Την αποδέχτηκε χωρίς ανταλλάγματα και χωρίς σοβαρή μελέτη για τα ολέθρια συνεπακόλουθά της.Η πρώτη διχοτόμηση της Κύπρου έγινε το 1963-64. Η δεύτερη έγινε το 1974 με την τουρκική εισβολή. Η τρίτη διχοτόμηση έγινε μετά τη σύσκεψη των Αθηνών (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1974), όταν η ελληνική πλευρά, υποχωρώντας μονομερώς, αποδέχτηκε ένα σύστημα γεωγραφικής ομοσπονδίας,χωρίς επιστημονική μελέτη της έννοιας της ομοσπονδίας και χωρίς καμία αντίληψη των αναπόφευκτων συνεπακόλουθων της αποδοχής του ομοσπονδιακού πολιτεύματος.
Αποδοχή της διζωνικής συνεπάγεται αναγνώριση και νομιμοποίηση των τετελεσμένων της τουρκικής εισβολής
Το τσιμέντωμα της διχοτόμησης της Κύπρου έγινε με την πιο εξωφρενική και οδυνηρή υποχώρηση της ελληνικής πλευράς, διά της αποδοχής της διζωνικής ομοσπονδίας από το Μακάριο, το 1977. Απομένει η διά της υπογραφής μας, σε μια μελλοντική λύση, επισημοποίησή της, ώστε τα τετελεσμένα της τουρκικής εισβολής να νομιμοποιηθούν επισήμως από τα ελληνικά θύματά της. Όταν πολιτικοί ηγέτες επισείουν τον μπαμπούλα με το ψευτοδίλημμα, «ή λύση τώρα ή διχοτόμηση», δεν λένε την αλήθεια στους πολίτες και κατά τρόπο εκβιαστικό και εκφοβιστικό επιδιώκουν να τους παρασύρουν να προσυπογράψουν τη νομιμοποίηση των αρπαγέντων από τους Τούρκους εισβολείς.
Πριν από λίγες ημέρες, από τις εκδόσεις Καστανιώτη, κυκλοφόρησε ένα νέο βιβλίο από τον γνωστό νομικό, Πολύβιο Γ. Πολυβίου, με τίτλο: «Μακάριος: τα τρία λάθη». Ο Πολυβίου αναφέρεται και αναλύει τα 13 σημεία, τις ενδοκυπριακές συνομιλίες και την ομοσπονδία. Επειδή πάλι γίνεται μεγάλη συζήτηση για τη διζωνική, με αφορμή τις μονομερείς «γενναίες παραχωρήσεις» του Προέδρου Χριστόφια στους Τούρκους και τα φροντιστήρια για τη διζωνική, στα οποία η Κυβέρνηση θέλει να… εκπαιδεύσει τους πολίτες, το βιβλίο του Πολυβίου είναι περισσότερο από επίκαιρο. Είναι συνθλιπτικά καταπέλτης κατά της διζωνικής. Κατηγορεί ευθέως και κατ’ επανάληψιν το Μακάριο και τους συνεργάτες του ότι, με τη Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου, που υπέγραψε στις 12 Φεβρουαρίου 1977 με τον κατοχικό Ντενκτάς, όχι μόνο διέπραξε μέγα και ολέθριο σφάλμα αλλά, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, νομιμοποιεί τα τετελεσμένα της τουρκικής εισβολής.
Αναγνώριση τετελεσμένων
Τον Αύγουστο του 1974, στις συνομιλίες της Γενεύης, η ελληνική πλευρά απέρριψε τις τουρκικές προτάσεις, που σαφώς εισήγαγαν ένα σύστημα γεωγραφικής και κοινοτικής ομοσπονδίας, στη βάση των «νέων πραγματικοτήτων», που δημιούργησε η τουρκική εισβολή. Υποστήριζε, ορθά, ότι αποδοχή τέτοιας ομοσπονδίας θα ισοδυναμούσε με αναγνώριση των νέων γεωγραφικών και άλλων δεδομένων, που προκάλεσε η εισβολή. Κι όμως: Παρά τις μεγαλόστομες και στομφώδεις διακηρύξεις του Μακαρίου και των συνεργατών του, σε διάστημα τριών χρόνων, η ελληνική πλευρά ανέτρεψε την πολιτική στοχοθεσία της και ο Μακάριος συμφώνησε με τον Ντενκτάς στην «αναζήτηση» «μιας ανεξάρτητης, αδέσμευτης, δικοινοτικής ομοσπονδιακής Δημοκρατίας».
