28/12/10

Εβαλε την Ελλάδα στο επίκεντρο της δυτικής σκέψης

 

Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ (www.enet.gr)

Η Ελλάδα αποχαιρετούσε πάντα όσους σπουδαίους συνέβαλαν κατά καιρούς με το έργο και την προσωπικότητά τους στη διατήρηση της αξιοπρέπειάς της, χρησιμοποιώντας το βαφτιστικό τους όνομα, σε μια υπόμνηση μιας αρχαιοελληνικής εκδοχής οικειότητας.
Ετσι κατευοδώσαμε τη «Μελίνα», τον «Μάνο». Να αποχαιρετήσουμε την ντε Ρομιγί ως Ζακλίν; Αξίζει πάντως ένα ύστατο ελληνοπρεπές χαίρε στην «Κυρία Ελλάδα», όπως χαρακτήρισε
χθες το «Νουβέλ Ομπσερβατέρ» τη φωτισμένη ελληνίστρια και παθιασμένη φιλέλληνα, τη Γαλλίδα ακαδημαϊκό, συγγραφέα, μεταφράστρια των Ελλήνων κλασικών στα γαλλικά και καθηγήτρια, που πέθανε στα 97 χρόνια της, αφήνοντας τη χώρα μας σε μία από τις δυσκολότερες περιόδους της νεότερης ιστορίας της, φτωχότερη κατά μια σημαντικότατη πνευματική συμμαχία.
«Σε στιγμές δύσκολες για την Ελλάδα, όπου η φήμη της τίθεται συχνά υπό αμφισβήτηση, η φωνή και το έργο της Ζακλίν ντε Ρομιγί υπήρξαν καθοριστικά για την υπενθύμιση και ανύψωση του ελληνικού πολιτισμού, της ελληνικής γραμματείας. Σπάνια η χώρα μας αξιώθηκε τέτοιους συμμάχους. Η Ελλάδα σήμερα πενθεί», ανέφερε και το συλλυπητήριο μήνυμα του υπουργού Πολιτισμού.
Περνώντας τα τελευταία χρόνια το μεγαλύτερο διάστημα στο εξοχικό σπίτι της στην Εξ-αν-Προβάνς, το οποίο είχε διαμορφώσει σαν μικρογραφία του ελληνικού τοπίου, μέσα στις ελιές και τα πεύκα, η Ζακλίν ντε Ρομιγί πέθανε σε νοσοκομείο στο παρισινό προάστιο της Βουλόνης. Ηταν πια σχεδόν τελείως τυφλή, αλλά με το πνεύμα της απολύτως αδιάβλητο από το γήρας. «Είμαι πια πολύ γριά. Αλλά στο τέλος της ζωής μου ό,τι υπήρξε πάντα βασικό αντικείμενο της εργασίας μου, μου φαίνεται πιο πολύτιμο από ποτέ», έλεγε και υπαγόρευε τα τελευταία της βιβλία στους συνεργάτες της ή στο μαγνητόφωνο.
Λόγος εναντίον κτηνωδίας
Το 2007 μιλώντας στο περιοδικό «Le Point» προέβλεπε: «Δεν είμαι πολύ αισιόδοξη για τις αγαπημένες μου αρχαίες γλώσσες, ούτε άλλωστε για τα γαλλικά ούτε για τις ανθρωπιστικές σπουδές εν γένει και, ακόμη λιγότερο, για το μέλλον του πολιτισμού μας. Αν δεν υπάρξει κάποιο σκίρτημα, οδεύουμε προς μια καταστροφή και μπαίνουμε σε μια εποχή βαρβαρότητας». Και προειδοποιούσε: «Το να μάθεις να σκέφτεσαι, να είσαι ακριβής, να ζυγίζεις τις λέξεις σου, να ακούς τον άλλον, σημαίνει να είσαι ικανός να διαλέγεσαι και είναι το μόνο μέσο για να αναχαιτισθεί η τρομακτική βία που αυξάνεται γύρω μας. Ο λόγος είναι ένα φρούριο κατά της κτηνωδίας. Οταν δεν ξέρουμε, όταν δεν μπορούμε να εκφραστούμε, όταν ο λόγος δεν είναι επαρκής, όταν δεν είναι αρκετά επεξεργασμένος επειδή η σκέψη είναι ασαφής και μπερδεμένη, δεν απομένουν παρά οι γροθιές, τα χτυπήματα, η άξεστη, βλακώδης, τυφλή βία…».
Δεν ήταν, βέβαια, μόνο «δική μας» η Ζακλίν ντε Ρομιγί κι ας πολιτογραφήθηκε Ελληνίδα το 1995 και χρίστηκε «πρέσβειρα του Ελληνισμού» το 2001. Η διανοήτρια, που κατά το «Νουβέλ Ομπσερβατέρ» «ξανάβαλε το “ελληνικό θαύμα” στο επίκεντρο της δυτικής σκέψης», εκείνη που επέμενε ότι «για μια χώρα, η χρήση της γλώσσας της σημαίνει και την ανεξαρτησία της», άφησε παγκόσμιο κληροδότημα την πολυάριθμη σημαντικότατη εργογραφία της. Εδωσε έμφαση στη μελέτη του Θουκυδίδη, του θεάτρου του Αισχύλου και του Ευριπίδη, του Ομηρικού Επους και της ελληνικής γλώσσας.
Υποκλίνεται και η Γαλλία
Και η ίδια, ενσαρκώνοντας μία από τις όλο και σπανιότερες περιπτώσεις ουμανιστικής αντίληψης για τον πολιτισμό, υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα δρώντα πνεύματα της σύγχρονης σκέψης. Ετσι την αποχαιρέτησε και ο Γάλλος υπουργός Πολιτισμού Φρεντερίκ Μιτεράν, επισημαίνοντας ότι «χάθηκε ένα από τα πολύ μεγάλα πνεύματα της εποχής μας». Οσο για τον Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, επισήμανε ότι η ζωή και το έργο της «μεγάλης ουμανίστριας είναι εμβαπτισμένα στο φως που πηγάζει από έναν πολύ υψηλό πολιτισμό -τον ελληνικό».
Ισως όμως ακόμα σημαντικότερο ήταν το σχόλιο της Ελέν Καρέρ ντ’ Ανκός, ισόβιας γραμματέως της Γαλλικής Ακαδημίας. Εξέφρασε την πεποίθηση ότι ο καλύτερος φόρος τιμής για τη Ζακλίν ντε Ρομιγί «θα ήταν να δοθεί εφεξής μεγαλύτερη σημασία στην ελληνική γλώσσα, την οποία υποστήριξε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στη Γαλλία». Αλλωστε σ’ αυτό αφιέρωσε τη ζωή και την ακαδημαϊκή της καριέρα: στην καλλιέργεια των κλασικών ελληνικών γραμμάτων, υπέρ της κατάρτισης και της διαμόρφωσης ενός ουμανιστικού πνεύματος, και ως αντίδοτο στη βία και τη βαρβαρότητα. «Της προκαλούσε τεράστιο πόνο το γεγονός ότι έβλεπε να φθίνει η μελέτη της ελληνικής γλώσσας», τόνισε η ντ’ Ανκός.
Η τολμηρή και δρώσα συνείδηση της Ζακλίν ντε Ρομιγί και το ρηξικέλευθο πνεύμα της, της επέτρεψαν να καταλύσει πρώτη, πολλές φορές, ανδροκρατούμενους θεσμούς. Ηταν η πρώτη γυναίκα που έγινε δεκτή στην περίφημη Έcole Normale. Η πρώτη που δίδαξε στο Κολέγιο της Γαλλίας, εγκαινιάζοντας την έδρα «Η Ελλάδα και η διαμόρφωση της ηθικής και πολιτικής σκέψης». Και μόλις η δεύτερη γυναίκα που εξελέγη το 1988, μετά τη Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, στη Γαλλική Ακαδημία. *

Η Εβραιοπούλα που ερωτεύτηκε τον Θουκυδίδη

Η Ζακλίν ντε Ρομιγί γεννήθηκε στη Σαρτρ, στις 26 Μαρτίου του 1913.
Ηταν κόρη του Εβραίου καθηγητή της Φιλοσοφίας Μαξίμ Νταβίντ (σκοτώθηκε στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου) και της συγγραφέως Ζαν Μαλβουαζάν. Πήρε το επίθετο «ντε Ρομιγί» το 1940, όταν παντρεύτηκε τον Μισέλ Γουόρμς ντε Ρομιγί από τον οποίο χώρισε το 1973, χωρίς να έχουν αποκτήσει παιδιά.
Αν αναζητούσε κανείς στη ζωή της ένα μοιραίο σημείο εκκίνησης για ό,τι θα γινόταν πάθος και αφοσίωση, θα μπορούσε να σταθεί στην ημέρα που η Ζαν Μαλβουαζάν χάρισε στην έφηβη κόρη της ένα αντίτυπο της Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου του Θουκυδίδη. Η νεαρή Ζακλίν αφοσιώνεται στην ανάγνωσή του. Σπουδάζει στο παρισινό lycee Moliere από όπου αποφοιτά το 1930, έχοντας αποσπάσει στις γενικές εξετάσεις για αριστούχους της Γαλλίας, αριστείο στα λατινικά και δεύτερο βραβείο στα αρχαία ελληνικά. Γίνεται δεκτή στην Έcole Normale και, μαθητεύοντας δίπλα στον ελληνιστή Πολ Μαζόν, αποφοιτά το 1936 με δίπλωμα Φιλολογίας. Η γερμανική κατοχή και η ναζιστική κυβέρνηση του Βισί αναστέλλουν τις σπουδές της καθώς, ως εβραϊκής καταγωγής, ζει κρυμμένη. Το 1947 πάντως ολοκληρώνει το διδακτορικό της με θέμα «Ο Θουκυδίδης και ο αθηναϊκός ιμπεριαλισμός».
Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Λιλ κι από το 1957 έως το 1973 στη Σορβόνη και μετά στο Κολέγιο της Γαλλίας. Υπήρξε διδάκτωρ επί τιμή στα Πανεπιστήμια των Οξφόρδης, Αθήνας, Δουβλίνου, Χαϊδελβέργης, Μόντρεαλ, καθώς και στο Γέιλ. Είχε παρασημοφορηθεί πολλές φορές από το γαλλικό κράτος (έλαβε το 2007 το «μεγαλόσταυρο» της Λεγεώνας της Τιμής) και από την Ελλάδα το «Παράσημο του Φοίνικος» (1977). Το 1984 είχε πάρει το Μεγάλο Βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας. Και το 1995 το Βραβείο Ωνάση. Τότε, μιλώντας στην Πνύκα είχε πει: «Ολος ο κόσμος πρέπει να μάθει ελληνικά. Η ελληνική γλώσσα μάς βοηθάει κατ’ αρχήν να καταλάβουμε τη δική μας γλώσσα».
Η αγάπη της για την Ελλάδα υπήρξε πάντα ουσιαστική. Στη μεγάλη πυρκαγιά το 2007, που έφτασε μέχρι την αρχαία Ολυμπία, ήταν εκείνη που είχε προτρέψει τους Γάλλους συμπολίτες της να βοηθήσουν εμπράκτως για την αποκατάσταση των περιοχών που είχαν πληγεί.
Σε μία από τις πρόσφατες συνεντεύξεις της στη «Φιγκαρό», όταν ερωτήθηκε αν έζησε τη ζωή που ήθελε, είπε: «Είναι υπέροχο το να τελειώνω τη ζωή μου μόνη, σχεδόν τυφλή, χωρίς παιδιά και οικογένεια; Κι όμως, η ζωή μου ως καθηγήτρια υπήρξε από την αρχή μέχρι το τέλος αυτό που επιθυμούσα».

Εργα της στα ελληνικά

Στα ελληνικά κυκλοφορούν τουλάχιστον 35 μελέτες της Ζακλίν ντε Ρομιγί, από τις εκδόσεις ΜΙΕΤ, «Ερμής», «Αστυ», «Παπαδήμα», «Νέα Σύνορα-Λιβάνη», «Ζαχαρόπουλος» και «Καρδαμίτσα».
Ενδεικτικά ας αναφέρουμε τα πιο πρόσφατα «Μαθήματα Ελληνικών» και «Το ανθρώπινο μεγαλείο στον αιώνα του Περικλή» (εκδόσεις «Ωκεανίδα», 2010). Και ακόμα: «Πόσο επίκαιρη είναι η αθηναϊκή δημοκρατία σήμερα;» («Ερμής», 2009), «Η Αφήγηση της Ορέστειας του Αισχύλου» (2007, «Ωκεανίδα»), «Λεξικό της ελληνικής λογοτεχνίας Αρχαίας και Νέας» («Ζαχαρόπουλος»-«Δαίδαλος», 2004), «Η αρχαία Ελλάδα σε αναζήτηση της ελευθερίας» («Αστυ», 2001), «Η αρχαία Ελλάδα εναντίον της βίας» («Αστυ», 2001), «Ο Θουκυδίδης και ο αθηναϊκός ιμπεριαλισμός» («Παπαδήμας», 2000), «Προβλήματα της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας» («Καρδαμίτσα», 1998), «Οι μεγάλοι σοφιστές στην Αθήνα του Περικλή» («Καρδαμίτσα», 1994), «Αλκιβιάδης» («Αστυ», 1990), «Ιστορία και λόγος στον Θουκυδίδη» (ΜΙΕΤ, 1988) κ.ά.
* Δηλώσεις για το θάνατό της έκαναν ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου και ο πρόεδρος της Ν.Δ. Αντ. Σαμαράς.
ΕΝΕΤ

12 σχόλια:

  1. Μια μικρή παρατήρηση πως η Κα Μελίνα Μερκούρη διατήρησε την αξιοπρέπεια της Ελλάδας; Απαντήσεις του τύπου "αντιδικτατορικός αγώνας" και "επιστροφή ελγινείων δεν γίνονται δεκτές" γιατί απλά και τα δύο αυτά για την Κα Μερκούρη ήταν μια παράσταση σαν τις θεατρικές στις οποίες συμμετείχε. Το μόνο κοινό Μελίνας και Μάνου είναι το αρχικό γράμμα τίποτα άλλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ Ζακλίν για οτι έκανες για την αρχαία Ελλάδα και τον ελληνικό πολιτισμό. Που να ήξερες οτι αυτό το κράτος είναι στον πάτο της Ευρώπης γιατί, εδώ και χρόνια, έχει μείνει απο λαό.
    Συμφωνώ απολύτως με κ. Γρέγο, μπορεί να συγκριθεί η πολυδιαφημισμένη ηθοποιός με τον Χατζηδάκη, ή την Ζακλίν; Ελεος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το τελευταίο βλέμμα της Jacqueline de Romilly για τον πολιτισμό.

    Η ακαδημαϊκός υπενθυμίζει τη συμβολή των Ελλήνων στις Δυτικές κοινωνίες. Ένας όμορφος διαλογισμός.

    Το έργο της Jacqueline de Romilly είναι τεράστιο. Κανείς δεν μπόρεσε καλύτερα από αυτή να συνδυάσει την επιστημονική γνώση του ελληνικού κόσμου και αυτό που μας διδάσκει για την αιωνιότητα της ανθρώπινης υπόστασης. Σε ένα διαλογισμό ταυτόχρονα ανησυχητικό και όμως αισιόδοξο, η Jacqueline de Romilly επιμένει για ακόμα μια φορά να παρουσιάσει την συνεισφορά των Ελλήνων σε αυτό που το όνομα του δόθηκε από αυτούς και μετά από αυτούς : Ο Πολιτισμός.
    Αυτό το αποφασιστικό άλμα το χρωστάμε στην Αθήνα του 5ου π.Χ. αιώνα, εκεί που ανακαλύφθηκε το μεγαλείο του ανθρώπου. Εμπνεόμενη από τον αγαπημένο της Θουκυδίδη, ο οποίος συνενώνει τον λόγο με την ιστορία, η Jacqueline de Romilly δείχνει ότι είναι όντως σε αυτό το σημείο που ο άνθρωπος χειραφετείται από τον μαγικό κόσμο στον οποίο καταγράφονταν μέχρι τότε.
    Από αυτή τη στιγμή, και πριν ακόμη το διατυπώσει ο Πρωταγόρας, ο άνθρωπος γίνεται το μέτρο όλων των πραγμάτων. Ο πολιτισμός χειραφετείται από τη φύση. Ο άνθρωπος είναι από δω και στο εξής μόνος του και αυτή είναι η υπόσταση του μεγαλείου του.
    Ωστόσο δεν πρέπει αυτή η τόλμη να γεννά τη Ύβρη, την τρέλα που προξενεί η μεγαλομανία. Η Ελληνική τραγωδία είναι εδώ για να μας υπενθυμίσει σε ποια δυστυχία μας εκθέτουν τα πάθη. Αλλά "η φωτεινή προσφορά της Ελληνικής σκέψης είναι η παθιασμένη επιθυμία τους να κυριαρχούν σε τέτοιες καταστάσεις και να αφιερώνονται σε ένα υψηλότερο ιδανικό που θα ήταν αιώνιο και όμορφο".

    Πρέπει λοιπόν να διαβάσετε το τελευταίο της βιβλίο (06/2010) «Το ανθρώπινο μεγαλείο στην εποχή του Περικλή», αυτή τη θαυμάσια έκκληση για τις ανθρωπιστικές επιστήμες που είναι αξεχώριστα μια εκδήλωση πίστης στην ανθρωπότητα. Ακόμα περισσότερο γιατί στις τελευταίες γραμμές, άκρως συγκλονιστικές, αυτού του σύντομου κείμενου, η Jacqueline de Romilly μας προειδοποιεί ότι η ηλικία της ασκεί την τυραννία της και πιθανώς ήρθε πλέον η ώρα της παύσης του γραψίματος.
    Δεν ξέρω, μας λέει, αν θα εισακουστώ [...] , τουλάχιστον όμως θα έχω προσπαθήσει και είναι σαν να έγραφα την τελευταία μου λέξη για να πω ευχαριστώ. ************************************************************

    Μετάφραση από το αφιέρωμα του Marc Riglet στο γαλλικό τύπο, “Jacqueline de Romilly porte un regard sur la civilisation”
    Chritian

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μακάρι τον φιλελληνισμό της Ζακλίν να έδειχναν και οι πολιτικοί που μέχρι τώρα μας κυβέρνησαν και θέλουν στο εξής να μας κυβερνήσουν...
    τζιμης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κατατρόπωνε τούς σφετεριστές τών ιδεωδών τών αρχαίων Ελλήνων,πού τά διαστρέβλωναν ,όπως οι "ναζί",γιά να κάνουν αυτά που έκαναν.Οι ρατσιστές πού υβρίζουν εμάς τούς Έλληνες και τόν Πολιτισμό τών Προγόνων μας!
    Εις μνήμην

    ΦΩΝΕΣ


    "Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
    εκείνων πού πεθάναν,ή εκείνων πού είναι /γιά μάς σάν τούς πεθαμένους.

    Κάποτε μές στά όνειρά μας ομιλούνε
    κάποτε μές στήν σκέψι τές ακούει το μυαλό.

    Καί μέ τόν ήχο των γιά μιά στιγμή
    επιστρέφουν
    ήχοι από τήν πρώτη ποίησι τής ζωής μας-
    σά μουσική,τήν νύχτα,μακρυνή,
    πού σβήνει."ΚΩΝΣΤ.ΚΑΒΑΦΗΣ.
    ΑΡΚΑΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. O Χατζηδάκης μπορεί να έκανε με την μουσική του (ιδίως "Τα παιδιά του Πειραιά") την Ελλάδα διεθνώς γνωστή. Δεν νομίζω, όμως, ότι έχει καμμία σχέση με την Jacqueline de Romilly, όσον αφορά στην προσφορά στον ελληνικό πολιτισμό.

    Όσο για την Μερκούρη, είναι εντελώς άτοπη η σύγκρισή της, αν όχι και βλακώδης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. "Λόγος εναντίον κτηνωδίας"

    Αυτό και μόνο φτάνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η προσφορά της "ιερής αγελάδας" Μερκούρη στον πολιτισμό είναι μάλλον αρνητική!αν εξαιρέσουμε τις δύο ταινίες που έπαιξε και ήταν εξαιρετική κατά τ'άλλα τόσο ως καλλιτέχνης αλλά κυρίως ως πολιτικός δεν πρόσφερε τίποτα!ειδικά σαν πολιτικός αρκέστηκε με φανατισμό στη δίωξη όσων καλλιτεχνών δεν ήταν πασόκοι...
    Ο Χατζηδάκις πράγματι δημιούργησε και πρόσφερε στον πολιτισμό μας πολλά!μάλλον σε άγνοια ωφείλεται το σχόλιο του παραπάνω αναγνώστη!
    Για τη Ρομιγύ εγώ δεν χρειάζεται να προσθέτω τίποτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πέρα από όλα τα άλλα που είναι γνωστά για την Ρομιγί και το πράγματι σπουδαίο έργο της για τον Ελληνικό πολιτισμό, θέλω να επισημάνω και την Εβραϊκή καταγωγή της που αναφέρθηκε στο άρθρο.
    Και το κάνω για να αντιπαραβάλω την φωτεινή προσωπικότητα της Ρομιγί απέναντι στους σκοτεινούς ομοφύλους της που απεργάζονται την παγκόσμια καταδυνάστευση των λαών και στους οποίους θα ταίριαζε η ρήση που πολύ εύστοχα ειπώθηκε:
    "Λόγος εναντίον κτηνωδίας".
    Οι Έλληνες είναι νομίζω σε θέση να εκτιμούν και να τιμούν ακόμη και έναν Εβραίο όταν το αξίζει. Και η ντε Ρομιγί το αξίζει με το παραπάνω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αχ Ζακλίν εσύ πάλεψες αλλά εμείς επιμένουμε Γιουφταράπικα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μπορει η Jacqueline de Romilly να εχει φυγει απο αυτον τον ματαιο κοσμο αλα το εργο της θα ζει για παντα γιατι ειναι (χρησιμοποιωντας μια φραση του αγαπημενου της Θουκιδιδη , με τον οποιο ελπιζω να κανει παρεα εκει ψηλα) "εργον εις αιει"...Χαιρετω εμια μεγαλη επιστημονα ΚΑΙ ΜΕΓΙΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΚΛΑΣΣΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Είναι μακαρίτισσα τώρα η Μελίνα και δεν θέλω να εκστομίσω κάτι. Αλλά οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, όπου Ιερουσαλήμ, η Νέα Υόρκη και παροικούντες, Έλληνες μετανάστες μέλη του ΠΑΣΟΚ ΗΠΑ/Νέας Υόρκης, γνωρίζουν τα έργα και τις ημέρες της μακαρίτισσας, κατά την διάρκεια της Υπουργείας της στις επισκέψεις της εκεί. Όποιος έχει φίλο, συγγενή μετανάστη που ζει/έζησε για πολλά χρόνια στην Ν.Υ. και ήταν αναμεμιγμένος στα εκεί ΠΑΣΟΚικά πράγματα (και είναι πολλοί αυτοί), ας τον ρωτήσει για να μάθει. Έτσι, για να μην αγιοποιούμε ακρίτως όποιον μας αρέσει ή μας συμφέρει...Ας ρωτήσει για τις κουστωδίες και την σύνθεσή τους, που κουβάλαγε μαζί της από την Αθήνα, σε ποια ξενοδοχεία κατέλυαν, πόσους ορόφους έκλειναν, πόσο κράταγαν τα αεροπλάνα της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ καθηλωμένα στο αμερικάνικο αεροδρόμιο με έξοδα του Ελληνικού λαού, τι ψώνιζαν με έξοδα εις υγείαν των κορόιδων, τι έκαναν στα μπουζούκια εκεί και αν έκαναν καθόλου κρατική δουλειά ή όλα αυτά ήταν ταξιδάκια αναψυχής και ωνίων, εις υγείαν πάντα των γνωστών υποζυγίων. Τα πράγματα δεν είναι ΠΟΤΕ όπως φαίνονται και σίγουρα ΟΧΙ όπως τα παρουσιάζουν τα κομματικά όργανα και όπως τα αναμασάνε τα κομματικά πρόβατα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.