Ενας φάκελος 1.800 σελίδων για τον Αβιγκντορ Λίμπερμαν

-Πρόσφατα είχε «εκμυστηρευθεί» σε ισραηλινό δημοσιογράφο ότι « μετράει τις ημέρες ώσπου να φθάσει η στιγμή να βομβαρδίσουμε» τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν και πρόσθεσε ότι « δεν τον ενδιαφέρει αν θα κακοκαρδίσει τον Ομπάμα ή την κυρία Χίλαρι»
-Χαρακτηρίζοντας τους συντάκτες του βρετανικού «Εconomist» « ανυπόληπτα πρόσωπα που κακώς διέφυγαν από το δικαστήριο της Νυρεμβέργης»
-« να στείλει τελεσίγραφο στον Μαχμούντ Αμπάς, ότι αν δεν σταματήσει αμέσως τις τρομοκρατικές επιθέσεις στις 10 το πρωί, αύριο, θα βομβαρδίσουμε και θα ισοπεδώσουμε κάθε κτίριο στη Ραμάλα».

O πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί επεφύλαξε θερμή υποδοχή στον Βενιαμίν Νετανιάχου, όταν λίγες εβδομάδες μετά την ορκωμοσία του, τον περασμένο Μάρτιο, έκανε την πρώτη έξοδό του ως πρωθυπουργός αρχίζοντας από το Παρίσι. Αλλά αποχαιρετώντας τον στην έξοδο του Προεδρικού Μεγάρου, είπε κάτι στον ισραηλινό πρωθυπουργό που τον στενοχώρησε: « Πρέπει να απαλλαγείτε το ταχύτερο από αυτόν τον άνθρωπο». Ο γάλλος πρόεδρος εννοούσε τον Αβιγκντορ Λίμπερμαν, τον υπουργό Εξωτερικών της κυβέρνησής του. Είχε τους λόγους του ο Νικολά Σαρκοζί. Λίγες ημέρες αργότερα, ο Νετανιάχου άκουσε κάτι παρόμοιο από την υπουργό Χίλαρι Κλίντον στην Ουάσιγκτον. Πρόσωπα που επικοινωνούν με τον κ. Νετανιάχου βεβαιώνουν ότι δεν τον εξέπληξαν οι υποδείξεις των ξένων συνομιλητών του, αλλά «είναι δεμένα τα χέρια του» και περιμένει « κάποια ευκαιρία» για να αντικαταστήσει τον υπουργό του. Κατά την εφημερίδα «Ηaaretz» της περασμένης Δευτέρας, αυτή η ευκαιρία φαίνεται ότι φθάνει σύντομα.