Η δραματική αυτή αλλαγή στις θέσεις της ελληνικής πλευράς έγινε εμφανώς χωρίς καμία σοβαρή μελέτη για τα συνεπακόλουθα του νέου πολιτειακού συστήματος, χωρίς επαρκή κατανόηση της έννοιας της ομοσπονδίας και χωρίς κανένα αντάλλαγμα από πλευράς των Τούρκων. Όπως ο Πολυβίου εξηγεί, τα ομοσπονδιακά κράτη συνήθως δημιουργούνται από την ένωση κυρίαρχων κρατών ή ανεξάρτητων επαρχιών ή περιφερειών, που αποφασίζουν να αποτελέσουν ένα κράτος. Το ομοσπονδιακό σύστημα βασίζεται στον γεωγραφικό διαχωρισμό των κρατών/περιφερειών/εδαφών που συνενώνονται. Το νέο ομόσπονδο κράτος θα είναι και δικοινοτικό, δηλ. η κάθε κοινότητα θα ελέγχει ουσιαστικά τη γεωγραφική περιφέρεια, που θα της εκχωρηθεί και θα έχει πληθυσμιακή υπεροχή. Επομένως, παρατηρεί ο Πολυβίου, αυτά αποτελούν επιπρόσθετη αναγνώριση των τετελεσμένων της εισβολής, ως αποτέλεσμα της οποίας «θα υπάρξουν περιορισμοί στις βασικές ελευθερίες και στα ανθρώπινα δικαιώματα των Ε/κ».
Χωρίς μελέτη, χωρίς γνώση της διζωνικής, χωρίς ανταλλάγματα…
Ο Πολυβίου κάνει εκτενή αναφορά πώς μεταξύ Αυγούστου 1974 και Φεβρουαρίου 1977 έγινε η μεγάλη και ολέθρια ανατροπή και πώς ο Μακάριος και οι συνεργάτες του έφτασαν στη «δυσμενέστατη», όπως τη χαρακτηρίζει, Συμφωνία του 1977. Ο Πολυβίου καταλογίζει ευθέως μέγιστες ευθύνες και στο Γλαύκο Κληρίδη, ο οποίος, διά της γνωστής ομιλίας του στην «Αργώ», στις αρχές Νοεμβρίου 1974, αναφέρθηκε στην ανάγκη επανεξέτασης της ε/κ πολιτικής. Μη αποκλειομένης και της αποδοχής της ομοσπονδίας. Τότε γίνεται για πρώτη φορά αναφορά σε «πολυπεριφερειακή ομοσπονδία». Ο Μακάριος και ο Σπ. Κυπριανού απορρίπτουν κάθε ιδέα για αποδοχή της τουρκικής αξίωσης για γεωγραφική ομοσπονδία, «η οποία όχι μόνον θα αποτελούσε μιαν απάνθρωπη λύση αλλά και θα μετέβαλλε την ταυτότητα της νήσου».
Η σύσκεψη στην Αθήνα (30 Νοεμβρίου-1 Δεκεμβρίου 1974) αποφασίζει «λύσιν πολυπεριφερειακής ομοσπονδίας επί δικοινοτικής βάσεως με κεντρικήν κυβέρνησιν διαθέτουσαν ουσιώδεις εξουσίας». Μελέτη των πρακτικών της σύσκεψης, γράφει ο Πολυβίου, καταδεικνύει ότι η αποδοχή γεωγραφικής ομοσπονδίας, έστω και πολυπεριφερειακού τύπου, «συνιστά ένα εξαιρετικά σοβαρό σφάλμα, στο οποίο κατέληξαν οι παριστάμενοι χωρίς επιστημονική μελέτη της έννοιας της ομοσπονδίας, χωρίς αντίληψη των αναπόφευκτων συνεπακόλουθων της αποδοχής ομοσπονδιακού πολιτεύματος και χωρίς συναίσθηση ότι με αυτόν τον τρόπο διέπρατταν την πλέον οδυνηρή υποχώρηση χωρίς κανένα αντάλλαγμα και χωρίς οποιαδήποτε πιθανότητα υπαναχώρησης ή παρέκκλισης». Ο Πολυβίου συμπεραίνει:
Πρώτον, η ελληνική πλευρά αποδέχεται την ομοσπονδία χωρίς να κατανοεί τις επιπτώσεις της πολιτικής της.
Δεύτερον, η ομοσπονδία προϋποθέτει ύπαρξη χωριστών γεωγραφικών περιοχών, δηλ. γεωγραφικό διαχωρισμό της επικράτειας.
Τρίτον, υιοθέτηση της ομοσπονδίας συνεπάγεται «αποδοχή των τετελεσμένων» της τουρκικής εισβολής.
Τέταρτον, η ομοσπονδία είναι όχι μόνον γεωγραφική αλλά και δικοινοτική.
Πέμπτον, η ύπαρξη μόνο δύο συνεταίρων αναπόφευκτα δημιουργεί αδιέξοδα και όχι δημοκρατικές πλειοψηφίες, δηλ. είναι σίγουρη συνταγή για δυσλειτουργία του κυβερνητικού σχήματος και παράλυση του κράτους. Και αυτό με τη σειρά του οδηγεί σε διάλυση του κράτους.
Έκτον, η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, που προδιαγράφεται στη Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου του 1977, «προϋποθέτει και συνεπάγεται κοινοτικές και εθνικές πλειονότητες, συμπεριλαμβανομένης πρωτίστως τ/κ και τουρκικής πλειονότητας στα υπό κατοχήν εδάφη». Η Συμφωνία του 1977 δεν προβαίνει σε οποιαδήποτε αναφορά στην υφιστάμενη και αναγνωρισμένη διεθνώς Κυπριακή Δημοκρατία, αλλ’ οι Μακάριος και Ντενκτάς θα «αναζητήσουν» μιαν ανεξάρτητη, αδέσμευτη, δικοινοτική ομοσπονδία.
Όπως ο Πολυβίου υποστηρίζει, «στη Συμφωνία του 1977 ενυπάρχει δυστυχώς το σπέρμα της παρθενογένεσης». «Μάταια» γράφει, «αναζητεί κανείς λόγους ή στοιχεία που να δικαιολογούν την υιοθέτηση διπεριφερειακής δικοινοτικής ομοσπονδίας, με τον τρόπο που έγινε το Φεβρουάριο του 1977».
Συνομιλίες με την Τουρκία
Ο Πολυβίου επισημαίνει στην ανάλυση ότι ουδείς έχει αποδείξει οποιοδήποτε όφελος το οποίο προέκυψε από τη Συμφωνία του 1977, αντίθετα συνιστά «τόσο χρονικά όσο και από άποψη τακτικών και στρατηγικών κριτηρίων, μια συνταγματικά και πολιτειακά ακατανόητη ενέργεια και ουσιαστική αποδοχή και νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής». Όπως υποστηρίζει, η Συμφωνία του 1977 συνεπάγεται σοβαρούς περιορισμούς στις βασικές ελευθερίες και στα ανθρώπινα δικαιώματα είτε των Ε/κ, που κατοικούσαν πριν από την τουρκική εισβολή στο έδαφος της Δημοκρατίας, που θα διοικείται από την τ/κ πλευρά, είτε των Ε/κ που θα επιστρέψουν ή θα κατοικήσουν στην τ/κ επαρχία ή πολιτεία μετά την επίλυση του Κυπριακού.
Ο Πολυβίου διερωτάται: «Υπήρχαν ή υπάρχουν άλλες πιθανές ή υπαλλακτικές λύσεις από τη δικοινοτική ομοσπονδία; Ενδεχομένως, ναι. Η ε/κ πλευρά θα μπορούσε να εμμείνει σε μορφές ενισχυμένης αυτοδιοίκησης χωρίς μετακίνηση πληθυσμού. Να προτείνει τη δημιουργία αυτόνομης τ/κ περιοχής στο βόρειο μέρος του νησιού, στο πλαίσιο ομοσπονδιακού κράτους, χωρίς οι νόμιμοι κάτοικοι να καταστούν πρόσφυγες ή και να υιοθετήσει σταδιακή επίλυση του προβλήματος».
