύναμη έχει συμφέροντα και στόχους στηριγμένους σε εκτιμήσεις δεκαετιών. Υπάρχουν οικοδομημένες στρατηγικές και μεσο-μακροπρόθεσμοι στόχοι, τους οποίους εξυπηρετούν εξελισσόμενες τακτικές κινήσεις. Αυτά δύσκολα αλλάζουν. Μπορεί να μεταβάλλεται η ρητορική και οι επικοινωνιακές προτεραιότητες. Η ουσία όμως παραμένει σχεδόν πάντα η ίδια.
Η κυβέρνηση Ομπάμα έχει να αντιμετωπίσει συγκεκριμένα προβλήματα και να υλοποιήσει στρατηγικές ιεραρχήσεις. Μέσα εκεί δεν χωρούν συναισθηματισμοί ούτε και προσωπικές αξιολογήσεις. Σαν συνέπεια οφείλουμε κι εμείς να εγκαταλείψουμε τις χίμαιρες (λ.χ. φιλελληνισμός του κ. Μπάιντεν, σχέσεις του Ομπάμα με την ελληνική κοινότητα στο Σικάγο κλπ) και εκτιμώντας τα πραγματικά δεδομένα να διαμορφώσουμε ανάλογες πολιτικές. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αναζητούν τρόπους απεγκλωβισμού από το Ιράκ. Αλλά και πρόθυμους συμμάχους για αύξηση της έντασης στον εξελισσόμενο πόλεμο στο Αφγανιστάν. Και για τις δύο περιπτώσεις απαραίτητη είναι κάποια προσέγγιση με το Ιράν αλλά και βελτίωση των σχέσεων με την Ρωσία.