Την περασμένη Κυριακή- εργάσιμη ημέρα στο Ισραήλ- η αστυνομία, έπειτα από ανακρίσεις που διήρκεσαν τρία και πλέον χρόνια, κατηγόρησε τον κ. Λίμπερμαν για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, δωροληψία, απάτες σε βάρος του Δημοσίου, δωροδοκίες και για παρεμπόδιση του έργου της Δικαιοσύνης. Αν οι κατηγορίες τον οδηγήσουν στο δικαστήριο, η καταδίκη του είναι βεβαία και η ποινή του θα είναι 18-21 χρόνια φυλάκιση και πρόστιμο 35.000- 600.000 ευρώ. Υπάρχει όμως μια αρκετά χρονοβόρα διαδικασία. Ο φάκελος Λίμπερμαν- περί τις 1.800 σελίδες με καταθέσεις μιας εικοσάδας Ισραηλινών και ξένωνβρίσκεται τώρα στα χέρια του υπουργού Δικαιοσύνης Μαναχέμ Μαζούζ, ο οποίος θα ζητήσει τη γνώμη του Γενικού Εισαγγελέα Μοσέ Λαντόρ προτού αποφασίσει αν θα στείλει την υπόθεση στο δικαστήριο, κάτι που δεν πρόκειται να γίνει πριν από το φθινόπωρο του 2010. Ο Λίμπερμαν, φυσικά, αρνείται τα πάντα και κατηγορεί τους «πολιτικούς εχθρούς» του για συνωμοσία εναντίον του.
▅ Παρακολούθηση 10 ετών
Στην αστυνομική καταγγελία αναφέρεται ότι ο Λίμπερμαν ήταν υπό « προσεκτική παρακολούθηση» από τις αρχές του 2000 και ότι στη διάρκεια αυτών των εννέα ετών μέσω τρίτων και χρησιμοποιώνταςεταιρείες-φαντάσματα διακίνησε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια τα οποία τελικώς κατέληγαν είτε στον ίδιο είτε στην κόρη του Μιχάλ και στη σύζυγό του Ελλα. Ο ίδιος στη διάρκεια ανάκρισης επτάμισι ωρών, στις 2 Απριλίου, δήλωσε πλήρη άγνοια όλων αυτών και ισχυρίστηκε ότι τα μοναδικά έσοδά του είναιο μισθός του ως βουλευτή. Αμφισβήτησε ακόμη και τραπεζικό έγγραφο με την υπογραφή της κόρης του, αλλά δεν μπόρεσε να δικαιολογήσει την είσπραξη ενός « σεβαστού ποσού» που του έστειλε ο εβραϊκής καταγωγής αμερικανός μπίζνεσμαν Μάρτιν Σλαφ. Δημοσιεύματα ισραηλινών εφημερίδων- με ισχυρή δόση αυτολογοκρισίας- αναφέρονται σε « μια μηχανή για τη συσκότιση της παρακολούθησης» η οποία συνίστατο στην αλλαγή της ονομασίας και της διεύθυνσης εταιρειών ακόμη και τραπεζών που διακινούσαν μεγάλα ποσά, η προέλευση των οποίων φαίνεται ότι είναι « μαύρο χρήμα από ναρκωτικά και απαγορευμένα (εντός του Ισραήλ) τυχερά παιχνίδια». Η Κύπρος και κατά δεύτερο λόγο η Τουρκία ήταν οι περισσότερο φιλόξενοι τόποι της εξωπολιτικής δραστηριότητας του Λίμπερμαν.

Δεν είναι ένας τυχαίος άνθρωπος ο ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών. Γεννημένος το 1958 στο Κισνιέφ της τότε Σοβιετικής Ενωσης- της σημερινής Μολδαβίας-, γιος υπαξιωματικού του Ερυθρού Στρατού με σπουδές στο Αγροτικό-Τεχνικό Πανεπιστήμιο της περιοχής του, έφθασε στο Ισραήλ όταν μετανάστευσε εκεί η οικογένειά του, το 1978. Υπηρέτησε τη στρατιωτική θητεία του στη νέα πατρίδα του, παρακολούθησε μαθήματα Διπλωματίας και Διεθνών Σχέσεων στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και αναμείχθηκε στην πολιτική αρχίζοντας από «μπουκαδόρος» στη λέσχη των ακροδεξιών σπουδαστών και σταδιακά στο συντηρητικό κόμμα Λικούντ, όπου έγινε ο πόλος συγκέντρωσης των νέων ρωσικής καταγωγής που πλημμύρισαν το Ισραήλ από τη δεκαετία του 1990. Αυτό του έδωσε τη δυνατότητα να αποσχιστεί το 1999 από το Λικούντ- το θεώρησε μετριοπαθές και ενδοτικό στους Αραβες γενικά- και να ιδρύσει το δικό του κόμμα, το Γισραέλ Μπεϊτένου (σημαίνει Ισραήλ, πατρίδα μας), το οποίο στην Ιερουσαλήμ χαρακτηρίζεται ακραίο δεξιό κόμμα, με πολιτική πελατεία κυρίως τους ρωσόφωνους μετανάστες. Στις τέσσερις τελευταίες εκλογές το κόμμα του αύξησε τις έδρες του στην Κνεσέτ (=κοινοβούλιο) διαδοχικά από 4 το 1999 σε 11 το 2006 και στις τελευταίες εκλογές, τον περασμένο Μάρτιο, σε 14, κατακτώντας την τρίτη θέση, εξασφαλίζοντας έτσι στον Λίμπερμαν συμμετοχή στην κυβέρνηση Νετανιάχου και τη θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης εκτός από το υπουργείο Εξωτερικών.

