27/10/15

Πολιτικοί, διανοούμενοι και καλλιτέχνες στην πρώτη γραμμή του Μετώπου της Αλβανίας με τους απεσταλμένoυς του Τύπου

Παλλαϊκό προσκλητήριο στο ΟΧΙ του ‘40
Από το Μέτωπο, από αριστερά όρθιοι: Δ. Γαλερίδης (δημοσιογράφος), Γεώργιος Καρτάλης ( υπουργός), Δ. Θιβαδόπουλος ( καθηγητής), Γεώργιος Θεοτοκάς ( συγγραφέας), Συμεόνογλου ( βιομήχανος) Κώστας Μάγερ (δημοσιογράφος). Καθιστοί: Ευ. Μαγκλιβέρας ( βαρύτονος), Λάμπρος Κωνσταντάρας (ηθοποιός) Κώστας Σάμιος ( τενόρος) και Τσαλίκης (έμπορος) 
Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
akontogiannidis@yahoo.gr
Θα ανταποκρίνονταν οι σημερινοί διανοούμενοι, οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, σ’ ενδεχόμενο προσκλητήριο της πατρίδος για να πολεμήσουν, αν κινδύνευε η ακεραιότητα της;
Σε έρευνα μεγάλης Αθηναϊκής εφημερίδας, πριν απο μία δεκαετία, δυο, τρείς είπαν θα έσπευδαν να συστρατευθούν με το λαό να πολεμήσουν. Οι άλλοι, μιμήθηκαν το… «στρίβειν δια του αρραβώνος !» Ένας δήλωνε «να πάνε τα κορόιδα να πολεμήσουν…», ένας άλλος «εφόσον κινδύνευε το σπίτι του στην Κυψέλη» ένας τρίτος « δεν πολεμάω για τις ιδέες του Χριστόδουλου» και ένα σωρό άλλες αμπελοφιλοσοφίες…
Aς δούμε όμως τι έκαναν οι διανοούμενοι, εβδομήντα χρόνια πριν, το 1940, από τους οποίους δεν έλειψε κανείς από το προσκλητήριο της πατρίδος ! Εδωσαν όλοι το βροντερό παρόν στην πρώτη γραμμή του Μετώπου, μαζί και οι απεσταλμένοι δημοσιογράφοι των εφημερίδων, που έστελναν τις ανταποκρίσεις τους, με την ένδειξη «κάπου εις το Μέτωπο».
Ο συγγραφέας του μυθιστορήματος «Αργώ» Γιώργος Θεοτοκάς για να τον δεχτούν εθελοντή στον πόλεμο, το ζήτησε ρουσφέτι απ’ τον στρατηγό Σέργιο Γυαλίστρα! Ο Οδυσσέας Ελύτης, κατατάχθηκε ανθυπολοχαγός στην πρώτη γραμμή ( έγραψε το «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας») όπως ο λογοτέχνης Ανδρέας Καραντώνης, ο ακαδημαϊκός Άγγελος Βλάχος , (έγραψε « το Μνήμα της Γριάς» ), οι συγγραφείς Άγγελος Τερζάκης, ( έγραψε την «Ελληνική Εποποιία 1940-41), Λουκής Ακρίτας ( έγραψε το διήγημα «οι Αρματωμένοι»), Γιάννης Μαγκλής, Διονύσιος Ρώμας (μετέπειτα βουλευτής) ο πολιτικός- υπουργός Γεώργιος Καρτάλης, ο βαρύτονος Ευάγγελος Μαγκλιβέρας, οι τενόροι Γ. Τουμπακάρης (έπεσε ηρωϊκώς μαχόμενος), Κώστας Σάμιος, οι ζωγράφοι Σπύρος Βασιλείου και Γιάννης Τσαρούχης ( που κρατούσε στα χέρια του πάντα μια δική του εικόνα της Παναγίας), οι ηθοποιοί, Λάμπρος Κωνσταντάρας ( τραυματίσθηκε σε μάχη και όταν έγινε καλά στα μετόπισθεν, ζήτησε να τον ξαναστείλουν στην πρώτη γραμμή!!!) Διονύσης Παπαγιανόπουλος (ο πολέμαρχος ανθυπολοχαγός στην πρώτη γραμμή), Ντίνος Ηλιόπουλος ( ασυρματιστής του πυρoβολικού), Παντελής Ζερβός ( λοχίας στην πρώτη γραμμή), Νίκος Σταυρίδης (τραυματιοφορέας), Λυκούργος Καλλέργης, Θάνος Κωτσόπουλος, Μάνος Κατράκης, Στέλιος Βόκοβιτς, Γκίκας Μπινιάρης, Νάσος Χριστογιαννόπουλος, Φρίξος Θεοφανίδης, Μάκης Τζίνης, Στέφανος Πήλιος, όλοι με ψυχή λέοντα στην πρώτη γραμμή!!!. Δυο γενναίοι ηθοποιοί που σκοτώθηκαν, οι Δήμος Αυγείας και Πάνος Παπακυριακόπουλος (ο γνωστός ως Πάνος Ντόλης)