Κρίσιμος Ο Ρόλος Της Τουρκίας
Δίχως συνεννόηση με το Ιράν, ειρήνευση στο Ιράκ και ουσιαστική αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από την χώρα αυτή είναι πρακτικά αδύνατη. Διότι διαφορετικά μια γενική σύρραξη ανάμεσα σε Σιίτες και Σουνίτες είναι αναπόφευκτη. Με τους Σιίτες τελικά να κυριαρχούν και το Ιράν να εξαπλώνεται πολιτικά στην Μέση Ανατολή. Και Ισραήλ και Σαουδική Αραβία να αντιδρούν πιέζοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες για καινούργιες παρεμβάσεις. Καμία αμερικανική κυβέρνηση δεν άντεξε ποτέ πολιτικά την συντονισμένη πίεση των δύο αυτών παραδοσιακών της συμμάχων. Ο ρόλος της Τουρκίας στις εξελίξεις αυτές είναι κρίσιμος. Δίχως την δική της ενεργητικά θετική στάση λύση στο Ιράκ δεν μπορεί να βρεθεί. Πρώτον, διότι η επιρροή που ασκεί στους Τουρκομένους αλλά και η όποια προσέγγισή της με τους Κούρδους είναι δυνατόν να εξασφαλίσει την ειρήνευση του βορρά διευκολύνοντας έτσι και τις όποιες διευθετήσεις στον νότο.
Παράλληλα όμως η Τουρκία είναι σε θέση να επηρεάσει και την στάση των Σουνιτών των περιοχών γύρω από την Βαγδάτη και το κέντρο της χώρας. Σαν η μεγαλύτερη χώρα των Βαλκανίων, η ισχυρότερη οικονομικά μουσουλμανική χώρα της Μέσης Ανατολής (παράλληλα με το Ιράν βέβαια) και η μοναδική ισχυρή Σουνιτική χώρα που ακουμπάει στην Μεσοποταμία, η Τουρκία φαντάζει σαν ισχυρός γείτονας και προστάτης για τους γέροντες φύλαρχους, κι’ αντιπάλους της Αλ Καέντα, των Σουνιτικών επαρχιών του Ιράκ. Παράλληλα η Τουρκία συνομιλεί τακτικά με το Ιράν ενώ διατηρεί αποτελεσματικούς διαύλους επικοινωνίας με το Ισραήλ. Πρόσφατα είχε μεσολαβήσει με επιτυχία για την προσέγγιση του Τελ Αβίβ με την Συρία. Μια προσπάθεια που σταμάτησε μετά την επίθεση στην Γάζα.
Αλλά και για τις εξελίξεις στο Αφγανιστάν ο ρόλος της Αγκυρας είναι σημαντικός. Μετά τις μεγάλες αναστατώσεις στο Πακιστάν, και ιδιαίτερα στις περιοχές των αυτόνομων φυλών στα σύνορα με το Αφγανιστάν, ο εφοδιασμός των δυν.αμεων του ΝΑΤΟ έχει γίνει εξαιρετικά δύσκολος. Μοναδικής διέξοδος είναι η αξιοποίηση εδαφών χωρών της Κεντρικής Ασίας, και ιδιαίτερα του Κιργκιστάν και του Ουζμπεκιστάν. Εκεί όμως σήμερα τον πρώτο λόγο έχει η Μόσχα. Οι ΗΠΑ λοιπόν αναγκαστικά θα προσεγγίσουν την Ρωσία. Σ’ αυτή την επαναπροσέγγιση ο ρόλος της Τουρκίας δεν είναι μικρός. Από την θέση της στο υπογάστριο του Καυκάσου η Αγκυρα διατηρεί στενές σχέσεις με το Κρεμλίνο το οποίο συχνά φροντίζει να τονίζει την Ρωσο-Τουρκική φιλία. Ακόμη και με πράξεις. Όπως η πρόσφατη στρατιωτική άσκηση στο …Αιγαίο (!) Την ίδια ώρα η Τουρκία, σαν πετυχημένο μοντέλο δημοκρατικής μουσουλμανικής χώρας, έχει προσβάσεις απ ευθείας στην Τασκένδη και το Μπισκέκ ενώ οι ΗΠΑ την αξιοποιούν και στις υπόλοιπες σχέσεις τους με τον κόσμο του Ισλάμ. Αυτονόητα, για την Ουάσιγκτον η Τουρκία αποτελεί σημαντικό εργαλείο για την προώθηση σχεδίων ειρήνευσης με τον μετριοπαθή κυρίως μουσουλμανικό κόσμο.
Είναι αυτονόητη λοιπόν η σημασία της Τουρκίας για την διεκπεραίωση μακροπρόθεσμων και ζωτικών στόχων της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Εξ’ ού και η επιλογή Ομπάμα να την επισκεφθεί ώστε να μπορεί και να την αξιοποιήσει. Για την Ελλάδα το πρόβλημα κυρίως συνίσταται στην αναγνώριση κάποιων ρεαλιστικών γεω-στρατηγικών δεδομένων. Και στην αντίστοιχη υιοθέτηση επιλογών και πολιτικής στάσης που θα διευκολύνει, αντί να εμποδίζει, την προώθηση των εθνικών μας στόχων.



