Υποσχέσεις στους Κούρδους για να διαιρέσουν την αντιπολίτευση. Αλλά ποιος μπορεί να πιστέψει το καθεστώς;
Σύμφωνα με έναν Κούρδο Σύρο υπεύθυνο, σε συνέντευξη στο «Radio Free Ιράκ», ο Σύρος Πρέσβης στην Ουάσιγκτον, ο Ιμάντ Μουσταφά, ήλθε σε επαφή με έναν εκπρόσωπο του «Συριακο-κουρδικού Εθνικού Συμβουλίου» στις Ηνωμένες Πολιτείες, τις τελευταίες ημέρες, για να διαιρέσει την αντιπολίτευση και να πείσει τους Κούρδους να μην ενταχθούν στο κίνημα διαμαρτυρίας.
Αποκαλούμενο την ιστοσελίδα «Middle East Transparent», το «Radio Free Ιράκ», επιβεβαιώνει ότι ο πρέσβης της Συρίας στην Ουάσιγκτον πήρε μια ιστορική πρωτοβουλία, πιθανόν μετά από προτροπή του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ, και πρότεινε πενιχρές υποσχέσεις στους Κούρδους εκπροσώπους.
Δήλωσε ότι «το καθεστώς της Δαμασκού ήταν πρόθυμο να δώσει την υπηκοότητα σε μερικούς Κούρδους και να διορίσει έναν Κούρδο υπουργό στην επόμενη κυβέρνηση».
Ο συνομιλητής απάντησε ότι «οι Κούρδοι βρίσκονται σε αλληλεγγύη με τον υπόλοιπο λαό της Συρίας για τις νόμιμες αξιώσεις του, συμπεριλαμβανομένης μιας δίκαιης και οριστικής διευθέτησης του κουρδικού ζητήματος».
Πράγματι, από το 1963 και την άφιξη του Μπάαθ στην εξουσία, οι Κούρδοι έχουν στερηθεί την εθνικότητά τους, λεηλατήθηκαν και απαλλοτριώθηκαν.
Η γη τους αποικήθηκε για να δημιουργήσει μια «αραβική ζώνη» που χωρίζει την Δύση του Κουρδιστάν (Συριακό Κουρδιστάν) από το Βορρά (Τουρκικό Κουρδιστάν) και την Ανατολή (Ιρακινό Κουρδιστάν) για να εμποδιστεί οποιαδήποτε προσέγγιση μεταξύ των τριών κουρδικών συνιστωσών και να καταπνίγεται κάθε αυτονομιστική ή αποσχιστική κίνηση.
Για αυτό το σκοπό, το Μπάαθ εγκατάστησε οικισμούς με αραβικούς πληθυσμούς στο πλαίσιο της πολιτικής της αναγκαστικής αραβοποίησης.
Αραβοποίησε τα ονόματα των πόλεων και χωριών, και επέβαλε στους Κούρδους αραβικά ονόματα για τα παιδιά τους.
Μόλις την περασμένη εβδομάδα, η κρατική τηλεόραση αφιέρωσε για πρώτη φορά στην ιστορία, ανταποκρίσεις και ρεπορτάζ για τον εορτασμό της κουρδικής Νεβρόζ, σε μια φανερή προσπάθεια να απομονώσει αυτή την κοινότητα και να καταπολεμήσει την διάδοση των προκλήσεων στις περιοχές τους (Hasakah, Qamishli, Deir Ezzor ...).
Φοβούμενη την σύγκλιση μεταξύ Αράβων και Κούρδων γύρω από την αναγκαία πτώση του καθεστώτος, η Δαμασκός πανικοβάλλεται.
Σαν αποτέλεσμα, ο πρέσβης της Ιμάντ Μουσταφά πήρε την πρωτοβουλία να επικοινωνήσει με εκπροσώπους της κοινότητας στην Ουάσιγκτον –δεδομένου ότι οι Κούρδοι της Συρίας είναι στη φυλακή- για να τους δωροδοκήσει και να διασπάσει την αντιπολίτευση.
Ωστόσο, οι υποσχέσεις του (πολιτογράφηση κάποιων Κούρδων και διορισμός ενός υπουργού) αποδείχνουν από τη μια πλευρά τον εύθραυστο χαρακτήρα του καθεστώτος, και από την άλλη, την ικανότητά του να απαρνηθεί 48 χρόνια άσκησης μιας πολιτικής διακρίσεων.
