Το ταξίδι Τσίπρα στ Μόσχα: Επιτακτική ανάγκη η Ελληνο-Ρωσική Προσέγγιση

Του Νίκου Σταματάκη,  Νέα Υόρκη
Η πρόσφατη επίσκεψη του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ κ.Τσίπρα στη Μόσχα μπορεί να δημιούργησε ποικίλα σχόλια και αντιδράσεις, πλήν όμως επανέφερε στο προσκήνιο το μεγάλο αγκάθι της ελληνικής εξωτερικής – και όχι μόνο - πολιτικής, δηλαδή τις ελληνορωσικές σχέσεις.
Δημοσιεύθηκε μάλιστα η  (ανακριβής και διαψευσθείσα) πληροφορία ότι σύμβουλος του κ.Τσίπρα στην πορεία προς τη Μόσχα υπήρξε ο καθηγητής Βασίλειος Μαρκεζίνης, θερμός υποστηρικτής μιας ελληνορωσικής προσέγγισης στα πλαίσια μιας «πολυγαμικής» ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.  Ανεξαρτήτως των τυχόν συναντήσεων Τσίπρα και Μαρκεζίνη, το γεγονός παραμένει ότι το καυτό τούτο ζήτημα επανέρχεται στο προσκήνιο λόγω της τεράστιας αμοιβαίας σημασίας του και για τις δύο πλευρές, των οποίων τα συμφέροντα συμβαδίζουν σε αρκετά ζητήματα.
Η σημασία μιας ελληνορωσικής προσέγγισης είναι και ήταν γνωστή.  Από τη συμφωνία της Γιάλτας (με τη γνωστή χαρτοπετσέτα του Τσώρτσιλ προς τον Στάλιν όπου η επιρροή στην Ελλάδα επικυρωνόταν στην Δύση σε ποσοστό 90-10% ή κατ’άλλους 80-20%) στον Κωνσταντίνο Καραμανλή (που έδωσε διευκολύνσεις στο ρωσικό ναυτικό – συγκεκριμένα στο Νεώριο Σύρου και αγκυροβόλιο δυτικά της Κρήτης) και από εκεί στην περιπέτεια του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης υπό τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, οι δύο πλευρές είχαν πάντοτε μισάνοιχτη την πόρτα μιας ενδεχόμενης στενότερης συνεργασίας (Ας σημειωθεί εδώ ο διαχρονικά σπουδαίος ρόλος του πρέσβη κ.Μολυβιάτη στο ζήτημα).  Οσο και εάν οι γνωστοί πληρωμένοι κονδυλοφόροι μεμψιμοιρούν για την δήθεν ανυπαρξία ή ανυποληψία της Ρωσίας στην πρόσφατη οικονομική κρίση ειδικά στην Κύπρο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι χωρίς την ρωσική στήριξη στο Κυπριακό οι ελληνικές θέσεις θα είχαν προ πολλού αποδυναμωθεί και ότι τελικά η όποια απραξία οφείλεται περισσότερο στις γνωστές ελληνικές πολιτικές ασθένειες, παρά στην ρωσική προδιάθεση.  Γιατί τα τελευταία 300 τουλάχιστον χρόνια ακρογωνιαίος λίθος της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής είναι η εξασφάλιση της διόδου προς τη Μεσόγειο με οποιοδήποτε αντίτιμο…
Οταν ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου (και μέλος μιας εκ των δύο, κυρίως, οικογενειών εμμίσθων πρακτόρων ξένων συμφερόντων) βγαίνει σε προεκλογικό του λόγο το 2009 στην Αλεξανδρούπολη και ανακοινώνει μεγαλοφώνως ότι ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης δεν θα γίνει για δήθεν περιβαλλοντικούς λόγους (τη στιγμή που οι εξ Αμερικής πάτρωνές του έκαναν τα πάντα για να τον ακυρώσουν), γιατί να κατηγορούμε τους Ρώσους;   Είχε προηγηθεί η απόπειρα δολοφονίας του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, προφανώς από εγκάθετους της αμερικανικής πρεσβείας, ο οποίος σώθηκε την τελευταία στιγμή από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες...  