31/5/15

Αντωναλέξης Τσιπραμαράς

Αν οι ειδήσεις δεν αφορούσαν στους πρωταγωνιστές, αλλά στα αποτελέσματα της πολιτικής στην Ελλάδα, δύσκολα θα μπορούσες να αντιληφθείς ότι έχει αλλάξει κυβέρνηση. Κι όχι μόνο τώρα, με την «πρώτη φορά αριστερά», αλλά σ’ ολόκληρη τη μεταπολίτευση. Ναι, ο Μπαλτάς διαλύει τα πάντα στην Παιδεία, τσεκουρώνει ό,τι θετικό προέβλεπε ο νόμος Διαμαντοπούλου, αλλά η προηγούμενη κυβέρνηση δεν ήταν αυτή που είχε αρχίσει να τον πριονίζει, άρθο – άρθρο; Όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν ήταν αυτές που αποδέχθηκαν ως νόμο τον φασισμό του φοιτητοπατέρα και την μετατροπή των Πανεπιστημίων σε αχούρια και άντρα παρανομίας; Ναι, ο Σκουρλέτης πιστεύει ότι η χώρα μπορεί να έχει περισσότερους συνταξιούχους απ’ όσους εργαζόμενους, αλλά οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν ήταν αυτές που έστησαν τη φάμπρικα των πρόωρων συντάξεων και των ψευτοανάπηρων; Η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ δεν άφησε ανέγγιχτα τα «ώριμα δικαιώματα» των ημετέρων; Δεν διαφήμιζε μέχρι την μέρα των εκλογών πλασματικά χρόνια και εθελούσιες χρυσοπληρωμένες εξόδους 50άρηδων;

Στην πραγματικότητα, μία μόνο «ιδεολογία» εφαρμόστηκε στην Ελλάδα: ο πελατειακός κρατισμός. Με το ίδιο σενάριο, τα ίδια σκηνικά. Μπορεί να άλλαζαν τα «κοστούμια»: πότε γραβάτα, πότε ζιβάγκο, πότε ξεκούμπωτο πουκάμισο. Αλλά το έργο αποδόθηκε πιστά. Κάθε κόμμα εξουσίας είχε ένα, ουσιαστικά, ακροατήριο: το Δημόσιο και όσους σιτίζονται ή προσδοκούν να σιτιστούν απ’ αυτό. Φρόντιζαν βέβαια αυτή την κυνική στόχευση να την πασπαλίζουν με ωραία λόγια: δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, περηφάνεια, ισότητα. Κι έτσι υπέκλεπταν τις ψήφους των αφελών ή των συναισθηματικά ευάλωτων. Ακόμα και του ιδιωτικού τομέα. Όμως πανομοιότυπη ήταν και η συνέχεια: την επαύριο των εκλογών, η «καμμένη γη», τα «λάθος στοιχεία», οι «διεθνείς τοκογλύφοι», οι «εκβιαστές εταίροι» διέλυαν τις προεκλογικές εξαγγελίες σαν πρωινή ομίχλη.
Σε τι διαφέρει η επερχόμενη κωλοτούμπα του Τσίπρα από την αντίστοιχη του Σαμαρά το 2012; Εκείνος δεν σήκωσε πρώτος την αντιμνημονιακή παντιέρα, την οποία αναγκάστηκε να υποστείλει μόλις προσγειώθηκε στην πραγματικότητα; Εκείνος, ως αντιπολίτευση, δεν διέγραψε την Ντ. Μπακογιάννη όταν ψήφισε «ναι» στη δανειακή σύμβαση, για να διαγράψει, ως κυβέρνηση, λίγο αργότερα, όσους ψήφισαν «όχι»; Εκείνος δεν λανσάρησε τον παραλογισμό του ότι μπορείς να ζητάς λεφτά χωρίς δεσμεύσεις; Ο Τσίπρας πήρε έτοιμη μια χυδαία λαϊκιστική καμπάνια, που πουλούσε στο αφιονισμένο πόπολο, και απλώς τής άλλαξε το brand name.
Ο Σαμαράς είχε το 2009 μια ιδανική ευκαιρία. Ήταν φρέσκος αρχηγός στη ΝΔ, με πρωθυπουργό έναν παλιό του συγκάτοικο και φίλο. Είχαν, κι οι δύο, διεθνή κουλτούρα (θεωρητικά τουλάχιστον) και γνώση της φαυλότητας του πελατειακού μηχανισμού. Σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους, πολλοί τούς είχαν ακούσει να αναγνωρίζουν ότι ο μεγάλος ασθενής της ελληνικού δράματος ήταν το Δημόσιο και αυτό έπρεπε να αναμορφωθεί εκ βάθρων. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, διέθεταν τον εξαιρετικά ασφαλή αριθμό των 251 βουλευτών που θα μπορούσε να στηρίξει οποιαδήποτε σοβαρή μεταρρύθμιση, όσο πολιτικό κόστος κι αν είχε. Επιπλέον, η ΝΔ, μολονότι αντιπολίτευση, ήταν περισσότερο κοντά στην ιδέα των μεταρρυθμίσεων και της στήριξης της επιχειρηματικότητας. Οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της αλλά και πολλά στελέχη της αντιμετώπιζαν με βδελυγμία τη διάβρωση του αστικού χώρου από τον λαϊκισμό. Άρα, η στήριξη των μεταρρυθμίσεων όχι μόνο δεν ήταν δύσκολη για τον Σαμαρά, αλλά αντιθέτως θα εγκαινίαζε μία νέα περίοδο πολιτικού πολιτισμού. Ο ψηφοφόρος που είχε σιχαθεί το «όχι σε όλα» της εκάστοτε αντιπολίτευσης θα εκτιμούσε έναν νέο ηγέτη που θα επένδυε στην συνεννόηση και τη συνεργασία.
Κι όμως. Ο Σαμαράς αναδείχθηκε, ακόμα μία φορά μετά τον τορπιλισμό της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ως το μοιραίο πρόσωπο στην ελληνική ιστορία. Αντί να προτάξει το εθνικό συμφέρον και να καταστρώσουν με το ΠΑΣΟΚ ένα διακομματικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, προτίμησε να ξεκινήσει έναν φτηνό ανένδοτο φθοράς του Γ. Παπανδρέου με κάθε τρόπο. Ο αντιευρωπαϊκός οίστρος και ο προφανής παραλογισμός της θεωρίας ότι το μνημόνιο ευθύνεται για την χρεοκοπία και όχι το αντίστροφο, εφεύρημα του Σαμαρά ήταν. Ο Σαμαράς δαιμονοποίησε τους εταίρους, ο Σαμαράς κατακεραύνωνε ως τοκογλύφους όσους μας δάνειζαν με μικρότερο επιτόκιο από αυτό που δανειζόντουσαν, ο Σαμαράς περιθωριοποίησε κάθε λογική φωνή στο κόμμα του, εξωθώντας τόν, έτσι κι αλλιώς, ανεπαρκή Παπανδρέου, στις αγκάλες του παλιού, «δοκιμασμένου» ΠΑΣΟΚ, του Ρέππα και του Σκανδαλίδη.
Αλλά και το 2012, ο Σαμαράς αποδείχθηκε εντελώς ανίκανος να αντιληφθεί τη σοβαρότητα των στιγμών. Οι εκλογές του Μαΐου ήταν ένα από τα πιο εύκολα πολιτικά αναγνώσματα. Ο λαϊκισμός με όλες του τις εκφάνσεις κάλπαζε. Ο μαύρος φασισμός θα συμπλήρωνε τον κόκκινο καθιερώνοντας το παράδοξο φαινόμενο της ανόδου πολιτικών κομμάτων που συμμετέχουν στην αστική δημοκρατία για να την καταλύσουν. Ήταν πασιφανές και στον πιο αδαή, το πού οδηγούσε αυτός ο εκτροχιασμός. Το τοπίο μύριζε μπαρούτι. Τι θα έπρεπε να κάνει οποιοσδήποτε εχέφρων ηγέτης που ήθελε να φανεί αντάξιος της ιστορικής πρόκλησης; Να δημιουργήσει ένα ευρύ μέτωπο αστικών δυνάμεων, με προτάγματα τις απαραίτητες πλην όμως οδυνηρές για τον πελατειακό μηχανισμό μεταρρυθμίσεις: απελευθέρωση οικονομίας, εκσυγχρονισμό και μείωση του Δημοσίου, σταθερό φορολογικό και νομικό πλαίσιο. Κι επιτέλους να εξηγήσει στον πολίτη ότι κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να μας δανείζει εσαεί κι ότι οι εταίροι έχουν επιδείξει εμπράκτως την μεγαλύτερη αλληλεγγύη σε κράτος στην παγκόσμια ιστορία, κάνοντας το μεγαλύτερο κούρεμα χρέους και εκταμιεύοντας το μεγαλύτερο δάνειο, από καταβολής κόσμου!
Τι έκανε; Ξέχασε τα Ζάππεια, όπως ο Τσίπρας το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Εξακολούθησε να εξαπατά και τους εταίρους και τους Έλληνες πολίτες. Τους πρώτους, συμφωνώντας στα χαρτιά σε μεταρρυθμίσεις που ακύρωνε στην πράξη και τους δεύτερους, τσακίζοντάς τους στη φορολογία. Έτσι υπονόμευσε την ίδια την ιδέα των μεταρρυθμίσεων δίνοντας την ευκαιρία στην αντιπολίτευση να κατηγορεί ως αίτιο της μιζέριας μας το μνημόνιο και όχι την μη εφαρμογή του. Ο πολίτης άκουγε, κάθε φορά που έρχονταν οι τροϊκανοί, για μάχες που έδινε η κυβέρνηση, για κόκκινες γραμμές για την υπεράσπιση των οποίων οι κυβερνητικοί ήταν έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους προστατεύοντας τον λαό από τους αιμοβόρους δανειστές. Και το πίστεψε. Είναι βολικό, άλλωστε, να επινοείς εχθρούς από το να διαπιστώνεις τη γύμνια σου.
