29/10/13

Ο Μπενίτο Μουσολίνι κατασκεύαζε μειονότητες (τσάμηδες και βλάχους)

Κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου τιμούμε αυτούς που αγωνίστηκαν κατά των κατακτητών στην περίοδο 1940-1944. Η πραγματική απόδοση τιμής στους προγόνους μας επιβάλλει να διδασκόμαστε από την Ιστορία για να μην ξαναπέσουμε θύματα παρόμοιων καταστάσεων με εκείνες του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Δεν αρκεί απλώς να φωνάζουμε κατά του φασισμού και του ναζισμού. Πρέπει η διαμαρτυρία να συνοδεύεται από καταγγελία ορισμένων μεθόδων του Μουσολίνι, οι οποίες συνεχίζονται και σήμερα με τρόπο διαφορετικό, αλλά εξίσου επικίνδυνο.
Καταδίκη των εγκλημάτων του ιδρυτή του ιταλικού φασισμού σημαίνει να θυμόμαστε, να διδάσκουμε και να καταγγέλλουμε διαρκώς τη δημιουργία μειονοτικών ζητημάτων εις βάρος της εθνολογικής μας υποστάσεως και της εδαφικής μας ακεραιότητας.
Ο Μουσολίνι αφενός μεν χρησιμοποίησε ως συνεργάτες του ιταλικού στρατού τους μουσουλμάνους Τσάμηδες της Θεσπρωτίας, αφετέρου δε προσπάθησε να κατασκευάσει ξεχωριστή εθνική συνείδηση στους βλαχόφωνους Ελληνες της Πίνδου και της Θεσσαλίας. Στο ζήτημα των Τσάμηδων σήμερα δυστυχώς τον ακολουθεί η γειτονική Αλβανία υπό τον ψευδεπίγραφο μανδύα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στο δεύτερο ζήτημα η ελληνοπρεπής αντίδραση των Βλάχων ήταν αποστομωτική, ώστε σήμερα ελάχιστοι τολμούν να αμφισβητούν την ελληνικότητά τους. Απαιτείται όμως επαγρύπνηση.

Οι Τσάμηδες ήταν Ελληνες ορθόδοξοι οι οποίοι εξισλαμίστηκαν κατά τον 17ο αιώνα λόγω Τουρκοκρατίας. Η απομάκρυνσή τους από την ορθοδοξία τούς απομάκρυνε και από τον Ελληνισμό. Μεταβλήθηκαν σε Τουρκαλβανούς και απηνείς διώκτες του έθνους μας. Μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923-1924 έπρεπε να φύγουν και αυτοί από τη Θεσπρωτία. Η κυβέρνηση Θεόδωρου Πάγκαλου τους κράτησε διότι έβλεπε τα φιλοαλβανικά αισθήματά τους. Αφελής ελληνική πολιτική, η οποία πίστευε ότι έτσι θα αποκτούσαμε φιλικούς δεσμούς με το νέο αλβανικό κράτος, το οποίο ιδρύθηκε το 1913 με την καταπάτηση ελληνικών εδαφών (Βόρειος Ηπειρος). Ούτε η Αλβανία ούτε οι 20.000 Τσάμηδες της Θεσπρωτίας ανταπέδωσαν την ευγένειά μας. Οι μεν Αλβανοί καταπίεσαν και καταδίωξαν την ελληνική εθνική κοινότητα. Οι δε μουσουλμάνοι Τσάμηδες συνεργάστηκαν με τους Ιταλούς κατακτητές κατά την περίοδο 1941-1943. Δημιούργησαν την αλβανική πολιτοφυλακή ΞΙΛΙΑ και φόνευσαν πολλούς Ελληνες. Αποκορύφωμα ήταν η σφαγή των προκρίτων της Παραμυθιάς. Εφυγαν εγκαίρως προς την Αλβανία προτού συλληφθούν από τον ΕΔΕΣ του Ναπολέοντος Ζέρβα και 1.900 από αυτούς καταδικάσθηκαν το 1945 ως εγκληματίες πολέμου.

Οι Βλάχοι ή βλαχόφωνοι Ελληνες είναι γηγενείς πληθυσμοί, οι οποίοι από την εποχή της ρωμαϊκής κατακτήσεως έγιναν δίγλωσσοι, Εκτός από τα ελληνικά ομιλούν και ένα λατινογενές ιδίωμα, το οποίο δεν γράφεται ούτε δημιουργεί ξεχωριστή εθνική συνείδηση. Οι βλαχόφωνοι πάντα αγωνίστηκαν υπέρ της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, είτε ως οπλαρχηγοί (Γεωργάκης Ολύμπιος, παπα-Ευθύμης Βλαχάβας) είτε ως εθνικοί ευεργέτες (Αβέρωφ, Ζάππας, Σίνας κ.ά.). Τον 19ο αιώνα επιχείρησε ανεπιτυχώς να τους προσεταιριστεί η ρουμανική προπαγάνδα. Το 1941 οι Ιταλοί με έδρα τη Λάρισα προσπάθησαν να δημιουργήσουν, με εντολή του Μουσολίνι, το Πριγκιπάτο της Πίνδου με ψευτοπρίγκιπα τον Αλκιβιάδη Διαμάντη. Ελάχιστοι βλαχόφωνοι προσχώρησαν, παρά τη βία και τις απειλές. Η μπότα του ιταλικού φασισμού δεν μπόρεσε να αλλοιώσει το ελληνικό φρόνημα των Βλάχων. Στόχος του Μουσολίνι ήταν να τους πείσει ότι είναι απόγονοι της αρχαίας Ρώμης και να κατασκευάσει κράτος Βλάχων στην κεντρική Ελλάδα. Βλάχοι επιστήμονες που αντιστάθηκαν, όπως ο Ευάγγελος Αβέρωφ, μετέπειτα πολιτικός και συγγραφέας, και ο ιατρός Νικόλαος Ράπτης εκτοπίστηκαν από τη Λάρισα σε στρατόπεδο αιχμαλώτων του Μιλάνου.

Η ... δημοκρατική Αλβανία σήμερα έχει θέσει ως πρώτη προτεραιότητα τη δικαίωση των Τσάμηδων, δηλαδή των συνεργατών του Μουσολίνι! Το ζήτημα των Βλάχων ανακινούν ορισμένοι επαγγελματίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι απαράδεκτο στο όνομα της δημοκρατίας να υπάρχουν κυβερνήσεις ή σωματεία που κατασκευάζουν μειονότητες, όπως έκανε ο Μουσολίνι!

Κωνσταντίνος Χολέβας
"δημοκρατία"

31 σχόλια:

  1. Ο γνωστός παραμυθάς Χολέβας ξαναχτύπησε με "επιστημονικό" τρόπο

    1)Συγκεκριμένα γράφει ότι "Οι Τσάμηδες ήταν Ελληνες ορθόδοξοι οι οποίοι εξισλαμίστηκαν και μεταβλήθηκαν σε Τουρκαλβανούς". Δηλαδή ήταν Έλληνες και μεταβλήθηκαν σε μουσουλμανους αρβανίτες (Τουρκαλβανούς). Αρα κ. Χολέβα ήταν Έλληνες ή Αλβανοί; Περα από την αλλαγή θρησκειας άλλαξαν και τη μητρική τους γλώσσα; Μηπως τα έχετε μπερδεμένα στο "ορθόδοξο" μυαλό σας; Ποιες ειναι οι ΠΗΓΕΣ σας για αυτά που προπαγανδίζετε ΧΥΜΑ και χωρίς αναστολές;

    2) Συγκεκριμένα γράφει ότι " Η απομάκρυνσή τους από την ορθοδοξία τούς απομάκρυνε και από τον Ελληνισμό". Τι σχέση έχει ο Ελληνισμός (σκέψη, τέχνη, αρμονια, λόγος, επιστήμες, φιλοσοφια) με τον Ιουδαιο-χριστιανισμό; Γιατί ταυτίζετε παντελώς διαφορετικές φιλοσοφίες ζωής και κοσμοθεωρίες;

    3)Συγκεκριμένα γράφει "Οι Βλάχοι ή βλαχόφωνοι Ελληνες εκτός από τα ελληνικά ομιλούν και ένα λατινογενές ιδίωμα, το οποίο δεν γράφεται ούτε δημιουργεί ξεχωριστή εθνική συνείδηση" Μηπως συμβαίνει το αντίθετο κ. Χολέβα; Μήπως εκτός από τα Βλάχικα βελτίωσαν τα Ελληνικά τους μετά την απελευθέρωση της Μακεδονιας-Ηπείρου-Θεσσαλίας; Και ποιος είστε εσείς να κρίνετε τι δημιουργεί εθνική συνείδηση ή όχι;

    Καλή η προπαγανδα και η εθνικιστική καραμέλα αλλά με παραμυθια δεν θα μάθουμε ποτε την Ιστορια αυτού του τόπου.

    ΥΓ: Μπορούν απο τώρα οι σχολιαστές του ιστολογίου να εκτονώσουν τα βασικά τους ένστικτα. Συγγνωμη Σαββα για την αυθόρμητη παρέμβαση μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κώστα
    έχω διαβάσει ένα βιβλίο για ένα χωριό της Ηπείρου, το οποίο αναφέρει με στοιχεία όλες τις οικογένειες που ήταν ελληνικότατες και εξισλαμίστηκαν.
    Στη συνέχεια το χωριό αυτό ήταν το πρώτο που σήκωσε τη σημαία των Τσάμηδων.
    Το βιβλίο μου το έδωσε ένας φίλος του ιστολογίου, ο οποίος ελπίζω να απαντήσει.
    Οι τσάμηδες, ήξεραν άπταιστα ελληνικά και μετά τον εξισλαμισμό τους άρχισαν να μιλάνε αλβανικά.

    Κατά τ' άλλα, συνιστώ ψυχραιμία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "μετά τον εξισλαμισμό τους άρχισαν να μιλάνε αλβανικά"

      Και πριν τον εξισλαμισμό τους τα μιλούσαν.

