«Ονειρο ή καταδίκη» η εργασία στο Δημόσιο;

Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΟΒΕΡΔΟΥ
Τα δημόσια οικονομικά καταρρέουν. Η ελληνική οικονομία βρίσκεται ένα μόλις βήμα πριν από την πτώχευση. Ακόμα κι αν δεν το γνωρίζαμε. Ακόμα κι αν δεν το είχαμε προβλέψει εδώ και χρόνια, το βέβαιο είναι ότι δεν θα μας άφηναν να το ξεχάσουμε. Ούτε οι κυβερνώντες, που έχουν κάθε συμφέρον να διεκτραγωδήσουν την κατάσταση, για να δικαιολογήσουν την εγγενή αδυναμία τους να δημιουργήσουν μια χώρα ευημερίας κι αφθονίας.

Ούτε ο Τρισέ, ο Αλμούνια και τα άλλα κοινοτικά παλικάρια, που δεν παύουν να προειδοποιούν ότι η Ελλάδα είναι το «κακό παιδί» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το «μαύρο πρόβατο» που δεν πρόκειται να το συγχωρήσουν, μέχρις ότου συμμορφωθεί κι αποκαταστήσει την αξιοπιστία του. Ο ίδιος λόγος είναι που κι οι αγορές μάς δίνουν και καταλαβαίνουμε καθημερινά. Οι μεγάλες πωλήσεις ελληνικών ομολόγων από κορυφαίους διεθνείς οίκους, όπως η Citibank κι η Morgan Stanley, οδηγούν σε μεγάλη αύξηση τη διαφορά επιτοκίου ανάμεσα στα γερμανικά και τα ελληνικά ομόλογα. Και τα χειρότερα έρχονται.

Αυτή την κατάσταση κάποιοι την έχουν αντιληφθεί και την έχουν κάνει κτήμα τους. Και γι' αυτό επικρίνουν την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου για ανετοιμότητα και για μεγάλη αργοπορία να προωθήσει δραστικές μεταρρυθμίσεις που θα αυξήσουν και την αξιοπιστία της Ελλάδας, αλλά και θα περιορίσουν την αιμορραγία των δημοσίων οικονομικών. Από την άλλη, όμως, η αναποφαστικότητα κι ο φόβος μπροστά στην πτώχευση των κυβερνώντων ενισχύονται από την αυθαιρεσία και τον λαϊκισμό των συνδικάτων και των οργανωμένων συμφερόντων.

Ακούμε, για παράδειγμα, τους συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να λένε ότι γι' αυτούς «κόκκινη γραμμή» στις όποιες αλλαγές στο συνταξιοδοτικό σύστημα είναι να μην αγγίξει η κυβέρνηση τα όρια ηλικίας, το ύψος των εισφορών αλλά και το ύψος των συντάξεων. Ομως, τότε τι αλλαγές μπορούν να γίνουν; Πουθενά στον κόσμο δεν έχουν εμφανισθεί «μαγικές συνταγές» για το Ασφαλιστικό. Από τότε που ο Μπίσμαρκ καθιέρωσε την κοινωνική ασφάλιση στη Γερμανία, τα όρια ηλικίας έπρεπε να είναι υψηλά. Εμείς εδώ συνέχεια τα κατεβάζαμε.

Και φθάσαμε σήμερα, όπως ο έγκυρος αναλυτής, διευθυντής του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, Σάββας Ρομπόλης, ομολογεί δημοσίως, το I ΚΑ να χρειάζεται 800 εκατομμύρια τον μήνα για να πληρώνει συντάξεις, αλλά τα εισοδήματα του δεν υπερβαίνουν τα 500 εκατομμύρια. Ποιος άραγε θα πληρώσει τα επιπλέον 300 εκατομμύρια ευρώ μηνιαίως; Ποιος θα καλύπτει ένα ποσό που ισοδυναμεί με ολόκληρη την έκτακτη εισφορά που επεβλήθη φέτος στα φυσικά πρόσωπα;

Ομοίως ακούω με ενδιαφέρον τους εκπροσώπους των stagers, δηλαδή εκείνων των ανθρώπων που επί 5,5 ολόκληρα χρόνια τούς είχαν διορίσει οι κυβερνώντες της Ν.Δ. σε θέσεις «μαθητείας» στο Δημόσιο με αμοιβή που κυμαινόταν μεταξύ 400 έως 600 ευρώ μηνιαίως, ανασφάλιστους, να διαδηλώνουν εναντίον της σημερινής κυβέρνησης που δεν προτίθεται να ανανεώσει τις συμβάσεις τους, υποστηρίζοντας ότι «έτσι διαλύουν τα όνειρα μας». Ποιο είναι άραγε το «όνειρο» τους; Προφανώς να γίνουν μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι, αποκτώντας χάρις στη «μαθητεία» αυξημένη μοριοδότηση. Ας δεχθούμε ότι έχουν δίκιο.

Ας δεχθούμε ότι όνειρο τους είναι να μπουν στο Δημόσιο μόνιμα. Αν είναι για να έχουν μόνιμη εργασία και να μην εργάζονται, αλλά να έχουν σίγουρο εισόδημα και σύνταξη εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, κι αν μάλιστα τα καταφέρουν, τότε δεν αποκλείεται να κονομάνε κι από το «γρηγορόσημο», τότε είναι κοινωνικά κατακριτέοι.

Αν θέλουν να μπουν στο Δημόσιο για να εργασθούν σκληρά και να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, τότε να το δεχθούμε. Αλλά πώς δικαιολογείται τότε που οι συνάδελφοι τους συνδικαλιστές, όταν τίθεται θέμα εξίσωσης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης γυναικών-ανδρών, κι άρα οι γυναίκες δεν θα μπορούν να βγαίνουν στην σύνταξη το αργότερο στα 50 τους χρόνια, να φωνασκούν και να διαμαρτύρονται ότι μας «καταδικάζουν σε επιπλέον χρόνια εργασίας στο Δημόσιο». Ας αποφασίσουν οι συνδικαλιστές, στους οποίους ο λαϊκισμός προφανώς περισσεύει, τι είναι η εργασία στο Δημόσιο, «όνειρο ή καταδίκη»; Μάλλον είναι όνειρο μέχρι να «βολευτείς» κι αμέσως μετά γίνεται «καταδίκη».

Τι να κάνουμε, όμως; Παγκοσμίως δεν έχει εφευρεθεί το σύστημα στο οποίο ένα εκατομμύριο άνθρωποι σε μια χώρα 11 εκατομμυρίων θα διορίζονται στο Δημόσιο για να κάθονται και να μισθοδοτούνται χωρίς να προσφέρουν και να βγαίνουν στη σύνταξη πολύ νωρίτερα από όλους τους άλλους.

Μπορεί αυτό το σύστημα να το συντηρούσαν λάικιστές πολιτικοί και συνδικαλιστές, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης, με δανεικά επί δεκαετίες τώρα. Δυστυχώς, όμως, τα δανεικά εξαντλήθηκαν και τώρα ήρθε η ώρα της πληρωμής. Κι αυτή είναι μια πολύ δύσκολη ώρα. Για όλους μας.

Αξια 21/11/09