Διαρκές έγκλημα στα ασφαλιστικά ταμεία

Του ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΟΥΤΖΟΥ

Για μια ακόμα φορά ακολουθήθηκε η εύκολη λύση. Τα όρια ηλικίας θα αυξηθούν, οι συντάξεις θα μειωθούν και αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση θεωρεί ότι έλυσε το ασφαλιστικό πρόβλημα. Μέχρι φυσικά να εμφανιστεί εκ νέου πρόβλημα. Και είναι βέβαιο ότι θα εμφανιστεί για πλήθος λόγων.

Ο βασικός όμως είναι ότι κανένας μέχρι σήμερα δεν αναζήτησε και δεν απέδωσε ευθύνες σε αυτούς που έχουν την ευθύνη για την κατάντια του ασφαλιστικού συστήματος, όχι μόνο στο σκέλος των συντάξεων αλλά και των παροχών.

Το χειρότερο όμως είναι πως ούτε και στο μέλλον φαίνεται ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις να αναζητηθούν ευθύνες. Κάποιοι θα σπεύσουν να μιλήσουν για το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων. Ναι, υπάρχει σκάνδαλο που ναι μεν είναι μεγάλο, αλλά αποτελεί σταγόνα στον ωκεανό των οργίων που έγιναν επί πολλά χρόνια πίσω από την πλάτη των ασφαλισμένων. Για παράδειγμα, επί πολλά έτη τα διαθέσιμα των ταμείων λίμναζαν άτοκα στην Τράπεζα της Ελλάδος.

Για αυτό δεν υπάρχουν ευθύνες; Ή μήπως δεν υπάρχουν ευθύνες για τις τιμές με τις οποίες τα ταμεία αγόραζαν όχι τα δομημένα αλλά τα «κανονικά» ομόλογα επί πολλά χρόνια και οι πάσης φύσεως μεσάζοντες έκαναν πάρτι από τα καπέλα και τις προμήθειες κάτω και πάνω από το τραπέζι;

Μήπως τα ταμεία δεν αγόρασαν ποτέ μετοχές φούσκες λειτουργώντας ως καταβόθρες χρηματιστηριακών παιγνιδιών ή πιστεύει κανένας ότι αν άνοιγαν τους λογαριασμούς των διοικούντων που είχαν αγοράσει φούσκες δεν θα έβρισκαν τίποτα το επιλήψιμο;

Το πρόβλημα είναι ότι στα ταμεία δεν δινόταν ποτέ λογαριασμός σχετικά με τη διαχείριση των χρημάτων των ασφαλισμένων. Μαθαίναμε κάθε χρόνο, αλλά συνήθως με καθυστέρηση άλλου ενός έτους, τι περιουσία έχουν, αλλά δεν μας έλεγαν πώς και με ποιον τρόπο αυτή η περιουσία αυξήθηκε ή μειώθηκε.

Το χειρότερο είναι ότι και σήμερα μετά τη μεταρρύθμιση δεν θα δίνεται λογαριασμός.

Τι σημαίνει δίνω λογαριασμό;

Πολύ απλά, κάθε τρίμηνο ανακοινώνω τι κέρδισα, τι έχασα και με ποιον τρόπο από την περιουσία των ασφαλισμένων. Ετσι μόνο μπορώ να κριθώ, και αν δεν κάνω, να πάω στο σπίτι μου.

Φυσικά, αν κάποιος ήθελε να κάνει αποτίμηση των εγκλημάτων που έφεραν έως εδώ τα ταμεία, δεν θα μπορούσε να παραλείψει την αδιαφανή διαχείριση της ακίνητης περιουσίας, ούτε και, πολύ περισσότερο, την αυθαιρεσία του ίδιου του κράτους σε ό,τι αφορά την καταβολή του δικού του μεριδίου.

Το κράτος πληρώνει επί χρόνια όποτε θέλει και όσο θέλει. Φυσικά, για τους εκάστοτε κυβερνώντες δεν υπάρχουν ευθύνες για τη μη εφαρμογή των νόμων που έχουν ψηφίσει.

Βεβαίως δεν αποδίδονται ευθύνες για τους χιλιάδες αναπήρους-μαΐμού, τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις χωρίς κανέναν έλεγχο και τις αλόγιστες νοσοκομειακές και φαρμακευτικές δαπάνες.

Και επίσης δεν αποδίδονται ευθύνες γιατί δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός έλεγχος και μόνο από σύμπτωση μπορούν να δουν το φως της δημοσιότητας σκάνδαλα. Μετά από όλα αυτά, το καίριο ερώτημα που προκύπτει είναι μήπως τελικά τα ασφαλιστικά ταμεία επί χρόνια δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά ένα μέσο άντλησης «μαύρου» πολιτικού χρήματος με μεσάζοντες και πάσης φύσεως άλλα λαμόγια;

ΥΓ.: Φυσικά και θα πρέπει να συζητηθούν τα όρια ηλικίας και το ύψος των συντάξεων. Για να τα συζητήσουμε όμως, θα πρέπει να ξέρουμε την κατάσταση. Και δυστυχώς δεν την ξέρουμε. Ποια άλλη απόδειξη χρειάζεται από το γεγονός ότι έχουν ψηφιστεί τόσα ασφαλιστικά νομοσχέδια χωρίς καμία τεκμηριωμένη οικονομική μελέτη να τα συνοδεύει;

AΞΙΑ 28/8/10