Ας μην ξεχνάμε ότι είχαν επίσης προηγηθεί το σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών με εμπλοκή και πάλι της αμερικανικής πρεσβείας, οι κατασκευασμένες ταραχές των νέων Δεκεμβριανών με απροκάλυπτη συμμετοχή αλβανών και άλλων μισθοφόρων  και οι τεράστιες πυρκαγιές – που πρόσφατα μάθαμε ότι ήταν έργο τούρκων πρακτόρων... Με ποιών τις ευλογίες άραγε;
Η ελληνική ασθένεια είναι λοιπόν κυρίως ζήτημα ηγεσίας... Ο Κώστας Καραμανλής είχε στα χέρια του - την επαύριο της απόπειρας δολοφονίας του - επαρκείς ενδείξεις αν όχι αποδείξεις. Θα μπορούσε κάλλιστα να προβεί σε ένα διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό που όχι μόνο θα τον έγραφε με χρυσά γράμματα στην Ιστορία αλλά θα έθετε ταυτόχρονα την Ελλάδα στην τροχιά μιας νέας, δυναμικής και πολυδιάστατης, εξωτερικής πολιτικής.  Δεν το έπραξε και προτίμησε τον δισταγμό, τη φοβία και τη σιωπή.  Δυστυχώς, οι αληθινοί ηγέτες δεν αναδεικνύονται με την σιωπή αλλά με τη θαραλλέα παρέμβασή τους στο γράψιμο της Ιστορίας..
ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ
Είναι προφανές ότι στις σημερινές περιστάσεις τα οφέλη μιας τυχόν ελληνορωσικής προσέγγισης δεν περιορίζονται στον τουρισμό (ακόμα και εκεί παρατηρήθηκε ελληνική απρέπεια με την απουσία της υπουργού τουρισμού κας Κεφαλογιάννη - μέλους και αυτής των γνωστών οικογενειών πρακτόρων των ξένων - από σημαντική έκθεση τουρισμού στη Μόσχα και ματαίωση κορυφαίων επαφών της εκεί).  Ας δώσουμε ένα υποθετικό παράδειγμα για να διαπιστωθεί το μέγεθος του ζητήματος: Υποθέτουμε λοιπόν ότι η ελληνική κυβέρνηση παραχωρεί το λιμάνι της Θεσσαλονίκης ή έστω της Αλεξανδρούπολης στους Ρώσους. Ταυτόχρονα, σπάει τον ΟΣΕ στα δύο, δημιουργεί τους σιδηροδρόμους Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και το πουλά και αυτό πακέτο με το λιμάνι στους Ρώσους.  Τα οικονομικά ανταλλάγματα της συναλλαγής καθαυτής θα είναι σημαντικά – αλλά οι υπόλοιπες συνέπειες κυριολεκτικά ανυπολόγιστες:
1) Και μόνο η υπογραφή μιας τέτοιας συμφωνίας θέτει οριστικά ταφόπλακα στα σχέδια της Τουρκίας για τη Θράκη αλλά και γενικότερα στα Βαλκάνια.  Χρειάζεται άραγε εξήγηση κάτι τέτοιο;
2) Η ρωσική παρουσία στο Αιγαίο και η ανάγκη εξασφάλισης των εμπορικών μεταφορών προς τη Βόρεια Ελλάδα και απο εκεί προς τη Β.Ευρώπη και τη Ρωσία, καθιστά τις όποιες τουρκικές αμφισβητήσεις, παραβιάσεις και «γκρίζες ζώνες» παρελθόν.
3) Με την «όρεξη κομμένη» στο Αιγαίο και τις θέσεις της σαφώς εξασθενημένες, οι τουρκικές θέσεις στο κυπριακό καταρρέουν. Στην πορεία Ελλάδα και Κύπρος καταθέτουν στον ΟΗΕ οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ τους – αφού βέβαια πρώτα η Ελλάδα ανακηρύξει ΑΟΖ...