Η πρώτη του ενέργεια, όταν ανέλαβε υπουργός Εξωτερικών, ήταν να δηλώσει ότι θεωρεί νεκρές όσες δεσμεύσεις έχει αναλάβει το Ισραήλ στη Διάσκεψη της Ανάπολης, που είχαν συγκαλέσει οι ΗΠΑ, και οι οποίες προβλέπουν την ίδρυση κράτους Παλαιστινίων, και ότι επίσης θεωρεί « ανύπαρκτο» τον Οδικό Χάρτη, που καθορίζει την πορεία των διαπραγματεύσεων για τη « συνύπαρξη δύο κρατών». Κατά τον Λίμπερμαν « η διαδικασία για την ειρήνη στην περιοχή στηρίζεται σε τρεις λαθεμένες αντιλήψεις: σ το ότι η διένεξη Ισραήλ- Παλαιστινίων είναι η αιτία της αστάθειας στη Μέση Ανατολή, ό τι η διένεξη είναι εδαφική και όχι ιδεολογική, και ότι η ίδρυση παλαιστινιακού κράτους στη βάση των συνόρων του 1967 θα τερματίσει τη διαμάχη». Πρόσφατα είχε «εκμυστηρευθεί» σε ισραηλινό δημοσιογράφο ότι « μετράει τις ημέρες ώσπου να φθάσει η στιγμή να βομβαρδίσουμε» τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν και πρόσθεσε ότι « δεν τον ενδιαφέρει αν θα κακοκαρδίσει τον Ομπάμα ή την κυρία Χίλαρι» . Αργότερα τα διέψευσε. Εκείνο όμως που δεν μπορεί να διαψεύσει είναι ότι, μιλώντας στην Κνεσέτ, ευχήθηκε να εξοντωθούν οι άραβες βουλευτές της Κνεσέτ όπως «οι χιτλερικοί φίλοι τους». Είχαν, λοιπόν, τους λόγους τους τόσο ο πρόεδρος Σαρκοζί όσο και η κυρία Κλίντον όταν υπέδειξαν στον ισραηλινό πρωθυπουργό να απαλλαγεί από τον Αβιγκντορ Λίμπερμαν.


▅ Το συντηρητικό «πιστεύω» του
Στις 22 Μαΐου, λίγες ημέρες μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης Νετανιάχου, έφθασαν στο Κάιρο δύο προσωπικοί απεσταλμένοι του πρωθυπουργού και του προέδρου Σιμόν Πέρες . Επισκέφθηκαν το υπουργείο Εξωτερικών και με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο διαβεβαίωσαν τους αιγύπτιους αξιωματούχους ότι ο Λίμπερμαν δεν επρόκειτο να έχει βαρύνοντα λόγο στην εξέλιξη των σχέσεων του Ισραήλ με την Αίγυπτο. Η ισραηλινή χειρονομία ήταν μια απάντηση στη δήλωση αιγύπτιου κυβερνητικού αξιωματούχου, ότι το Κάιρο δεν επρόκειτο να συνεργαστεί με την κυβέρνηση Νετανιάχου αν ο Λίμπερμαν δεν ζητούσε προηγουμένως συγγνώμη για όσα είχε κατά καιρούς εκστομίσει κατά της Αιγύπτου. Και δεν ήταν λίγα αυτά.

