Η Βαλκανική αιχμή του νεοοθωμανικού στρατηγικού δόρατος

Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ
 ΤΗΝ ΩΡΑ που η Ελλάδα κατατρύχεται από σύνδρομα χρεοκοπίας και περισπάται από αποσυνθετικές παθογένειες, η Άγκυρα ενεργοποιεί στρατηγικές ανατάξεως. Και προεκτείνει τις βλέψεις της με όρους γεωπολιτικών επιρροών προς στοχευμένες περιοχές, προσβλέποντας σε συγκεκριμένα κέρδη, τα οποία και θα εξαργυρωθούν αναλόγως.


Όσο λοιπόν η Άγκυρα προσπαθεί να εμπεδώσει ουσιαστικό ηγεμονικό ρόλο στο προς ανατολάς μουσουλμανικό τόξο, άλλο τόσο ενεργεί με όρους κηδεμονευτικής στρατηγικής προς δυσμάς. Διεισδύοντας με οικονομικές κυρίως (και όχι μόνο) παρεμβάσεις στην περιοχή των Βαλκανίων. Όπου και παλαιότερα είχεν επιβάλει τον έωλο ηγεμονικό της ρόλο, επί οθωμανικής ακμής. Αφήνοντας αδρά τα ίχνη της, σ’ αυτή την ιδιαζόντως κρίσιμη γεωγραφία.

Για τον Ελληνισμό –που δυστυχώς διάγει περίοδον εθνικής υπνηλίας– αυτές οι τουρκικές μεθοδεύσεις θ’ αποβούν ιδιαιτέρως καθοριστικές. Και με μοιραία παράγωγα, εάν δεν υπάρξουν ανάλογες αποτρεπτικές πολιτικές από πλευράς Αθήνας. Με την έννοια της αποσοβήσεως αιφνιδιασμών, από πραγματικότητες που ήδη τείνουν να διαμορφωθούν. Και τις οποίες προάγει συστηματικά και αθορύβως η Άγκυρα. Υλοποιώντας εν πολλοίς το «δόγμα του στρατηγικού βάθους», όπως το διατυπώνει ευθέως ο πολύς κύριος Νταβούτογλου. Για τον οποίον παρεμπιπτόντως (και τις επιδόσεις του) δεν διστάζουμε να πούμε ότι ζηλεύουμε την Άγκυρα.

Τα στοιχεία που συγκροτούν τη νέα τουρκική στρατηγική όχι μόνο είναι σαφή, αλλά και συγκροτούν οδικό χάρτη ανασυστάσεως των βασικών οθωμανικών επιρροών. Οι οποίες προάγονται με πρωταρχική δυναμική την οικονομική ανάταξη που έχει επιτευχθεί. Και η οποία δίδει στην Άγκυρα το κύρος και την ισχύ να εμφανίζεται ως κηδεμονευτικός ταγός σε πλειάδα κρατών αυτής της χειμαζόμενης βαλκανικής ζώνης. Από Αλβανία, μέχρι Σκόπια. Και από μουσουλμανογενή Βοσνία-Ερζεγοβίνη, μέχρι Κόσοβο. Ακόμη και Σερβία, όπου ο Τουρκισμός παρεμβαίνει με υποσχετική αντιστήριξη σε ό,τι αφορά τις οικονομικές παραμέτρους της περιοχής.

Όταν στην Αλβανία η Άγκυρα επενδύει σε ναυστάθμους και άλλες βάσεις –εξασφαλίζοντας χρήση τους και από την ίδια– όταν χρηματοδοτεί τους αμυντικούς σχεδιασμούς της FYROM (της οποίας κι εκπαιδεύει το στρατιωτικό προσωπικό) και όταν ακόμη ενεργότερα εμπλέκεται στο Κοσσυφοπέδιο, ενώ το ύψος των εμπορικών συναλλαγών της με αυτήν την περιοχή εκτινάσσεται στα 20 δισ., τότε μόνο μυωπάζοντες δεν βλέπουν τι έπεται.
Και ό,τι έπεται μας αφορά ευθέως και με όρους κρισίμων επιπτώσεων και συνεπειών. Όχι μόνο λόγω προβλημάτων που υπάρχουν (και άλλων που υφέρπουν) με όμορες χώρες, αλλά και λόγω προφανών επιδιώξεων της Άγκυρας να δημιουργήσει ζώνες αντιπερισπασμού για την Ελλάδα. Με την οποία έχει ανοικτά μέτωπα και κρίσιμες διαφορές. Ιδιαίτερα καθώς ανακύπτουν ζωτικότερα ζητήματα όσον αφορά ρυθμίσεις και οριοθετήσεις αποκλειστικών οικονομικών ζωνών στις νοτιότερες παρυφές των ελληνοτουρκικών διαφορών.

Κι αυτές οι διαφορές δεν είναι ούτε απλές ούτε ασήμαντες. Αντιθέτως εφάπτονται πέραν των οικονομικών τους διαστάσεων, ζητημάτων εθνικής κυριαρχίας. Που από πλευράς Άγκυρας ήδη ανακύπτουν βουλιμικά σύνδρομα, που εκδηλώνονται ως προθέσεις νέων τετελεσμένων. Οπόταν όσα μεθοδεύονται στο βαλκανικό τόξο, προδιαγράφουν κυκλωτικό σχεδιασμό με στόχο μοιραίο –σε δεδομένη στιγμή– αντιπερισπασμό σε βάρος της Ελλάδος.

Πέραν βεβαίως και άλλων ευρύτερων προθέσεων της Άγκυρας. Η οποία έτσι θα εξαργυρώσει την αυξημένη στρατηγική της επιρροή σ’ αυτήν τη βαλκανική γεωγραφία, σε σχέση με τη θέση και τη σχέση της στους κόλπους της ευρωατλαντικής συμμαχίας. Όπου η αυξημένη της ισχύς, θ’ αποδώσει ανάλογο μέρισμα.

Ν’ αφυπνισθούμε λοιπόν. Για να μην αναζητούμε εκ των υστέρων το λάθος...