4) Η Αλβανία και Η ΠΓΔΜ, αποκομμένες από την τουρκική ενίσχυση, αποκτούν καθεστώς περίπου ελληνικής επαρχίας...
5) Δεν χρειάζεται να εξειδικεύσω τα τεράστια οικονομικά οφέλη σε μια χώρα όπου το λιμάνι του Πειραιά διακινείται από τους κινέζους και τα λιμάνια του βορρά από τους Ρώσους.  Οι επερχόμενες επενδύσεις και μόνο στον τομέα των μεταφορών και του τουρισμού είναι ικανές να οδηγήσουν την Ελλάδα σε ξέφρενη ανάπτυξη.  Ενώ ταυτόχρονα θα αναγκάσουν τη Γερμανία και τις ΗΠΑ να πράξουν αναλόγως εάν δεν θέλουν να χάσουν το μερτικό τους στο «οικόπεδο γωνία» της Μεσογείου που λέγεται Ελλάδα.  Πράττοντας σοφά η όποια ελληνική κυβέρνηση θα διέθετε την εκμετάλλευση των υδρογοναθράκων κυρίως σε αμερικανικές και ευρωπαϊκές εταιρίες – με τα κατάλληλα οικονομικά και πολιτικά ανταλλάγματα βέβαια...
ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ
Αφού λοιπόν από αυτό το ελάχιστο υποθετικό παράδειγμα είναι ολοφάνερες οι ευεργετικές επιπτώσεις της παραχώρησης έστω και ενός μικρού έως ανύπαρκτου λιμανιού (Αλεξανδρούπολη) στους Ρώσους γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις διστάζουν;  Τα μυξοκλάματα περί οικονομικής δυσχέρειας, κρίσης, ξένης εξάρτησης κλπ. είναι εκ του πονηρού.  Η Ελλάδα του 1909 προχώρησε στους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους λίγα μόλις χρόνια μετά την καταστροφή του 1897 και την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου...
Οπως προαναφέραμε η ελληνική πολιτική ζωή κυριαρχείται ακόμα από τις δύο μεγάλες οικογένειες εμμίσθων πρακτόρων ξένων συμφερόντων και πολλές μικρότερες.  Μια ελαχίστως πατριωτική κυβέρνηση θα συγκαλούσε ένα (τυπικό ή άτυπο, περιστασιακό ή μόνιμο – λίγο μας ενδιαφέρει) συμβούλιο εξωτερικής πολιτικής υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με συμμετοχή όλων των πολιτικών κομμάτων όπου θα αποφασιζόταν σε κλίμα εθνικής ομοψυχίας η νέα κατεύθυνση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας.  Ο βασικός ρόλος ενός τέτοιου Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής είναι και συμβολικός αλλά και πρακτικός ώστε να γίνει ευκολότερη η απόκρουση των αντιδράσεων από το Πραιτώριο της Βασιλίσσης Σοφίας και αλλού.
Το μήνυμα που θα στελνόταν προς όλες τις κατευθύνσεις θα ήταν σαφές.  Προς τις ΗΠΑ και την Ευρώπη: Να σεβαστείτε επιτέλους τη θέληση και τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Η συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ αδυνατεί να εξασφαλίσει την ασφάλεια των συνόρων μας. Δεν είμαστε δεδομένοι, σταματήστε να παίζετε παιχνίδια με την Τουρκία σε βάρος μας, ώς εδώ και μη παρέκει. Πολεμήσαμε δίπλα σας σε όλα τα μέτωπα, στη Β.Αφρική, την Ευρώπη και την Κορέα για τις αξίες της Δύσης, δεν χρειαζόμαστε μαθήματα πολιτισμού από σας. Και δεν θα συρρικνωθούμε για να εξυπηρετήσουμε τα οικονομικά σας συμφέροντα.  Είμαστε διαθέσιμοι σε κάθε συνεργασία, σας προσκαλούμε να επενδύσετε παντού και ειδικά στον τομέα της ενέργειας, αλλά χωρίς να υποσκάπτετε την εθνική μας ανεξαρτησία, τα νόμιμα συνοριακά μας δικαιώματα και την αξιοπρέπειά μας. Καταστρέψατε τα Βαλκάνια με τα πολυ-πολιτισμικά σας ιδεολογήματα, δεν θα θα διαλύσετε την ιερή αυτή πατρίδα μέσω των λαθρομεταναστών και των επιβουλών των γειτόνων μας...
