H θέση της Ελλάδος

Σχόλιο του Ελευθέριου Β. στην ανάρτηση "Η συμβολική κίνηση του κ. Γ. Παπανδρέου"

«Η θέση της Ελλάδας στα Βαλκάνια»…
Ποια θα είναι αυτή σύμφωνα με τον κύριο Παπανδρέου; Μήπως θα έχει η πολιτική αυτή διαστάσεις μόνο εκεί που θα της επιτρέπει η Αμερικανική και η Τουρκική πολιτική; Ξέρουμε όλοι μας ότι τα Βαλκάνια είναι ένας χώρος άσκησης πολιτικής από τις ΗΠΑ από την Τουρκία και από την Ρωσία και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετέχουμε. Με την Ρωσία προσπαθήσαμε να έχουμε στρατηγικές συνεργασίες. Με την Τουρκία έχουμε εδαφικές διαφορές τις οποίες υποδαυλίζει εκ του μη όντως η Τουρκία. Με τις ΗΠΑ έχουμε διαφορετική αντίληψη για τον Αλβανικό Εθνικισμό στα Βαλκάνια για την θέση των Σλάβων των Σκοπίων για την προοπτική του Κοσόβου για την Κύπρο και για την δεσπόζουσα θέση της Τουρκίας στο μελλοντικό οικονομικό σύστημα της Βαλκανικής. Δηλαδή αναλύοντας μια απλή φράση όπως «η θέση της Ελλάδας στα Βαλκάνια» πρέπει να λάβουμε αποφάσεις για σχέσεις με πλανητικές δυνάμεις. Τις αποφάσεις αυτές αν τις έχουμε λάβει και αυτές είναι απόλυτα σύμφωνες με τις αμερικανικές επιλογές πως μπορεί να υποστηρίζουμε ότι θα ασκήσουμε πολιτική την στιγμή που αυτή είναι ήδη προαποφασισμένη από τις ΗΠΑ; Αν δεν είναι έτσι δεν έχουμε και πολλές επιλογές διαφοροποίησης της έως τώρα πολιτικής μας στα Βαλκάνια. Δηλαδή οι επιλογές είναι δύο. Είτε αποδεχόμαστε την αμερικανική πολιτική που σημαίνει ότι κάποια στιγμή θα έχουμε ανεξέλεγκτες καταστάσεις στα βόρεια σύνορά μας με πιθανότατη απαίτηση από τα ίδια τα γεγονότα για στρατιωτική εμπλοκή ή βάζουμε νέους εξωβαλκανικούς παράγοντες που θα υποστηρίξουν το παρόν στάτους και κατ’ επέκταση θα είναι σύμμαχοι στην πολιτική μας και που θα εξισορροπούν διπλωματικά την κατάσταση. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Τέτοιοι σύμμαχοι ικανοποιημένοι από το υπάρχον στάτους αυτή την στιγμή είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ρωσία. Αναθεωρητικές δυνάμεις στα Βαλκάνια είναι οι ΗΠΑ και η Τουρκία. Πιθανή αναβάθμιση της Ελλάδας δεν θα έρθει μέσα από αντιπροσώπευση αναθεωρητικών συμφερόντων στα Βαλκάνια γιατί απλούστατα αργά ή γρήγορα θα το βρούμε μπροστά μας.

«Η επαναφορά της Ελλάδας στην Ευρώπη»
Αν υπάρχει ένα πρόβλημα της Ελλάδας ως προς τις σχέσεις της με την Ε.Ε. αυτό είναι το οικονομικό. Υπάρχει αδυναμία να πειστούν οι ευρωπαίοι γραφειοκράτες ότι κάνουμε βήματα στην κατεύθυνση της οικονομικής εξυγίανσης και η πραγματικότητα είναι ότι έχουν δίκιο. Το έχω ξαναγράψει. Το κύριο οικονομικό θέμα στην Ελλάδα είναι το πρόβλημα της παραγωγικότητας. Μια χώρα πρέπει να έχει ένα ανταγωνιστικό διεθνώς ιδιωτικό τομέα που θα υποστηρίζεται λειτουργικά από ένα αποτελεσματικό δημόσιο τομέα. Εδώ μέσα από συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές της δεκαετίας του ’70 έχουμε θεοποιήσει ορισμένους τομείς του δημοσίου. Όπως η παιδεία και η υγεία. Έχουμε αποστερήσει πολύτιμους πόρους απ’ όλους τους άλλους τομείς της οικονομίας και τους έχουμε στρέψει στο δημόσιο σε μη άμεσα ανταποδοτικούς κλάδους. Αποτέλεσμα να έχουμε απομυζήσει κάθε παραγωγική ικμάδα αυτού του κράτους και τώρα έχουμε ένα τεράστιο δημόσιο τομέα που δεν μπορεί να συντηρηθεί απ’ τη φορολογία. Η ιδιαιτερότητα της Ελλάδας είναι ότι ενώ στις Σκανδιναβικές χώρες που είναι πρότυπο του νέου μας πρωθυπουργού οι φορολογία είναι βαρύτατη και είναι κυρίως άμεση. Δηλαδή μέσω του φόρου εισοδήματος και μιας σειράς άλλων φόρων. Στην χώρα μας είναι έμμεση δηλαδή είναι συνάρτηση της κατανάλωσης. Αφού λοιπόν είναι συνάρτηση της κατανάλωσης και η κατανάλωση έχει καταβαραθρωθεί λόγω της οικονομικής κρίσης μειώθηκαν κατ’ αναλογία και τα φορολογικά έσοδα. Είναι χαρακτηριστικότατη η πορεία των εισαγωγών προϊόντων τον τελευταίο χρόνο. Αν για να «ξαναμπούμε στην Ευρώπη» απαιτηθούν εκτός από το «πάγωμα μισθών» του δημοσίου και απολύσεις υπαλλήλων του δημοσίου ποιος θα αναλάβει το πολιτικό κόστος για να το κάνει; Αν δεν διαβάζει κάποιος πίσω απ’ τις γραμμές δεν θα καταλάβει πως αυτό ήταν το κύριο διακύβευμα αυτών των εκλογών. Δυστυχώς για άλλη μια φορά το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα δεν δείχνει να κατανοεί το πρόβλημα. Άρα και δεν μπορεί να βρει τις λύσεις που επιβάλλουν τα γεγονότα.