Ο Πολυβίου καταγγέλλει ότι η διαδικασία των συνομιλιών συνεχίζει να είναι και σήμερα η ίδια όπως πριν από δεκαετίες, παρά την τουρκική εισβολή, που άλλαξε δραματικά τα δεδομένα. Με απλά λόγια, ο Πολυβίου επιμένει ότι, πρώτον, η ε/κ πλευρά δεν έκανε καμία σοβαρή προσπάθεια αλλαγής της διαδικασίας των συνομιλιών και, δεύτερον, οι συνομιλίες έπρεπε να διεξάγονται με την Τουρκία, τουλάχιστον για τις διεθνείς πτυχές του Κυπριακού, «ή τουλάχιστον σε forum που να περιλαμβάνει και την Τουρκία». Η μόνη απόπειρα διεθνοποίησης του Κυπριακού έγινε τον Απρίλιο του 1986 από τον Σπ. Κυπριανού.
ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ
ΣΗΜΕΡΙΝΗ
Ενημερωτικό Ιστολόγιο με Βαρύτητα σε Θέματα Διεθνών Σχέσεων, Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας
Βιβλιοπωλείο ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ: Φιλελλήνων 14, Τ.Κ. 10557, Σύνταγμα, Αθήνα, 210 3316036, infognomonpolitics@gmail.com
Κατευθυντήριες γραμμές 1977
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρακτικά
12 Φεβρουαρίου 1977
1. Επιζητούμε μια ανεξάρτητη, αδέσμευτη, δικοινοτική ομόσπονδη Δημοκρατία.
2. Το έδαφος υπό τη διοίκηση της κάθε κοινότητας θα πρέπει να συζητηθεί υπό το φως της οικονομικής βιωσιμότητας, της παραγωγικότητας και ιδιοκτησίας της γης.
3. Θέματα αρχών, όπως η ελευθερία διακίνησης, η ελευθερία εγκατάστασης, το δικαίωμα περιουσίας και άλλων εξειδικευμένων ζητημάτων είναι ανοιχτά για συζήτηση, λαμβάνοντας υπόψη τη θεμελιώδη βάση ενός δικοινοτικού ομοσπονδιακού συστήματος και ορισμένες πρακτικές δυσκολίες, οι οποίες μπορεί να προκύψουν για την τουρκοκυπριακή κοινότητα.
4.Οι εξουσίες και αρμοδιότητες της κεντρικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης θα είναι τέτοιες, ώστε να διασφαλίζουν την ενότητα της χώρας, λαμβανομένου υπόψη και του δικοινοτικού χαρακτήρα του κράτους.
