Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Konstantakopoulos.blogspot.com
Το 1956, η ΕΣΣΔ συνέτριψε στρατιωτικά την Ουγγαρία. Το πολιτικό πλήγμα όμως που επέφερε στον εαυτό της απεδείχθη τελικά πολύ ισχυρότερο από το στρατιωτικό που έδωσε. Tο 1989-91, απεδείχθη ότι η Μόσχα δεν είχε ούτε έναν φίλο σε όλη την Ανατολική Ευρώπη. Μετά το 1991, δεν
υπάρχει Σοβιετική Ένωση.
Η Γερμανία έχει σήμερα την πολιτικο-οικονομική ισχύ να δοκιμάσει να συντρίψει οικονομικο-κοινωνικά την Ελλάδα, υποβάλλοντάς την, μέσω του Μνημονίου, σε τιμωρητική “κούρα”, προς παραδειγματισμό όλης της ΕΕ. Όπως η Μόσχα του 1956, έτσι και το Βερολίνο του 2010, δεν καταλαβαίνει ότι στο τέλος της διαδικασίας μπορεί να μην υπάρχει Ευρωπαϊκή ¨Ενωση – και η διάλυσή της θα πάρει πιθανώς λιγότερο χρόνο από τη σοβιετική διάλυση. Δεν καταλαβαίνει επίσης ότι, μετατρέποντας την Νότιο Ευρώπη, μετά την Ανατολική, σε σωρό κοινωνικών ερειπίων, θα βρεθεί τελικά μόνη και ανυπεράσπιστη απέναντι στο τέρας των αμερικανικών κυρίως τραπεζών και της ισχύος των ΗΠΑ.
Δεν έχει νόημα να συζητήσουμε τα ειδικότερα ελληνικά προβλήματα, που καθόρισαν την ποιότητα της ελληνικής απάντησης στην κρίση, σε καμιά περίπτωση όμως δεν την προκάλεσαν. Στους Γερμανούς αρέσει να αναφέρονται στην ελληνική διαφθορά-κακοδιοίκηση, όχι στο πόσο οι ίδιοι συνέβαλαν σε αυτή, δωροδοκώντας επί είκοσι χρόνια τα κόμματα εξουσίας. Ούτε στο πόσο ωφελήθηκαν από αυτή, εξάγοντας πανάκριβα ακόμα και ελαττωματικά προϊόντα, όπως τα περίφημα υποβρύχια που γέρνουν.
Η ισχυρή Ελλάδα του Σημίτη ήταν ασφαλώς φούσκα. ‘Hδη όμως όχι μόνο ξεφούσκωσε, απειλεί να συμπαρασύρει σε καταστροφική δίνη όποιο κοινωνικό κράτος φτιάξαμε από την εποχή του Βενιζέλου και όποια ανεξαρτησία αποκτήσαμε μετά το 1974. Αν σήμερα η Αθήνα δυσκολεύεται να πληρώσει τα χρέη της, θάναι αδύνατο να τα ξεπληρώσει στο τέλος.
Οι άλλες όμως, πολύ μεγαλύτερες “φούσκες” δεν έχουν πάθει τίποτα μέχρι τώρα. Οι γερμανικές εξαγωγές δεν στηρίζονται μόνο στην τεχνολογική υπεροχή. Στηρίζονται σε μια ιστορικά αδικαιολόγητη μείωση των πραγματικών αμοιβών κατά 6% σε δέκα χρόνια, που οι πιο αδύναμες ευρωπαϊκές χώρες δεν μπορούσαν να μιμηθούν. Στηρίζονται στον δανεισμό, σε ένα νόμισμα που εξυπηρετεί τη γερμανική, όχι όμως την ευρωπαϊκή οικονομική επέκταση, στην απομύζηση της νοτιοευρωπαϊκής και ανατολικοευρωπαϊκής αγοράς και, επίσης, στον υπέρογκο δημόσιο δανεισμό! Κανείς από αυτούς τους παράγοντες δεν μπορεί να διατηρηθεί πολύ ακόμα, χωρίς να συμβάλει στην εκδήλωση πολύ σοβαρότερης οικονομικής κρίσης. Η Γερμανία θέλει να είναι ηγετική δύναμη της Ευρώπης, δεν έχει όμως τίποτα να προτείνει για την ευρωπαϊκή κρίση, πέραν της προτροπής μη δανειζόσαστε, πληρώστε τα χρέη σας! Δυστυχώς και κανείς άλλος.
Ακόμα πιο μεγάλη από τη γερμανική είναι η φούσκα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού τομέα, με κέντρο μια φούχτα αμερικανικές τράπεζες και οίκους αξιολόγησης. Σαράντα χρόνια απελευθερώσεων, απορρυθμίσεων, αποφορολογήσεων, απόλυτης ελευθερίας ανταλλαγών και ροών κεφαλαίων οδήγησαν στην ανάδυση ενός τέρατος, ενός τεράστιου χρηματιστικού κεφαλαίου, που δεν ανταποκρίνεται σε υλικές αξίες, ένα παρασιτικό Μολώχ που καταστρέφει ολόκληρες κοινωνίες στην αδύνατη προσπάθεια διατήρησης αδικαιολόγητα υψηλών αποδόσεων, φτιάχνει τη μια φούσκα μετά την άλλη και καταφεύγει τελικά και στις καθαρές απάτες, όπως τα ενυπόθηκα δάνεια στις ΗΠΑ, που πλήρωσαν τελικά οι φορολογούμενοι, μετατρέποντας την κρίση των τραπεζών σε κρίση κρατών.
Μέχρι τώρα, οι Νοτιοευρωπαίοι προσπαθούσαν να ελιχθούν αποφεύγοντας τα αναπόφευκτα χειρότερα και κάνοντας ότι πιστεύουν στην ανύπαρκτη ελληνική ιδιαιτερότητα και προσπαθώντας να εξευμενίσουν τους ισχυρούς: Βερολίνο και διεθνείς τράπεζες. Τώρα, με τη Ιρλανδία, αύριο με την Πορτογαλλία, αρχίζει να δημιουργείται η αντικειμενική βάση μιας πιο συλλογικής προσπάθειας για τη ριζική μεταρρύθμιση της ΕΕ, για την επιστροφή στη ρύθμιση των ροών κεφαλαίου, για μια οικονομική και όχι μόνο νομισματική ένωση, με ηπειρωτικά προγράμματα επενδύσεων και συνοχής, με κοινή φορολογική πολιτική, με λελογισμένο προστατευτισμό, πρωτοπόρα στη δημιουργία ενός πιο δημοκρατικού, πολυπολικού κόσμου,
Η άλλη εναλλακτική είναι το βάθεμα της οικονομικής κρίσης, άγριες εμφύλιες συγκρούσεις, ο κίνδυνος αποσύνθεσης στο χάος της ΕΕ, η εμφάνιση ξανά φασιστικών φαινομένων.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 20.11.2010
Πολύ ενδιαφέρουσες αναλύσεις που κατά κανόνα όμως απευθύνονται στο συναίσθημα και όχι στην λογική. Ας πούμε χρησιμοποιείται το ανάλογο της Σοβιετικής Ένωσης στην Ουγγαρία. Αλλά ας δούμε και λίγο τι λέει η λογική. Λίγο πολύ είναι γνωστό πως το περίφημο «κοινωνικό» οικοδόμημα στην Ελλάδα χτίστηκε μετά το ’74 πάνω σε ποιες συμβάσεις και σταθερές. Ας αφήσουμε έξω από την εξίσωση την μεταβλητή χ που ονομάζεται η όποια γερμανική παρέμβαση. Γνωρίζουμε όλοι πως στα τέλη της δεκαετίας του ’90 η πολιτική τάξη στην Ελλάδα έβλεπε στο μέλλον τα αδιέξοδα της ακολουθούμενης πολιτικής «κοινωνικής ανάπτυξης» όταν ήταν πλέον ολοφάνερη η διαρκώς μειούμενη παραγωγική βάση που στήθηκε μεταπολεμικά στην Ελλάδα με την όποια βιομηχανία η οποία είχε καταρρεύσει ουσιαστικά μέσα στην δεκαετία του ’80.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλευθέριος Β.