      Διαγραφή
  3. Πάντως γνωρίζοντας τους Βλάχους των Σερρών μπορώ να πω ότι είναι, ίσως, οι πιο φανατικοί Έλληνες που υπάρχουν.Και φυσικά αυτό δεν έγινε ούτε χτες κ. Πικραμένε ούτε μετά την απελευθέρωση...Τους καταδίωκαν οι Βούλγαροι, οι Ρουμάνοι μαζί με τους Τούρκους και παρόλα ταύτα έμειναν πιστοί στον Ελληνισμό.Για εμένα αυτό κρίνει την εθνική συνείδηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΟΙ ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ «ΤΣΑΜΟΥΡΙΑ» & «ΤΣΑΜΗΔΕΣ»

    Μεταξύ των έξι και πλέον θεωριών για την ιστορική και ετυμολογική προέλευση των ονομασιών «Τσάμηδες» και «Τσαμουριά», πιθανώτερη θεωρείται εκείνη, που σχετίζεται με τη λέξη «Θύαμις» (Καλαμάς), με παραφθορά του, με την πάροδο του χρόνου : Θύαμις, Θυάμις, Τσ(ι)άμης, δηλ. ο κάτοικος που βρίσκεται κοντά στον Θύαμη ποταμό, την Θυαμυρία, την Τσ(ι)αμουριά.

    Γύρω στο 1430 (Κατάληψη Ιωαννίνων από τους Τούρκους) πολλοί χριστιανοί της περιοχής εξισλαμίζονται, υποκύπτοντας σε διάφορα δελεάσματα, υλικά και διοικητικά (όπως οι καλούμενοι έπειτα Σπαχήδες) αλλά προ πάντων στην ασφυκτική πίεση κυρίως μετά την αποτυχία του Κινήματος του Επισκόπου Τρίκκης (Τρικάλων) Διονυσίου Φιλοσόφου ή περιφρονητικώς από τους εχθρούς του «Σκυλοσόφου» (11-12.9.1611).

    Δεν έλειψε, ασφαλώς, και εγκατάσταση, κατά καιρούς, Τουρκαλβανών αγάδων, λόγω και της σχετικής ευφορίας του εδάφους. Όλοι αυτοί απετέλεσαν εκεί την αντίστοιχη θρησκευτική μειονότητα των Μουσουλμάνων Τσάμηδων , έναντι της πλειονότητας των Χριστιανών Τσάμηδων. Παράλληλα δε, λόγω γειτνιάσεως και συνδιαλλαγών με τους Αλβανούς, επικράτησε και το τοπικό γλωσσικό Αρβανίτικο ιδίωμα.

    Έκτοτε ο όρος «Τσάμηδες» εξειδικεύθηκε σε «Χριστιανούς Τσάμηδες» και «Μουσουλμάνους Τσάμηδες», με επικρατέστερη , μάλιστα, κατά την πάροδο του χρόνου, και την απλή ορολογία «Τσάμης», στους Μουσουλμάνους Τσάμηδες. Επειδή οι Μουσουλμάνοι αυτοί, μαζί και με ελάχιστους Αγάδες και Μπέηδες εκεί Τούρκους, ταυτίσθηκαν σχεδόν με τους ομοθρήσκους τους κατακτητές, γι’ αυτό ονομάσθηκαν Τουρκοτσάμηδες, όπως αντίστοιχα και οι γείτονές τους «Τουρκαλβανοί».

    Προσπάθειες για την ανακοπή του μεγάλου αυτού ρεύματος του εξισλαμισμού εκτός των άλλων (ο Δρυϊνουπόλεως Σοφιανός 1672-1770 – ο Μοσχοπολίτης Νεκτάριος Τέρπος) έκανε και ο Εθνομάρτυρας Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο οποίος και μαρτύρησε στο Κολικόντασι της Βορείου Ηπείρου στις 24-8-1779.

    Στους απελευθερωτικούς αγώνες των Ηπειρωτών κατά του Κατακτητού οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες βρίσκονταν φανερά στο πλευρό των Τούρκων και των Αλβανών. Στους αγώνες των Σουλιωτών κατά του Αλή Πασά είναι γνωστή η πολλαπλή και ύπουλη συμπαράταξη των Μουσουλμάνων αυτών μ’ εκείνον. Κατά την έναρξη του Α' Βαλκανικού Πολέμου τάσσονται ενάντια στην απελευθέρωση της Ηπείρου από τους Έλληνες, ενώ αλλάζουν στάση μετά την ήττα της Τουρκίας και την Υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης στο Λονδίνο (17.5.1913) δηλώνοντας υποκριτικά με Υπόμνημά τους (6.11.1913) στην «Διεθνή Επιτροπή Ελέγχου επί της Εξωτερικής Οργανώσεως της Αλβανίας» πως «...Θα συμπολεμήσωμεν μετά των αδελφών μας Χριστιανών, μέχρις εσχάτων δια να αποκρούσωμεν τον ζυγόν του Αλβανικού Κράτους και να διατηρήσωμεν την ελευθερία μας εις την αγκάλην της μητρός μας Ελλάδος» !

    Αμέσως, όμως , μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης (30.1.1923), και ενώ προβάλλεται το γενικό θέμα για ανταλλαγή πληθυσμών με την Τουρκία, καθώς και απαλλοτριώσεων μέρους μεγάλων περιουσιών , προς αποκατάσταση των προσφύγων αδελφών μας που διέμεναν στην Ανατολή (Μικρά Ασία & Ανατολική Θράκη) εκείνοι (οι «Μουσουλμάνοι Τσάμηδες») κάτω από την πίεση εξωτερικών προπαγανδών (Αλβανικής και Ιταλικής), αρνούνται τις ανταλλαγές και τις απαλλοτριώσεις. Τελικά δικαιώθηκαν , δυστυχώς, από τον δικτάτορα τότε (1926), θαυμαστή του Μουσσολίνι, Πάγκαλο, θεωρούμενοι επιπλέον με υπόδειξη των Ιταλών ως αλβανικό φύλο. Από τότε ευκαίρως - ακαίρως δημιουργούσαν προβλήματα στο χώρο της Θεσπρωτίας εναντίον των φιλήσυχων χριστιανών κατοίκων.

    http://www.sfeva.gr/6CD59A2D.el.aspx

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στη Θεσπρωτία κατοικούσαν:

      1) μουσουλμάνοι Τσάμηδες (Αλβανοί που κακώς κάποιοι τους αποκαλούν 'Τουρκοτσάμηδες'),
      2) χριστιανοί Τσάμηδες (Αλβανοί),
      3) Έλληνες χριστιανοί,
      4) Αρβανιτόβλαχοι (οι λεγόμενοι Τσαμουρένι)
      5) Επίσης, υπήρχε ένας μικρός αριθμός μουσουλμάνων τσιγγάνων στους Φιλιάτες και αλλού (σήμερα κατοικούν σε 2 χωριά στους Άγιους Σαράντα) και μερικοί ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι.

      Το 1928, ο πληθυσμός των μουσουλμάνων Τσάμηδων της Ηπείρου έφτανε επίσημα τους 19.244 από την πρώτη απογραφή πληθυσμού (αν και μάλλον ήταν περισσότεροι) και οι 17.008 δήλωναν ως μητρική τους γλώσσα την αλβανική. Πριν το 1928 ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ηπείρου ανέρχονταν στους 20.160 κατοίκους, σε 63 διαφορετικά χωριά και πόλεις. Το 1913 όμως, όταν η Ήπειρος ενώθηκε με την Ελλάδα, οι αλβανόφωνοι μουσουλμάνοι κάτοικοί της ανέρχονταν στους 40.000. Πολλοί απ’ αυτούς αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν την περιοχή και να μεταβούν στην Τουρκία και στην Αίγυπτο λόγω πιέσεων των ελληνικών αρχών. Γεγονός ήταν πως η ελληνική πλευρά, σκεπτόμενη πως η Αλβανία ίσως χρησιμοποιούσε τους Τσάμηδες ως μοχλό πίεσης σε διάφορα ζητήματα προσπάθησε από το 1924 να προκαλέσει με κάθε πρόσφορο τρόπο την εκούσια μετανάστευσή τους. Σε πρώτη φάση έφερε στην περιοχή μερικές χιλιάδες χριστιανούς πρόσφυγες της Μικράς Ασίας με σκοπό να ενταθεί η πίεση προς τους Τσάμηδες. Οι χριστιανοί πρόσφυγες με στήριγμα τη νομοθεσία των υποχρεωτικών απαλλοτριώσεων έλαβαν σημαντικό μέρος της γης, ιδιαίτερα στις πλούσιες περιοχές Ηγουμενίτσας και Φαναριού. Η απαλλοτρίωση περιελάμβανε καλλιεργήσιμες εκτάσεις και κατοικίες. Η καταναγκαστική αυτή συγκατοίκηση έμελλε να είναι οδυνηρή για τους Τσάμηδες.

      Υ.Γ.
      "δηλώνοντας υποκριτικά με Υπόμνημά τους (6.11.1913) στην «Διεθνή Επιτροπή Ελέγχου επί της Εξωτερικής Οργανώσεως της Αλβανίας» πως «...Θα συμπολεμήσωμεν μετά των αδελφών μας Χριστιανών, μέχρις εσχάτων δια να αποκρούσωμεν τον ζυγόν του Αλβανικού Κράτους και να διατηρήσωμεν την ελευθερία μας εις την αγκάλην της μητρός μας Ελλάδος» !"

      Το υπόμνημα αυτό γράφτηκε με το πιστόλι στον κρόταφο.