Έχει καταντήσει ένα γιαλέλι, ο ισχυρισμός πως τη διζωνική την δέχθηκε ο Μακάριος ως η έσχατη μας υποχώρηση γι΄αυτό την υποστηρίζουν. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος σε καμία περίπτωση δεν υπέγραψε συμφωνία με τον Ντενκτάς το 1977 για διζωνική. Δυστυχώς, για τόσα χρόνια κανένας δεν βγήκε να κόψει τη φόρα των υποστηρικτών της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, πληροφορώντας το λαό ότι τέτοιες συμφωνίες δεν έγιναν ποτέ. Και εγώ η ίδια παραπλανήθηκα όντως, γιατί πήρα ως δεδομένο ότι ο Μακάριος και ο Κυπριανού είχαν πράγματι υπογράψει το 1977 και 1979 αντίστοιχα. Μέχρι που στο Κρατικό Αρχείο στο Λονδίνο αποδεσμεύθηκαν τα έγγραφα για το 1977, όταν και βρήκα τελικά ότι στην πραγματικότητα, τέτοιες συμφωνίες δεν έγιναν ούτε υπέγραψαν οι Μακάριος και Κυπριανού με τον Ντενκτάς για διζωνική ομοσπονδία. Παρόλον ότι γνώριζα η λέξη διζωνική δεν υπήρχε, δεν γνώριζα ότι δεν είχαν υπογράψει. ΄Όμως, ακόμα και αν θεωρηθεί ότι ήταν συμφωνίες, για χάρη συζήτησης, δεν μπορεί να συνέχιζαν και να συνεχίζουν να ισχύουν αφού οι Τούρκοι όχι μόνον δεν είχαν ανταποκριθεί θετικά αλλά προχωρούσαν και σε μονομερείς αποσχιστικές ενέργειες. Εκτός βέβαια, και αν οι ηγέτες που τις επικαλούνται θέλουν να δίδουν στον εαυτό τους το άλλοθι για να κρατούν το λαό και την Κύπρο δέσμιους και όμηρο της τουρκοβρετανικής συνωμοσίας που ξεκίνησε από την δεκαετία του 1950…
Το σκηνικό τον Φεβρουάριο 1977
Το τι έγινε τον Φεβρουάριο του 1977 έχει ως εξής. Οι Αμερικανοί μετά την εκλογή Τζίμμυ Κάρτερ και τις πιέσεις του ελληνοαμερικανικού λόμπυ που υποστήριξε την υποψηφιότητα Κάρτερ, αποφάσισαν να αναλάβουν κάποια πρωτοβουλία για το Κυπριακό στέλλοντας στην Κύπρο, ως ειδικό απεσταλμένο τον Κλάρκ Κλίφφορτ. Αφενός για να ικανοποιήσουν τους Έλληνες και αφετέρου να βρουν τρόπους να άρουν και το εμπάργκο όπλων προς την Τουρκία.
Οι Βρετανοί όμως, που δεν ήθελαν την αμερικανική πρωτοβουλία (όπως και οι Τούρκοι) κατάφεραν και έπεισαν τον τότε Γ.Γ. του ΟΗΕ Γκούλτ Βάλτχαιμ να προκαταλάβει τους Αμερικανούς και ουσιαστικά να εξουδετερώσει τις επαφές και προσπάθειες του Κλίφφορτ. Βρέθηκε λοιπόν ο Βάλτχάιμ στην Κύπρο μέρες πριν την κάθοδο του Κλίφφορτ και με την βοήθεια δικών μας που εξάσκησαν έντονες πιέσεις πάνω στον Μακάριο, εκείνο που κατόρθωσε να αποσπάσει από τον Μακάριο στις 12 Φεβρουαρίου 1977 [μιάμιση εβδομάδα πριν την κάθοδο Κλίφφορτ] ήταν οι 4 κατευθυντήριες γραμμές, υπό μορφή πρακτικών (Minutes) στην συνάντηση Μακαρίου/Ντενκτάς.
....συνεχεια
Το ότι η λέξη διζωνική δεν περιλαμβάνετο στα πρακτικά το πρόσεξαν αμέσως οι Βρετανοί της Υπ. Αρμοστείας στην Λευκωσία, οι οποίοι το ανέφεραν στο Λονδίνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο παιχνίδι, όμως, ήταν όπως τραβιχτεί το χαλί κάτω από τα πόδια του Κλίφφορτ. Ο Μακάριος είχε μετανοιώσει πολύ για την γκάφα που του είχαν στήσει, (όχι ο “απατεώνας Κλίφφορτ” όπως ισχυρίζονται κάποιοι ότι είπε ο Μακάριος), αλλά οι Τούρκοι, Βρετανοί και δικοί μας. Το ομολόγησε στον Δρ. Β. Λυσσαρίδη πριν τον θάνατό του, ο οποίος στις 3.8.1996 σε συνέντευξή του στην τηλεόραση του ‘Λόγου’ είπε: “Στην πλατεία Ελευθερίας 20 Ιουλίου 1977 ο Αρχιεπίσκοπος πριν τον θάνατό του έδωσε το μύνημα ότι σκόπευε να επαναφέρει το Κυπριακό ως θέμα εισβολής και κατοχής και σκόπευε να αποσύρει τις προτάσεις... Σε προσωπική συνομιλία μαζί του με διαβεβαίωσε ότι ακριβώς αυτό είχε υπόψη του εφόσον οι Τούρκοι τον κοροίδεψαν.” (Βλέπε βιβλίο “Conspiracy or Blunder?”). Βέβαια, δεν ήσαν μόνο οι Τούρκοι που τον είχαν κοροιδέψει γιατί κάποιοι δικοί μας βρισκόντουσαν σε βαθιές διαβουλεύσεις με τους Βρετανούς... Η πραγματική υποθήκη Μακαρίου, λοιπόν, για όσους τον επικαλούνται είναι η επανατοποθέτηση του Κυπριακού στη βάση της εισβολής και τουρκικής κατοχής και οχι η τάχατες διζωνική των κατακτητών και υπολοίπων.