Οι πεσόντες στον πόλεμο ηθοποιοί

Ο Δήμος Αυγείας και ο Πάνος Παπακυριακόπουλος, ήταν οι μεγάλες απώλειες των ηθοποιών στον πόλεμο. Ο Δήμος στις 21-11-40, κολυμπώντας, μ’ ένα μαχαίρι στο στόμα, έκοψε τα καλώδια κι έσωσε μια σημαντική γέφυρα από την ανατίναξη κι έτσι μπήκε ο στρατός μας στην Κορυτσά. Για την πράξη του αυτή παρασημοφορήθηκε. Ξαναπήγε στο Μέτωπο, όπου σε μια άλλη μάχη τραυματίσθηκε στην κοιλιά και πέθανε από αιμορραγία. Ο Πάνος Παπακυριακόπουλος ( Ντόλης το ψευδώνυμό του στο θέατρο του Λαού στο Μεταξουργείο, όπου έπαιζε) έπεσε πολεμώντας στον Αυλώνα στις 25-1-1941.
Ο Χρήστος Πύρπασος ( Πυρπασόπουλος), δημοσιογράφος, ηθοποιός και συγγραφέας, συγκλονισμένος αποτύπωσε τον πόνο των συναδέλφων του νεκρού Πάνου Ντόλη, στους παρακάτω στίχους: « …κι έπεσε για την πατρίδα / ο φτωχός ο θεατρίνος, / έξω από τον Αυλώνα,/ ο άξιος πολεμιστής. / Πέθανε ανδρικά στη μάχη / ωσάν Έλληνας εκείνος / του θεάτρου του πολέμου / που ήταν πρωταγωνιστής»

Στον πόλεμο και … πρωθυπουργοί
Στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, πήραν μέρος και πολιτικοί. ΄Ενας εθελοντής δεκανέας ο Παν. Κανελλόπουλος, που έγινε δυο φορές πρωθυπουργός, εξέδιδε στο Μέτωπο με συνεργάτες τους Στρατή Αναστασέλη και Ελευθέριο Κοτσαρίδα την εφημερίδα με τις δυο ονομασίες, πότε ως «Αχρίς» και πότε ως «Οχρίς» με άρθρα και νέα για τους στρατιώτες του Μετώπου. Ο Γεώργιος Ράλλης ήταν του Ιππικού, πολέμησε στην πρώτη γραμμή και μία από τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησε ήταν όταν τραυματίσθηκε σοβαρά το ιπποδρομιακό άλογό του, και αναγκάστηκε μετά να το σκοτώσει…. Ο Κων. Μητσοτάκης πήγε καθυστερημένος στο Μέτωπο από τη Σύρο, πήρε μέρος στην εαρινή επίθεση το Μάρτιο. Ο Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, αντιπρόεδρος κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ, πολέμησε γενναία στην πρώτη γραμμή. Ο έφεδρος υπολοχαγός, ο Ισαάκ Λαυρεντίδης, έγινε αντιπρόεδρος της Βουλής, πολέμησε γενναία τραυματίσθηκε στη φοβερή μάχη του υψώματος 731,όπου έπεσαν πολλά κορμιά. Και όταν έδεσαν τα τραύματα του, ζήτησε από τον διοικητή του να πάει και πάλι στο « πανηγύρι του πολέμου». Ο στρατιώτης Χαρίλαος Φλωράκης, έγινε Γ.Γ. του ΚΚΕ και πολέμησε στην πρώτη γραμμή. Στην πρώτη γραμμή πολέμησε και ο Γεώργιος Καρτάλης μετέπειτα υπουργός, όπως και διάφοροι άλλοι.