      Διαγραφή
  5. Οι τσαμηδες ηταν εξισλαμισμενοι ελληνες; Ειστε με τα καλα σας; Ξερετε οτι σημερα στην Θεσπρωτια υπαρχουν και υπηρχαν ορθοδοξοι τσαμηδες που μιλανε ακομα αλβανικα; Κυριε Χολεβα, ειστε ψευτης, καλυτερα να πειτε πως ναι, ηταν αλβανοι, μιλουσαν αλβανικα και τους διωξαμε γιατι οι περισσοτεροι πηραν το μερος του κατακτητη παρα να λετε ανακριβειες. Το ζωριζεται σκωπιμος το θεμα.. Για το παιδι του ΣΦΕΒΑ που ειπε για το Κολικοντασι ειναι στη Β.Ηπειρο. Το χωριο αυτο ειναι στην Κεντρικη Αλβανια και οι κατοικοι ειναι ολοι αλβανοι χρ. ορθοδοξοι. Ξερεις τι λενε για τον Πατρο Κοσμα; Ειναι καινουργια εκδοχη. Τον σκοτωσε ο πασας του Βερατιου νε μεν, αλλα με εντολη των βενετων. Και μια φοβερη εκδοχη για τον Κοσμα· Ηταν πρακτορας της Υψηλης Πυλης για να συμμορφωσει του ρωμιους, δηλαδη τους ορθοδοξους πληθυσμους της Ηπειρου και της Αλβανιας να μην σηκωσουν το κεφαλι εναντια στο Σουλτανο. Βεβαια δεν πηγε με το κεφαλι του μεχρι στη Μουζακια, πηρε και τις ευλογιες του Πατρειαρχειου. Ειμαι ανοιχτος για συζυτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ο Χολεβας ειναι συμβουλος επι εθνικων θεματων του εκαστοτε Αρχιεπισκοπου; Παλια θυμαμαι τον καλουσαν τις Κυριακες σε μια εκπομπη (αρχονταρικι νομιζω) για να λεει το γνωστο "ποιημα". Εκφραζει ο,τι πιο συντηρητικο και δογματικο στο χωρο της λαικης Δεξιας. Καταλαβαινω γιατι του δινουν βημα στη Δημοκρατια...Πρεπει να καλυψουν και αυτο το κομματι ψηφοφορων για να μην τους φυγει προς ΧΑ μερια. Αυτο ομως που με στεναχωρει ειναι οτι το ιστολογιο ινφογνωμων αυτοπροσδιοριζεται ως "με βαρυτητα σε θεματα διεθνων σχεσεων"...Φιλε Σαββα Χολεβας και βαρυτητα ειναι εννοιες αντιστροφως αναλογες...Dikkat efendim

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Την ιστορια του τοπου, την μαθαινεις και εδω:

    - http://www.macedonians.com.au/forum/showthread.php/11852-Albanian-ultra-nationalists-and-their-outrageous-propaganda-exposed/page4?highlight=Chams

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κυρ Κωστα Πικραμενε
    Μικρος μου φαινεσαι, απ την Κουλουρη πρεπει να εμαθες την ιστορια του τοπου, οποτε, για να σε ρωτησω ενα πραγμα, απο που κραταει η σκουφια σου και γιατι θεωρεις τον εαυτο σου Ελληνα, εαν βεβαια εισαι Ελληνας. Και μιας και ειμαστε εδω, γιατι δεν μας λες ποιοι και απο που ορμωμενοι δημιουργησαν τις συνθηκες οι οποιες επετρεψαν την δημιουργια του πρωτου και μοναδικου Ελληνικου Κρατους.
    Δωσε μας λοιπον τον ορισμο του Ελληνα, και μετα ας συζητησωμε περι Βλαχων και λοιπων.

    Ο Βλαχος
    Γιωργος Τσαπανος--Καλιφορνια
    Lyngos@aol.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κατατοπιστικὸ ἄρθρο καὶ πολὺ κοντὰ στὴν πραγματικότητα. Πρέπει κάποια στιγμὴ νὰ γραφεῖ ἕνα ἐκτενὲς ἄρθρο γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ ἀλβανικοῦ ἔθνους, τὴν σχέση τοῦ μὲ τοὺς Ἰλλυριοὺς, τοὺς Ἀλβανοὺς τοῦ Καυκάσου, τὴν ALBA τῆς Ῥώμης, τὴν σχέση τῆς ἀλβανικῆς γλώσσας μὲ τὴν ἀρχαία Πελασγικὴ γλῶσσα (διάλεκτο), τὴν παρουσία τους κατὰ τὴν διάρκεια τῆς βυζαντινῆς περιόδου κτλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ὁ κύριος Πικραμένος προφανῶς ἀγωνιᾶ περισσότερο μὴν τυχὸν καὶ φύγουν ἀπὸ τὸ δεξιούλικο μαντρὶ τὰ αἱγοπρόβατα καὶ πᾶνε στὴν ΧΑ παρὰ γιὰ τὴν ἱστορικότητα κάποιων πραγμάτων. Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ τὸ χρεωκοπημένο μαγαζάκι του ἐκπωλεῖ τὰ πάντα - καὶ τώρα καὶ παλιότερα, ἁπλὰ τώρα οἱ μικρομεσαῖοι ἀστούληδες δὲν τρέφονται ἀπὸ τὸ μαγαζάκι τῆς καταστροφῆς καὶ ἔχουν τσινίσει ἀρκετά - στὰ πλαίσια ἐπιταγῶν. Ἀνύπαρκτα πρὸ αἰώνων ἐθνάρια, ἐμφανίζονται ὡς οἱ κύριοι κάτοικοι ἀρχεγόνων Ἑλληνικῶν περιοχῶν. Αὐτὸ βέβαια δὲν προβληματίζει καθόλου πολλοὺς ἑλλαδίτες ἑλληνόφωνους κατοίκους τῆς Νοτίου Βαλκανικῆς, ὥστε νὰ ἀναζητήσουν τὸ πρὶν ἀπὸ ἕνα γεγονὸς ἢ τὸ πρὶν τὸ σήμερα. Εὐχαριστῶ γιὰ τὴν φιλοξενία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ωραίο ιστορικό σχόλιο Grego Akrita ευχαριστώ
    Επίσης χαιρετώ τον πατριώτη George Tsapano

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Οι Αλβανοι δεν εχουν σχεση με τους Ιλλυριους.


    "If we put all the wild guesses apart and stick to evidence ... the first Slavs appear south of the Danube around 580 AD , meanwhile the first attestation of Albanians and Vlachs is 1041 AD. The most accepted theories about the Albanians are 3:

    1i) Carpi-Dacians settled below the Danube by the Romans after 250 AD. In this case they are only 300 years more "Balkanians" than the Slavs.

    1ii) North-Western Dacians , driven along with the Vlachs southwards by the Huns after 400 AD. Although this thory does not explain what the Vlachs and Albanians have been doing in FYROM for 500 years until their first attestation ... nevertheless at least this theory has a map, which I present below.

    1iii) Western Dacians who along with the Vlachs (Latinized Eastern Dacians) were driven away from the Hungarian Invasion of 950 AD ... and that would explain not only the same Dacian linguistic substratum between Albanian and Vlach, but also the fact that Albanians and Vlachs in the south Balkans and Morlaks ("Maurovlachs") in Istria appear all simultaneously for the first time in the historical sources after 1000 AD.

    2) The more "indigenous" case is that they are Moesians from Central Balkans (Moesian is a language very close to Dacian if not a Dacian dialect and that would explain the common Dacian substratum), who were driven away westwards by the first Slavs which Justinian settled around Kjustendil (Pautalia, in a place Draguvica from where the Draguvites Slavs took their name). In fact central Balkan Moesian is the only "barbarian" Paleo-balkan language that we know was still spoken around 600 AD."


    (Dr. Evil, http://www.macedonians.com.au/forum/showthread.php/11852-Albanian-ultra-nationalists-and-their-outrageous-propaganda-exposed?p=20593#post20593)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έλληνες και Αλβανοί είναι οι παλαιότεροι κάτοικοι της βαλκανικής χερσονήσου. Οι Σέρβοι - και γενικότερα οι Σλάβοι - είναι επήλυδες. Οι Σέρβοι σχετίζονται με ένα σλαβικό/αλανικό φύλο από την περιοχή στα βόρεια του Καύκασου, τους Σέρβους, που ένας κλάδος τους έφτασαν στα Βαλκάνια και ένας κλάδος τους στην κεντρική Ευρώπη, οι Σλάβοι των Σκοπίων είναι απόγονοι των Δρογουβιτών/Δρουγουβιτών (Ντρεγόβιτσι) που ήρθαν στην περιοχή από τις περιοχές της Λευκορωσίας, κ.α.

      Ο Κροάτης ιστορικός και πολιτικός Milan von Šufflay (1879-1931), όπως και ο Σέρβος εθνολόγος Jovan Erdeljanović - θεωρούσε τους Αλβανούς ως γηγενής στην Αλβανία και απόγονους των Ιλλυριών, ενώ ο γνωστός Τσέχος σλαβολόγος Konstantin Jireček που προαναφέραμε, αν και μεροληπτούσε υπέρ των Σλάβων, θεωρούσε τους Αλβανούς ως απόγονους των Ιλλυριών μεν, αλλά θεωρούσε ότι είχαν έρθει από βορειότερα, από τις ιλλυρικές φυλές που κατοικούσαν στην Δαλματία. Ανάμεσα στα γραπτά του Šufflay τα σχετικά με τους Αλβανούς, είναι τα “Povijest severnih Arbanasa” (Η ιστορία των βόρειων Αλβανών), που εκδόθηκε στο Βελιγράδι το 1924, το “Städte und Burgen Albaniens hauptsächlich während des Mittelalters” (Οι Πόλεις και τα Φρούρια της Αλβανίας, Πρωταρχικά κατά τη διάρκεια των Μεσαιωνικών Χρόνων), που εκδόθηκε στη Βιέννη το 1924, και το “Srbi i Arbanasi: njihova simbioza u srednjem vjeku” (Σέρβοι και Αλβανοί: Η συμβίωση τους κατά τα Μεσαιωνικά Χρόνια), που εκδόθηκε στο Βελιγράδι το 1925, καθώς και μία μεγάλη σειρά άρθρων. Μαζί με τους Ludwig von Thallóczy και Konstantin Jireček, εξέδοσε τη σημαντική δίτομη συλλογή αλβανικών ιστορικών κειμένων με τίτλο ‘Acta et diplomata res Albaniae mediae aetatis illustrantia’ (Πράξεις και Διπλωματικές Υποθέσεις που εξιστορούν τα μεσαιωνικά χρόνια στην Αλβανία), που εκδόθηκε στη Βιέννη το 1913 και το 1918 ο δεύτερος τόμος, καλύπτοντας τα χρόνια από το 344 έως το 1406 μ.Χ.

