13/9/14

Σύγχρονη τραγωδία: Λιποταξία εν Ταύροις

Σάββας Καλεντερίδης
Το κτίριο του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στη Μαριούπολη παραμένει κλειστό για λόγους... ασφαλείας!!!
«Τώρα στου πόντου του αφιλόξενου τ' άγονα μέρη, ξένη, κατοικώ, χωρίς άντρα, παιδιά, πατρίδα, φίλους, απ' την Ελλάδα εξόριστη, λησμονημένη».
Μ’ αυτά τα λόγια ο Ευριπίδης, ο τραγικός συγγραφέας της αρχαιότητας, που έχασε με τραγικό τρόπο τη ζωή του στα χώματα της Μακεδονίας, μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Αμφίπολη, μας παρουσιάζει τον θρήνο της κόρης του Αγαμέμνονα στην τραγωδία «Ιφιγένεια εν Ταύροις», που μας παρέδωσε τον 5ο αιώνα π.Χ. (περί το 410).
Τότε η θεά Αρτεμις φυγάδευσε την Ιφιγένεια στη μακρινή Ταυρίδα, αφήνοντας να θυσιαστεί στη θέση της στην Αυλίδα ένα ξόανο, για να εξευμενιστούν οι θεοί, να φυσήξει ούριος άνεμος και να ξεκινήσει η εκστρατεία για την Τροία.

Η Ταυρίδα της τραγωδίας του Ευριπίδη, όπου ήκμασαν ελληνικές πόλεις και αναπτύχθηκε το ελληνικό βασίλειο του Κιμμέριου Βοσπόρου στις αρχές του 5ου αι. π.Χ., αποτέλεσε για αιώνες πολλούς πατρίδα των Ελλήνων, οι οποίοι παρέμειναν εκεί ακόμα και όταν η χερσόνησος καταλήφθηκε από τους Τατάρους, στα μέσα του 15ου αιώνα. Αυτή η γη, που δεν είναι άλλη από τη σημερινή Κριμαία, όνομα που της έδωσαν οι Τάταροι, την οποία συνέχισαν να κατέχουν ως το 1783, ήταν κατά βάσιν η πατρίδα των 18.394 Ελλήνων που, τη προτροπή της Μεγάλης Αικατερίνης, εγκαταστάθηκαν στις εκβολές του ποταμού Κάλμιου, στη Μαιώτιδα λίμνη (θάλασσα του Αζόφ ή Αζοφική), το 1778-1779.

Εκεί οι Ελληνες της Ταυρίδας έχτισαν μια νέα πόλη, στην οποία έδωσαν το όνομα της Μαρίας Παρθένου. Ετσι γεννήθηκε η Μαριανούπολη ή Μαριούπολη, μαζί με 24 χωριά που κατοικήθηκαν αποκλειστικά από Ελληνες της Ταυρίδας - Κριμαίας. Για την ιστορία, αναφέρουμε ότι εκείνοι οι Ελληνες, προτού καν ιδρυθεί το ελληνικό κράτος και υπάρξει ο σύγχρονος ελληνικός διαφωτισμός, στην ονοματοδοσία των χωριών που ίδρυσαν χρησιμοποίησαν ονόματα όπως Αθήνα, Χερσόνησος, Βυζάντιο και Μακεδόνοφκα.

Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, «Ο αριθμός των ελληνικής καταγωγής Ουκρανών ανέρχεται σε 91.000 άτομα, αν και η Ομοσπονδία Ελληνικών Κοινοτήτων Μαριούπολης εκτιμά ότι είναι πολύ περισσότερα». Οι Ελληνες της Ουκρανίας και συγκεκριμένα οι Ελληνες της Μαριούπολης είναι ίσως το τελευταίο πολυάριθμο κομμάτι του Μείζονος Ελληνισμού, μαζί με τις ελληνικές κοινότητες της Νότιας Ρωσίας και του Καυκάσου, που γλίτωσε από τη λαίλαπα η οποία εκμηδένισε στη διάρκεια του 20ού αιώνα τις επί χιλιετίες και αιώνες ακμάζουσες ελληνικές κοινότητες από τη Μικρά Ασία, τον Καύκασο, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.

Οι άνθρωποι αυτοί, παρά τις πολιτικές εκρωσισμού που ακολουθήθηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα, παρά τις εκτελέσεις και τους αναγκαστικούς εκτοπισμούς της σοβιετικής περιόδου και παρά την απουσία ενός ελληνικού εθνικού δόγματος για τον Μείζονα Ελληνισμό, που θα λειτουργούσε ως προστατευτική ομπρέλα γι’ αυτούς, κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό να διατηρήσουν τη γλώσσα τους, τα μαριουπολίτικα, και τον εθνισμό τους.

Σε άλλο άρθρο μας, στην αρχή της ουκρανικής κρίσης, από αυτήν εδώ τη στήλη, αφού αναφερθήκαμε στην εκστρατεία της Κριμαίας που αποφάσισε η ελληνική κυβέρνηση το 1919, με καταστροφικά αποτελέσματα για τον ελληνισμό της Σοβιετικής Ενωσης αλλά και της Μικράς Ασίας, εκφράσαμε την ελπίδα η σημερινή κυβέρνηση να ακολουθήσει πολιτική ίσων αποστάσεων απέναντι σε Κίεβο και Μόσχα, αν μη τι άλλο, γιατί αυτό επιβάλλουν το εθνικό μας συμφέρον και η ασφαλής επιβίωση των ελληνικών κοινοτήτων και στην Ουκρανία και στη Ρωσία.

Μπορεί κάποιος να κατανοήσει τις δυσκολίες που έχει η κυβέρνηση Σαμαρά στην πολιτική διαχείριση αυτής της υπόθεσης στο πλαίσιο της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, λόγω του γεωπολιτικού προσανατολισμού και της δυσχερέστατης οικονομικής κατάστασης της χώρας.

Πώς μπορεί, όμως, να κατανοήσει ακόμα και ο πιο καλόπιστος κριτής την απόφαση του υπουργείου Εξωτερικών να δεχτεί τη σχετική εισήγηση του γενικού προξένου της Ελλάδος στη Μαριούπολη για τη μεταφορά της έδρας και προσωρινή μετεγκατάστασή της στην πόλη του Ντνιπροπετρόβσκ, προφανώς για λόγους ασφαλείας του ιδίου;

Αραγε έβαλε κανείς από τους εισηγητές αυτής της πρότασης ή και ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος, που έλαβε την τελική απόφαση, τον εαυτό του στη θέση των Ελλήνων της Μαριούπολης, που επί αιώνες στερήθηκαν την προστασία του ελληνικού κράτους; Πώς θα ένιωθαν οι ίδιοι, αν έβλεπαν τους διπλωμάτες της μακρινής τους πατρίδας, οι οποίοι είναι εκεί ακριβώς για να τους προστατεύουν στα δύσκολα, να φεύγουν, ενώ οι ίδιοι είναι υποχρεωμένοι να παραμείνουν εκεί, στις προαιώνιες εστίες τους, όπως άλλωστε επιβάλλει το εθνικό μας συμφέρον;

Μήπως πρέπει να πιάσουν οι ιθύνοντες στα χέρια τους κανένα λεξικό και να σταθούν για λίγο στις λέξεις λιποταξία και λιποτάκτης;

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "δημοκρατία"

20 σχόλια:

  1. ...στου χοντρού τη πόρτα όσο θέλεις βρόντα..
    Σαββα κυβερνιωμαστε από απατριδες υποτελείς και ταϊσμένος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πριν από λίγες μέρες είχα μια συνάντηση με άτομο ελληνικής καταγωγής που οι δικοί του ζούνε στα περίχωρα του Ντόνετσκ.Τι ζούνε...δηλαδή...
    Μια αναφορά μόνο .μια μέρα σταμάτησε έξω απ το σπίτι τους ενα ουκρανικο τανκς και τους έκανε πλάκα στρέφοντας κατα πάνω τους τον Πύργο αλλεπάλληλες φορές...και γελαγανε μεταξυ τους γιατι τους λέγανε ότι θα τους ρίξουν..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όπως σωστά έχει καταγραφεί η Ελλάδα σήμερα βιώνει γι’ άλλη μια φορά, το παράδοξο κενό μεταξύ πραγματικότητας και δυνατοτήτων που διαθέτει , ένα παράδοξο που την χαρακτηρίζει ως κράτος

    Η απουσία της Ελλάδας από την διεθνή σκηνή μετρά δεκαετίες και συγκεκριμένα από τις 14 Σεπτεμβρίου του 1999 όπου σε εκείνο το περίεργο αεροπορικό δυστύχημα Ελλάδα και Κύπρος έχασαν τον Ευπατρίδη και Ήρωα του Ελληνισμού Γιάννο Κρανιδιώτη. Όσο δε κυλά ο χρόνος η απουσία του μεγαλώνει και μαζί και τό κενό της στην ζωή του τόπου μας.

    Η Εξωτερική πολιτική είναι συνέχεια της εσωτερικής πολιτικής, η δε απόσταση μεταξύ του επιθυμητού και του εφικτού, ανάμεσα στο στόχο και την προετοιμασία για την επίτευξή του.,ανάμεσα στα όνειρα και στην πραγματικότητα κύρια απορρέει απο την εσωτερική αδυναμία συγκρότησης εθνικής στρατηγικής στην βάση εθνικού σχεδίου.

    Μια χώρα ως η Ελλάδα σήμερα με διαλυμένο κοινωνικό ιστό, με αποδιοργανωμένη παραγωγική βάση, με ανύπαρκτη εσωτερική ενότητα και συνοχή, με καχεκτική πολιτική σκέψη (εξαιρούνται κάποιοι λαμπροί διεθνολόγοι-τουρκολόγοι και καθηγητές με την παρέα τους που έχουν δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν το κατάλληλο αντίδοτο), χωρίς παραγωγή πολιτικού πολιτισμού δεν δύναται να ασκήσει σοβαρή εξωτερική πολιτική να χτυπήσει ίσαμε και παραπάνω από τα κιλά της, να συμμετέχει ισότιμα στα κέντα λήψης διεθνών αποφάσεων και να τολμά να πει όχι.

    Γιατί τα ΝΑΙ που έχεις πείς προκάλεσαν πλήθος εθνικών καταστροφών δε δικαιούσαι να συνεχίζεις τον ιδιο ρόλο του υποτελή στο βωμό της όπιας λογικής.

    Εάν βυθισθώμεν ας βυθισθώμεν εις τον ωκεανόν! Ουχί εις την σκάφην! έλεγε ένας Μεγάλος Ελληνας, όσοι επιλέγουν και σήμερα να πνιγούν στην σκάφη αυτοβυθιζόμενοι είναι οι πραγματικοί λιποτάκτες και δυστυχώς παρασέρνουν ολάκερο το Εθνος το οποίο αβουλο τους παρακολουθεί και τους χειροκροτεί ως Μεσσίες ή ως Μέντορες. Aυτή ειναι η σύγχρονη τραγωδία του Ελληνισμού

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το να μην λιποτακτήσεις μπροστά στον κίνδυνο, απαιτεί κάποια δόση (για να το πω ηπίως) αυταπάρνησης και γενναιότητας, την οποία δεν διαθέτουν όλοι. Στην Ελλάδα του φιλοτομαρισμού και της ήσσονος προσπαθείας, δεν πρέπει να περιμένει κανείς τέτοιου είδους αισθήματα. Όχι από πολλούς τουλάχιστον.

    Χωρίς καμμία διάθεση να δικαιολογήσω το ΥΠΕΞ, πώς θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς, αν οι υπάλληλοι του Προξενείου κινδύνευαν, ή νόμιζαν ότι κινδυνεύουν; Θα μπορούσε να τους διατάξει να παραμείνουν στην θέση των, παρά την εισήγηση του προξένου; Αν ναι και τούς συνέβαινε κάτι, ποιος θα έφερε την ευθύνη απέναντι στις οικογένειές των; Η θέση του ΥΠΕΞ δεν ήταν καθόλου εύκολη.

    ____________________

    ΥΓ:

    Σάββα,

    Σκέφτηκες ποτέ ότι ίσως κατάγεσαι από την Ιφιγένεια και ότι περιέργως κάπου οι τύχες σας έμοιασαν; Μονάχα που η προγιαγιά σου είχε προστάτιδα την Άρτεμι και στάθηκε πιο τυχερή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Nativist
    Με αυτή τη λογική και ο λοχαγός, ο επιλοχίας και ο στρατιώτης, όταν αρχίζουν τα δύσκολα, θα πρέπει να φεύγουν προς τα ενδότερα, όπου υπάρχει ασφάλεια.
    Όσο για τον γενικό πρόξενο και τους υπαλλήλους, αν πάθαιναν κάτι, θα έπεφταν για το καθήκον τους.
    Η φυγή είναι λιποταξία και δεν δικαιολογείται.
    Τι μήνυμα δίνουμε έτσι στους Έλληνες της Μαριούπολης;
    Να εγκαταλείψουν κι αυτοί τις εστίες τους και να φύγουν για ένα πιο ασφαλές μέρος;
    Είναι υπεύθυνη πολιτική αυτό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Συγγνώμη αλλά από τι μπορεί να κινδύνευαν υπάλληλοι του ελληνικού προξενείου στη Μαριούπολη; Από που κι ως που και ποιοι θα τολμούσαν να αγγίξουν το ελληνικό προξενείο; Θεωρώ την αντίδραση υπερβολική αν όχι απλώς συμβολική, μια κίνηση ηλιθιότητας, όπως μας έχει συνηθίσει το ελληνικό ΥΠΕΞ!

