29/8/10

Συνέντευξη Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου στο Weekly Report




Καθώς το αεροπλάνο του Γιώργου Παπανδρέου προσγειωνόταν στο Ισραήλ το Weekly Report ζητούσε από ένα πρώην σύμβουλο του Ανδρέα Παπανδρέου, σε θέματα Ανατολής - Δύσης, να εκτιμήσει την πορεία της ελληνικής Εξωτερικής στη Μέση Ανατολή αλλά και τα Βαλκάνια.

O βετεράνος αναλυτής Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος καλύπτει για χρόνια το διεθνές και διπλωματικό ρεπορτάζ από διάφορα δημοσιογραφικά πόστα στην Ελλάδα και το Εξωτερικό. Τα βιβλία του η αρπαγή της Κύπρου και η Κύπρος σε παγίδα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Λιβάνη.
Σήμερα παρουσιάζουμε αποσπάσματα μια μεγάλης κουβέντας την οποία μπορείτε να ακούσετε στο
The Press Project.




Στο γραφείο του δυσκολευτήκαμε να βρούμε μια θέση να σταθούμε ανάμεσα στις δεκάδες στοίβες βιβλίων. Ο χρόνος όμως πίεζε και η πρώτη ερώτηση ήρθε σχεδόν αυτόματα: Αποτελεί η επίσκεψη Παπανδρέου στο ένα σημείο καμπής στην ιστορία της Ελληνικής διπλωματίας; «Νομίζω» μας απάντησε «ότι η αλλαγή ξεκίνησε με την πρώτη θητεία του κ. Παπανδρέου ως υπουργού Εξωτερικών, όταν σταδιακά πήραμε αποστάσεις από τους Παλαιστίνιους και τους Άραβες και αρχίσαμε να προσεγγίζουμε το Ισραήλ. Βεβαίως η Ελλάδα εξακολουθεί να έχει ένα τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο στον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Τη συνδέουν σημαντικοί δεσμοί και ακόμη και σήμερα πολλοί άραβες ηγέτες πίνουν νερό στο όνομα του Ανδρέα Παπανδρέου και της επιχείρησης σωτηρίας του Αραφάτ και των Παλαιστινίων από το Λίβανο».

Για τον Δ. Κωνσταντακόπουλο οι διπλωματικές επαφές με το αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο ήταν το κοινό σημείο αναφορά για ένα ευρύ φάσμα Ελλήνων πολιτικών της Αριστεράς και της Δεξιάς. Οι άνθρωποι αυτοί μας λέει «αντελήφθησαν ότι αντιμέτωποι από τη μία πλευρά με μια δυτική αυτοκρατορία, της οποίας θεωρητικά είμαστε σύμμαχοι, αλλά από την οποία έχουμε τα μεγαλύτερα προβλήματα, και από την άλλη μεριά με την Τουρκία η Ελλάδα θα όφειλε να έχει καλές σχέσεις με αυτό τον κόσμο».

Αντιθέτως σήμερα, συνεχίζει ο ίδιος «είναι σαφές από τις διεθνείς επαφές και την όλη στάση του κ. Παπανδρέου ότι βρίσκεται πάρα πολύ κοντά στις ΗΠΑ, στη Βρετανία και στο Ισραήλ. Αντιστρόφως δεν είναι κοντά στη Γαλλία, στη Γερμανία, στη Ρωσία στην Κίνα στον Τρίτο Κόσμο - όλα αυτά δηλαδή τα δυνητικά ερείσματα που θα μας επέτρεπαν ενδεχόμενος να ισορροπήσουμε τις σχέσεις μας και με τη Δύση, ιδιαίτερα την Ουάσινγκτον, αλλά και με την Τουρκία».

Είναι μια πολιτική σημειώνει ο Δ. Κωνσταντακόπουλος την οποία η Ελληνική κυβέρνηση δεν μας την έχει εξηγήσει πολύ καλά και η οποία είναι «αντίθετη από τα ένστικτα του ελληνικού λαού και αντίθετη από τις παραδόσεις που είχε η ελληνική εξωτερική πολιτική στο παρελθόν, όπως για παράδειγμα την εξέφρασε ο σημερινός πρόεδρος της δημοκρατίας, ο Κάρολος Παπούλιας». Ο συνομιλητής μας σταματάει για λίγο και συνεχίζει με ένα μεγάλο χαμόγελο: «Σε καλό να μας βγει αλλά μέχρι τώρα δεν έχουμε δει σοβαρά ανταλλάγματα για τη χώρα. Ενιότε μάλιστα κάνουμε και σημαντικά δώρα στο Ισραήλ χωρίς να δούμε κανένα αποτέλεσμα. Όπως για παράδειγμα οι αεροπορικές ασκήσεις των τελευταίων χρόνων. Τους δώσαμε όλο το Αιγαίο και τους επιτρέψαμε να ασκηθούν στα ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα που εμείς διαθέτουμε». Αυτή η πολιτική καταλήγει «δεν είναι έξυπνη και δεν ανεβάζει το γόητρο της Ελλάδας».

Η επόμενη ερώτησή μας θα μπορούσε να συνοψιστεί στο διαφημιστικό σλόγκαν… «και αν μας κάτσει;». Σκεφτόμαστε όμως ότι πρέπει να την διατυπώσουμε με μεγαλύτερη σαφήνεια. «Η προσέγγιση σας για την εξωτερική πολιτική του κ. Παπανδρέου» λέμε στον Δ. Κωνσταντακόπουλου «είναι ρεαλιστική, αν όμως κρίνατε ότι η συγκεκριμένη στάση θα προσέφερε οφέλη για τα εθνικά συμφέροντα θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή από ηθικής απόψεως- πιο απλά, μπορούμε να συνεργαζόμαστε με ένα κράτος που κατηγορείται για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας; Ο Δ. Κωνσταντακόπουλος μας θυμίζει ότι για ορισμένους «στην εξωτερική πολιτική υπάρχουν μόνο συμφέροντα», σπεύδει όμως να διαφοροποιήσει τη θέση του. «Η δύναμη του δικαίου και της ηθικής» μας λέει «είναι ένας πολύ μεγάλος παράγοντας. Από τη στιγμή που οι ιδέες υιοθετηθούν από πολλούς ανθρώπους αποτελούν πλέον έναν πολιτικό παράγοντα που δεν μπορεί κανείς να τον αγνοήσει εύκολα».

Επιπλέον, συνεχίζει «ολόκληρη η ελληνική εξωτερική πολιτική, και στο Αιγαίο και στην Κύπρο, έχει δομηθεί γύρω από την έννοια του σεβασμού του διεθνούς δικαίου. Θα φαινόμαστε λοιπόν ιστορικά ανακόλουθοι εάν υποστηρίζαμε μια δύναμη η οποία είναι κατοχική και η οποία καταπιέζει τους Παλαιστινίους. Και μάλιστα σε μια εποχή που (το Ισραήλ) κυβερνάται από δυνάμεις της άκρας δεξιάς οι οποίες τάσσονται φανατικά υπέρ μιας επίθεσης στο Ιράν». Ο συνομιλητής μας, μάς επιστρέφει μερικά χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στο 1996 όταν «ο κύριος Νετανιάχου ήταν ο άνθρωπος που χρηματοδότησε τους νεοσυντηρητικούς που έφτιαξαν το σχέδιο του πολέμου στο Ιράκ».

Για τον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου, οι δυνάμεις που σήμερα κυβερνούν το Ισραήλ θα έπρεπε να βρίσκονται σε σύγκρουση με την Ελλάδα, πολύ περισσότερο που αυτή διαθέτει μια «σοσιαλιστική» κυβέρνηση.

Η συζήτηση περνά γρήγορα και στην στάση της Τουρκίας από την οποία ο Δ. Κωνσταντακόπουλος φαίνεται πως έχει αρκετά διδάγματα να αντλήσει. «Η πολιτική του Ερντογάν και του Νταβούτογλου» μας λέει «στηρίχθηκε σε δυο πράγματα. Καταρχήν σε αυτό που ο κύριος Νταβούτογλου ονόμασε χειραφέτηση - προφανώς από τις Ηνωμένες Πολιτείες και αν θέλετε και από το Ισραήλ, το οποίο δύσκολα μπορεί κανείς να αποσυνδέσει από τις Ηνωμένες Πολιτείες, μιλάμε για ένα μπλοκ δυνάμεων που συγκροτούν μια αυτοκρατορία». Το δεύτερο στοιχείο σύμφωνα με τον έμπειρο αναλυτή «είναι ότι η Τουρκία, με την πολιτική της τελευταίας δεκαετίας συντονίστηκε με ένα βαθύτερο παγκόσμιο ρεύμα που είναι η ανάδυση εναλλακτικών πόλων στο παγκόσμιο σύστημα. Είτε πρόκειται για τν μουσουλμανικό κόσμο είτε για τους Ρώσους, τους κινέζους τους Ινδούς ή για την λατινική Αμερική.