Αντί για τουφέκι κρατούσαν την πέννα!
Στην πρώτη γραμμή βεβαίως και οι απεσταλμένοι των εφημερίδων, τρανταχτά ονόματα της δημοσιογραφίας. Τα χειρόγραφα τους έφταναν την επομένη στην Αθήνα, με ειδικό ταχυδρομείο, αυτολογοκριμένα όπως επέβαλαν οι κανόνες του πολέμου: Σπύρος Μελάς ( Καθημερινή - Εστία), Βάσος Τσιμπιδάρος, Ευστάθιος Θωμόπουλος, Γιώργος Παπαγιώργος Π. Αγγελόπουλος (Ακρόπολις), Παύλος Παλαιολόγος, Γεώργιος Ρούσσος και Μιχάλης Κυριακίδης ( Ελεύθερον Βήμα) , Γεώργιος Δρόσος, Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου, Γιώργος Ανδρουλιδάκης και Χρήστος Μούζιος ( Πρωία) Νίκος Γιοκαρίνης (Αθηναϊκά Νέα), Αλέκος Λιδωρίκης, Πάνος Καραβίας, Κώστας Τριανταφυλλίδης, Αθανάσιος Γεωργίου ,Σάββας Κωνσταντόπουλος ( Ασύρματος), (Σπύρος Μαντάνος (Τύπος), Θωμάς Μαλαβέτας ( Έθνος) Παντελής Καψής, Κώστας Ουράνης ( Ελληνικόν Μέλλον) Τίμος Μωραϊτίνης, Λουκής Ακρίτας (Εστία), Χρήστος Κολιάτσος, Νίκος Αναστασόπουλος, Τάκης Παπαγιαννόπουλος, Θεμιστοκλής Αμουτζόπουλος ( Καθημερινή), Κώστας Σκαλτσάς (Έθνος) Κώστας Αθάνατος, Νίκος Καπιτζόγλου Θ. Δογάνης (Βραδυνή). ΄Ηταν επίσης οι Στράτης Μυριβήλης, Δημ. Δεβετζής , Σόλων Γρηγοριάδης και Σπ. Αυλωνίτης.
Η μοναδική γυναίκα απεσταλμένη, ήταν η Αντέλα Μέρλιν,που την έστειλε ο Δημ. Λαμπράκης για τα Αθηναϊκά Νέα, κατόπιν παρακλήσεώς της. Στο Μέτωπο βρισκόταν και οι φωτορεπόρτερ Τσακιράκης, Κουρμπέτης, Φλώρος,Πουλίδης, Μεγαλοοικονόμου, στους οποίους οφείλονται οι πολλές φωτογραφίες που δημοσιεύονται τέτοιες μέρες.
Σημαντική ήταν και η προσφορά των γελοιογράφων, όπως του Φωκίωνα Δημητριάδη, του Παυλίδη, του Μπέζου, του Καστανάκη, του Γκέϊβελη, του Λυδάκη, του Παπασταύρου, αλλά και του Στέλιου Πολενάκη, με τα σπαρταριστά κινούμενα σχέδια, για τον επηρμένο αρλεκίνο του φασισμού, τον Μπενίτο Μουσολίνι.
΄Ολα τα θέατρα τότε, με την κήρυξη το πολέμου, προσαρμόζουν στο κλίμα της ημέρας τις επιθεωρήσεις τους, και ακούγονται τραγούδια σε στίχους του Μιχάλη Σουγιούλ του Γιώργου Οικονομίδη και του Μίμη Τραϊφόρου, όπως «το Κορόϊδο Μουσολίνι» που ξεσηκώνουν και δονούν τις ψυχές των Ελλήνων με τη φωνή του σύγχρονου Τυρταίου, που ακούει στο όνομα Σοφία Βέμπο!
*To άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News