      Ας δούμε τώρα ένα μικρό κομμάτι ενός άρθρου που έγραψε ο Šufflay σε μία Βιεννέζικη εφημερίδα τον Νοέμβριο του 1912, όταν οι σερβικές στρατιωτικές δυνάμεις είχαν κατακτήσει το Κόσοβο και ένα μεγάλο μέρος της σημερινής Αλβανίας:

      «Οι Σέρβοι πολιτικοί θα ήταν καλύτερο να μην αναφέρουν ιστορικές απαιτήσεις στο κυριότερο αλβανικό λιμάνι, αυτό του Δυρραχίου (Durrës), που προτίθενται να το κατακτήσουν… Σε ιστορικά γραπτά, η ‘Αλβανία’ έγινε τότε ένας συμβατικός όρος, αναφερόμενη στην ορθογώνια ορεινή περιοχή ανάμεσα στο Τίβαρ, Πρίζρεν, Οχρίδα και Βαλόνα (Αυλώνα). Αυτή είναι η περιοχή στην οποία οι αυτόχθονες λαοί (Ιλλυριοί, Θράκες) βρέθηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά υπό την εξουσία νέων (κρατικών) σχηματισμών από Έλληνες, Ρωμαίους και Σλάβους, όπως ο κισσός εξαπλώνεται πάνω στα γρανιτένια μνημεία ενός πρώην μεγάλου έθνους, οι Ιλλυριοί. Η λέξη ‘Αλβανία’ έχει χρησιμοποιηθεί ώστε να περιγράψει το μέσο αυτής της ορθογώνιας περιοχής από τα παλιά ιλλυρικά χρόνια…Αυτή η περιοχή ήταν πάντα μία παραμεθόρια περιοχή στην ουσία, ένα όριο ανάμεσα σε γλώσσες, θρησκείες και πολιτικές δυνάμεις. Ήταν ένα προϊόν ανατολής και δύσης, μία συγχώνευση των λιμανιών των Λατίνων και των Ελλήνων, ή ένα αμάγαλμα του Ρωμαϊκού και του Βυζαντινού κόσμου, που ήταν σε ευθεία επαφή με τους βάρβαρους - οι αυτόχθονες Αλβανοί και οι κατακτητές Σλάβοι…» (Das mittelalterliche Albanien, Neue Freie Presse, Vienna, 28 November 1912, p. 26 & reprinted in Illyrisch-Albanische Forschungen, edited by Ludwig von Thallóczy, Volume 1 (München & Leipzig: Düncker & Humblot, 1916), p. 282-287)

      Η προσπάθεια των Ελλήνων και των Σέρβων να αποδείξουν ότι οι Αλβανοί δεν είναι απόγονοι των Ιλλυριών και αυτόχθονες στα Βαλκάνια, χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από τα βιβλία του Χαλκοκονδύλη, πέφτει στο κενό.

      Διαγραφή
    2. Οι Αλβανοί είναι απόγονοι των Ιλλυριών.

      Ο αυτοκράτορας Μανουήλ Παλαιολόγος, στον επιτάφιο προς τον αυτάδελφό του Θεόδωρο Παλαιολόγο, μας δίνει αξιοπρόσεκτες πληροφορίες για την μετοίκηση χιλιάδων Αλβανών στην Πελοπόννησο, τους οποίους αποκαλεί ‘Ιλλυριούς’, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους και τα ζώα τους όπως χαρακτηρηστικά λέει: «Αλλά και Ιλλυριοί, περίπου μία μυριάδα, αθρόοι μετοίκησαν με τα παιδιά και τις γυναίκες και τα ζώα τους…» (Λάμπρου: «Παλαιολόγεια και Πελοποννησιακά», τ. Β, σ. 41–42)

      Στον σατυρικό διάλογο ‘Ταξίδι στον Άδη’ (Επιδημία Μάζαρι εν Άδου) του βυζαντινού Μάξιμου Μάζαρι, ο συγγραφέας περιγράφει τις επτά γλωσσικές–πολιτισμικές κοινότητες που κατοικούν από κοινού (οικεί αναμίξ γένη) το 1415 στην Πελοπόννησο: Λακεδαίμονες (Μανιάτες), Ιταλοί, Πελοποννήσιοι (Μοραΐτες), Σθλαβίνοι, (Σλάβοι) Ιλλυριοί (Αρβανίτες), Αιγύπτιοι (Τσιγγάνοι) και Ιουδαίοι (Εβραίοι). (D. Α. Zakythinos, Le Despotat grec de Morée, II Athènes 1953, σελ. 1.)

      Οι Αλβανοί είναι αυτόχθονες στα δυτικά Βαλκάνια, και είναι απόγονοι των Ιλλυριών, χωρίς φυσικά να παραβλέπουμε τις κατά καιρούς διάφορες επιμιξίες τους με Δάκες (Δάκες, Γέτες, Μοισούς), Βρύγες (Φρύγες, Παίονες, Τριβαλλούς), Θράκες (Βέσσους κ.α.), Κέλτες (Σκορδίσκους), Γότθους, Ρωμαίους (Λατίνους) κ.α., ο βασικός όμως κορμός/πυρήνας των προγόνων των Αλβανών ήταν αναμιφισβήτητα οι Ιλλυριοί.

      «Αλβανία. Πολλές φυλές έχουν εμφανιστεί και έχουν έρθει στην Ευρώπη. Αρκετές φορές ορδές από την ανατολή την έχουν σαρώσει σε διάφορες στιγμές και εξαφανίστηκαν στο διάβα της ιστορίας. Αλλά από τους λίγους αυθεντικούς κατοίκους της Ευρώπης, τους πραγματικούς Ευρωπαίους, ακόμα παραμένουν οι Αλβανοί, οι οποίοι κατοικούν σε ένα ορεινό τμήμα της βαλκανικής χερσονήσου. Οι Αλβανοί είναι οι απευθείας απόγονοι των Ιλλυριών οι οποίοι ζούσαν στα νότια της Ευρώπης από την απαρχή της ιστορίας.» (The Resurrected Nations: Short Histories of the Peoples Freed by The Great War and Statements of Their National Claims, By Isaac Don Levine States, Small –1919, page 66)

      «…η άποψη της πλειοψηφίας των επιστημόνων είναι ότι οι Αλβανοί - και η αλβανική γλώσσα – είναι οι πλησιέστεροι σήμερα απόγονοι των Ιλλυριών, των Πελασγών…Αυτό μας κάνει περισσότερο σαφές το γιατί αυτός ο αρχαίος λαός έχει προσκολληθεί τόσο επίμονα στην αρχαία του γλώσσα και κουλτούρα…παρόλο που η γη τους κατακτήθηκε επανηλειμμένα από τους Έλληνες και τους Ρωμαίους και τους Σλάβους και τους Τούρκους και παρόλο που επανηλειμμένα χρησιμοποίησαν αυτές τις επιβεβλημένες από τις καταστάσεις γλώσσες, οι άνθρωποι που είναι γνωστοί ως Αλβανοί, έχουν επίμονα και θριαμβευτικά διατηρήσει τη μητρική τους γλώσσα, τα έθιμα και τις παραδόσεις τους, και την αρχαία ιλλυρική και πελασγική τους ταυτότητα.» (The Albanians, an Ethnic History from Prehistoric Times to the Present – Edwin E. JACQUES, McFarland 2010)

      Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος στο Εγχειρίδιον της Γενικής Ιστορίας του, στο οποίο λέει: «Τα Ιλλυρικά έθνη, προϊόντος του χρόνου, εν μέρει μεν ηφανίσθησαν μετά εθνών ετέρας καταγωγής, Μόνοι δε οι Αλβανοί θεωρούνται υπό των πλείστων νεωτέρων ερευνητών γνήσιον της φυλής εκείνης λείψανον, ως εκ της παραθέσεως της γλώσσης αυτών μετά των περισωθεισών από της αρχαίας Ιλλυρικής λέξεων.» (τομ. Α, σελ. 96)

      «Ο εθνικά αλβανικός πληθυσμός έλκει τις ρίζες του στις προελληνικές ιλλυρικές φυλές, των οποίων το παρόν έχει καταγραφεί στα Βαλκάνια τουλάχιστον από τη 2η χιλιετία π.Χ.» (Eastern Europe: an introduction to the people, lands, and culture, Richard C.Frucht, 2005, page 698)

      Διαγραφή
  13. Γιὰ νὰ δοῦμε ἂν ἔχουν ἢ δὲν ἔχουν μὲ τοὺς Ἰλλυριούς, τοὺς Πελασγούς (πρωτότυπη γλωσσολογικὴ μελέτη ἀποτελεῖ τὸ πόνημα τοῦ Ἰ. Θωμόπουλου ἐκδοθὲν ἐν ἔτει 1912 περὶ προέλευσης τῆς ἀλβανικῆς ἀπὸ τὴν Πελασγικὴ καὶ ἔνταξὴ της εἰς της στὴν Ἑλληνοπελασγικὴ "ὁμογλωσσία") τοὺς ἀλουανοῦς ἢ Ἀλβανοὺς (Ἀλάνες; Ἀλανία; Ὀσετία;) πρέπει νὰ διερευνηθεῖ ἡ ἱστορικὴ καὶ ἐθνολογικὴ "συνέχεια" τοῦ ἀλβανισμοῦ καὶ νὰ ἐξετασθοῦν ὅλες οἱ φυλετικὲς, γλωσσικὲς καὶ θρῃσκευτικὲς ἀλληλεπιδράσεις του μὲ λοιπὰ ἔθνη. Δὲν ὑποστηρίζω ὅτι κατάγονται ἀπὸ τοὺς ἰλλυριούς, οὔτε ἀπὸ τοὺς Δαρδάνους (οἱ τῶν Σκοπίων), ἁπλὰ ὅτι γενικῶς ὑπάρχει μία σύγχυση λόγῳ τοῦ ὅτι οἱ πολιτικὲς σκοπιμότητες πολλὲς φορὲς ἐμπλέκονται μὲ ἐθνικὲς πραγματικότητες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. >>Ο/Η Pns_Exe είπε...
    Γιὰ νὰ δοῦμε ἂν ἔχουν ἢ δὲν ἔχουν μὲ τοὺς Ἰλλυριούς, τοὺς Πελασγούς (πρωτότυπη γλωσσολογικὴ μελέτη ἀποτελεῖ τὸ πόνημα τοῦ Ἰ. Θωμόπουλου ἐκδοθὲν ἐν ἔτει 1912...<<

    "1912" ;

    - http://www.macedonians.com.au/forum/showthread.php/13021-Albanian-and-Illyrian-diverge-in-the-treatment-of-sk

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Οι Τσάμηδες δεν ήταν Έλληνες. Τσάμηδες ή Αλβανοτσάμηδες είναι το ίδιο πράγμα. Το "τουρκοτσάμηδες που λένε μερικοί είναι λάθος". Οι πληθυσμοί αυτοί ήταν Αλβανοί και όχι Τούρκοι, αν και πριν 20ο αιώνα το πρόθεμα 'τουρκο' είχε την έννοια του μουσουλμάνου και όχι του εθνικά Τούρκου. Πρόγονοι των Τσάμηδων ήταν τα αλβανικά ποιμενικά φύλα που εισχώρησαν στη Θεσπρωτία τον 13ο-14ο αιώνα, και αναμίχθηκαν στη συνέχεια με παλαιότερα ιλλυρικά φύλα που είχαν εισχωρήσει στην Ήπειρο μετά την καταστροφή των πόλεων της από τον Ρωμαίο στρατηγό Αιμίλιο Παύλο, αλλά και παλαιότερα. Ήταν εκείνοι οι χριστιανικοί πληθυσμοί που ασπάστηκαν το Ισλάμ μετά την αποτυχημένη επανάσταση του επισκόπου Τρίκκης Διονύσιου του Σκυλόσοφου.

    Σύμφωνα με τα βενετικά αρχεία, οι χίλιοι χριστιανοί, βοσκοί και γεωργοί, που ακολούθησαν τον Διονύσιο τον Φιλόσοφο στην εξέγερση του 1611, ήσαν Αλβανοί χωρικοί προερχόμενοι από εβδομήντα χωριά της ευρύτερης περιοχής Παραμύθιάς. Το γεγονός, ότι είναι γεωργοί και βοσκοί, δηλώνει πως ένα μεγάλο μέρος των Αλβανών ημινομάδων των προηγούμενων αιώνων, είχε περιέλθει, στις αρχές του 17ου αι., στην κατηγορία των εδραίων χωρικών - κτηνοτρόφων, με μόνιμο πλέον τόπο διαμονής και συμπληρωματική γεωργική απασχόληση. Εχει δηλαδή πλήρως ενταχθεί στο οικονομικό γαιοκτητικό καθεστώς της αυτοκρατορίας, υφιστάμενο, κατά συνέπεια, άμεσα τις επιπτώσεις από την οικονομική κρίση και τη φορολογική πρακτική του κράτους και των εκπροσώπων του. Φορολογία και αυθαιρεσίες θα εξωθήσουν τους χίλιους αυτούς Αλβανούς γεωργο-κτηνοτρόφους σε εξέγερση. Μετά την αποτυχία της ανταρσίας θα ακολουθήσει η διασπορά στα βουνά και η προσφυγή στην άσκηση της ληστείας. (Κ. Μέρτζιος, «Η επανάστασις Διονυσίου του Φιλοσόφου», Ηπειρωτικά Χρονικά, 1938, τ. 13, σ. 84-86)

    Αργότερα, πολλοί Αλβανοί και Έλληνες χριστιανοί, μετανάστευσαν στην Κέρκυρα. Το 1627 ο Κινάν Πασάς εκτιμά σε πέντε χιλιάδες τον αριθμό των Ηπειρωτών που είχαν μεταναστεύσει στην Κέρκυρα, ενώ τον Ιούνιο του 1632 οι αρχές του νησιού αναφέρουν: «…Από τίνος ήλθον ενταύθα από την γειτονικήν Τουρκία περί τους 2.000 Ελληνες Αλβανοί εκ των οποίων άλλοι μεν διότι επείνων και εστερούντο εργασίας και άλλοι φεύγοντες την τυραννίαν.» (Κ. Μέρτζιος, «Το εν Βενετία Κρατικόν Αρχείον, Α' περί Κοσμά του Αιτωλού», Ηπειρωτικά Χρονικά, 1940, τ. 19, σ. 42-44)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι Βλάχοι είναι αυτόχθονες ελληνικοί πληθυσμοί που εκλατινίστηκαν γλωσσικά ή ήρθαν από τη Δακία; Είναι εκλατινισμένοι Θράκες ή εκλατινισμένοι Ιλλυριοί; Η ελληνική εθνικιστική νομενκλατούρα υποστηρίζει ότι οι Βλάχοι είναι αυτόχθονος ελληνικός πληθυσμός, οι οποίοι αφού εκλατινίστηκαν, τότε κατευθύνθηκαν προς τη Δακία και δεν προήλθαν από αυτήν. Υποστηρίζουν λοιπόν άνοδο πληθυσμού από τις ελληνικές περιοχές προς τη Δακία και όχι κάθοδο τους από αυτήν. Όμως εδώ θα ήθελα να υποβάλλω ένα ερώτημα. Αν και η Ρουμανία είναι μία χώρα με μεγάλα βοσκοτόπια και πεδιάδες, για πιο λόγο να αφήσει κάποιος τα ελληνικά εδάφη με τον ήλιο και το μεσογειακό κλίμα και να ανέβει με τα κοπάδια του προς μία χώρα με πολύ κρύο και πάρα πολλά χιόνια; Ας δούμε ποια είναι η αλήθεια.

      Πληροφορίες για τους Βλάχους παρέχει και ο Χαλκοκονδύλης (ΙΕ αιώνας): «Οι Δάκες μιλούν γλώσσα παραπλησία τη Ιταλών, διεφθαρμένη τόσο πολύ…οι Ρωμαίοι ήρθαν στη χώρα τους και την κατοίκησαν». «Από τη Δακία στην Πίνδο το έθνος που κατοίκησε στη Θεσσαλία, ονομάζονται Βράκοι». «Στο όρος της Πίνδου κατοικούν Βλάχοι, ομόγλωσσοι των Δακών, έμοιαζαν με τους Δάκες που κατοικούσαν στον ποταμό Ίστρο» (έκδοση Bonn Ι, σελ. 35; ΙΙ, σελ. 77; & VI, σελ. 319;)

      Ο Κίνναμος συνδέει τους Βλάχους με τους Ιταλούς έποικους όταν γράφει (ΙΒ΄ αιώνας): «Βλάχοι λέγονται οι άποικοι από την Ιταλία» (Ioannis Cinnami, Epitome rerum ab Ioanne et Alexio Comnenis gestarum, επιμ. Aug. Meineke, Bonn, 1836, σελ. 239)

      Διαγραφή
    2. Οι Βλάχοι τής Ελλάδας αναφέρονται κατά πρώτον στην Ιστορία το 976 μ.Χ. από τον μοναχό και βυζαντινό χρονογράφο Κεδρηνό, ο οποίος έγραψε πως ο αδελφός του μετέπειτα Βούλγαρου τσάρου Σαμουήλ σκοτώθηκε το 976 από ‘οδίτες Βλάχους’ μεταξύ Πρεσπών και Καστοριάς. Αργότερα τούς αναφέρει κι ένας άλλος ιστορικός, ο Κεκαυμένος, ως ποιμένες, ζώντες βίο ληστρικό σε απόκρημνες και δύσβατες περιοχές. Επί αυτοκράτορα Αλεξίου του 1ου οι Βλάχοι αναφέρονται από όλους τούς ιστορικούς τής εποχής εκείνης. Πρωτοεγκαταστάθηκαν στο τρίγωνο Νις-Σόφιας-Σκόπια κι από εκεί απλώθηκαν πιο κάτω (βλ. Weigand: «Ethnographie von Makedonien», 11, 62). Στην Ελλάδα εγκαταστάθηκαν σε διάφορες περιοχές, Θεσσαλία, Μακεδονία, Ήπειρο, Στερεά κ.α.

      Ο Κεκαυμένος (11ος αιώνας), στο «Στρατηγικό» του, λέει πολλά για τούς Βλάχους και μάς δίνει πολλά στοιχεία για τα ήθη και έθιμά τους. Περιγράφει μάλιστα και την Επανάσταση των βλάχων στη Θεσσαλία. Χαρακτηρίζει τούς Βλάχους ως γένος: «παντελώς άπιστο και διεστραμένο, που δεν υποτάσονται ούτε σε Θεό ούτε σε ορθή πίστη, ούτε σε βασιλιά ούτε σε συγγενή ή φίλο…». Ωστόσο ορισμένοι Έλληνες αλλά και ξένοι ερευνητές αμφισβητούν τη γνησιότητα αυτού του αποσπάσματος του Κεκαυμένου. Η Βουλγάρα μελετητής της μεσαιωνικής ιστορίας Genovefa Cankova-Petkova, παραπέμπει στη Ρωμαϊκή Ιστορία του Δίωνος Κασσίου (155-235 μ.Χ.), όπου η κάθοδος αφορά τους Κοστοβώκους και όχι στους Δάκες. Σύμφωνα όμως με τους περισσότερους επιστήμονες, οι Κοστοβώκοι προέρχονταν και αυτοί από τη Δακία. Αναφορές γι’ αυτούς κάνουν οι ιστορικοί και γεωγράφοι: Παυσανίας, Δίων Κάσσιος, Αμμιανός Μαρκελλίνος και το λεξικό Σούδα. Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος ασαφώς μας πληροφορεί πως το κοστοβωκικό έδαφος βρισκόταν στην προρωμαϊκή Δακία ή εντός της ευρωπαϊκής Σαρματίας, μίας περιοχής ανάμεσα στη σημερινή δυτική Ρουμανία, την ανατολική Ουγγαρία και τη βόρεια Γιουγκοσλαβία.

      Και η Άννα Κομνηνή κάνει πολύ λόγο για τούς Βλάχους τής Θεσσαλίας. Μνημονεύει ακόμα τον έκριτον (=προύχοντα, φύλαρχο των Βλάχων) Πουδίλο, πού έτρεξε τη νύχτα και ειδοποίησε τον αυτοκράτορα, πως οι Κουμάνοι πέρασαν τον Δούναβη (1, 10, 9). Επίσης, η Άννα η Κομνηνή στην Αλεξιάδα (στο 14ο κεφάλαιο) γράφει περιγράφοντας τις περιοχές τους γύρω απ’ τα βουνά του Αίμου: «…σε κάθε πλευρά απ’ τις πλαγιές του κατοικούν μερικές πολύ εύπορες φυλές, οι Δάκες και οι Θράκες στη βόρεια πλευρά, και στα νότια περισσότερο οι Θράκες και οι Μακεδόνες».

      Ο Κίνναμος γράφει, πως, όταν ο Λέοντας Βατάτζης εκστράτευσε στη βόρεια Βαλκανική - την «ουνικήν» - είχε πολύ στρατό από Βλάχους: «Βλάχον πολύν όμιλον» (260).

      Διαγραφή
    3. Ας δούμε κάτι ενδιαφέρον. Λίγο μετά το 680 μ.Χ. στον Κεραμήσιο Κάμπο ή Κάμπο της Πελαγονίας (Κεραμιαί ήταν το προσλαβικό όνομα του Πρίλεπ) φτάνει ένα συνονθύλευμα λαών υπό την ηγεσία του Βούλγαρου Κούμπερ. Λένε στους βυζαντινούς ότι κατοικούσαν στο Αβαρικό Χαγανάτο γύρω από την περιοχή του Σιρμίου. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν πολλοί οι οποίοι ήταν απόγονοι Ρωμαίων πολιτών των Βαλκανίων που 2 γενέες πριν οι Άβαροι είχαν αιχμαλωτήσει και είχαν συγκεντρώσει στην περιοχή του Σιρμίου. Αν και είχαν επιμειχθεί με τους «βαρβάρους», ισχυρίστηκαν αυτοί οι «Σερμησιάνοι», διατήρησαν τις παραδόσεις των Ρωμαίων προγόνων τους και τώρα επιθυμούσαν να επιστρέψουν στην πατρική τους αυτοκρατορία.

      Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ιουστινιανός ο 2ος, γράφουν τα θαύματα του Αγίου Δημητρίου, έδωσε εντολή στους Δρουγουβίτες Σλάβους της Πελαγονίας (τους οποίους είχε υποτάξει με μια εκστρατεία λίγα χρόνια πριν) να παράσχουν τρόφιμα στους ακολούθους του Κούμπερ. Μετά από λίγο καιρό, οι Σερμησιάνοι άρχισαν να διασπείρονται εδώ και εκεί. Πολλοί πήγαν στην Θεσσαλονίκη και από εκεί άλλοι συνέχισαν για Κωνσταντινούπολη. Σε κάποια φάση, ξανασυγκεντρώθηκαν από τους Βυζαντινούς στα δυτικά της Θεσσαλονίκης. Το δεξί χέρι του Κούμπερ ήταν ο Μαύρος. Τα Θαύματα αναφέρουν ότι τιμήθηκε με τον τίτλο του πατρίκιου και αυτού του Άρχοντα των Σερμησιάνων και των Βουλγάρων. Η σφραγίδα του έχει βρεθεί αρχαιολογικά. Τα Θαύματα επίσης γράφουν ότι σχεδίαζε να καταλάβει την Θεσσαλονίκη, αλλά απέτυχε και ότι μιλούσε 4 γλώσσες: «την γλώσσα μας» (δηλαδή ελληνικά), την σλαβική, την βουλγαρική και την λατινική.

      Την ίδια εποχή (περίπου το 700 μ.Χ.) που τα θαύματα μιλάνε για τον πατρίκιο Μαύρο, Άρχοντα των Σερμησιάνων και των Βουλγάρων, το χρονικό του Θεοφάνη του εξομολογητή αναφέρει έναν Πατρίκιο Μαύρο Βέσσο να εκστρατεύει στην Κριμαϊκή Χερσόνησο. Οι περισσότεροι ιστορικοί σήμερα δέχονται ότι πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο.

      Τώρα, το Σίρμιο βρίσκεται εκεί που ο ποταμός Drina χύνεται στον Σάβα. Άρα οι Σερμησιάνοι ζούσαν «γύρω από τους ποταμούς Σάβα και Δούναβη», όπως λέει και ο Κεκαυμένος για τους Βλάχους. Επομένως, η άποψη του Κεκαυμένου ότι οι Βλάχοι της Ελλάδος ήταν εκλατινισμένοι Δάκες και Βέσσοι που κάποτε κατοικούσαν γύρω από τους ποταμούς Σάβο και Δούναβη επιβεβαιώνεται από τις βυζαντινές πηγές (Θαύματα, Χρονικό Θεοφάνους κ.α.).

      Διαγραφή
    4. Κατά την ύστερη βυζαντινή περίοδο, υπάρχουν τρεις «Βλαχίες» στον ελλαδικό χώρο: Η Θεσσαλία είναι η «Μεγάλη Βλαχία», η Δυτική Στερεά είναι η «Μικρά Βλαχία» - επομένως δεν πρέπει να μας εκπλήσσουν τα δέκα «Καρπενήσια» της Ρουμανίας (χωριά με το όνομα Cărpiniș υπάρχουν στη Ρουμανία στον νομό Timiş, στον νομό Braşov, στον νομό Gorj, στον νομό Alba, στον νομό Hunedoara, Cărpeniș στον νομό Argeş, Cărpenișu στον νομό Giurgiu κ.α.) - ενώ τέλος υπάρχει και μια «Άνω Βλαχία» η οποία ήταν κάπου στην οροσειρά της Πίνδου, αλλα δεν γνωρίζουμε ακριβώς που.

      «Ο Κίνναμος, αιώνες νωρίτερα θεωρούσε τους Βλάχους βόρεια του Δούναβη ως Ιταλούς αποίκους και την υποθετική ετυμολογία του ονόματος ‘Βλάχος’ από τον Pomponius Flaccus τον Ρωμαίο κατακτητή της Δακίας… Ο Κεκαυμένος πίστευε ότι οι Βλάχοι είχαν έρθει νότια στη Θεσσαλία, Μακεδονία και Ήπειρο μετά που η Δακία εγκαταλήφθηκε από τους Ρωμαίους, και ότι ήταν οι απόγονοι των Γετών και των Βεσσών. Έτσι ενδεχομένως τους θεωρούσε ως εκρωμαϊσμένες φυλές παρά ως αυθεντικούς απογόνους των Ρωμαίων αποίκων… Οι Βλάχοι όπως έχουμε δει κατοικούν κυρίως στους λόφους, αλλά οι Ρωμαίοι άποικοι τοποθετούνταν οι περισσότεροι στις χαμηλώτερες πλαγιές ή στις πεδιάδες. Οι Βλάχοι, οι οποίοι σήμερα βρίσκονται στις πόλεις οι οποίες κάποτε ήταν ρωμαϊκές αποικίες, εγκαταστάθηκαν εκεί μόνο στα νεώτερα χρόνια… Η αντίθετη αλλαγή από μία νομαδική ζωή σε μόνιμη εγκατάσταση είναι εύκολη και είναι κάτι που διαρκώς συμβαίνει. Η αύξηση του εμπορίου, όπως είδαμε στην περίπτωση των ίδιων των Βλάχων, συνέβαλε σε μία μεγάλη αύξηση στην εγκατάσταση τους σε κατοικημένα χωριά κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα’ μείωση στον αριθμό των κοπαδιών και των ζώων από ασθένειες, πολέμους ή ληστείες έχει ως συνέπεια το ίδιο αποτέλεσμα, επειδή η πόλη είναι το τελευταίο καταφύγιο του νομά που έχει χάσει τα κοπάδια του. Παρ’ όλα αυτά φαίνεται πιθανό στους άλλους ότι οι Βλάχοι είναι κυρίως οι απόγονοι των εκρωμαϊσμένων ορεινών φυλών, παρά των ίδιων των Ρωμαίων αποίκων…» (The nomads of the Balkans, an account of life and customs among the Vlachs of Northern Pindus, Alan John Bayard Wace)

      Διαγραφή
    5. Ο Βενιαμίν εκ Τουδέλης (1130-1173 μ.Χ) ήταν Ισπανοεβραίος περιηγητής που ταξίδεψε στην Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική τον 12ο αιώνα. Στα 1160 μ.Χ ταξιδεύοντας στις ελληνικές χώρες του Βυζαντίου επισημαίνει την ύπαρξη βλάχικων πληθυσμών στα βουνά της περιοχής της Λαμίας, στα όρια της σημερινής Θεσσαλίας, σε μία περιοχή την οποία αποκαλεί Βλαχία: «Σε μια ημέρα φθάνουμε στο Σινόν ποταμό [Ζητούνι/Λαμία], όπου ζουν πενήντα περίπου Ιουδαίοι, με πρώτους ανάμεσά τους τους ραβίνους Σολομώντα και Ιακώβ. Η πόλη βρίσκεται στους πρόποδες των λόφων της Βλαχίας. Στα βουνά αυτά ζει το έθνος που ονομάζεται Βλάχοι. Είναι πολύ γρήγοροι και κατεβαίνουν από τα βουνά για να καταστρέψουν και να λεηλατήσουν την ελληνική γη. Κανείς δεν μπορεί να τους πολεμήσει και κανένας βασιλιάς δεν καταφέρνει να τους κυβερνήσει. Δεν είναι ιδιαίτερα δεμένοι με την πίστη των Ναζαρηνών (χριστιανών) αλλά δίνουν στους εαυτούς τους ιουδαϊκά ονόματα. Μερικοί υποστηρίζουν ότι αυτοί είναι Ιουδαίοι - και πράγματι αποκαλούν τους Εβραίους αδελφούς τους - και όταν συναντώνται μαζί τους, αν και τους ληστεύουν, δεν τους σκοτώνουν, όπως κάνουν με τους Έλληνες. Είναι όλοι μαζί εκτός νόμου.» (The Itinerary of Rabbi Benjamin of Tudela (1840), σελ. 48)

      Ο Θηβαίος Ευθύμιος Μαλάκης (1115–1204 μ.Χ.), Μητροπολίτης Νέων Πατρών και από τους διαπρεπέστερους κληρικούς και λόγιους του 12ου αιώνα, εκτός από δύο εγκώμια για τον αυτοκράτορα Μανουήλ Α’ Κομνηνό, έγραψε επίσης ποιήματα, από τα οποία σπουδαιότερα είναι η Μονωδία του σοφωτάτου κυρού Ευθυμίου και Στίχοι γραφέντες εις το λουτρόν του Χούμνου. Έγραψε επίσης διάφορες επιστολές, που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Από τις επιστολές αυτές διασώθηκαν 36. Την ίδια λοιπόν περίοδο (σύγχρονος του Βενιαμήν Τουδέλα) αναφέρει ότι ο Στρατηγός του Θέματος Ελλάδος Αλέξιος Κοντοστέφανος εκστρατεύει εναντίον «ληστρικών βαρβάρων που κατοικούν στα κορφοβούνια της Ελλάδος και που μέχρι τότε φοροδιαφεύγαν.».

