Οι «άνθρωποι των ξένων»

Tου Αθανασιου Ελλις

Χρειάστηκε, δυστυχώς, να βρεθεί η Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού για να γίνει κατανοητό πόσο σημαντική είναι η αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό, ιδιαίτερα στον σημερινό παγκοσμιοποιημένο κόσμο, όπως και το μεγάλο πλεονέκτημα που συνιστούν οι δίαυλοι επικοινωνίας με ξένους ηγέτες και η δυνατότητα πρόσβασης στα κέντρα αποφάσεων των ισχυρών.

Και παρότι μέχρι πρόσφατα ο εθνικιστικά φορτισμένος παραπλανητικός κυνισμός πολλών τους έκανε να βλέπουν πρωθυπουργούς και κορυφαίους υπουργούς ως «ανθρώπους των Αμερικανών ή των Γερμανών» -αυτές είναι οι δύο πιο προσφιλείς «κατηγορίες» που προσάπτονται- γίνεται αντιληπτό ότι η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα περισσότερο από ποτέ την καλή σχέση με σημαντικές χώρες, στην κορυφή των οποίων βρίσκονται η ισχυρότερη του κόσμου, η Αμερική, και η ισχυρότερη της Ευρώπης, η Γερμανία.

Η άνεση με την οποία μπορεί να κινείται ο Γιώργος Παπανδρέου στην Ουάσιγκτον, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου στο Παρίσι ή ο Δημήτρης Δρούτσας στο Βερολίνο, οφελεί την Ελλάδα. Και αυτό διότι η ανάπτυξη και τελικά η επιβίωση της χώρας δεν εξαρτάται μόνο από την εγχώρια αγορά, αλλά και από την οικοδόμηση μιας αξιόπιστης εικόνας στο εξωτερικό, και κυρίως στους ισχυρούς. Οι προσβάσεις και οι σχέσεις εμπιστοσύνης με ξένους ηγέτες δεν αφορούν την κοινωνική ζωή της πολιτικής ελίτ, αλλά την ποιότητα της καθημερινότητας του απλού Ελληνα, αφού από τις αποφάσεις που λαμβάνονται στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο και στο Παρίσι κρίνονται μισθοί και συντάξεις.

Αυτοί που με περισσή δόση δήθεν πατριωτισμού κατηγορούσαν κάποτε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον Κώστα Σημίτη, την Ντόρα Μπακογιάννη ή τον Γιώργο Παπανδρέου, ως ανθρώπους που υπηρετούν τα συμφέροντα των ξένων, τώρα αναγκάζονται να σιωπούν, διότι κάθε νοήμων πολίτης αντιλαμβάνεται ότι τη στιγμή που η χώρα δίνει τη μάχη της επιβίωσης οι διεθνείς επαφές του πρωθυπουργού αποτελούν σημαντικό πλεονέκτημα. Πολύ σωστά πράττει φυσικά και ο Αντώνης Σαμαράς που τελευταία αναπτύσσει τη δική του δραστηριότητα μέσα από την οποία και αυτός μπορεί να στηρίξει τη χώρα.

Η σημερινή ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου στο Ευρωκοινοβούλιο φέρνει στον νου τους Ελληνες ευρωβουλευτές και την εμπειρία τους. Αν μετριοπαθή στελέχη όπως ο Σταύρος Λαμπρινίδης ή ο Γιώργος Κουμουτσάκος, οι οποίοι στη διάρκεια των τελευταίων ετών έχουν αναπτύξει επαφές στο εξωτερικό, επιλέξουν να επιστρέψουν στην εσωτερική πολιτική σκηνή, θα αποτελέσουν συγκριτικά πλεονεκτήματα για τα κόμματά τους, δεν θα είναι «άνθρωποι των ξένων». Το ίδιο ισχύει, φυσικά, και για τον Λουκά Παπαδήμο. Η χώρα έχει ανάγκη από σοβαρούς πολιτικούς που δεν υποκύπτουν σε υπερβολές και αντιμετωπίζονται με σεβασμό στη Φρανκφούρτη, στις Βρυξέλλες και στην Ουάσιγκτον.

Οι χαμηλών τόνων Ελληνες πολιτικοί που έχουν διασυνδέσεις στο εξωτερικό είναι περισσότερο χρήσιμοι από αυτούς που εγκλωβισμένοι στην άγνοια και τον αδιέξοδο ελληνοκεντρισμό προσφεύγουν στις εύκολες πατριωτικές κορώνες και προσάπτουν απλόχερα κατηγορίες περί μειοδοσίας. Οταν ο Γιώργος Παπανδρέου ως υπουργός Εξωτερικών μιλούσε στη «Μάντλιν» και στη συνέχεια στον «Κόλιν» ή όταν η Ντόρα Μπακογιάννη συζητούσε με την «Κόντι», πολλοί χλεύαζαν και άφηναν υπονοούμενα. Τώρα που καταρρέουν τα πάντα συνειδητοποιούμε πόσο χρήσιμο είναι να έχουμε στη διεθνή κοινότητα γνωστούς και, γιατί όχι, φίλους.

Σε μια εβδομάδα η Ε. Ε. ίσως αποφασίσει να μη στηρίξει οικονομικά την Ελλάδα. Σε αυτήν την περίπτωση η κυβέρνηση ορθώς αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο προσφυγής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το γεγονός πως ο Γιώργος Παπανδρέου γνωρίζει τον διευθυντή του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος Καν, δεν είναι κακό. Καλό είναι.

kathimerini.gr