15 σχόλια:

  1. http://library.panteion.gr:8080/dspace/bitstream/123456789/272/1/Leventakou.+X.pdf

    Μιά διατριβή που αξίζει να μελετηθεί για να συνειδητοποιήσουμε ποιοί ξεφτίλισαν το Επος του '40 και τους 300 χιλιάδες νεκρούς μας του Β! ΠΠ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. 28 χρόνια αξιωματικός δεν είδα ποτέ μου να υπηρετεί στρατιώτης από την ανώτερη τάξη. Ολοι τους έχουν παραδώσει αυτό το καθήκον στην εργατική τάξη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ………Και για να θυμηθούμε και τους «ανώνυμους»
    «Ήμουν στο Ναυτικό το 1952, και βρισκόμουνα στη Πλατεία Κλαυθμώνος, όχι όπως είναι σήμερα.
    (Οι νεότεροι δεν γνωρίζουν πάρα πολλά από τα παλιά και απορούν όταν ακούν ορισμένα γεγονότα του τότε).
    Εκείνη τη στιγμή έπεφτε ο ήλιος και θα γνωρίζετε ότι με τη δύση του, γίνεται υποστολή της σημαίας.
    Τότε, το Υπουργείο Ναυτικού ήταν εκεί, και η Σημαία κυμάτιζε στο κτήριο.
    Σήμερα είναι άλλες υπηρεσίες του Ναυτικού.
    Τότε, πάντα κάθε πρωί, θα θυμούνται οι παλιοί, γινόταν έπαρση σημαίας και σταματούσαν τα πάντα, όπως και στη δύση του ηλίου που γινόταν η υποστολή.
    Ήταν στιγμές ωραίες, απίθανες που ζούσαν τότε οι άνθρωποι.
    Το άγημα αποδόσεως τιμών στο χώρο του, και ακούμε το σαλπιγκτή να δίνει το σύνθημα για την υποστολή της σημαίας. Το άγημα παρουσιάζει όπλα. Ο αξιωματικός χαιρετά και παίζεται ο Θούριος.
    Όλοι οι παριστάμενοι εκεί και οι περαστικοί, όπως και εγώ σταθήκαμε σε στάση προσοχής.
    Αποδίδεις με αυτό τον τρόπο την τιμή στο ιερό μας σύμβολο, στη γαλανόλευκη Σημαία.
    Εκείνη τη στιγμή που ο αρμόδιος αξιωματικός χαιρετά, η ματιά του πέφτει λοξά και βλέπει κάτι παράξενο, και η ψυχή του ταράζεται, για αυτό που θα σας πω παρακάτω. Τελειώνοντας η διαδικασία της υποστολής της σημαίας, οι διαβάτες συνεχίζουν το δρόμο τους, ενώ εγώ παρέμεινα από συνήθεια λίγο ακόμα.
    Τότε, βλέπω το νεαρό αξιωματικό να κατευθύνεται θυμωμένος προς ένα γεροδεμένο πλανόδιο καστανά. Βλέπετε, τότε, η πλατεία ήταν κενή και στις γωνίες ήταν πάντα στιλβωτές (λούστροι) και καστανάδες, που μας λείπουν τώρα.
    Και του είπε : << γιατί δεν σηκώθηκες όρθιος για να τιμήσεις τη σημαία μας. Δεν έχεις φιλότιμο, κλπ >>.