    Ο Κρανιδιώτης ήταν απώλεια τεραστίων διαστάσεων πραγματικά και πολύ θα ήθελα να ξέρω τι πραγματικά έγινε σε αυτό το "δυστύχημα" !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σάββα,

    Δεν λέω το αντίθετο για την λιποταξία. Ίσα-ίσα, διάβασε την πρώτη γραμμή του σχολίου μου.

    Εκεί που εστιάζω είναι οι τυχόν ευθύνες του ΥΠΕΞ. Αν ο πρόξενος δεν ήθελε να πέσει στο καθήκον, δεν μπορεί να το εξαναγκάσει, διότι μπορεί και να παραιτηθεί, πράγμα που δεν γίνεται στον στρατό και δη εν καιρώ πολέμου.

    Αν όντως συνέβαινε ατύχημα, δεν θα έλεγαν όλοι ότι υπόλογος είναι ο ΥΠΕΞ, που δεν έλαβε υπ' όψιν του την εισήγηση του προξένου; Αυτό μονάχα λέω, συμφωνώντας με όλα τα άλλα που γράφεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. skal δίνεις ρεσιτάλ ανοησίας.
    Τι σχέση έχει ο ένστολος με τον υπάλληλο προξενιού? Απ τη στιγμή που υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή του προσωπικού πολύ καλά κάνουν και δίνουν εντολή εκκένωσης του κτηρίου. Το ίδιο ισχύει και για τους «έλληνες» που ζουν εκεί, απ' το να σκοτωθούν είναι προτιμότερο να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Αν δεν κάνω λάθος απ την πρώτη στιγμή που άρχισε η ουκρανική κρίση, το ΥΠΕΞ ξεκίνησε διαδικασία επαναπατρισμού για τους εκεί «έλληνες» ομογενείς (και πολύ τους είναι).
    Η φυγή είναι λιποταξία στη περίπτωση που εγκαταλείπεις τη πατρίδα σου, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν προστατεύουμε ελληνικά εδάφη, μιλάμε για άλλη χώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @jimmy

    Σε έχει προδώσει το Έλληνες σε εισαγωγικά και με μικρό! Καλύτερα πάρε τη Ρεπούση να το συζητήσετε...ή τον Γιωργάκη! Κάνε μας τη χάρη ρε "φίλε".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ Αlexandros Ναι «φίλε» έχεις δίκιο, αδίκησα τους συγκεκριμένους υπερπατριώτες που θυμούνται ότι είναι έλληνες μόνο όταν είναι να πάρουν καμιά σύνταξη από το ελληνικό κράτος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τζίμη
    ξέρεις και σε μένα είναι εύκολο να βρίσω, αφού έχ ωτο πάνω χέρι στο ιστολόγιό μου.
    Δεν θα το κάνω γιατί σέβομαι τον χώρο που δεν σέβεσαι εσύ και επί πλέον, γιατί οι χαρακτηρισμοί μας χαρακτηρίζουν.
    Όσον αφορά την ουσία, το προξενείο δεν υπάρχει εκεί για να δίνει βίζες, όπως γίνεται σε άλλες περιοχές.
    Υπάρχει για να εμπνέει αίσθημα ασφάλειας και προστετεύει τους Έλληνες της Μαριούπολης.
    Εκείνους τους Έλληνες που ονόμασαν τα χωριά τους Αθήνα, Χερσόνησος, Βυζάντιο και Μακεδόνοφκα, το 18 αιώνα, πριν καν ιδρυθεί το ελληνικό κράτος.
    Υπάρχει κυρίως για τις δύσκολες στιγμές, για τις στιγμές που υπάρχει πρόβλημα ασφάλειας.
    Και να ζητάς να κλείσει το προξενείο τέτοιες στιγμές, ισοδυναμεί με πράξη λιποταξίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @skal
    Σου έχω απαντήσει ήδη στο προηγούμενο σχόλιο μου. Τι είδους προστασία μπορεί να παρέχει το προξενείο σε μια εμπόλεμη περιοχή ??? Μήπως το συγκεκριμένο προξενείο στελεχώνεται από ΟΥΚαδες?
    Επίτρεψε μου να εμμένω στον αρχικό μου χαρακτηρισμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Τζίμη
    τα προξενεία δεν είναι για να πολεμούν.
    Είναι για να προστατεύουν τους πολίτες με την παρουσία της σημαίας και των διπλωματών εκεί, ως εκπροσώπων του κράτους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ΓΙΑ λύπη και θυμό είναι οι λιποταξίες που συμβαίνουν χρόνια τώρα όταν ενεδύθησαν το όνομα ΈΛΛΗΝΑΣ' επικίνδυνοι γραικύλοι. ΕΣΕΤΑΙ ΗΜΑΡ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. skal,δεν αντιλέγω, αυτός είναι ένας από τους βασικούς ρόλος του προξενείου, ξεχνάς όμως ότι μιλάμε για εμπόλεμη ζώνη. Το ΥΠΕΞ είναι υποχρεωμένο να διευκολύνει τον επαναπατρισμό ελλήνων πολιτών απο την περιοχή και σε περίπτωση που κρίνει ότι η κατάσταση έχει φτάσει σε οριακό σημείο πρέπει να απομακρύνει και το προσωπικό του προξενείου, αυτό κάνουν όλες οι χώρες, απορώ γιατί σας κάνει τόσο εντύπωση, το αυτονόητο πράττουν.
    Ποιος ο λόγος να παραμείνουν εκεί? Να μείνουν και να προστατεύουν το σπίτι κάθε ρώσο-ουκρανοπόντιου σε ξένο έδαφος? Από τη στιγμή που ξεκίνησε διαδικασία επαναπατρισμού, αυτός που παραμένει εκεί είναι υπεύθυνος για τη ζωή του, το ελληνικό κράτος τι παραπάνω να κάνει??? Και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ξέρω κατά πόσο μπορούμε να μιλάμε για έλληνες πολίτες (κάποιοι έχετε ξεφτιλίσει τον όρο). Φυσικά αυτή είναι η προσωπική μου άποψη αυτή και δεν έχω την απαίτηση να συμφωνήσετε μ’ αυτή, γνωρίζοντας μαλιστα ότι μερικοί αρκείστε να χαρακτηρίσετε Έλληνα πολίτη όποιον φέρει ένα ελληνικό όνομα ή διαθέτει (καταχρηστικά) ένα ελληνικό διαβατήριο.
    Καλή συνέχεια…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλαααα κατάλαβα όσοι το λένε αυτό (''αδίκησα τους συγκεκριμένους υπερπατριώτες που θυμούνται ότι είναι έλληνες μόνο όταν είναι να πάρουν καμιά σύνταξη από το ελληνικό κράτος.'') συνήθως είναι τουρκαλβανοί που μένουν χρόνια στην Ελλάδα γνωρίζουν καλά την γλώσσα μας και τους περνάς εύκολα για έλληνες
    Μην του δίνεις σημασία Σάββα
    Έχω μάθει πλέον να μυρίζομαι τους αλβανούς στα σχόλια και για εμάς τους βορειοηπειρώτες είναι πολύ εύκολο αυτό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Οι πρεσβείες και τα προξενεία ειναι μάχιμος μονάδες της χώρας που ακπροσωπουν και οχι μονάδες καλοπέρασης και παχυλούς μισθού.
    Κάπου υπαρχει και το καθήκον..
    Μια Αμερική και μαλιστα στη λυβιη,διετηρησε σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες τον εκπρόσωπο της ,ο οποίος είχε τόσο τραγικό τέλος από τους μαομαο,οπως θυμόμαστε.
    Το άτομο που μίλησα μου εντόπισε την απουσία έλληνα στο προξενείο ,πράγμα που τους καθιστά εγκλωβισμένους μέσα στην εμπόλεμη ζώνη,χωρίς να βρίσκουν μια υποστήριξη την ώρα που την χρειάζονται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Οι υπάλληλοι του ΥΠΕΞ και οι επικεφαλής των, υπάρχουν μόνο για να παίρνουν τους υπέρογκους μισθούς και τα δωράκια, συν όλα τα εξτραδάκια προκειμένου να τα βγάλουν πέρα στις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης που αντιμετωπίζουν όταν με καταναγκασμό τους στέλνουν στο εξωτερικό.....!Όταν πρόκειται για την ασφάλεια και ιδιαίτερα για την ασφάλεια της τσεπούλας τους....η λύση είναι η φυγή....αψηφώντας ότι πίσω τους δεν είναι μόνο οι Έλληνες που ζουν στη Μαριούπολη αλλά και όλοι όσοι επαγγελματικά σχετίζονται με αυτούς ή εξαρτώνται από αυτούς.Διπλωμάτες και καλά....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Λοιπόν, ἡ λογικὴ τοῦ ὑπαλλήλων τοῦ προξενείου, ἐπικρατεῖ καὶ στὴν Ἑλλάδα, γι΄ αὐτὸ φτάσαμε ἐδῶ ποῦ φτάσαμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.