Το 1998 είχε ζητήσει να βομβαρδιστεί το φράγμα του Ασουάν, επειδή η Αίγυπτος συμπαθούσε τον αγώνα των Παλαιστινίων. Τρία χρόνια αργότερα, απευθυνόμενος στους πρεσβευτές των χωρών της άλλοτε Σοβιετικής Ενωσης επανέλαβε ότι σε περίπτωση νέου πολέμου με την Αίγυπτο- τον οποίο έβλεπε «πολύ πιθανό»- θα πρέπει να καταστραφεί το Ασουάν. Επειδή ο αιγύπτιος πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ επισκέφθηκε το Ισραήλ μόνο μία φορά, ενώ ισραηλινοί πρόεδροι το επισκέφθηκαν πολλές φορές, ο Λίμπερμαν μιλώντας πέρυσι από βήματος τηςΒουλής, δήλωσε: «Αν αυτός ο κύριος επιθυμεί σχέσεις με το Ισραήλ πρέπει να έρθει εδώ. Διαφορετικά, να πάει στον Διάβολο». Ο τότε πρωθυπουργός Εχούντ Ολμερτ και ο πρόεδρος Σιμόν Πέρες έσπευσαν να ζητήσουν συγγνώμη από τον πρόεδρο Μουμπάρακ, γεγονός το οποίο προκάλεσε την οργή του Λίμπερμαν, ο οποίος είπε ότι « κάνουν σαν απατημένες σύζυγοι».

Χαρακτηρίζοντας τους συντάκτες του βρετανικού «Εconomist» « ανυπόληπτα πρόσωπα που κακώς διέφυγαν από το δικαστήριο της Νυρεμβέργης» (το οποίο καταδίκασε τους χιτλερικούς), ο Λίμπερμαν από την αρχή της πολιτικής καριέρας του υβρίζει, απειλεί και διώκει δικαστικώς πρόσωπα των ΜΜΕ σε μια σειρά από χώρες, με ιδιαίτερη προτίμηση στη Γερμανία, στη Βρετανία και στη Γαλλία. Μάλιστα, τον περασμένο Σεπτέμβριο, χειροδίκησε εναντίον γερμανού δημοσιογράφου στη διάρκεια συνέντευξης επειδή τον ρώτησε «κατά πόσον αληθεύουν οι φήμες» για συμμετοχή του σε ξέπλυμα χρήματος.

Τον Μάρτιο του 2002, την επομένη μιας βομβιστικής επίθεσης στην Ιερουσαλήμ, ο Λίμπερμαν κάλεσε την κυβέρνηση « να στείλει τελεσίγραφο στον Μαχμούντ Αμπάς, ότι αν δεν σταματήσει αμέσως τις τρομοκρατικές επιθέσεις στις 10 το πρωί, αύριο, θα βομβαρδίσουμε και θα ισοπεδώσουμε κάθε κτίριο στη Ραμάλα». Επειδή αντέδρασε αμέσως η ΕΕ, αναγκάστηκε ο τότε υπουργός Εξωτερικών Σιμόν Πέρες να προειδοποιήσει ότι « η λήψη υπερβολικών μέτρων θα οδηγήσει ασφαλώς στο να κατηγορηθούμε για εγκλήματα πολέμου». Τον Ιούλιο του 2003, ο τότε πρωθυπουργός Αριέλ Σαρόν ειδοποίησε την Ουάσιγκτον ότι σκοπεύει να δώσει αμνηστία σε 350 παλαιστίνιους κρατουμένους. Ο Λίμπερμαν αντέδρασε βίαια και δήλωσε δημοσίως: « Αν ήταν στο χέρι μου, όχι αμνηστία δεν θα τους έδινα αλλά θα τους πετούσα και θα τους έπνιγα στη Νεκρά Θάλασσα». Τον περασμένο Ιανουάριο, στη διάρκεια της ισραηλινής επίθεσης στη Γάζα, ο Λίμπερμαν κάλεσε τον στρατό να μιμηθεί τους Αμερικανούς στον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας « ώστε να εξοντωθούν όλοι, να μη μείνει κανένας από αυτούς». Επειδή αμέσως ισραηλινά έντυπα και ξένοι διπλωμάτες σχολίασαν ότι αυτό ίσως ήταν «προμήνυμα» χρήσης ατομικών όπλων όπως έγινε στη Χιροσίμα, η κυβέρνηση έσπευσε να δηλώσει κατηγορηματικά ότι αποκλειστικά και μόνο συμβατικά όπλα χρησιμοποιεί ο ισραηλινός στρατός.

ΒΗΜΑ