Αντ’ αυτού μετά τον θάνατο του Μακαρίου τα πρακτικά αυτά αναβαθμίσθηκαν από την πολιτική ηγεσία του τόπου και τους ξένους σε... λεγόμενες “Συμφωνίες Κορυφής”. Ουδέν αναληθέστερον.
Επιβεβαίωση των πιέσεων πάνω στον Μακάριο ήλθε από τον ίδιο τον Μιχαλάκη Τριανταφυλλίδη στις 23.5.1990 όταν μιλώντας στο Law Society του Λονδίνου (προσκεκλημένος του Συνδέσμου Κυπρίων δικηγόρων) είπε συγκεκριμένα:
“...Σκεφθήκαμε να δίναμε όλοι γενναιόδωρα και να χτίζαμε κάτι το οποίο οι Τουρκοκύπριοι θα μπορούσαν να κάνουν δίχως την παρουσία των τουρκικών στρατευμάτων και τους έποικους από το βορρά και έστω αν αυτό σήμαινε ότι θα ζήσουμε σε δύο χωριστά κράτη σε μια ομόσπονδη Κύπρο. Πιστεύαμε ότι ήταν για το καλό της Κύπρου. Αν κάποιος είχε ενδοιασμούς για τις συμφωνίες Κορυφής αυτός ήταν ο Μακάριος, αλλά όλοι εμείς οι σύμβουλοί του τον κάναμε να νιώθει ότι ήταν για το καλό της Κύπρου. Μετά το 1974, η ομοσπονδιακή λύση είχε επιλεγεί ως η μοναδική λύση ενοποίησης του νησιού και η καλύτερη εκλογή μεταξύ δύο κακών..”
Από ποίους είχε επιλεγεί; Από τους “Κύπριους για τους Κύπριους” (το νέο βρετανικό σύνθημα που μας εισήγαγαν και το υιοθέτησε ο Πρόεδρος Χριστόφιας;) Από πότε η Δ.Δ.Ο ήταν ή είναι λύση από τους “Κύπριους για τους Κύπριους”;
Ο κ. Τριανταφυλλίδης σε αδρές γραμμές ανέφερε τελικά ότι στην πραγματικότητα η λύση ήταν συνομοσπονδία, προσθέτοντας ότι το είδος της είναι μοναδικό ανα τον κόσμο.. (Ανταπόκριση Φ.Α. Σημερινή 28.6.1990).
Επτά χρόνια αργότερα, κάποιες τύψεις ενοχλούν και ο ίδιος (Σημερινή 1.7.1997) δηλώνει τα εξής για τις “γενναιόδωρες” προσφορές του ιδίου και των υπολοίπων συμβούλων του Μακαρίου, ως αποτέλεσμα των οποίων ήταν η προώθηση της τουρκικής απαίτησης της διζωνικής.
“... Οι ομόφωνες προτάσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς του 1989 πάσχουν από τα διζωνικά και δικοινοτικά στοιχεία που δεν μπορούν πια να εφαρμοστούν... η ελληνοκυπριακή πλευρά πρέπει να κάνει νέες προτάσεις που να διασώζουν τη δημοκρατική αρχή, τη λαική κυριαρχία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, με τις οποίες να ασκήσει επιθετική πολιτική στον ευρωπαικό χώρο...”
