Την ελπίδα να καταστεί το Αιγαίο θάλασσα φιλίας και συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, εξέφρασε ο Τούρκος πρόεδρος, Αμπντουλάχ Γκιούλ, υπογραμμίζοντας ότι η χώρα του είναι αποφασισμένη να επιλύσει «όλα τα εκκρεμή ζητήματα στο Αιγαίο, σεβόμενη τα κοινά δικαιώματα και τα νόμιμα συμφέροντα των δυο χωρών, με βάση το Διεθνές Δίκαιο».Κατά την ομιλία του στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ο κ. Γκιούλ, η χώρα του οποίου προεδρεύει του Συμβουλίου Ασφαλείας το Σεπτέμβριο, χαρακτήρισε το 2010 ξεχωριστή χρονιά για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, καθώς στη διάρκειά της εγκαινιάσθηκε το «Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας» που ανοίγει, όπως είπε, τον δρόμο για μια δεδομένη και θεσμικά κατοχυρωμένη πορεία στις σχέσεις των δυο χωρών και γεννά ελπίδες για το μέλλον.
Σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, εκτίμησε ότι οι συνομιλίες Χριστόφια - Ερογλου δεν μπορούν να συνεχίζονται επ' αόριστον και τάχθηκε υπέρ της επίτευξης λύσης έως το τέλος του έτους, επικαλούμενος και σχετική προτροπή του ίδιου του ΓΓ των Ηνωμένων Εθνών.
Σημείωσε ακόμη ότι οι Τουρκοκύπριοι απέδειξαν τη βούλησή τους να συμφωνήσουν όταν αποδέχθηκαν το σχέδιο Ανάν το 2004, υποστηρίζοντας ότι είναι αυτοί που έχουν υποστεί τις συνέπειες από τη διαιώνιση του προβλήματος.
Κάλεσε τέλος τη διεθνή κοινότητα να λάβει τα αναγκαία μέτρα ώστε να τερματισθεί ο αποκλεισμός των Τουρκοκυπρίων που, όπως είπε, θα επιτρέψει την ενσωμάτωσή τους στη διεθνή κοινότητα.
Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ
ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ
Μπά???Ο φον Δρούτσας τι εχει να πει περι τούτου?
ΑπάντησηΔιαγραφήΤὴν πατρίδα οὐκ ἐλάσσω παραδώσω, πλείω δὲ καὶ ἀρείω ὅσης ἂν παραδέξωμαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήἘκ τοῦ ὅρκου τῶν Ἀθήνησιν ἐφήβων
Ἔχομεν καὶ ἡμεῖς νὰ προτείνωμέν τι εἰς τὸν κ. Ἀβδουλάχ, κάτι ποὺ θὰ τονώσῃ ἔτι περισσότερον τὰς «σχέσεις φιλίας» μεταξὺ τῶν δύο χωρῶν καὶ τῶν λαῶν των. Νὰ ἀναγνωρισθοῦν νόμιμα ζωτικὰ συμφέροντα τῆς Ἑλλάδος εἰς τὰς Σμύρνην, Κυδωνίας, Ἁλικαρνασσόν, Ἔφεσον, Μίλητον, Τέω, Ἐρυθραίαν, Κλαζομενάς, Κύζικον καὶ ἐν γένει εἰς ὅλην τὴν ἔκτασιν μέχρι τοῦ μεσημβρινοῦ τῆς Προύσης. Ὅσαι μάλιστα πόλεις εἶναι ἀρχαῖαι καὶ ὑπάρχουν σήμερον μόνον ὡς ἀρχαιολογικὰ τοπωνύμια, δύνανται νὰ κατοικηθοῦν πάλιν ἐκ τῶν ἀπογόνων τῶν προσφύγων Μικρασιατῶν, ὥστε αἱ σχέσεις μεταξὺ τῶν δύο χωρῶν καὶ λαῶν νὰ κατασταθοῦν θερμαί, ὅσον δὲν γίνεται. Ὅσον δὲ μάλιστα ἀφορᾷ εἰς τὴν «ἀπομόνωσιν» τῶν Τουρκοκυπρίων (τί κρῖμα, τὰ ἄλλα παιδάκια δὲν θέλουν νὰ παίξουν μαζύ των), αὕτη θὰ τερματισθῇ ἐντὸς μίας ἐπανενωθείσης, ἀποκλειστικῶς ἑλληνικῆς Κύπρου καὶ ἀκόμη, διατί ὄχι, μετὰ τῆς Ἑλλάδος ἑνωθείσης. Καὶ δὲν θὰ ἔχουν νὰ ζηλεύσουν τίποτε οἱ Τουρκοκύπριοι εἰς τοὺς μουσουλμάνους τῆς Θρᾴκης, οἵτινες ἀπολαμβάνουν πάντων δικαιωμάτων καὶ μὲ τὸ παραπάνω.
Λοιπόν, διὰ νὰ σοβαρευθῶμεν: Ὅποιος ἀναγνωρίσῃ καὶ τὸ ἐλάχιστον «νόμιμον» ἢ παράνομον δικαίωμα τῆς Τουρκίας ἐντὸς ἑλληνικοῦ χερσαίου, ὑδατίνου ἢ ἐναερίου χώρου, θὰ εἶναι κοινὸς προδότης. Καὶ ὅποιος παραιτηθῇ τοῦ ἀκαταλύτου καὶ ἀναφαιρέτου εἰς ἀεὶ δικαιώματος τῆς Ἑλλάδος νὰ ἀπελευθερώσῃ τὰ δεδουλωμένα μέχρι σήμερον ἐδάφη της, θὰ εἶναι κοινὸς προδότης. Καὶ ἐπειδὴ κάποιοι ἔχουν ἤδη παραιτηθεῖ τῶν ὡς ἄνω δικαιωμάτων, ἂς γνωρίσουν, ὅτι καὶ ἡμεῖς τοὺς γνωρίζομεν. Καὶ ἡ ἐκδίκησις τῶν Ἑλλήνων θὰ ἔλθῃ.
Εἷς Ἕλλην