Στρατηγικός Σχεδιασμός Και Σταθερή Στάση
Πρώτο ζήτημα θα πρέπει να είναι η αποσαφήνιση των διαθέσεών μας απέναντι στις ΗΠΑ. Η Ελλάδα είναι ίσως η χώρα με τον μεγαλύτερο αντι-αμερικανισμό στην Ευρώπη. Αυτό δεν είναι κάτι που αφορά νεαρούς διαδηλωτές και πολιτικές κινήσεις των άκρων. Κάθε κόμμα η πολιτικός που εκφράζει αντι-αμερικανικές κορώνες κερδίζει πόντους στις εκτιμήσεις της κοινής γνώμης. Και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ακόμη δεν δίστασε, δίχως προφανώς κυβερνητική έγκριση, να ειρωνευθεί τον τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ. Και στην Τουρκία, και σε άλλες χώρες, υπάρχει στα λαικά στρώματα αντι-αμερικανισμός. Αλλά αυτό δεν αντανακλάται στις πολιτικές ηγεσίες και στην πολιτική των χωρών αυτών. Είναι αυτονόητο πως δεν μπορεί μια χώρα να ελπίζει σε αποτελεσματική συνεργασία με μια άλλη όταν σε πολλά επίπεδα στρέφεται εναντίον της.
Για την προώθηση των εθνικών μας στόχων είναι λοιπόν αυτονόητο πως οι θέσεις μας θα πρέπει να είναι σαφείς και οριοθετημένες. Όταν διεκδικούμε για δεκαετίες από τον ΟΗΕ την επίλυση του Κυπριακού και φροντίζουμε να απορρίψουμε την τελική του πρόταση (αρνούμενοι να διευκρινίσουμε – στην τελική διαπραγμάτευση στην Ελβετία - που ακριβώς διαφωνούμε) εύλογα οδηγούμε τους Τούρκους στην θέση του θύματος και άλλες χώρες να ομιλούν για «έξοδο των Τουρκοκυπρίων (που ενέκριναν την πρόταση των Ηνωμένων Εθνών) από την απομόνωση». Όταν επίσης αναγνωρίζουν οι αμερικανοί τα Σκόπια με το συνταγματικό τους όνομα κι εμείς αντιδρούμε υποτονικά και καθυστερημένα εύλογα προκαλούμε μη αναμενόμενη έκπληξη όταν μπλοκάρουμε την ένταξή της χώρας αυτής στο ΝΑΤΟ. Κοντολογής, με σπασμωδικές αντιδράσεις και δίχως σχεδιασμό και συνέπεια καλλιεργούμε συγχύσεις που καταλήγουν σε βάρος μας.
Καθ’ όσον αφορά τέλος τα γενικότερα γεω-στρατηγικά δεδομένα είναι απαραίτητο να χαράξουμε στρατηγικές που θα μας οδηγήσουν σε πρωτοβουλίες που θα ξεπερνούν τις στενές εθνικές μας επιδιώξεις. Οι σχέσεις μας με την Ρωσία λ.χ. στηρίζονται σε κάποιου είδους σχεδιασμό η αποτελούν απλά ανταπόκριση – με κριτήρια καθαρά οικονομικά – στις διάφορες πρωτοβουλίες της άλλης πλευράς; Είμαστε σε θέση να συζητήσουμε – επηρεάζοντας βέβαια – με το Κρεμλίνο για κρίσιμα διεθνή ζητήματα καθιστώντας τον ρόλο μας σημαντικό για τα συμφέροντα κι’ άλλων δυνάμεων; Πως μπορούμε να εξασφαλίσουμε πως η Μόσχα σε περίπτωση λ.χ. διαφορών μας με Σλαύους γείτονές μας θα σταθεί δίπλα μας κι’ όχι απέναντί μας. Τι κινήσεις κάνουμε προς την Συρία, το Ισραήλ, το Ιράν και άλλους παράγοντες της περιοχής μας; Aν παραμείνουμε περιθώριο σε κρίσιμα διεθνή ζητήματα θαμπές θα είναι και οι προοπτικές των θεμάτων του στενού εθνικού μας ενδιαφέροντος.
Ο Ομπάμα λοιπόν δεν αγνοεί την Ελλάδα. Απλά επιλέγει συνομιλητές που μπορούν να τον διευκολύνουν σε δικές του κρίσιμες επιδιώξεις.

6 σχόλια:

  1. Ο Aνδρέας Ανδριανόπουλος είναι σίγουρα ένας άνθρωπος έξυπνος και γνώστης της πολιτικής. Όμως, δεν μπορεί να εκφύγει από τις φιλοαμερικανικές αγκυλώσεις του.
    Στάθηκε στο πλευρό των Αμερικανών κατά τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς της Βοσνίας και της Γιουγκοσλαβίας. Επικρότησε το σχέδιο Αννάν για την Κύπρο. Δικαιολόγησε απόλυτα τις "αμυντικές" επιθέσεις των Αμερικανών στο Αφγανιστάν και το Ιράκ.
    Τι να σχολιάσω πρώτο και τι δεύτερο παραπάνω;

    Όταν σου λέει για την Αμερική ότι "Σύμμαχός της είναι η χώρας μας. Όπως όμως σύμμαχός της είναι και η Τουρκία", τι να του πεις;
    Ότι υποτιμά την νοημοσύνη των άλλων και αυτό είναι ίσως ίδιον πολλών ανθρώπων με υψηλό δείκτη νοημοσύνης;

    "Δεν πρόκειται λοιπόν ποτέ να δυσαρεστήσουν ανοιχτά ούτε την Ελλάδα ούτε και την Τουρκία."