Προς την Τουρκία: Με την κάθοδο της Ρωσίας στο χώρο του Αιγαίου πείτε αντίο στα επεκτατικά σας σχέδια.  Βγάλτε το σαρίκι σας επιτέλους, ντυθείτε ευρωπαϊκά και ετοιμαστείτε να μπείτε ως άλλοι άνθρωποι στην ΕΕ, αφού πρώτα παραδώσετε το Κουρδιστάν στους νόμιμους κατοίκους του και αφού αναγνωρίσετε τις γενοκτονίες που διαπράξατε στο παρελθόν.  Οσο για την Κύπρο, φροντίστε να αποσύρετε τα κατοχικά στρατεύματα, σύντομα θα τα χρειαστείτε αλλού.
Προς τη Ρωσία: Τιμούμε τη φιλική μας σχέση και σεβόμαστε την παράδοση δέκα αιώνων που μας συνδέει.  Αλλά η χώρα αυτή έχει δώσει το αίμα της για την ελευθερία και τη δημοκρατία και λόγω της γεωγραφικής θέσης της ανήκει κυρίως στην ευρωπαϊκή οικογένεια στην οποία ανήκετε και σεις και με την οποία σταδιακά θα πρέπει να αποκτήσετε στενότερες σχέσεις.
Με τις σκέψεις αυτές ας χαιρετίσουμε ως έλληνες πατριώτες το ταξίδι Τσίπρα στη Μόσχα.  Ανεξάρτητα από ιδεολογικές και κομματικές τοποθετήσεις πρόκειται για μια θετική εξέλιξη προς μια κατεύθυνση την οποία συμμερίζονται ΟΛΑ τα πολιτικά κόμματα (κάποια μόνο στο επίπεδο των διακηρύξεων) και η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού σε ποσοστά τόσο μεγάλα που εάν γινόταν δημοψήφισμα θα θύμιζε δικτατορικές καταστάσεις.... Πρόκειται για την μόνη κατεύθυνση που εξυπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα στον πολυ-πολικό κόσμο που ανατέλλει...
Οσο για τον Αλέξη Τσίπρα, το ταξίδι στην Μόσχα πιθανόν να τον διδάξει ορισμένα απλά μαθήματα εξωτερικής πολιτικής αλλά και, ελπίζουμε, εθνικής αξιοπρέπειας, ώστε κάποια στιγμή να συμμαζέψει τους εθνομηδενιστές και λοιπούς συνοδοιπόρους που έχουν οδηγήσει το κόμμα του σε τραγικά διλλήματα αλλά και σε απαράδεκτες θέσεις στα εθνικά θέματα.  Ενα είναι βέβαιο ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, δε φαίνεται να είναι προσδεμένος στο άρμα κανενός...  Εχει το δικαίωμα, όπως και οι παλαιότεροι του, της γενιάς του Πολυτεχνείου, να ανανήψει από τις ψευτοδιεθνιστικές ιδεοληψίες της αριστεράς και να δει το «φως το αληθινόν» στα εθνικά θέματα.  Και να ξεπεράσει τις αριστερές του αγκυλώσεις συμβάλλοντας στην χάραξη μιας ενιαίας εθνικής γραμμής.
Νίκος Σταματάκης,
Νέα Υόρκη