....συνεχεια
O δεύτερος δρόμος: Η πολεμική αναμέτρηση με τον κατακτητή. Την οποίαν αποκλείουν για να μην θυμώσει η Τουρκία και οι σύμμαχοί της! Οι σκλαβωμένοι λαοί μάχονται για την ελευθερία τους – στην περίπτωση τη δική μας αυτό θεωρείται σοβινιστικό – αλλά δεν θεωρείται σοβινιστική η τουρκική συνεχιζόμενη κατοχή και το έκτρωμα στον Πενταδάκτυλο... Ούτε μαζοχιστικό και ταπεινωτικό να χρηματοδοτάς ποικιλοτρόπως τον κατακτητή σου και να του λές ‘ Εβετ Εφέντη’ στα οδοφράγματα. ΄Οπως έγραψε, όμως, ο διακεκριμένος αρθρογράφος των Τάιμς Σάιμον Τζένκινς στις 5.12.2001 σε άρθρο του για το Μεσανατολικό- ”Υπάρχουν περιπτώσεις που η ειρήνη χρειάζεται πόλεμο…”, There are times when peace demands war” .
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε τον ένα δρόμο ούτε τον άλλο υπήρξαν ικανές να πάρουν οι ηγεσίες αυτού του τόπου. Τουναντίον ενσυνείδητα κάποιοι εγκλημάτισαν εις βάρος μας. Απαντούνται πιστεύω τα ερωτήματα του αγαπητού Λάζαρου Μαύρου με τους 34 Ιούληδες, ποιοι ηττημένοι ραγιάδες συνθηκολόγησαν με τον κατακτητή…
Είναι θανάσιμο σφάλμα να πιστεύουν κάποιοι πως με υποχωρήσεις πριν ακόμα αρχίσουν συνομιλίες θα κάμψουν την Τουρκία. ΄Οφειλε η ηγεσία αυτού του τόπου να πει σταράτα σε κάθε ξένο πρέσβη και κάθε μεσολαβητή: Δεν μιλάμε για περασμένα πρακτικά ή συμφωνίες. Η Τουρκία εδώ και 34 χρόνια δεν αποχωρεί, η διζωνική είναι νεκρή, όπως είναι και το Σχέδιο Ανάν.
Μέχρι και η διαβόητη International Crisis Group αποφάνθηκε ότι μετά το δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004 ο λαός ΑΠΕΡΡΙΨΕ και τη διζωνική. Δυστυχώς την ξαναζωντάνεψαν κάποιοι δικοί μας με συχνότατες αναφορές με πάθος, όπως προέτρεπαν οι Βρετανοί, όταν οι ίδιοι οι ξένοι αποδέχονταν την απόρριψή της από τον ίδιο το λαό!
Ο μόνος τρόπος να τα βάλεις με την Τουρκία, εκτός της πολεμικής επιλογής είναι με σκληρή και αποφασιστική πολιτική. Απελευθέρωση τίποτα λιγότερο. ΄Εντονη διαφωτιστική εκστρατεία σε όλα τα επίπεδα. ΄Εχουμε τα αναγκαία όπλα αλλά τα περιφρονούμε για να μην ενοχλήσουμε τους αφέντες κατακτητές και να απογοητεύσουμε τους μεσάζοντες καθοδηγητές Βρετανούς, αυτουργούς, κηδεμόνες αποικιοκράτες...