«Να θέσουμε σε νέες βάσεις τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις»
Το πρόβλημα δεν είναι οι θέσεις που θα πάρουμε έναντι της Αμερικής. Το πρόβλημα είναι τα στρατηγικά συμφέροντα της Αμερικής. Όλοι μας θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η εξωτερική πολιτική έχει κάποια διαστρωμάτωση. Δηλαδή σε ένα επίπεδο είναι οι διαπροσωπικές σχέσεις των αρχηγών κρατών. Αυτές μπορεί να είναι από «αδελφικές» μέχρι «ψυχρότατες». Σε ένα άλλο επίπεδο είναι οι σχέσεις των κρατών και υπάρχει η στυγνή διπλωματική γλώσσα και το διπλωματικό πρωτόκολλο που τις καθορίζει. Και ένα άλλο επίπεδο είναι οι στρατηγικές επιδιώξεις των κρατών που είναι ανεξάρτητες σε μεγάλο βαθμό και από τις προσωπικές σχέσεις των ηγετών και από τις διπλωματικές σχέσεις των κρατών. Δηλαδή όλα αυτά αλληλοκαθορίζονται σε ένα βαθμό αλλά το ένα επίπεδο δεν ελέγχει άμεσα το επόμενο επίπεδο. Πού θέλω να καταλήξω... Η πολιτική Μπους στα Βαλκάνια δεν ήταν πολιτική διαφορετική από του Κλίντον γιατί απλούστατα ήταν η Αμερικανική πολιτική και όχι η πολιτική των ρεπουμπλικάνων ή των δημοκρατικών. Και αυτή η πολιτική πρόκρινε την δημιουργία με διάφορες προφάσεις ελεγχόμενων αναθεωρήσεων μέσω μειονοτήτων στα σύνορα στην περιοχή μας. Από την διακυβέρνηση Ομπάμα έχει ειπωθεί ότι οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις δεν καθορίζονται από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Εγώ δεν έχω κανέναν λόγο να το αμφισβητήσω αυτό. Αλλά για την Αμερική η Τουρκία είναι πολύ σημαντικότερη ότι και να κάνουμε εμείς. Μια πιθανή αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας στα Βαλκάνια θα υποστηριχθεί από την Αμερική διότι η Αμερική έχει ανάγκη την Τουρκική υποστήριξη σε μια συγκεκριμένη στρατηγική συνεργασία στην Κεντρική Ασία. Άλλωστε και η πρόσφατη ιστορία δείχνει ότι την αναθεωρητή πολιτική στα Βαλκάνια προκρίνει και η Αμερική ακόμα και χωρίς την έντονη τουρκική παρέμβαση σ’ αυτή την κατεύθυνση διότι θέλει να δημιουργήσει ένα «ευρωπαϊκό ισλαμικό πολιτισμικό πρότυπο» προς εξαγωγή στον ισλαμικό κόσμο και φυσικά αυτό λαμβάνει χώρα στο ευρωπαϊκό έδαφος της Βαλκανικής αλλά και επίσης διότι μέσω αυτής της πολιτικής δημιουργεί αναχώματα σε ρωσική στρατηγική επέκταση μέσω της οικονομίας αλλά και ταυτόχρονα αναδεικνύει τις αδυναμίες της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσα στην αυλή της. Δηλαδή η Αμερική ασπάζεται και χρησιμοποιεί μια ιδεολογική ανασύσταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας που έλαβε τέλος με ποτάμια αίματος μόλις τρεις ή τέσσερις γενιές πίσω μας από τις ξιφολόγχες των δικών μας προγόνων. Πόση αφέλεια μπορεί να έχει κάποιος ώστε να πιστεύει πως μπορεί να αλλάξει τα στρατηγικά συμφέροντα μιας υπερδύναμης απλώς στηριζόμενος σε διαπροσωπικές σχέσεις; Τα υπόλοιπα τα αφήνω να τα σκεφτούν όσοι μπορούν να σκέφτονται ακομμάτιστα με πρώτο σημείο αναφοράς της σκέψης τους το μέλλον αυτής της χώρας.-