    Δηλαδή, στο μέτρο που αισθάνεται Έλληνας, διότι η λέξη αυτή μάλλον δεν λέει και πολλά σε έναν "μοντέρνο νεοφιλελεύθερο" άνθρωπο, με "ανοικτούς ορίζοντες", όπως ο κ. Ανδριανόπουλος, εκείνος δεν αισθάνεται "ανοικτά" δυσαρεστημένος; Μήπως νομίζει ότι ψιχαλίζει, ενώ τον φτύνουν; Ή μήπως το έχει για καμάρι να τον φτύνουν οι Αμερικανοί;

    Δεν θέλω με τις λίγες αυτές παρατηρήσεις μου να πω ότι έχει άδικο σε όλα όσα γράφει. Αντιθέτως, μάλιστα. Απλώς, προσπαθεί να δικαιολογήσει εν πολλοίς την αμερικανική πολιτική, η οποία ΠΑΝΤΑ υπήρξε όχι απλώς φιλοτουρκική, αλλά καθαρά και σταθερά ανθελληνική, ιδίως τα τελευταία 20 χρόνια. Και την δικαιολογεί με το να παραλείπει σαφώς σκοπίμως (είναι δυνατόν να τις αγνοεί;) κι άλλες σημαντικές παραμέτρους της, όπως την πρόσφατη επίσης "ανθελληνική" στάση της στο Σκοπιανό (δίδει κάποιες "νερόβραστες" εξηγήσεις) και την πλήρη υποστήριξή της στην Αλβανία. Παραλείπει να αναφερθεί στον ύποπτο ρόλο του Αμερικανού προξένου στην Θεσσαλονίκη σε σχέση με τις διάφορες μειονότητες, ο οποίος σκοπό έχει την δια των μειονοτήτων διάλυση (και) της χώρας μας. Επικουρείται δε ο πρόξενος από την "ανεξάρτητη" πραγματογνώμονα του ΟΗΕ, την κ. Γκέι Μακντούγκαλ.
    Εν άλλοις λόγοις και με ύφος εντελώς αθώο, μας λέει ο Ανδρέας "βρε παιδιά, αφού τα συμφέροντα της Αμερικής επιβάλλουν να χάσει η Ελλάδα το μισό Αιγαίο, τμήμα της Θράκης και το υπόλοιπο της Ηπείρου, τι να κάνουμε, να θυμώσουμε στους Αμερικανούς Συμμάχους μας;" ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. «Οι ΗΠΑ έχουν τα δικά τους συμφέροντα»
    Συμφωνώ και συμπληρώνω «Η Ελλάδα έχει τα δικά της συμφέροντα».
    Εφόσον λοιπόν ενδιαφέρεται σαν μεγάλη δύναμη για την δική μας περιοχή επειδή έχει τα δικά της συμφέροντα στην περιοχή θα πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψη της και τα συμφέροντα μιας χώρας που υπήρξε σύμμαχος. Αν δεν τα λαμβάνει υπ’ όψιν τότε δεν υφίσταται συμμαχία. Τόσο απλά είναι τα πράγματα.
    Κανείς πατριώτης που είναι υποψιασμένος για τον ρόλο των ΗΠΑ στα Βαλκάνια και στην Κύπρο δεν ζητάει παρέμβαση των ΗΠΑ προς όφελος της Ελλάδας. Αυτό που ζητούμε είναι να σταματήσει η παρέμβαση των ΗΠΑ υπέρ της Τουρκίας ακριβώς προς χάριν της συμμαχίας που επικαλούνται οι ΗΠΑ.
    Δεν διατηρούν ισορροπίες γιατί απλούστατα διανέμουν ρόλους στα κράτη όχι με βάση το δίκαιο αλλά με βάση τα βραχυχρόνια συμφέροντά τους που βεβαίως επεκτείνονται στην Κεντρική Ασία αλλά καθορίζονται και από προκαταλήψεις τμήματος της γραφειοκρατίας τους που έχει ρίζες στην Ανατολική Ευρώπη. Σαν έλληνες ζητάμε να ξεχάσουν αυτές τις προκαταλήψεις που διαμορφώνουν την πολιτική τους. Μια πολιτική που επειδή διαμορφώνεται με τρόπο ανορθολογικό είναι παρανοϊκή και εις βάρος των δικών τους μακροχρόνιων συμφερόντων.