Θα πρέπει όμως οι Κούρδοι να εμπιστεύονται αυτές τις υποσχέσεις και να ξεγελαστούν ακόμα μια φορά.
Μπορούν να ξεχάσουν τις σφαγές του Qamishli και τους πόνους που προκάλεσαν οι διακρίσεις για σχεδόν πέντε δεκαετίες;
Είναι πρόθυμοι να προδώσουν τον αγώνα πολλών εκατομμυρίων κατοίκων έναντι ενός υπουργού και μερικών πολιτογραφήσεων;
Οι προσεχείς ημέρες και το εύρος των κινητοποιήσεων που θα αρχίσουν από την επόμενη Παρασκευή θα δώσουν την απάντηση.
MediArabe.info 29.03.2011
Πως ταιριάζει στο όλο σκηνικό το γεγονός πως οι Σύριοι φιλοξενούσαν τον Απο ενώ ταυτόχρονα καταπίεζαν τους Κούρδους;
ΑπάντησηΔιαγραφήO πολίτης της Συρίας λέγεται Σύρος και όχι ... "Σύριος".
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Ανώνυμε 30 Μαρτίου 2011 9:19 μ.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘιγείς πράγματι ένα γεγονός που σήμερα φαίνεται παράδοξο.
Μιλώ για την συμμαχία ΡΚΚ-Συρία κατά της Τουκίας.
Η Συρία, σύμφωνα με την τότε πολιτική της είχε δυο λόγους να υποστηρίξει το PKK: από τη μία πλευρά, ήταν ένα προβάδισμα για τις παλαιές διαφορές της με την Τουρκία (εδαφική διαφορά σχετικά με την επαρχία της Αλεξανδρέττας, χρήση των υδάτων του Ευφράτη), και από την άλλη, βοηθούσε το Συριακό καθεστώς να ελέγξει τους δικούς του Κούρδους και να διευρύνει την επιρροή της στο Βόρειο Ιράκ. Η Συρία είχε συμφέρον να υποστηρίξει το ΡΚΚ, στο μέτρο που το τελευταίο πολεμούσε το τουρκικό κράτος. Δεν είχε τίποτα να κερδίσει από μια ειρηνική διευθέτηση.
Εξόριστος στη Συρία από το 1984, ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν, συνθηκολόγησε με το συριακό καθεστώς παραιτώντας κάθε διεκδίκησης των Συρίων Κούρδων, στερώντας τους ακόμη του δικαιώματος της πολιτικής η πολιτιστικής αυτονομίας, «δεδομένου ότι είναι μετανάστες από την Τουρκία».
Αναχώρησε από τη χώρα τον Οκτώβριο του 1998 υπό την πίεση της Τουρκίας (όχι και μόνο) που είχε συγκεντρώσει στρατεύματα στα σύνορα με τη Συρία.
Οι Κούρδοι αποτελούν 8 έως 10% του πληθυσμού της Συρίας, και κινητοποιώντας τους γύρω από τον αγώνα του, το PKK έκτρεπε την έκφραση των παράπονων τους έναντι του καθεστώτος. Πολλοί Σύροι Κούρδοι μπήκαν τότε στο ΡΚΚ και συμμετείχαν στις επιχειρήσεις του στην Τουρκία.
Στο ιρακινό Κουρδιστάν, ορισμένες από τις πράξεις του ΡΚΚ (π.χ. η επίθεση έναντι του PDK το 1995) εμφανίστηκαν επίσης να αντικατοπτρίζουν τα συμφέροντα της Συρίας, τουλάχιστον όσο και τα δικά του.
Κάθε συμμαχία πραγματοποιείται με αμοιβαίους συμβιβασμούς και υποχωρήσεις.
Στη προκείμενη περίπτωση, αυτή η συμμαχία απέτυχε και για τα τρία εμπλεκόμενα μέρη:
- Η Συρία γίνεται όλο και περισσότερο δορυφόρος της Τουρκίας,
- Το ΡΚΚ αναγκάστηκε να φύγει από τη Συρία και να αναδιπλωθεί στο ιρακινό Κουρδιστάν,
- Οι Κούρδοι της Συρίας έμειναν μετέωροι.