Σε μια περίοδο μεγάλης κρίσης της αμερικανικής ηγεμονίας» συνεχίζει ο Δ. Κωνσταντακόπουλος «διερωτώμαι για ποιο λόγο η Eλλάδα θα έπρεπε να πάει στην αντίθετη κατεύθυνση και τι θα κέρδιζε από αυτό».

Σύμφωνα με τον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο οι σχέσεις της Ελλάδας με τον αραβικό και διπλωματικό κόσμο εμπεριέχουν και ορισμένα φιλοσοφικά στοιχεία. «Εμείς» μας υπενθυμίζει «ζούμε σε αυτή την περιοχή εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια, είμαστε ιθαγενείς και θέλουμε να μείνουμε εδώ. Δεν είμαστε σταυροφόροι και δεν ήρθαμε σε μια αντιθετική σχέση με μια μεγάλη ενδοχώρα». Ο ίδιος καταλήγει λοιπόν και από αυτό το δρόμο στο συμπέρασμα ότι η πολιτική της κυβέρνησης είναι εσφαλμένη. Εάν βέβαια είναι και πολιτική γιατί όπως φοβάται «ίσως να πρόκειται για μια απλή εκδήλωση προτίμησης.

Πολιτικές κινήσεις δηλαδή οι οποίες στην πραγματικότητα δεν εντάσσονται σε μια στρατηγική. Τουλάχιστον σε μια στρατηγική για τη χώρα, γιατί οι πολιτικοί μας μπορεί να θεωρούν ότι έχουν κάποιο όφελος. Αυτό είναι άλλωστε» συμπληρώνει ο Δ. Κωνσταντακόπουλος «και το πρόβλημα των ελληνικών ελίτ οι οποίες συχνά είναι προσανατολισμένες στην Ουάσινγκτον, στις Βρυξέλλες παλαιότερα στο Λονδίνο και τώρα, όλο και περισσότερο, στο Ισραήλ. Το κάνουν» καταλήγει «για λόγους ιδιοτελείς γιατί εικάζουν ότι θα έχουν μεγαλύτερη επιτυχία στο εσωτερικό της χώρας εάν έχουν ταυτιστεί με τέτοιες δυνάμεις».

Η συζήτηση για τις ελίτ μας οδηγεί και σε μια κουβέντα για τις προσωπικότητες των ηγετών που λαμβάνουν κάθε φορά τις αποφάσεις για τη χάραξη της εξωτερικής πολιτικής. Είναι τυχαίο, ρωτάμε τον συνομιλητή μας, ότι πολιτικοί όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου ή ο Ρετζέπ Ταγίοπ Ερντογάν που χαρακτηρίζονταν από μια ισχυρή προσωπικότητα δεν ακολούθησαν την πεπατημένη στην εξωτερική πολιτική; «Ειδικά η εξωτερική πολιτική» μας λέει ο Δ. Κωνσταντακόπουλος «επηρεάζεται από την προσωπικότητα και την κουλτούρα ενός ηγέτη αλλά να σας θυμίσω ότι ο Ανδρέας έγινε πρωθυπουργός και εξέφρασε την Ελλάδα γιατί η Ελλάδα είχε ανάγκη να εκφραστεί από μια πολιτική τέτοιου τύπου. Ήταν μια χώρα που επί 50 χρόνια ζούσε σε ένα αυταρχικό καθεστώς, το καθεστώς της εθνικοφροσύνης, το οποίο κατέληξε στην πλήρη ταύτιση με τους συμμάχους μας και τελικά στην κυπριακή τραγωδία.