      Το 1183 οι Βλάχοι της Θεσσαλίας επαναστάτησαν λόγω της βαιάς φορολογίας που είχε επιβάλλει ο αυτοκράτορας Ισαάκιος Άγγελος και δημιούργησαν την Βουλγαρο-βλάχικη αυτοκρατορία των Ασανιδών. Ο Ιωάννης Ασάν ανακήρυξε τον εαυτό του ως ‘Αυτοκράτορα όλων των Βουλγάρων και των Βλάχων. Όταν ο Φρεντερίκο Μπαρμπαρόσα πέρασε από την περιοχή, ο Ιωάννης Ασάν αναφέρθηκε ως ‘Αυτοκράτορας των Βλάχων και περισσότερο των Βουλγάρων’, ‘Αυτοκράτορας των Βλάχων και των Κουμάνων’ ή ‘Αυτοκράτορας των Βλάχων και των Ελλήνων’» (Vasiliev A., History of the Byzantine Empire, p. 442, University of Wisconsin Press 1964)

      «Κατά την εποχήν εκείνη (11ος αιώνας) - γράφει ο Ν. Γεωργιάδης - άρχισε να μεταναστεύει στη Θεσσαλία και άλλη βάρβαρη φυλή, η των Βλάχων, οι οποίοι κατερχόμενη από (την χερσόνησο) του Αίμου (βόρειας Βαλκανικής), επί των συνεχών ορέων, έφτασαν μέχρι τον Όλυμπο και την Πίνδο όπου και αθρόοι εγκατεστάθησαν, εξ ου και η ορεινή εκείνη χώρα αποκαλούνταν από τους βυζαντινούς Μεγαλοβλαχία». («Θεσσαλία», 2η έκδ., 1894, σ. 74)

      Διαγραφή
    6. Ο Νικήτας Χωνιάτης - Βυζαντινός υψηλόβαθμος αξιωματούχος του βυζαντινού κράτους και ιστορικός - γράφει για αυτούς «τους βαρβάρους που κατοικούν στη χερσόνησο/βουνά του Αίμου, πριν ονομάζονταν Μυσοί, τώρα δε Βλάχοι» οι οποίοι «κατέχουν τα Μετέωρα στη Θεσσαλία, τα οποία τώρα εμπεριέχονται στη μεγάλη Βλαχία» (Νικήτας Χωνιάτης, Χρονική Διήγησις, Bonn, 1835, σελ. 482 και 841). Ο Χωνιάτης είναι ο πρώτος που αναφέρει τη Θεσσαλία ως Μεγάλη Βλαχία, αναφερόμενος στον διαμοιρασμό της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μετά την κατάληψη της Πόλης από του Λατίνους το 1204 μ.Χ. (Νικήτας Χωνιάτης, Χρονική Διήγησις (σελ 841)). Τον όρο Μεγάλη Βλαχία για να προσδιορίσει την Θεσσαλία επαναλαμβάνει επίσης και ο λόγιος, διπλωμάτης και ιστορικός Γεώργιος Ακροπολίτης (1217 ή 1220-1282) στο έργο του ‘Χρονική Συγγραφή’ που πραγματεύεται γεγονότα της περιόδου από την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους μέχρι την ανακατάληψη της από τους Παλαιολόγους (1204-1262).

      Το 1290, ο Λαδισλάβος ο Κουμάνος που προστάτευε τους Κουμάνους, τους Πετσενέγους και τους Ορθόδοξους πληθυσμούς, δολοφονήθηκε και ένας νέος Μαγιάρος (Ούγγρος) βασιλιάς που είχε άλλες προτιμήσεις, ανάγκασε μερικούς ηγέτες από την περιοχή ανάμεσα στο Olt και στα Καρπάθια να περάσουν τα Καρπάθια και να συμβάλλουν στον σχηματισμό της Βλαχίας (D. CĂPRĂROIU, On the beginnings of the town of CÂMPULUNG, Historia Urbana, t. XVI, nr. 1-2/2008, pp. 37-64)

      Έγραψε ο Γάλλος Πουκεβίλ για τις επιδρομές των Βλάχων: «Kαταστρέφουν τις καλύτερες χώρες τής Θράκης και τής Μακεδονίας. Σύμμαχοι με τούς ρωμαίους και τούς σκύθες κατεβαίνουν σαν χείμαρρος από τις οροσειρές τού Αίμου και τής Ροδόπης. Προσαρμόζονται εύκολα στις εσωτερικές αναταραχές και παίρνουν μέρος στις επαναστάσεις και διαμελίζουν τον τόπο, για να μοιρασθούν τα ράκη που απομένουν» (Histoire de la regeneration de la Grece)

      Διαγραφή
    7. Και ο Π. Αραβαντινός στο «Χρονογραφία τής Ηπείρου» (τόμ. Β΄, σελ. 32-33, Αθήνα, 1856) θεωρεί τους Βλάχους ως φύλο που από άλλη περιοχή μετανάστευσαν στη Δακία, όπου αργότερα αναμίχθηκαν με τους Ρωμαίους και από εκεί στη συνέχεια μετανάστευσαν προς την Ελλάδα. Επίσης ο Αραβαντινός λέει: «Περί τα μέσα της 6ης εκατονταετηρίδας οι Άβαροι, ομόφυλοι των Γότθων, αφού τους εκδίωξαν (τους Δακορουμάνους) από τη Μολδοβλαχία, συνέστησαν εδώ ισχυρό βασίλειο και από εκεί ορμώμενοι εισέβαλαν στη Μυσία και επεξέτειναν τις λαφυραγωγίες τους μέχρι τη Θράκη. Κατά την εποχή λοιπόν αυτή, χιλιάδες από τους Δακορουμάνους βοσκούς που ζούσαν στην Κάτω Μυσία, αφού παρέλαβαν τις οικογένειες και τα πολυπληθή τους κοπάδια, κατήλθαν προς τη Θράκη ώστε να απομακρυνθούν από αυτούς τους απηνείς νέους γείτονες και αφού διαλεξαν ως κατάλληλο μέρος για τα κοπάδια τους και ασφαλές για τους ίδιους τον Αίμο, εγκαταστάθηκαν στις πλαγιές αυτού με την έγκριση της αυτοκρατορίας, απ’ όπου περιοδικά και αποσπώμενοι κατά ομάδες μετοίκησαν στα ορεινά της Μακεδονίας, της Θεσσαλίας και της Νέας και Παλαιάς Ηπείρου ως και στην Ροδόπη και τα ενδότερα της Θράκης.» (Μονογραφία περί Κουτσοβλάχων, έκδ. 1905, σελ. 25-26)

      Στην εγκυκλοπαίδεια τού «Ηλίου» αναφέρεται ότι στην αρχαία Θράκη θεωρούσαν ακόμα και μεγάλο μέρος τής βορείως τού Δούναβη περιοχής «κατοικούμενον κατά την αρχαιότητα υπό των Γετών και Δακών, θρακικών και τούτων εθνών... Οι θράκες, μετά των Ελλήνων και των Ιλλυριών, είναι οι καθ΄ αυτό αυτόχθονες τής χερσονήσου τού Αίμου». Βλέπουμε και εδώ ότι οι Ιλλυριοί ξεχωρίζονται και δεν ταυτίζονται με τους Έλληνες όπως κάποιοι Έλληνες εθνικιστές προσπαθούν να μας πείσουν.

      Η μόνη καθαρή αναφορά στους Βλάχους ως Έλληνες, ήταν από τον κληρικό και ιστορικό (και μαθηματικό) με πλούσια εκκλησιαστική και πολιτική δράση και εκτεταμένο συγγραφικό έργο, Γεώργιο Παχυμέρη (1242–1310). Περιγράφοντας τη μάχη στην Πελαγονία το 1259 ανάμεσα στα στρατεύματα του Δεσποτάτου της Ηπείρου και τα βυζαντινά στρατεύματα του Ιωάννη Παλαιολόγου ο Παχυμέρης, αναφέρεται σε Βλάχους στρατιώτες από τη Θεσσαλία οι οποίοι την τελευταία στιγμή άλλαξαν στάση υπέρ του Παλαιολόγου.

      Στην ελληνική προπαγάνδα σχετικά με την καταγωγή των Βλάχων - ιδιαίτερα των Βλάχων της Αλβανίας - και στον Έλληνα βλαχολόγο καθηγητή Αχιλλέα Λαζάρου, έχει απαντήσει ο καθηγητής Kopi Kyçyku με το βιβλίο του ‘Arumunët e Shqipërisë në kontekst ballkanik’ (Οι Αρωμούνοι της Αλβανίας στο βαλκανικό πλαίσιο). Εκδόθηκε το 1999 ενώ το 2004 εκδόθηκε η αναθεωρημένη έκδοση.

      Διαγραφή
    8. «Η Ελλάδα κατοικείται από τρεις φυλές - τους Έλληνες, τους Αλβανούς και τους Βλάχους…Ο νομαδικός πληθυσμός στα βουνά έχει διατηρήσει τον διακριτό του χαρακτήρα και τα έθιμα, μαζί με τη λατινική γλώσσα, παρόλο που οι περισσότεροι από τους άντρες μπορούν να μιλήσουν ελληνικά. Σαν τους Αλβανούς, οι βοσκοί Βλάχοι σπάνια παντρεύονται με τους Έλληνες, περιστασιακά παίρνουν Ελληνίδες συζύγους αλλά ποτέ δεν δίνουν τις κόρες τους σε Έλληνες. Μερικοί από αυτούς είναι αγράμματοι, σπάνια πηγαίνουν στο σχολείο. Όντας στη δικιά τους ελλιπής πνευματικά κουλτούρα, αντιμετωπίζονται απαξιωτικά από τους Έλληνες, οι οποίοι χρησιμοποιούν τον όρο ‘Βλάχος’ ώστε να δηλώσουν όχι μόνο τον βοσκό αλλά τον αγράμματο άξεστο χωριάτη.» (Encyclopedia Britannica 1911, on the term Greece)

      Ο William του Rubruck έγραψε ότι οι Βλάχοι της Βουλγαρίας κατάγονταν από τον λαό των Ulac, οι οποίοι ζούσαν κοντά στην Μπασκίρια. Ο Ούγγρος χρονικογράφος του 13ου αιώνα Simon Kéza είπε ότι οι Βλάχοι ήταν «οι βοσκοί και οι αγρότες των Ρωμαίων»… Ο Poggio Bracciolini, Ιταλός καθηγητής, έγραψε περίπου το 1450 ότι οι πρόγονοι των Ρουμάνων ήταν οι Ρωμαίοι άποικοι που εγκαταστάθηκαν στη Δακία από τον αυτοκράτορα Τραϊανό. Την ίδια άποψη είχε και ο Aeneas Sylvius Piccolomini, ο οποίος στο έργο του ‘De Europa’ (1458) ότι οι Βλάχοι ήταν ένα ιταλικό γένος και ονομάστηκαν έτσι από τον Pomponius Flaccus, στρατιωτικό διοικητή που είχε σταλθεί εναντίον των Δακών. Τους ακόλουθους αιώνες πολλοί ιστορικοί και επιστήμονες υποστήριξαν την άποψη του Piccolomini.