..συνεχεια
Δικαιωματικά, απαιτούμε όπως και η Ελλάδα συναγωνίζεται την Τουρκία σημείο με σημείο αλλά τα ζεμπέικικα, οι κουμπαριές και οι εμπορικές συναλλαγές με την κατοχική Τουρκία αντικατέστησαν τις σωτήριες διεκδικήσεις. Είναι να δακρύζει ένας βλέποντας δημοσιογράφους να συμμορφώνονται πλήρως με την νεο-οθωμανική ατζέντα, ειδικά όταν μετά την επαναπροσέγγιση των σεισμών η Τουρκία επίσημα απαίτησε όλες τις ακατοίκητες νησίδες στο Αιγαίο, σχεδόν απαιτεί ανεπίσημα συν-κυριαρχία της ελλληνικής Θράκης, μιλά για τουρκικά μειονοτικά δικαιώματα για ορισμένες εκατοντάδες Τούρκους στη Ρόδο και τη Κώ και σφίγγει το Οικουμενικό Πατριαρχείο όσο ποτέ. Και για το Κυπριακό η Τουρκία κέρδισε περισσότερο έδαφος στο εξωτερικό με την απαίσχυντη διαστρεύλωση του ΟΧΙ των Ελληνοκυπρίων. Και όλα αυτά ενώ η Ελλάδα διασώζει τουρκικές τράπεζες με λεφτά του δημοσίου και τερματίζει ατμοπλοικά δρομολόγια σε μικρά νησιά στο ανατολικό Αιγαίο όπως τη Σήμη γιατί τάχα μπορούν καλύτερα να εξυπηρετηθούν με τουρκικές υπηρεσίες. Όπως μου είπε ένας φίλος Αρμένιος από την Φιλαδέλφια, η νεο-οθωμανική ατζέντα στοχεύει, τα υγιή μας κύτταρα, όσα μας απέμειναν. Είναι σαν να υποφέρουμε ως Ελληνισμός από πολιτικό και διπλωματικό Ειτς, μας κτυπούν το ανοσοποιητικό μας σύστημα και μας καταντούν ανίκανους να αντιδράσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήH Κυπριακή Δημοκρατία είναι κυρίαρχο κράτος, δεν μπορεί να κάνει υποχωρήσεις στους κατακτητές και να νομίζει ότι θα διαπραγματευτεί με τους Τούρκους. ΄Εχει το δικαίωμα να εξασφαλίζει όσο καλύτερα μπορεί τα δικά της συμφέροντα και αυτά μόνο με το τρίπτυχο: έξω τα τουρκικά στρατεύματα, έξω οι έποικοι και μέσα οι πρόσφυγες μπορούν να εξυπηρετηθούν.
Κλείνω με Θουκυδίδη τον οποίο δεν θέλουν να θυμούνται κάποιοι δικοί μας, ίσως να τον θεωρούν και σοβινιστή για τα σχολεία της Κύπρου: “Δεν κατηγορώ εκείνους που επιζητούν να επεκτείνουν τη δύναμή τους, αλλά εκείνους που είναι πρόθυμοι να υποταχθούν.”
Φανούλα Αργυρού
Ερευνήτρια/συγγραφέας,
Το κείμενο της ομιλίας της στην Ημερίδα για τη ΔΔΟ λύση που έγινε στη Λευκωσία στις 30 Σεπτεμβρίου 20
..και ζητω συγνωμη απο το ιστολογιο για το μεγεθος της αναφορας.
Δεν γνωρίζω την κ. Φανούλα Αργυρού, αλλά οφείλω να δηλώσω ότι όσα γράφει είναι τεκμηριωμένα και ότι με κατασυγκίνησαν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν οι Κύπριοι ψήφισαν τον Χριστόφια και .. μαύρισαν τον Τάσσο Παπαδόπουλο, οι φίλοι μου μου εδήλωσαν να μην αναφέρω ποτέ ξανά την Κύπρο !
Διότι οι Κύπριοι έχουν την ηγεσία που τους αξίζει .... και ότι έτσι θέλουν.
Τώρα βλέπω πως υπάρχουν και Κύπριοι και κυρίως Κύπριες Ελληνίδες, που τις θαυμάζω !
Ευχαριστούμε κυρία Φανούλα Αργυρού που υπάρχετε και μας δίδετε θάρρος. Να είσαστε πάντα καλά !!
Ζήτω η Κύπρος μας !!!
Ὅ,τι καὶ νὰ λέμε τὸ δίκαιο τῶν ὅπλων ὑπερτερεῖ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει σὲ βάθος χρόνου, πῶς νὰ τὸ πῶ πιά, μάλλιασε ἡ γλῶσσα μου, Ἑλλάδα καὶ Κύπρος νὰ ἔχουν ἑτοιμοπόλεμους στρατούς, ἡ διπλωματία πρέπει πάντα νὰ αἰσθάνεται ἰσχυρή, ὥστε νὰ μπορῆ νὰ ἀποδώση.