Όλο αυτό το συγκρότημα κατέρρευσε και ιδεολογικά και πολιτικά και ο Ανδρέας Παπανδρέου… δεν ήταν παρά η αντίσταση του ελληνικού λαού σε αυτή την κατάσταση».
Επαναφέροντας τη συζήτηση στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο ο γνωστός δημοσιογράφος μας θυμίζει ότι ο Α. Παπανδρέου «συναντήθηκε με ένα ρεύμα που υπάρχει διαχρονικά σε όλους τους έλληνες και κύπριους πολιτικούς όταν προσπαθούν, στριμωγμένοι από την πίεση των υποτιθέμενων συμμάχων, να βρουν αντερείσματα. Μπορώ να σας πω εδώ και ο Λυσσαρίδης αλλά και ο γρίβας ήταν μαζί με τους Άραβες, Ακόμη και ο δικτάτορας ο Παπαδόπουλος κατάλαβε ότι δεν έπρεπε η Ελλάδα να δώσει διευκολύνσεις στους Αμερικανούς.

Λέγεται μάλιστα ότι αυτός ήταν και ο λόγος που αυτοί πήγαν στον Ιωαννίδη. Καταλάβαιναν δηλαδή οι συγκεκριμένοι πολιτικοί ότι η Ελλάδα έχει μια πολιτισμική, πολιτική και οικονομική ενδοχώρα που είναι ο αραβικός ή ο σλαβικός κόσμος. Δεν είμαστε στο Λουξεμβούργο. Ούτε οι άλλοι μας αντιμετωπίζουν σαν τμήμα της Δύσης».

Για τον Δ. Κωνσταντακόπουλο αρκετά από τα ζητήματα που εξετάζουμε πηγάζουν «από ένα αίσθημα υποτέλειας το οποίο συχνά παρουσιάζεται σε χώρες που πέρασαν καθυστερημένα στη νεοτερικότητα και που πάντα έχουν ένα πρόβλημα σε σχέση με τις δεσπόζουσες δυνάμεις. Αυτό όμως δεν είναι λύση όπως δεν είναι λύση και το να απορρίψουμε αυτό που μας έρχεται από τη Δύση, αυτό που είναι πραγματικά πιο προοδευμένο, πιο σύγχρονο και πιο αποτελεσματικό. Αλλά για να διαπραγματευτούμε με αυτούς» καταλήγει ο Δ. Κωνσταντακόπουλος «και με δεδομένο ότι δεν είναι άγγελοι θα πρέπει να στηριχθούμε στα δικά μας ανατολικά στοιχεία».



6 σχόλια:

  1. Η λογικη ή με τους αραβες ή με το ισραηλ ειναι λαθος και δεν μπορει να εκφραζει τον Ελληνικο λαο.Μπορουμε να εχουμε σχεσεις που να ωφελουν τη χωρα πρωτιστως και δευτερευοντως τα δικαια των λαων.Τι ειναι αυτο που μας εξοργιζει με το ισραηλ και δεν μας εξοργιζει να πρωτοστατουμε στην εισοδο της τουρκιας στην ΕΕ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Π@π@ρι@ εμπριμέ μας είπε ο Κων/πουλος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. δικαιολογημένα σου λένε οι άλλοι ότι είσαι ΔΑΜΑΣΤΗΣ της παλάμης σου για παλινδρομικές κινήσεις.



    Χ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τόσα χρόνια που είμαστε φίλοι των Αράβων, είδαμε πόσα έχουν επενδύσει στην Ελλάδα...
    Ο φίλος στην ανάγκη φαίνεται - και οι Άραβες μας συνέχισαν να μας γράφουν κανονικά. Μέχρι και οι Κινέζοι ήρθαν για επενδύσεις στην Ελλάδα - αλλά όχι οι Άραβες...
    Ας δούμε τί θα γίνει και με τους Ισραηλινούς: αν η κυβέρνηση έχει στρατηγικό σχεδιασμό, θα υπάρξουν οφέλη, αν όχι, θα γίνουμε εντελώς τραγέλαφοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ειμασται φιλοι και συμμαχοι των τουρκων , διοτι αυτοι εχουν καταλαβει ενα μερος της Ελλαδος και οχι της παλαιστινης και ως εκ τουτου ειναι φιλοι και συμμαχοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.