    Ο άνθρωπος έμεινε βουβός, εγώ παρακολούθησα έντρομος και φοβερά συγκλονισμένος το τι έγινε.
    Μετά βλέπω τον καστανά που έγινε κατακόκκινος και άρχισε να τρέμει. Ήθελε να φωνάξει, αλλά βλέπω με έκπληξη ότι συγκρατείται, σκύβοντας το κεφάλι του άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Όμως συνέρχεται γρήγορα, σκουπίζει τα δάκρυα του και με πολλή δύναμη των χεριών του (αυτά ήταν γερά), στυλώνει το σώμα του δυνατά, σπρώχνει τον πάγκο του με τα κάστανα μπροστά και φωνάζει με όλη τη ψυχή του, στο νεαρό αξιωματικό δυνατά <> και σηκώνει τα μπατζάκια του παντελονιού οπού φάνηκαν δύο πόδια κομμένα πάνω από τα γόνατα.
    Και ξαναρχίζει να κλαίει.
    Ο κόσμος όπως και εγώ γύρω του κλαίει και χειροκροτεί, όμως περισσότερο από όλους κλαίει ο νεαρός αξιωματικός.
    (Έχουν περάσει περίπου 60 χρόνια. Ποιος ξέρει τι γίνεται). Εκείνη τη στιγμή έγινε κάτι το αλησμόνητο, φοβερή σκηνή, για Όσκαρ.
    Ο αξιωματικός, σκύβει και αγκαλιάζει και φιλά τον καστανά, και στη συνέχεια στέκεται ευθυτενής μπροστά στον ήρωα και φέρνει το δεξί του χέρι στην άκρη του γείσου του πηλικίου του και τον χαιρετά στρατιωτικά.
    Του απονέμει <>, που δεν μπόρεσε εκείνος τυπικά να αποδώσει στη Σημαία μας, γιατί της χάρισε και τα δύο πόδια στα βορειοηπειρώτικα βουνά μας, για να μπορεί να κυματίζει σήμερα ψηλά η κυανόλευκη Σημαία σε λεύτερη Πατρίδα.
    Και οι άλλοι, οι πολλοί να μπορούν να πηγαίνουν με γρήγορο βήμα στις ειρηνικές απασχολήσεις τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι περνούν μπροστά από έναν ήρωα του αλβανικού μετώπου, τον Έλληνα ήρωα πολεμιστή, όποιο επάγγελμα και να 'χει.
    Άλλοι δεν μιλούν, άλλοι όμως ειρωνεύονται.
    Γι αυτό οι νέες γενιές πρέπει να μάθουν, να διδαχτούν από την οικογένεια και το Σχολείο για το Έπος του 1940.
    Για το καλό της Πατρίδας μας.
    ΔΗΜΗΤΡΙΣ ΝΤΟΥΛΙΑΣ
    ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ Π.Ν. εα»
    (δημοσιεύτηκε στο τεύχος του Οκτωβρίου της Ναυτικής Ελλάδος).
    Παύλος Γ. Φωτίου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πρόκειται για συγκλονιστικό ανάγνωσμα - ντοκουμέντο Πρώτη φορά βούρκωσα από ένα ανάγνωσμα. Συγχαρητήρια.