Μετά το άνοιγμα της Ανατολικής Ευρώπης που έγινε στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 χάθηκε το προφανές πλεονέκτημα του χαμηλού εργατικού κόστους στην Ελλάδα. Τότε ακριβώς αχνοπρόβαλε η «μεγάλη ευκαιρία». Ποια ήταν αυτή η «μεγάλη ευκαιρία»; Ήταν η ένταξη στο ευρώ η οποία με την σειρά της θα εξασφάλιζε φτηνά δανειακά κεφάλαια. Για να συμβεί όμως αυτό έπρεπε να παρουσιάσουμε ανάπτυξη. Για να παρουσιάσουμε ανάπτυξη θα έπρεπε να αυξηθεί με όποιο κόστος (ακόμα και με αύξηση του χρέους) το μέγεθος της οικονομικής δραστηριότητας. Γι’ αυτό είδαμε μισθολογικές αυξήσεις στο δημόσιο πέρα από κάθε λογική και διεκδίκηση μιας τόσο μακρινής σήμερα ολυμπιάδας με τεράστια έργα που μένουν να σαπίζουν. Η κεντρική προσπάθεια όλης αυτής της σπατάλης ήταν η ένταξη στο ευρώ για την εξασφάλιση φτηνού χρήματος ώστε σύμφωνα με την λογική της ηγετικής ομάδας Σημίτη που βέβαια ως ένα βαθμό ενστερνίζονταν όλες οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα σε μελλοντικό χρόνο το φτηνό δανεικό χρήμα θα έφερνε και την πολυπόθητη ανάπτυξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλευθέριος Β.
Όμως αντί ανάπτυξης ήρθε η χρηματοπιστωτική κρίση. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα αυτοί που διέθεταν κεφάλαια εύκολα λόγο της ψυχολογίας που επικρατούσε πριν ξαφνικά να συνειδητοποιήσουν πως δεν είναι δυνατό να κερδίζεις απλά τροφοδοτώντας μια φούσκα. Είτε αυτά ήταν κεφάλαια για κατασκευή σπιτιών στις ΗΠΑ, είτε κεφάλαια σε επενδυτικές τράπεζες αμφίβολης ποιότητας στην Ιρλανδία ή στην Ισλανδία είτε και χώρες με ανάπτυξη «φούσκα» όπως η Ελλάδα που δεν στηριζόταν σε ανάπτυξη παραγωγής προϊόντων αλλά ανάπτυξη μέσω της κατανάλωσης προϊόντων. Αντί λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε το προφανές μας φταίνε αυτοί που μας λένε κατάμουτρα την αλήθεια και όχι ο εαυτός μας που θα πρέπει να ξαναδεί την πορεία που ακολουθήσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Όπου οποιαδήποτε παραγωγή ήταν κάτι το οποίο δεν πληρωνόταν ενώ ήταν πολύ ποιο εύκολη η ζωή σου αν ήσουν πίσω από ένα γραφείο κατά προτίμηση κομματικά διανεμημένο. Δυστυχώς το σύστημα αυτό είχε την κατάληξη που κάθε λογικός άνθρωπος θα περίμενε. Ας αφήσουμε κατά μέρος τους γερμανούς. Αυτοί σχολιάζουν αυτά που βλέπουν με τον γουρουνίσιο τρόπο που γνωρίζουν και φυσικά αν το πάρουμε της μετρητοίς μας πληγώνει. Αλλά για μένα πρόβλημα δεν είναι οι γελοίες γερμανικές αναλύσεις αλλά το «κοινωνικό» οικοδόμημα της χώρας μου που δεν στηρίχτηκε σε πραγματική παραγωγική βάση. Αυτό είναι που πρέπει να διορθωθεί και όχι η γνώμη των γερμανών που έτσι κι αλλιώς λίγο μας ενδιαφέρει.-
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλευθέριος Β.