Πώς αποδομείται το νοσοκομείο Κέρκυρας

Τα έργα και οι ημέρες των συνδικαλιστών γνωστά, ως επίσης γνωστή η ευθύνη της κομμματικοπολιτικής διαπλοκής για την επί σειρά δεκαετιών θρασύτητά τους.Τα φέουδα των συνδικαλιστών πρέπει να γκρεμιστούν και ο συνδικαλισμός να εξυγιανθεί όπως και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. 

Για το Γενικό Νοσοκομείο Κέρκυρας, όμως, ως αυτόπτης μάρτυς επί σειρά ημερών, καταθέτω τα παρακάτω, έστω και αν απευθύνομαι εις ώτα μη ακουόντων. Λόγω βαριάς ασθένειας προσφιλέστατου προσώπου επί τέσσερις ημέρες διέγνωσα ότι:

•  δεν υπήρχαν μαξιλαροθήκες και μαξιλάρια – φέραμε δικά μας, 
• ζητήθηκε το γνωστό ξυλάκι με βαμβάκι για να δροσιστούν τα ξηρά χείλη του ασθενούς και δεν υπήρχε – στραγγίζαμε βρεγμένες χαρτοπετσέτες προς ανακούφιση, 
• σε ημέρα εφημερίας υπήρχε μόνο μία ηρωϊκή νοσηλεύτρια για σαράντα περίπου ασθενείς στην πνευμονολογική κλινική, 
• ευθύς μετά την κατάληξη του αγαπημένου μας πατέρα ζητήσαμε λωρίδες γάζας προς περίδεση της κεφαλής του πριν την ακαμψία – δεν υπήρχαν. 

Οι εντυπώσεις από το νοσηλευτικό προσωπικό και το μέγιστο μέρος των ιατρών άριστη. Το νοσοκομείο Κέρκυρας, μετά από υπερδεκαετή περιπέτεια ολοκλήρωσης, υπερκοστολόγησης κλπ, αφού σχετικά πρόσφατα με τυμπανοκρουσίες τέθηκε σε λειτουργία, καταρρέει λόγω έλλειψης συντήρησης, οι θύρες των θαλάμων νοσηλείας έχουν ήδη στραβώσει και κρεμάσει, δεν κλείνουν, τα μαρμάρινο δάπεδο έχει χαραχτεί – προφανώς στην προσπάθεια κάποιου να τις κλείσει, καζανάκια στα WC επισκεπτών είχαν διαρροή συνεχόμενη σε 24ωρη βάση, η έλλειψη συντήρησης εμφανέστατη. 
Με θλίψη τις ολονυκτίες καθώς εξερχόμουν για ένα τσιγάρο, μόλις επέστρεφα, δεξιά από την κυρία είσοδο έβλεπα την μαρμάρινη πλάκα με τα ονόματα τριών υπουργών που έσπευσαν να απαθανατίσουν εαυτούς, άλλος για την θεμελίωση, άλλος για την ανέγερση και ο τρίτος για την λειτουργία. Η ματαιοδοξία σκέφθηκα είναι η αγαπημένη αμαρτία του διαβόλου (από την σχετική ρήση του Αλ Πατσίνο).
Θέλεις η στεναχώρια από τον αργό θάνατο του πατέρα, θέλεις η εξόφθαλμη αποδόμηση ενός νέου νοσοκομείου, θέλεις η αδιαφορία των νεοελλήνων, η θλίψη κυριάρχησε εκείνες τις ημέρες και δεν βρήκε τόπο η οργή, έστω και αν πρόχειρα υπολόγιζα τα εκατομμύρια που δαπανήθηκαν και την εξελισσόμενη κατάρρευση ενός σύγχρονου νοσοκομείου. Φοβούμαι όμως ότι η οργή καιροφυλακτεί εντός μου, έτοιμη να ξεπηδήσει. Ο έλεγχος της παρουσίας του προσωπικού είναι ένα σοβαρό θέμα, η αποδόμηση ενός νέου νοσοκομείου όμως είναι το μείζον. Και οι ανόητοι συνεχίζουν και κοκορομαχούν, και οι ιδιοτελείς συνεχίζουν άξια να απολαμβάνουν τα επίχαιρα της καταστροφής. Καλή Ανάσταση Ελλάδα.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΟΥΛΙΩΤΗΣ