30/9/14

Νέο βιβλίο του Σταύρου Λυγερού: «Κυπριακό: Η αιρετική λύση»

Από τις εκδόσεις Πατάκη
Δέκα χρόνια μετά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν, έχει ήδη δρομολογηθεί η διαδικασία για την επιβολή λύσης τύπου Ανάν! Ο Σταύρος Λυγερός αποδεικνύει ότι αυτό ήταν αναμενόμενο, αφού το 2004 η Λευκωσία έχασε τη χρυσή ευκαιρία να αξιοποιήσει το συντριπτικό "όχι" (76%) για να δρομολογήσει μια αναθεώρηση στρατηγικής από μηδενική βάση. Αυτό σημαίνει απεγκλωβισμό από τα στερεότυπα σχεδόν 40 ετών, τα οποία συντηρούν αυταπάτες. Σημαίνει ειδικά εγκατάλειψη του στερεοτύπου που φέρει τον τίτλο "δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία".
Κατά τον συγγραφέα, η δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία θα μπορούσε θεωρητικά να είναι λύση. Κάτω από αυτό τον τίτλο, όμως, έχει τις τελευταίες δεκαετίες συσσωρευθεί ένα διαπραγματευτικό κεκτημένο, το οποίο με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε σχέδια τύπου Ανάν, δηλαδή σε μια ιδιότυπη και μη βιώσιμη συνομοσπονδία, διανθισμένη με λίγα ομοσπονδιακά στοιχεία, κυρίως σε πτυχές που συμφέρουν την τουρκική πλευρά. Για να αντλήσουν λαϊκή υποστήριξη, τα σχέδια τύπου Ανάν καλλιεργούν την αυταπάτη της επανενοποίησης του νησιού, ενώ στην πραγματικότητα νομιμοποιούν τον έλεγχο της Άγκυρας στον Βορρά και εγγράφουν τουρκικές υποθήκες στον Νότο.

Αναθεώρηση στρατηγικής από μηδενική βάση σημαίνει αναστοχασμό για το περιεχόμενο της λύσης. Προϋπόθεση για να αλλάξει το πλαίσιο αναζήτησης λύσης είναι να ανοίξει η συζήτηση προς όλες τις κατευθύνσεις, χωρίς ταμπού και εξ υπαρχής απορριπτέες λύσεις. Το ζητούμενο πρέπει να είναι η –με ορθολογικό τρόπο– ανεύρεση της συγκριτικά καλύτερης δυνατής ρεαλιστικής λύσης, ώστε ο κυπριακός Ελληνισμός να επιβιώσει και να αναπτυχθεί στις πατρογονικές εστίες του. Ρεαλιστική λύση δεν είναι, βεβαίως, μια λύση που την αποδέχεται η τουρκική πλευρά. Είναι η λύση που μπορεί να βρει ανταπόκριση και να αποκτήσει ερείσματα στη διεθνή κοινότητα.
Ο συγγραφέας δηλώνει σαφώς ότι οι επιλογές είναι και περιορισμένες και εθνικά επώδυνες. Οι Ελληνοκύπριοι βρίσκονται υπό τη διαρκή πίεση και απειλή των κατοχικών στρατευμάτων, αρκετά μακριά από την Ελλάδα. Βρίσκονται στην καρδιά της Ανατολικής Μεσογείου, σε μια γεωπολιτικά ασταθή περιοχή, όπου τα σύνορα ρευστοποιούνται και ήδη έχουν δρομολογηθεί τεκτονικές αλλαγές με καταλύτη τον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Το σημαντικότερο είναι, όμως, ότι η πολυετής κατοχή έχει δημιουργήσει πολλαπλά τετελεσμένα στη βόρεια Κύπρο, με κυριότερα τη συνεχή μαζική εγκατάσταση Τούρκων εποίκων και την εδραίωση τουρκοκυπριακής κρατικής δομής.
Έτσι όπως διαμορφώνεται η κατάσταση, κατά πάσα πιθανότητα ο κυπριακός Ελληνισμός θα βρεθεί προσεχώς αντιμέτωπος με μια λύση τύπου Ανάν, η οποία, ανολοκλήρωτη, ήδη βρίσκεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ο συγγραφέας εκφράζει τον φόβο ότι αυτή τη φορά το "όχι" θα ειπωθεί πολύ πιο δύσκολα. Πρώτον, επειδή οι Ελληνοκύπριοι έχουν τραυματιστεί από την οικονομική κρίση και η αυτοπεποίθησή τους έχει εμφανώς κλονιστεί. Δεύτερον, επειδή στην προεδρία δεν είναι ένας Παπαδόπουλος, αλλά ο Αναστασιάδης, ο οποίος το 2004 είχε φανατικά υποστηρίξει το σχέδιο Ανάν.
Η μόνη δυνατότητα να αποτραπεί μια τέτοια εξέλιξη είναι να αλλάξει το πλαίσιο αναζήτησης λύσης. Προϋπόθεση γι’ αυτό, βεβαίως, είναι ο κυπριακός Ελληνισμός –μέσα από την αναθεώρηση στρατηγικής– να επεξεργαστεί ένα εναλλακτικό πλαίσιο, ώστε να διαθέτει συγκεκριμένη αντιπρόταση. Η Λευκωσία μπορεί να επικαλεστεί την τουρκική αδιαλλαξία, να υπενθυμίσει το συντριπτικό "όχι" του 2004 και να οχυρωθεί πίσω από τη θέση ότι οι Ελληνοκύπριοι θα απορρίψουν και πάλι ένα σχέδιο τύπου Ανάν. Η προοπτική μιας νέας απόρριψης και ενός νέου αδιεξόδου θα υποχρέωνε Αμερικανούς και Ευρωπαίους να ακούσουν και εναλλακτικές προτάσεις. Δυστυχώς, η κυβέρνηση Αναστασιάδη (και η Αθήνα) δεν έχει την αναγκαία βούληση ούτε καν να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Η αναθεώρηση στρατηγικής είναι διαδικασία. Προϋποθέτει, δηλαδή, την κατάθεση εναλλακτικών (ως προς τα σχέδια τύπου Ανάν) προτάσεων. Την τελευταία δεκαετία ο Σταύρος Λυγερός έχει επανειλημμένως γράψει σε άρθρα του για το "βελούδινο ημιδιαζύγιο". Ο περιορισμένος χώρος, όμως, δεν άφηνε περιθώρια για να εκτενή έκθεση και κυρίως για αναλυτική σύγκριση της πρότασης με το σχέδιο Ανάν, αλλά και με άλλες προτάσεις για τη λύση του Κυπριακού που –έστω και όχι συγκροτημένα– έχουν τεθεί στη δημόσια σφαίρα.
Το παρόν βιβλίο γράφτηκε ακριβώς γι’ αυτό. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Στην πρώτη ενότητα (Το Κυπριακό πριν από την ένταξη στην ΕΕ) αναλύονται οι στρατηγικές παράμετροι του προβλήματος μετά την εισβολή και προτού η Κυπριακή Δημοκρατία τεθεί σε τροχιά ένταξης στην ΕΕ. Στη δεύτερη ενότητα (Η ένταξη και το δημοψήφισμα) αναλύονται η ναρκοθετημένη πορεία προς την Ευρώπη, ο τρόπος που εμμέσως πλην σαφώς η ένταξη είχε διασυνδεθεί με την αποδοχή του σχεδίου Ανάν, οι αιτίες της απόρριψής του το 2004 και η αμυντική διαχείριση του συντριπτικού "όχι".
Οι δύο πρώτες ενότητες αυτού του βιβλίου δεν αποτελούν κάποιο συνοπτικό ιστορικό του Κυπριακού. Υπάρχουν για να έχει ο αναγνώστης μια επαρκή εικόνα και για τις ορίζουσες του Κυπριακού και για τους σταθμούς μέσα από τους οποίους ο κυπριακός Ελληνισμός περιήλθε σε διαπραγματευτική ομηρία. Το –υπό τον τίτλο "δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία"– διαπραγματευτικό κεκτημένο που πριν 10 χρόνια οδήγησε στο σχέδιο Ανάν και τώρα οδηγεί σε κάποια παραλλαγή του δεν έπεσε από τον ουρανό. Προέκυψε μέσα από την αλυσίδα των εξελίξεων που αναλύονται στην πρώτη και στη δεύτερη ενότητα.
Ο όρος "βελούδινο ημιδιαζύγιο" περιγράφει με ακρίβεια το περιεχόμενο της πρότασης. Βελούδινο, λοιπόν, επειδή η πρόταση προσπαθεί να παντρέψει τα βασικά "θέλω" Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Και ημιδιαζύγιο επειδή, ενώ προβλέπει τη δημιουργία δύο ανεξάρτητων κυπριακών κρατών στη λογική "έδαφος έναντι αναγνώρισης", δεν σταματάει εκεί. Ταυτοχρόνως τα υποχρεώνει θεσμικά όχι μόνο να συνεργάζονται στενά, αλλά και να διατηρούν μεταξύ τους μια πολλαπλή ισορροπία. Προβλέπεται, άλλωστε, η συμμετοχή και των δύο στην ΕΕ με κοινό καπέλο.
Δηλώνεται ρητά ότι η πρότασή του για "βελούδινο ημιδιαζύγιο" επινοήθηκε με σκοπό να εκδιώξει την Τουρκία από την Κύπρο. Για να το επιτύχει, ικανοποιεί τα βασικά "θέλω" της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Ο ίδιος θεωρεί ότι η Άγκυρα πιθανότατα θα επιχειρήσει να το τορπιλίσει. Θα έχει, όμως, υψηλό πολιτικό κόστος εάν απορρίψει ένα σχέδιο λύσης που προβλέπει δύο κράτη και προσφέρει επαρκείς εγγυήσεις προστασίας στους Τουρκοκύπριους, επειδή αυτά είναι τα κύρια επιχειρήματά της. Στόχος του "βελούδινου ημιδιαζυγίου" είναι να απομακρύνει το μικρό τουρκοκυπριακό κράτος από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της Άγκυρας, βάζοντάς το να χορέψει σε ευρωπαϊκούς ρυθμούς. Είναι ποιοτικά διαφορετικό οι Ελληνοκύπριοι να έχουν δίπλα τους ένα τέτοιο κράτος, στο οποίο θα ισχύει απολύτως το ευρωπαϊκό κεκτημένο, αντί να έχουν τα τουρκικά στρατεύματα και εμμέσως πλην σαφώς την Τουρκία.
Ο συγγραφέας δηλώνει πως δεν έχει αυταπάτες ότι η πρότασή του θα υιοθετηθεί από τη Λευκωσία. Κατά πάσα πιθανότητα ούτε καν θα συζητηθεί. Έγραψε αυτό το βιβλίο με την αμυδρή ελπίδα ότι μπορεί να συμβάλει στην έναρξη της ζωτικά αναγκαίας εθνικής συζήτησης για αναθεώρηση στρατηγικής από μηδενική βάση στο επίπεδο της κοινωνίας των πολιτών. Η χωρίς αντιπρόταση αυτάρεσκη απόρριψη αντικειμενικά διευκολύνει αυτούς που προωθούν σχέδια τύπου Ανάν. Η ιστορία διδάσκει ότι μόνο εάν αντιπαραθέσεις συγκεκριμένη αντιπρόταση υπάρχει μια ελπίδα να σπάσει η διαπραγματευτική ομηρία στην οποία ο κυπριακός Ελληνισμός έχει περιέλθει εδώ και δεκαετίες.
Η πρόταση για "βελούδινο ημιδιαζύγιο" κατατίθεται ως προσωπική συμβολή του συγγραφέα στη ζωτικά αναγκαία διαδικασία αναθεώρησης στρατηγικής από μηδενική βάση. Δεδηλωμένος σκοπός του είναι να ανοίξει έναν άλλο δρόμο. Ομολογεί προκαταβολικά ότι η πρότασή του θα σοκάρει, επειδή το "βελούδινο ημιδιαζύγιο" παραβιάζει τα ταμπού τεσσάρων δεκαετιών. Εξ ου και ο τίτλος "Η αιρετική λύση". Πιστεύει, όμως, ότι ο κυπριακός Ελληνισμός δεν έχει ούτε καλύτερη εναλλακτική λύση ούτε πολύ χρόνο στη διάθεσή του.

7 σχόλια:

  1. Παρα το ότι ο Κύριος Λυγερός έχει δίκιο στο ότι ο Ελληνισμός έχασε ευκαιρία μετά το συντριπτικό όχι να αλλάξει στρατηγική και πολιτική και αυτό οφείλεται σε πολλούς λόγους, αλλα κυρίως στο φοβικό σύνδρομο και στον ραγιαδιασμό, ωστόσο δεν μπορώ να δω ποια είναι εκείνη η λύση, η οποια να είναι δημιουργία δυο κρατών, χωρίς ουσιαστικά να αναγνωρίζει τα κεκτημένα της εισβολής και να δικαιώνει την τακτική αυτή!

    Και αν το παραπάνω είναι αλήθεια, τότε τι ακριβώς προτείνει ο Κύριος Λυγερός, μήπως να το ρισκάρουμε? Το να αναγνωρίσει κανεις την επιτυχία της εισβολής, σε μια περίοδο βαθιάς κρίσις και όχι μόνον οικονομικής, απέναντι σε έναν αντίπαλο, ο οποιο ενισχύεται στρατιωτικά καθημερινά και σε ένα περιβάλλον, το οποιο αποτελείται από ύαινες, οι οποιες συνεργάζονται μόνον με ισχυρούς και αποφασισμένους οργανισμούς και όχι ηττοπαθείς, ηττημένους και αδύναμους, σημαίνει αφενός πως είναι θέμα χρόνου να επαναληφθεί η τακτική της εισβολής κάπου αλλου και αφετέρου στέλνουμε πολύ άσχημα μηνύματα αδυναμίας στο διεθνές περιβάλλον!

    Εντέλει γραφει ο Κύριος Λυγερός, πως ο Ελληνισμός δεν έχει χρόνο! Στο συγκεκριμένο ζήτημα έχει όσο χρόνο θέλει, μάλλον η Τουρκια δεν έχει χρόνο! "επιπελον" αποκτήσαμε ένα τεράστιο όπλο στα χερια μας, αυτό της ενέργειας, το θέμα είναι να είμαστε αποφασισμένοι να το χρησιμοποιούσε αλλα και να υπεραμυνθούμε αυτού και των δικαιων μας! Η Τουρκια θα πρέπει να το καταλάβει πλήρως, πως είμαστε αποφασισμένοι να πάμε μέχρι τέλους και πως αν δεν σταματήσει να είναι ο τραμπούκος της περιοχής, θα απομονωθεί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αλέξανδρε πηγαίνοντας την σκέψη σου ενα βήμα παραπέρα η ασφάλεια (και ενεργειακή) που προσφέρει ο αξονας Αίγυπτος-Κύπρος- Ελλάδα στο Ισραήλ, στα Βαλκάνια, στα Αμερικανο-Νατοικά συμφέροντα (και) στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο αλλά και στην νέα Περιφερειακή δύναμη που κατα την άποψη μου είναι το Ιράν και το οποίο θα λάβει σύντομα την νομιμοποίηση του είναι αυτή την στιγμή ο κύριος πολλαπλασιαστής ισχύος της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής υπεραξίας Ελλάδας και Κύπρου.

    Κατα συνέπεια στην δεδομένη χρονική στιγμή η μή λύση είναι η καλύτερη λύση για τον Ελληνισμό και τούτο γιατί τα αδιέξοδα της Τουρκίας πολλαπλασιάζονται, ο ρόλος της καθίσταται ολοένα και πιο επικίνδυνος κατα συνέπεια αδυνατεί να αναχθεί σε παράγοντα ασφάλειας.

    Η στροφή των ΗΠΑ και των μοναρχιών του Κόλπου οι οποίες απαρνήθηκαν την Μουσουλμανική Αδελφότητα, η αδρανοποίηση της Συρίας και του Ιράκ , μαζί με την αναβάθμιση του Ιράν παράγουν ένα νέο πλαίσιο , στο οποίο θα ρυθμιστούν τα ζητήματα της Μέσης Ανατολής.Δεν είναι τυχαίος ο εναγκαλισμός Ιράν και Κίνας , ούτε τυχαία τα δείγματα σιγουριάς που η Κίνα με τρόπο ρεαλιστικό δείχνει στο ξεδίπλωμα της πολιτική της ανα τον Κόσμο.

    Η Εισβολή του 1974 απέτυχε, ο ενταφιασμός της επήλθε χάρις τον Γιάννο Κρανιδιώτη και την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε., χάρις τον Τάσσο Παπαδοπουλο και το οχι στο σχέδιο Αναν, χάρις την συλλογική προσπάθεια για την ανακήρυξη και αξιοποίηση της Κυπριακής ΑΟΖ και χάρις στο δώρο προς την Κύπρο ,την ανυπαρξία κοιτασμάτων στο βόρειο κατεχόμενο τμήμα.

    Ο Σταύρος Λυγερός διαχρονικά έχει αποδείξει την εντιμότητα του. Η πρσφορά κατά συνέπεια του βιβλίου του και της παρεμβασης του δεν είναι μόνο η λύση που προβάλλει. Κύρια θα έλεγα προσφορά του είανι οτι δίνει τροφή στον διάλογο, ο οποίος σε συνδυασμό με τις εξελίξεις δίνουν την ευκαιρία εμπλουτισμού της στρατηγικής σκέψης

    Τέλος κάτι για την Ελληνική Εξωτερική πολιτική. Το γεγονός πώς η Κυβέρνηση Σαμαρά εχει κρατησει σωστές και σοβαρές αποστάσεις απο τις προσπάθειες επίλυσης του κυπριακού ζητήματος στην βάση της νεκρανάστασης του σχεδίου Ανάν αποτελεί κομβικής σημασίας παράμετρο για τις εξελίξεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χωρίς να έχω ακόμη διαβάσει το βιβλίο αλλά έχοντας ασχοληθεί για πολλά χρόνια με το Κυπριακό θα έλεγα ότι η ιδέα του κ.Λυγερού είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα – επειδή ακριβώς προσφέρει τον απεγκλωβισμό τόσο από τα (πλέον ρητορικά και μόνον) σχήματα “διζωνικής δικοινοτικής” ομοσπονδίας όσο και από τον τουρκικό εναγκαλισμό. Και ο ίδιος προσωπικά και αρκετοί άλλοι έχουν αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια γράψει ότι η ανεδαφική πολιτική της διζωνικής-δικοινοτικής πρέπει να εγκαταλειφθεί. Πρότεινα μάλιστα - εν είδει παιγνίου - ότι κάποια στιγμή θα πρέπει κάποιος της δικής μας πλευράς να ανακοινώσει ότι επιτέλους δεχόμαστε τη διχοτόμηση (http://infognomonpolitics.blogspot.com/2013/03/blog-post_4030.html#) "Και να βλέπαμε τότε τον κ.Νταβούτογλου να αναψοκοκκινίζει", έγραφα.... Αλλά ο κ.Λυγερός πράττοντας ορθά το πάει ένα-δύο βήματα παραπέρα και το συγκεκριμενοποιεί. Η χρονική στιγμή είναι ιδανική – δεν θα μπορούσε να είναι καταλληλότερη. Τη στιγμή που Αιγυπτος, Ισραήλ ακόμα και οι ΗΠΑ τις τελευταίες μέρες έχουν ξεκόψει από την Τουρκία κάθε φιλοδοξία στην ΑΟΖ Ελλάδας, Κύπρου, Αιγύπτου το μόνο που χρειάζεται είναι ένα “οδύσσειο τέχνασμα” – όπως αυτό που προτείνει ο κ.Λυγερός – για να αποτινάξει η Κύπρος τα τουρκικά στρατεύματα από πάνω της. Ακόμα και εάν η Αγκυρα το απορρίψει ασυζητητί, η Λευκωσία και η Αθήνα θα αποκομίσουν κέρδος τεράστιο. Θα έχουν δημιουργήσει μια παρακαταθηκη, ένα πολιτικό κεφάλαιο εάν προτιμάτε, που στην αμέσως επόμενη ευκαιρία θα μπορέσουν να εξαργυρώσουν…
    Στον κ.Λυγερό αξίζουν θερμά συγχαρητήρια – απαράμιλλος αναλυτής όπως πάντα, αλλά και επιτελικός νούς.
    Νίκος Σταματάκης
    Νέα Υόρκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κύριε Σταματάκη θα γνωρίζετε πιστεύω καλύτερα απ οτον καθένα πως το ζητούμενο δεν είναι η αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων εισσβολής αλλά η ανατροπή των όσων τετελεσμένων παρήγαγε η Τουρκία με την εισβολή της .Το γράφω αυτό γιατί το δούναι και λαβείν , η πολτιική της πόρνης που η Τουρκία και στο Κυπριακό ξεδιπλώνει θα έχει πολλά επεισόδια και θα χρειαστεί μεγάλη οξυδέρκεια απέναντι στα ανατολίτικα τεχνάσματα της

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σωστά αγαπητέ κ.Γρέγο Ακρίτα, αλλά το "οδύσσειο τέχνασμα" του κ.Λυγερού είναι το πρώτο οξυδερκές βήμα. Να τι εννοώ: Ολοι σχεδόν συμφωνούμε ότι η Τουρκία (προφανώς με βρεταννικές υποδείξεις) έχει εγκαταλείψει την πολιτική «των μειονοτήτων» στο Κυπριακό από το 1964. Από τότε και έπειτα στόχο έχει τον έλεγχο όλου του νησιού και αυτό επιδίωκε με την εισβολή και κατοχή της μισής Κύπρου και την μετέπειτα τάχατες αποδοχή διζωνικής-δικοινοτικής δήθεν «ομοσπονδίας». Ο Ελληνισμός (ας είναι αιώνια η μνήμη του Γιάννου Κρανιδιώτη) κατάφερε με την Ευρωπαϊκή ένταξη να ανατρέψει τα δεδομένα. Αυτή ακριβώς την τεράστια ανατροπή εκμεταλλεύεται η πρόταση του κ.Λυγερού, μαζί με τα νέα δεδομένα των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων που η Θεά Τύχη έδωσε στο ελεύθερο κομμάτι του νησιού. Και πάλι αναφέρω ότι δεν έχω διαβάσει το βιβλίο – αλλά είναι προφανές ότι η «αιρετική πρόταση» αναποδογυρίζει όλα τα δεδομένα: 1) Αφαιρεί από την Τουρκία την απειλή- προκάλλυμα της διχοτόμησης. 2) Απομακρύνει από την «μητέρα Τουρκία» τουλάχιστον τους Τουρκοκύπριους και πιθανόν και μεγάλο μέρος των εποίκων που ασφαλώς «θα διαβάσουν τις εξελίξεις» με γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον και θα απαιτήσουν ένα ευρωπαϊκό μέλλον. 3) Βάζει την Ε.Ε. άμεσα στο παιχνίδι ως «εγγυητή» του περίφημου «ευρωπαϊκού κεκτημένου» - και με τον τρόπο αυτό αποδυναμώνει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τη Βρετανία. Με δόλωμα τα τεράστια ενεργειακά αποθέματα της περιοχής η Ε.Ε. (βλέπε Γερμανία αλλά και Γαλλία) προφανώς θα τσιμπήσει άγρια.
    Να πάμε και πιο πέρα; Οπως είπα και πριν ενάμισυ χρόνο ο Νταβούτογλου, πιασμένος σαν το ποντικό στη φάκα, θα αναψοκοκκινήσει και πιθανότατα θα βρεί δικαιολογίες και τεχνάσματα να αρνηθεί. Αλλά τότε το «τζίνι» πλέον θα έχει βγεί από το μπουκάλι: Οι Τ/Κ με πιθανή συμπαράσταση μέρους των εποίκων θα ξεσηκωθούν εναντίον της Τουρκίας, και με το δίκιο τους μπροστά στο φάσμα απώλειας της ευρωπαϊκής προοπτικής. Οπως και να εξελιχθεί η σύγκρουση των Τ/Κ με την Τουρκία θα πρόκειται για την αρχή του τέλους της τουρκικής κατοχής και το πρώτο βήμα στην ουσιαστική επανένωση του νησιού – τα σενάρια πολλά αλλά θα σταματήσω εδώ.
    Ενώ εάν επιμείνουμε στα ίδια και στα ίδια η Τουρκία έχει την επιλογή να προσαρτήσει τα κατεχόμενα στην κατάλληλη στιγμή με την ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΒΕΒΑΙΗ κατάρρευση του νέου κύκλου των συνομιλιών. Αλλά τότε η μισή Κύπρος θα έχει χαθεί οριστικά.
    Νίκος Σταματάκης
    Νέα Υόρκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Kε Σταματάκη η Τουρκία δεν μπορεί μονομερώς να προχωρήσει σε καμιά ενέργεια που θα προκαλούσε ένταση στην περιοχή του Αιγαίου ή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, η Αμερικανική εντολή είναι απαραβίαστη.

    Τα όσα έλαβαν χώρα στην Ισλαμική Διάσκεψη, τα όσα λαμβάνουν χώρα στην Μέση Ανατολή δείχνουν ξεκάθαρα πως οι νέες περιφερειακές δυνάμεις της περιοχής είναι το Ιράν και η Αίγυπτος. Κατα συνέπεια η Τουρκία τίθεται στο περιθώριο όπως στο περιθώριο μπαίνει και η Μουσουλμανική Αδελφότητα μετα την αλλαγή στρατηγικής των μοναρχιών του Κόλπου

    Οπως γνωρίζετε τα κατεχόμενα αποτελούσαν και αποτελούν ζωτικό χώρο για το βαθύ κράτος της Τουρκιας , ισλαμικής και κεμαλικής έκδοσης. Παράλληλα Ευρωπαική προοπτική της Τουρκίας δεν τίθεται ως ζήτημα σε καμιά σοβαρή στρατηγική σκέψη και τούτο γιατί σκοντάφτει πάνω στο Ευρωπαικό κεκτημένο το οποίο δεν σηκώνει παρερμηνείες και διευκολύνσεις.

    Η Κύπρος ως σωστά αναφέρατε εντάχθηκε στην Ευρωπαική Ενωση ως ανεξάρτητο κράτος. Κατα συνέπεια απόρρριψη της λύσης των δύο συνιστωσών πολιτειών και των δύο συνιδρυτικών κρατών ενταφιάζει τα τουρκικά σχέδια περί έταξης του κατεχόμενου τμήματος στην Ευρωπαική Ενωση μέσω του τεχνάσματος τύπου Αλεξανδρέττας.

    Η Κύπρος πράγματι έχει την δυνατότητα να αποτέλεσει τον ομφάλιο λώρο των κατεχομένων με τους άξονες στους οποίους συμμετέχει, παρά το γεγονός ότι οι βασικές υποδομές τους διασφαλίζονται απο την Αγκυρα.

    Κατα συνέπεια τα ζητουμένα είναι δυο , πρώτον η βελτίωση της οικονομικής κατάστασης της Κύπρου και δεύτερον ο πολλαπλασιασμός της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής ισχύος που διαθέτει

    Ως γνωρίζετε η Αγγλική πολιτική δεν είναι φιλοτουρκική είναι εξισορροπιστική ουσιαστικά δηλαδή στηρίζει την Τουρκία ως αντίβαρο στην υπεραξία που προσλαμβάνει η Κύπρος και η Ελλάδα. Ομως δεν πρέπει τίποτα να θεωρείται δεδομένο, οι αλλαγές στο γίγνεσθαι του Ηνωμένου Βασιλείου και οι αλλαγές στο βρετανικό πολιτικό επίπεδο θα επηρεάσουν σημαντικά την εξωτερική πολιτική της.

    Αυτό που πιστεύω οτι καθιστά την πρόταση του Κου Λυγερού αιρετική είναι οτι καλεί τον Ελληνισμό να αναλάβει πρωτοβουλίες στην πλέον κατάλληλη χρονικά στιγμή και να πάψει να σύρεται πίσω απο ξένης έμπνευσης σχέδια επίλυσης του Κυπριακού ζητήματος αυτό θα αναγκάσει την Τουρκία να ακολουθεί τις εξελίξεις απο την μία πλευρά και απο την άλλη να βρεθεί ενώπιον των θεμελιακών αντιφάσεων της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Παρα το ότι οπωσδήποτε θα πρέπει να διαβάσει κανεις το βιβλίο για να καταλάβει τι ακριβώς προτείνει ο Κύριος Λυγερός, σίγουρα συμφωνώ με τον Ακριτα, που γραφει ότι θα πρέπει εμείς να βρούμε τη δικη μας λύση και να μην περιμένουμε το μάνα από το εξωτερικό, όπως το ίδιο πρέπει να κάνουμε και με την οικονομία.

    Κύριε Σταματάκη, πως ακριβώς θα εξασφαλιστεί η αποχώρηση των Τουρκικων στρατευμάτων από το νησί, αλλα και πως θα εξασφαλιστεί πως η Τουρκοκυπριακή πλευρά δεν θα ζητήσει να ανεξαρτητοποιηθεί με κάποιο δημοψήφισμα η ακόμα και να ενωθεί με την Τουρκια! Ακόμα χειρότερα, πως θα εξασφαλιστεί πως το νησί δε θα γεμίσει με εποικους? Ποιος θα μπορεί να ελέγξει τον έλεγχο των συνόρων της Τουρκοκυπριακής πλευράς? Με μια τέτοια λύση η Τουρκια θα νομιμοποιηθεί, tah apogklwbistei από το παράνομο του πράγματος και θα μπορεί να προωθήσει ανενόχλητη νέα σχέδια στην περιοχή ενώ αντίθετα τώρα μπορούμε εύκολα να καταδείξουμε τον προβληματικό ρολο της Τουρκίας, αρκεί να είμαστε αποφασιστικοί.

    Το Iran βρίσκεται σε μια κατάσταση, η οποια είναι αρκετά δύσκολη! Σίγουρα διαθέτει μεγάλη ισχύ και επιρροή, αλλα είναι προφανές πως κάποιες δυνάμεις προσπαθούν να το εμπλέξουν σε πολεμικές επιχειρήσει ενώ ξεκάθαρα γίνεται προσπάθεια για αποκοπή του από το στρατηγικό βάθος, που του προσδίδει η Χεζμπολάχ και η Syria. Αυτό το κενό προσπαθεί να καλύψει η Τουρκια, αλλα μάλλον και οι Κούρδοι! Είναι ξεκάθαρο πως το ISIS διαθέτει πολύ μεγάλη ισχύ, σίγουρα εξοπλίζεται ενεργά από κάποιον/κάποιους, είναι αδύνατο να πιστεύει κανεις πως αυτά τα επιτυγχάνει με μερικά όπλα που πήρε από τον Ιρακινό στρατό, μιας και έχει 2 ανοιχτά μέτωπα ενώ υποτίθεται πως το βομβαρδίζουν κιόλας. Επίσης, ένας θεός ξέρει για πόσους ακριβώς μαχητές μιλάμε! Οι επόμενοι μήνες είναι πολύ κρίσιμοι για τις εξελίξεις στην περιοχή! Αν ηττηθεί το ISIS, μεγάλοι νικητές της περιοχής θα είναι οι Κούρδοι και το Iran, κάτι που σημαίνει πως αποκλείεται να το αφήσουν η Τουρκια, το Israel, η Αμερική και το υπόλοιπο σουνιτικό block. Θα πρέπει να βρεθεί μια μέση λύση στην όλη κατάσταση η πράγματι στο πεδίο της μάχης κάποιες δυνάμεις να υπερισχύσουν ξεκάθαρα, οποτε οι υπόλοιποι να βρεθούν προ τετελεσμένων γεγονότων! Εμάς οπωσδήποτε μας συμφέρει να βγει κερδισμένο το Iran και αποδυναμωμένη η Τουρκια και ενισχυμένοι οι Κούρδοι! Έτσι να ενισχυθεί κι άλλο ο άξονας Ελλάδος-Κύπρου-Αιγύπτου-Israel.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.