    Οι ΗΠΑ είναι μεγάλος διεθνής παίκτης αλλά δεν είναι ο μόνος και καλό θα είναι εντός Ελλάδας οι πολιτικοί να το καταλάβουν και να κινηθούν ανάλογα. Πρώτα το δικό μας συμφέρον και μετά οι «συμμαχίες» και οι προσαρμογές στις επιθυμίες του «ηγεμόνα».
    Οι μόνες διαφορές μας με Σλάβους είναι αυτές που δημιουργούν οι ΗΠΑ στο θέμα του ονόματος «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» ακριβώς για να προωθήσουν την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» στα Βαλκάνια. Η Ρωσία στην πρόσφατη ιστορία μας είχε τις ίδιες επιδιώξεις στα Βαλκάνια και στην Κύπρο με εμάς. Ουσιαστικές πολιτιστικές ή εδαφικές διαφορές με Σλάβους δεν έχουμε και ούτε επιζητούμε να έχουμε και τις ίδιες επιδιώξεις έχουν και οι περισσότεροι σλάβοι των Βαλκανίων που ξέρουν ποια είναι η προσφορά των Ελληνόφωνων κατοίκων της Βαλκανικής στον δικό τους πολιτισμό. Άρα εδαφικές διαφορές Ελληνισμού – Σλάβων δεν υφίστανται εδώ και ένα αιώνα και ξεκαθαρίστηκαν στο «πεδίο της τιμής» κερδίζοντας τον αμοιβαίο σεβασμό μεταξύ μας με το αίμα των προγόνων μας. Και ας θυμίσουμε στους διάφορους που προσπαθούν να δημιουργήσουν με αφορμή το όνομα Μακεδονία διχαστικά διλήμματα μεταξύ Ελληνισμού και Σλάβων ότι ο τελευταίος βαλκανικός πόλεμος δεν ήταν πόλεμος Σλάβων εναντίων Ελλήνων αφού οι Σέρβοι πολεμούσαν μαζί μας σαν σύμμαχοί μας τους Βουλγάρους.
    Ουσιαστικά λοιπόν ο κύριος Ανδριανόπουλος μας λέει «Τι θέλετε τώρα αφού είστε ανίκανοι να συνάψετε νέες συμμαχίες να χαλάσετε μια παραδοσιακή συμμαχία με την Αμερική που είναι η μεγαλύτερη δύναμη; ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΕΙΤΕ ΜΕ ΚΑΘΕ ΘΥΣΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΑΣ ΖΗΤΗΣΟΥΝ». Τόσο χαμηλή ποιότητα πολιτικού λόγου θέλουμε εμείς οι Έλληνες απ’ τους πολιτικούς μας;
    Οι συμμαχίες κ. Ανδριανόπουλε ξεκινούν από οικονομικές συνεργασίες που σφυρηλατούν κοινά συμφέροντα. Δυστυχώς με τις ΗΠΑ δεν υπάρχει πλέον αυτή η οικονομική βάση ακριβώς γιατί ήμαστε μέρος ενός ισχυρότατου οικονομικού οργανισμού που είναι εν δυνάμει ανταγωνιστής των ΗΠΑ. Ας το ομολογήσουμε εμείς που δεν κρατάμε το τιμόνι της χώρας. Ας μην κάνουμε το ίδιο λάθος που έγινε και λίγο πριν την Μικρασιατική Καταστροφή όπου εν έτη 1922 ακόμα στην Ελλάδα μιλούσαν για Αντάντ την στιγμή που ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος είχε τελειώσει 4 χρόνια πριν. Ας μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη μετά από τα γεγονότα της Γιουγκοσλαβίας πριν 10 χρόνια και μιλάμε ακόμα για συμμαχίες. Δεν υπάρχει πλέον συμμαχία γιατί ακριβώς δεν μας λαμβάνουν υπ’ όψιν στους σχεδιασμούς τους. Βέβαια δεν είναι και κάτι που θα βγει και θα το πει ανοιχτά η Ελλάδα αλλά τουλάχιστον ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας.-