      Διαγραφή
    2. Ευχαριστούμε που μάς κοινολογήσατε αυτό το περιστατικό.
      Ας έχουνε ανάπαυση οι ψυχές των ηρώων και ας είναι ανεξίτηλη στους αιώνες η μνήμη τους.

      Διαγραφή
  4. Ο Φρίξος Θεοφανίδης που αναφέρετε στους ηθοποιούς ήταν εκείνος ο ΕΛΛΗΝΑΣ που μετά την απελευθέρωση, στη συνέλευση για την διαγραφή των "προδοτών ηθοποιών" είπε το αμίμητο: "αν είμαι ζωντανός αυτή την στιγμή το χρωστάω στην Ελένη Παπαδάκη.Παρ όλα αυτά ψηφίζω και εγώ στην διαγραφή της γιατί δεν είναι άξια Ελληνίδα γενικώς".Ήθελα να ξερα πως θα αισθάνθηκε όταν η "ανάξια Ελληνίδα" που του έσωσε την ζωή, δολοφονήθηκε από το εαμ ως δωσίλογη. Και ειδικά από την στιγμή που όλοι οι διαγραφέντες (Βεργή,Μιχαηλίδης,Λάππας)επέστρεψαν,αργά ή γρήγορα, στις δουλειές τους αφού οι κατηγορίες ήταν αβάσιμες.
    Δυστυχώς κατάλαβα πως δεν λέει κάτι να πολεμήσεις,σημασία έχει να είσαι μεγάλος άνθρωπος όταν βγεις από μια δύσκολη κατάσταση και όχι προσκολλημένος στα πάθη και στις πληγές σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "....στους οποίους οφείλονται οι πολλές φωτογραφίες που δημοσιεύονται τέτοιες μέρες"
    Οι περισσότερες από τις φωτογραφίες που κυκλοφορούν τέτοιες μέρες οφείλονται στο Λάζαρο Ακκερμανίδη, φωτορεπόρτερ της εφημερίδας "ΝΙΚΗ". Ήταν ο μόνος που βρισκόταν στην πρώτη γραμμή (οι άλλοι είχαν έδρα στα Γιάννενα και ασφαλή χωριά της Ηπείρου)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν είδα καμία αναφορά για τον ζωγράφο Αλεξανδράκη που πολέμησε έχοντας μαζί του το μπλόκ του αποτυπόνοντας τις τόσο ζωντανές σκηνές του πολέμου στο Βορειοηπειροτικό Μέτωπο. Τότε είχε παρουσιαστεί μαζί με τους άλλους δύο αδελφούς του, τον Μενέλαο Αλεξανδράκη αργότερα Πρέσβυ, και το γνωστό ιδιοκτήτη του καταστήματος της Οδού Ερμού.

    Ίσως να μου διέφυγε μέσα σε τόσα πολλά ονόματα.

    Ε Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ερώτηση (ρητορική): είδατε πως μεγαλουργούν και συσπειρώνονται οι Έλληνες όταν δεν υπάρχουν κόμματα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα κόμματα οπωσδήποτε διχάζουν, αλλά δεν φτάνει η απουσία των για να μεγαλουργήσουν οι Έλληνες. Ούτε κατά την επταετή δικτατορία (1967-1974) υπήρχαν κόμματα, αλλά δεν μεγαλούργησαν. Την μάσα και τον καταναλωτισμό κοίταζαν και τότε, όπως και σήμερα.

      Αυτό που κάνει τούς Έλληνες (και όχι μόνο) να μεγαλουργούν είναι η ηγεσία και το πνεύμα που τούς εμφυσά.

      Ο ίδιος λαός ήταν εκείνος που πήγαινε με "το χαμόγελο στα χείλη" στο μέτωπο το '40, ο ίδιος ήταν κι αυτός που επαίνεσε τον εθνομηδενιστή Σημίτη, για την "σώφρονα" πολιτική του στα Ίμια το 1996. Και μάλιστα τον αντάμειψε εκλέγοντάς τον δύο συνεχόμενες φορές (Σ/μβριο 1996 και Απρίλιο 2000) πρωθυπουργό. Γιατί;

      Υπάρχει σήμερα κανείς, που, αν γινόταν πόλεμος, θα πήγαινε ευχαρίστως να πολεμήσει, όταν επί σαράντα χρόνια ποτίζουν με εθνομηδενιστικό δηλητήριο τις ψυχές τού λαού αυτού, καθιστώντας τον καταναλωτικό και υλιστικό άτομο, που ενδιαφέρεται πρωτίστως για το τομάρι του, μη έχοντας κανένα όραμα και ιδανικό;

      Διαγραφή
  8. Ερώτηση (ρητορική): υπήρχαν κόμματα τότε; ποιός τα κατήργησε; γιατί; μήπως για να είμαστε περήφανοι σήμερα ; ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ερώτηση (ρητορική): είδατε πως μεγαλουργούν και συσπειρώνονται οι Έλληνες όταν δεν υπάρχουν κόμματα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αμαν πια με την δημοκρατια. Εγινε καποιο δημοψηφισμα αν θα μπαιναμε στον πολεμο με το πλευρο του αξονα η των συμμαχων;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.