Οπου γεννιέται η διαφθορά...

της Ελίνας Γαληνού
Οι αποκαλύψεις μεγάλου οικονομικού σκανδάλου στην Θεσσαλονίκη, όπου ανάμεσά τους φέρονται ως εμπλεκόμενοι, στελέχη της ΣΔΟΕ, στελέχη κομμάτων που μετέχουν στην κυβέρνηση "Εθνικής Σωτηρίας", καθώς και μέλη των ΜΜΕ, ήταν σίγουρα μια επιτυχία των διωκτικών αρχών.  Επιβεβαιώνεται το γεγονός, ότι όταν υπάρχει αποφασιστικότητα εκ μέρους των αρχών, υπάρχει και αποτέλεσμα. Δεν αποτελεί όμως έκπληξη, η αποκάλυψη "επωνύμων" ονομάτων, τα οποία θεωρούσαν εαυτούς, υπεράνω υποψίας. Δυστυχώς, στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων, η ανάμιξη προσώπων με χρήμα και εξουσία σε ηχηρά σκάνδαλα, δεν ξαφνιάζει κανέναν!

Το χρήμα πάει στο χρήμα και η εξουσία στην εξουσία. Αφ΄ής στιγμής επικράτησε αυτό το δόγμα, μέσα στους κόλπους της μεταπολιτευτικής "ελίτ" μας, φρόντισαν να το ακολουθήσουν αρκετοί, προκειμένου να αναρριχηθούν στον αφρό της ελληνικής κοινωνίας. Το χρήμα όμως, δεν κερδίζεται εύκολα με τους τίμιους τρόπους, ενώ ο έντιμος πολίτης που αγωνίζεται να τακτοποιεί τους λογαριασμούς του ανελλιπώς, έχει σχεδόν πάντοτε μπελάδες. Οι αξίες που άλλοτε επικρατούσαν όσον αφορά την εντιμότητα, την αξιοπρέπεια και τη συνέπεια, είχαν απαξιωθεί εντελώς. Ο έχων πρεστίζ, καμάρωνε για την ασυνέπειά του, που εν πολλοίς έφτανε τα όρια της γαιδουριάς. Ο φοροφυγάς, πάστωνε τα εκατομμύριά του σε ξένες τράπεζες και τις επενδύσεις του σε υπεράκτιες εταιρείες. Η ατιμωρησία, είχε γίνει καθεστώς, γιατί κανένας δεν τολμούσε να πλησιάσει τους λάκκους με τα φίδια, ούτε τα αβγά των φιδιών που εκκολάπτονταν στις φιλόξενες φωλιές των διαπλεκομένων με την εξουσία. Η μαγκιά είχε αναχθεί σε εξυπνάδα, αναβαθμίζοντας μέλη του υποκόσμου σε "χρήσιμους", με ανταπόδοση την προστασία τους και αμνηστεία των εγκλημάτων τους.
Η μαφία που μας αποκαλύφθηκε, είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα, αλλά όχι το μόνο. Αποτυπώνει βέβαια πολύ χαρακτηριστικά, μια εικόνα διαφθοράς της ελληνικής κοινωνίας, αλλά ίσως όχι την έκταση σαπίλας που μεταδόθηκε όλα αυτά τα χρόνια. Ούτε βέβαια τα αίτιά της. Επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά, ότι η κοινωνική και ηθική σήψη, προυπήρξε της οικονομικής χρεωκοπίας στην οποία βρεθήκαμε. Ποιοί ήταν όμως οι παράγοντες της γέννησής της;
Κατά μια λογική άποψη που υπογραμμίζει την αναγκαιότητα της μόρφωσης στην δημιουργία χρηστών πολιτών, θεωρείται ότι "όταν κλείνει ένα σχολείο, ανοίγει μια φυλακή". Η παιδεία βεβαίως, αποτελεί βασικό παράγοντα για την ανάπτυξη μιας υγιούς κοινωνίας. Δεν είναι όμως το μοναδικό, καθώς τα μέλη μιας κοινωνίας, χρειάζονται και το ανάλογο υγιές περιβάλλον με τις αναγκαίες υποδομές, προκειμένου να αξιοποιήσουν την παιδεία που λαμβάνουν. Μ΄αυτό το σκεπτικό λοιπόν, το άνοιγμα μιας φυλακής, δεν προυποθέτει μόνο το κλείσιμο ενός σχολείου, αλλά και ενός εργοστασίου, μαγαζιού ή γενικά μιας παραγωγικής μονάδας. Πριν δύο χρόνια, όταν δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο ένα άρθρο μου για την βιομηχανική αποδόμηση της χώρας, είχα εκπλαγεί να μετρώ πόσα ιστολόγια της περιφέρειας, είχαν ανταποκριθεί! Οι κάτοικοι της περιφερειακής Ελλάδας, και ιδίως της παραμεθορίου, που νιώθουν δίπλα τους τις επίβουλες προθέσεις διαφόρων γειτόνων μας, έχουν αισθανθεί στο πετσί τους την αγωνία επιβίωσης, που έφερε η παραγωγική υποβάθμιση στα μέρη τους. Η καταστροφή του παραγωγικού ιστού, έφερε την γενική καταστροφή της χώρας, σε οικονομικό και ηθικό επίπεδο. Και όταν μια χώρα αποστερείται τους παραγωγικούς της πόρους, ενώ παράλληλα προβάλλονται στον λαό της ως πρότυπα, το χρήμα και η εξουσία, η διαφθορά δεν αργεί να γεννηθεί και να θεριέψει. Ο ένας μετά τον άλλον, αναζητούσε διάφορα κόλπα για να τα οικονομήσει ακόπως, αφού ο κόπος και η προσπάθεια απαξιώνονταν εκ των πραγμάτων. Το δίκιο ανήκε στον ισχυρότερο, κι΄αλλίμονο στον νομοταγή που θα έπεφτε θύμα απάτης.  Το είδαμε πολλές φορές αυτό το έργο, ώσπου φτάσαμε στο πικρό του φινάλε.
Θα αλλάξει κάτι τώρα, ύστερα από το σκληρό μάθημα που πήραμε; Ποιός μπορεί να το πεί με βεβαιότητα, αφού τα σκληρά μέτρα που υποτίθεται, αποσκοπούν να συνετίσουν τους ατίθασους Ελληνες, πέφτουν ως επί το πλείστον στους ώμους των νοικοκυραίων; Λογικά όμως, η ανάταξη και εξυγίανση μιας χώρας, μιας κοινωνίας και ενός κράτους, έχουν ανάγκη απ΄αυτό ακριβώς. Την επικράτηση της νοοτροπίας του νοικοκύρη, που παράγει, εξοικονομεί και διδάσκει με το παράδειγμά του. Τι νόημα έχει να τιμωρούμε αυτόν που δεν χρειάζεται πια άλλα μαθήματα, αντί να τον ενθαρρύνουμε να δώσει μαθήματα σε άλλους;