      Ο Saxon Johannes Lebelius από την Τρανσυλβανία το 1542 είπε ότι ο αυτοκράτορας Τραϊανός «οδήγησε τους Βλάχους μαζί με άλλους Ιταλογενής ανθρώπους και τους εγκατέστησε μέσα σε όλο το δακικό βασίλειο» και «αυτοί οι άνθρωποι μετά από τόσους πολλούς πολέμους από τους οποίους είχαν επιβιώσει, παρέμειναν στη Δακία, και τώρα είναι αγρότες σ’ αυτή τη γη». Ο Flavio Biondo είπε ότι «Οι Δάκες ή Βλάχοι ισχυρίζονται ότι έχουν ρωμαϊκές ρίζες». Ο Pietro Ranzano έγραψε το 1400 ότι οι Βλάχοι θεωρούσαν τον εαυτό τους ως απογόνους των Ιταλών (Ρωμαίων). Ο Ούγγρος Ιησουίτης Stephan Szántó έγραψε το 1574 ότι οι Βλάχοι είναι «οι απόγονοι μιας παλιάς αποικίας των Ρωμαίων στην Τρανσυλβανία» και η γλώσσα τους (ρομαντιόλα ή ρομανιόλα) θα μπορούσε να γίνει κατανοητή από αυθεντικούς Ιταλούς. (Almási Gábor (2010). "Constructing the Wallach 'other' in the late Renaissance". In Trencsényi, Balázs. Whose Love of Which Country?. Central European University, Budapest. pp. 107–110.)

      Διαγραφή
    9. Ο Άραβας χρονικογράφος Mutahhar al-Maqdisi είπε: «Λένε ότι κοντά στην τουρκική περιοχή ζουν οι Χάζαροι, οι Ρώσοι, οι Σλάβοι, οι ‘Waladj’ [Βλάχοι;], οι Αλανοί, οι Έλληνες και μερικοί άλλοι λαοί.» (A. Decei & V. Ciocîltan, “La mention des Roumains (Walah) chez Al-Maqdisi”, Romano-arabica I, Bucharest, 1974, pp. 49–54)

      Στα τέλη του 9ου αιώνα, οι Ούγγροι εισέβαλαν στην Παννονία (σήμερα μοιράζεται ανάμεσα σε Ουγγαρία, Αυστρία, Κροατία, Σερβία και Βοσνία), όπου, σύμφωνα με το ‘Gesta Hungarorum’ που γράφτηκε περίπου το 1200 από έναν ανόνυμο ‘υπουργό’ του βασιλιά Bela του 3ου της Ουγγαρίας, η Παννονία κατοικούνταν από Σλάβους, Βούλγαρους και Βλάχους βοσκούς των Ρωμαίων. Στο πρωτότυπο: «sclauij, Bulgarij et Blachij, ac pastores romanorum». Ανάμεσα στον 12ο και 14ο αιώνα, βρέθηκαν υπό την εξουσία του Βασίλειου της Ουγγαρίας, της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και της Χρυσής Ορδής.

      Ο βλάχικης καταγωγής ιστορικός και συγγραφέας Thomas John Winnifrith, λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Warwick της Μεγάλης Βρετανίας από το 1970 έως 1999, είπε: «Οι εκρωμαϊσμένοι Ιλλυριοί, είναι οι πρόγονοι των σημερινών Βλάχων» (Badlands, Borderland: A History of Southern Albania/Northern Epirus by T.J. Winnifrith, ISBN 0-7156-3201-9, 2003, p. 44)

      Ο James Cowles Prichard θεωρεί ότι οι Αλβανοί ή Σκιπετάριδες και οι Βλάχοι, είναι απόγονοι Θρακών και Ιλλυριών (James Cowles Prichard, Researches Into the Physical History of Mankind, (Sherwood, Gilbert, and Piper, 1841), section 5 (History of the European nations))

      Διαγραφή
    10. Ο Arnold Joseph Toynbee στο βιβλίο του ‘The Greeks and Their Heritages’ (Οι Ελληνες και οι κληρονομιες τους), λέει ξεκάθαρα ότι οι Βλάχοι δεν είναι ελληνικής καταγωγής. Μαλιστα τους Αρβανιτες τους ονομαζει απλως Αλβανους! Συγκεκριμένα γράφει: «Το 1821 οι Έλληνες - και μαζί με αυτούς οι Αλβανοί και οι Βλάχοι ομόθρησκοι τους - εξεγέρθηκαν… Από το 1832 ίσαμε το 1912 η Ελλάδα έγινε ένα εθνικά ομοιγενές κράτος, αν θεωρήσουμε τους ανατολικο-ορθόδοξους χριστιανούς Αλβανούς και Βλάχους ως Έλληνες πολίτες, μια και οι ίδιοι αισθάνονται ότι είναι Έλληνες, παρά το ότι η μητρική τους γλώσσα δεν είναι η ελληνική.» (Arnold Toynbee, The Greeks and Their Heritages, Oxford University Press 1981)

      Στο Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ελευθερουδάκη, γράφει επί λέξει «Βλάχοι, λατινογενής λαός κλπ… οπωσδήποτε αυτοί ούτοι οι Βλάχοι αποκαλούσιν εαυτούς Ρομούν, τουτέστιν Ρωμαίους.» (Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν, τόμος Γ', σελ. 331, Ελευθερουδάκης - 1927)

      Από το 1918 έως το 1936 20.000 περίπου Βλάχοι - κυρίως της βόρειας Ελλάδας - μετανάστευσαν στη Ρουμανία και στη Δοβρουτσά. Μετά την ενσωμάτωση της Δοβρουτσάς στη Βουλγαρία, οι περισσότεροι μεταφέρθηκαν στην Κωνστάντζα και από εκεί σε άλλες περιοχές της Ρουμανίας. (Koukoudis Asterios, The Veroia Vlachs and the Arvanito-Vlachs of central Macedonia, Studies about the Vlachs - vol. 4, Thessaloniki: 2000, Zitros)

      Διαγραφή
    11. Ο Άγγλος αξιωματικός Wiliam Martin Leake που επισκέφτηκε το 1805 τα βλάχικα χωριά, έγραψε: «Μοιράζονται με τούς Έλληνες το εμπόριο των αποικιακών προϊόντων ανάμεσα Ισπανία ή Μάλτα και Τουρκία. Μερικοί ήταν καραβοκυραίοι και ιδιοκτήτες τού φορτίου μαζί» (Journey through some provinces of Asia Minor).

      «Οι Βλάχοι», γράφει ο γάλλος πρόξενος και περιηγητής Pouqueville (1770-1838), «διατηρούν τα ρωμαϊκά χαρακτηριστικά, είναι εύρωστοι και ευσταλείς». Σε άλλο σημείο (τ. Β΄, σελ. 191) σημειώνει, ότι οι Ασπροποταμίτες βλάχοι, υποστήριζαν, πως είναι ρωμαϊκής καταγωγής κι ότι λέγονται bruzzi βλάχοι (Pasteurs Vrutuens). Toν βεβαίωσαν μάλιστα, ότι πενήντα χρόνια πριν, οι τσοπάνηδες φορούσαν το καπέλλο και την ενδυμασία των βοσκών τού Λατίου. Η ονομασία Bruzzi, Μπρούτσοι ή Αβρούζοι (ή Μπουρτζόβλαχοι) πηγάζει από την ιταλική πόλη Αμπρούντσιο, απ’ όπου, σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, πέρασαν οι κάτοικοι στην αντικρινή χερσόνησο, όταν κατακτήθηκε η πόλη από τούς ρωμαίους. Συνεχίζεται μάλιστα η ονομασία Μπρούτσος με τη λέξη «πριτσά», που σημαίνει την οσμή τής φορεσιάς των τσοπάνων από τη μόνιμη ενδιαίτισή τους πλάι στα γιδοπρόβατα.

      Ακόμα και ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ο ιδρυτής της εθνικής ιστορικής σχολής στην Ελλάδα, έγραφε στην ιστορία του πριν προκύψει το ζήτημα των Βλάχων: «Οι κυριώτατες εντός του Ίστρου κατοικίες των Βλάχων κατά τους χρόνους αυτούς, ήταν προς βορρά μεν περί τον Αίμο, προς μεσημβρία δε περί την Πίνδο. Η επικρατεστέρα σήμερα γνώμη είναι ότι οι Βλάχοι αυτοί ήταν συγγενείς των βορείως του Ίστρου Βλάχων και ότι οι τελευταίοι προέκυψαν από την ανάμιξη των πολυάριθμων Ρωμαίων αποίκων, τους οποίους ο αυτοκράτωρας Τραϊανός ίδρυσε στην αρχή της 2ης εκατονταετηρίδος μ.Χ. στη Δακία, μετά την ανάμιξη τους με τους ιθαγενείς κατοίκους της χώρας, ανάμιξης από την οποία το κυριώτερο στοιχείο της βλαχικής γλώσσας μέχρι σήμερα είναι η λατινική. Αυτό πρέσβευαν οι δικοί μας, ο Κίνναμος και ο Χαλκοκονδύλης». (Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, Ιστορία του ελληνικού έθνους, βιβλίον ενδέκατον, εκδόσεις γαλαξία, Αθήνα 1971, σελ. 390–391.)

      Διαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.