    Ελευθέριος Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Με συγχωρείτε, μπορώ να κάνω μία αφελή ερώτηση;

    Κοροιδεύουμε και χλευάζουμε τους τούρκους, τους αλβανούς και τους σκοπιανούς για το γεγονός οτι είναι τόσο ανεξέλεγκτα δηλωμένες εταίρες της Αμερικής, και το χρησιμοποιούμε σαν αρνητικό επιχείρημα -και καλά κάνουμε για όλα τα παραπάνω-, ως προς το πόσο καθηλωμένες είναι αυτές οι χώρες στο θέλημα των γιάνκηδων.

    Εμάς λοιπόν γιατί μας ενοχλεί τόσο πολύ το γεγονός οτι παρά την συνεχή μουρμούρα μας για τους αμερικανόδουλους πολιτικούς μας, η Ελλάδα δεν είναι πλέον το αγαπημένο τσιράκι της Αμερικής; Γιατί απο την μία κράζουμε τις αμερικανόδουλες χώρες, και απο την άλλη μας κακοφαίνεται που δεν είμαστε εμείς τα τσιράκια της Αμερικής;

    Δεν είναι λίγο οξύμωρο αυτό; Η τελικά θα θέλαμε και εμείς το ίδιο αλλά δεν τολμάμε να το ομολογήσουμε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ενιπέα είναι το γνωστο
    "Θέλω λιγότερη διαφθορά ή περισσότερες ευκαιρίες να συμμετέχω"

    "Οταν τρών' το βιό σου,
    τρώς και με τα δυό σου"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @ Ενιππέα

    "Γιατί απο την μία κράζουμε τις αμερικανόδουλες χώρες, και απο την άλλη μας κακοφαίνεται που δεν είμαστε εμείς τα τσιράκια της Αμερικής;"



    Μάλλον κάτι κατάλαβες λάθος. Κανείς δεν (πρέπει να) θέλει να είναι το "τσιράκι" κανενός. Σύμμαχος ναι, υποτακτικός όχι.
    Η Τουρκία και το Ισραήλ, για παράδειγμα, είναι σύμμαχοι, αλλά όχι παρατρεχάμενοι, "τσιράκια", των ΗΠΑ. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, μας έχει μείνει μια γερή δόση ραγιαδισμού και δεν μπορούμε να φανταστούμε τους εαυτούς μας σαν αξιοπρεπείς συμμάχους κάποιου, χωρίς να είμαστε "τσιράκια".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα φίλοι.

    Για τον πολύ απλό λόγο οτι με τους Αμερικανούς μόνο τσιράκι μπορείς να είσαι και ελάχιστα μόνο σύμμαχος, ειδικά όταν η Ελλάδα δεν το κύρος και το ανάστημα ούτε της Γερμανίας, ούτε της Γαλλιας στην διεθνή σκηνή, μην κοροϊδευόμαστε.

    Οπότε στην προκειμένη περίπτωση και ενώ έχουμε δει κατά 99,9% οτι η Αμερική είναι χώρα με αρνητική εως και εχθρική συμπεριφορά απέναντι στην Ελλάδα, και επικίνδυνα εμπλεκόμενη στην πρόσφατη ιστορία μας, μάλλον πρέπει και να ξεκαθαρίσουμε τι μας ενοχλεί τελικά και γιατί γκρινιάζουμε και μας κακοφαίνεται αυτό απο την στιγμή που το ξέρουμε ήδη, άρα τι ζητάμε παραπάνω ακριβώς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.