Ο ψηφοφόρος δεν αντιλήφθηκε ότι όλη η πρεμούρα του συστήματος ήταν η διαφύλαξη των προνομίων των αγαπημένων συντεχνιών και των «δικών τους παιδιών». Ότι όσους το σύστημα ήθελε να προστατεύσει από τις μειώσεις του ενιαίου μισθολογίου τούς «πάρκαρε» σε νομικά πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου, 100% όμως χρηματοδοτούμενα από τον προϋπολογισμό, ή «τους τα έχωνε» με την μορφή των υπερωριών. Συναισθηματικά ένιωσε αλληλέγγυος με τον αγώνα των καθαριστριών, όχι γιατί είχε τη διάθεση να πληρώνει το καθάρισμα του υπουργείου δέκα φορές ακριβότερο από ό,τι μπορούσε να το βρει στην αγορά, αλλά γιατί ήξερε ότι οι καθαρίστριες ήταν στάχτη στα μάτια της τρόικας για τις απολύσεις στο δημόσιο, που έπρεπε να αρχίσουν από την ίδια τη Βουλή: από τους χιλιάδες υπαλλήλους της, συγγενείς και κολλητούς των πολιτικών όλων των κομμάτων, που το σύστημα διόρισε σε προσωποπαγείς θέσεις, δηλαδή εκτός οργανογράμματος, χωρίς να έχουν κανένα αντικείμενο εργασίας, και τους προίκισε με προκλητικά προνόμια, εις βάρος σου και εις βάρος μου. Οι κόκκινες γραμμές του Τσίπρα ήταν ακριβώς οι κόκκινες γραμμές της προηγούμενης συγκυβέρνησης: οι μισθοί και οι συντάξεις να πέφτουν στους πελάτες, κι όσο για τα υπόλοιπα, «γαία πυρί μιχθήτω».
Ο Σαμαράς στέρησε από τον μέσο ψηφοφόρο την ελπίδα. Τον Τσίπρα, από απελπισία τον ψήφισαν οι περισσότεροι. Έχω μιλήσει με πολλούς του 36,34%. Σοβαρούς ανθρώπους, που δεν έχουν καμμία σχέση ούτε με τα νταούλια των αγορών ούτε με τη σταλινική παράνοια. Οι περισσότεροι ψήφιζαν στο παρελθόν ΝΔ. Άλλαξαν προτίμηση, όχι επειδή τους γοήτευσε η μαθηματική διάνοια του... Στρατούλη, αλλά για να γίνει κάτι επιτέλους που θα ταρακουνήσει το πολιτικό σκηνικό. Το πέρασμα του ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση, υποστηρίζουν, όσο κι αν κοστίσει, είναι το αναγκαίο τίμημα ώστε να απαλλαγούμε από τον λαϊκισμό και της αριστεράς και της δεξιάς. Η χρεοκοπία της χώρας χωρίς την στήριξη της Ε.Ε. ή η υπογραφή του 3ου μνημονίου από τον Τσίπρα, ό,τι από τα δύο και να συμβεί, θα είναι ο καταλύτης για να κλείσουν οι λογαριασμοί του εμφύλιου. Να τελειώνουμε μια και καλή με τον μύθο της «ηθικής υπεροχής της αριστεράς» και τη φαντασίωση για τα χρήματα που κάπου υπάρχουν και αρκεί να βγούμε στους δρόμους για να τα διεκδικήσουμε. Ο Σαμαράς δεν είχε τίποτε να προτείνει πέρα από φόρους, δίνοντας την ευκαιρία στους παρανοϊκούς της Κουμουνδούρου να προβάλουν ως οι προστάτες των αδυνάμων σε μια οικονομία που όλοι πια αισθάνονται αδύναμοι. Ο Σαμαράς έστρωσε το χαλί στον Τσίπρα, αυτός έκανε ένα μπουλούκι ανυπόληπτων γκρουπούσκουλων, κόμμα έξουσίας.
Ο Τσίπρας θα πέσει, ούτως ή άλλως. Αν δεν υπογράψει, θα τον γκρεμίσουν όσοι χειροκροτούσαν τα νταούλια και το «go back Μέρκελ», μόλις τα ΑΤΜ σταματήσουν να βγάζουν πενηντάρικα. Αν υπογράψει, θα τον γκρεμίσουν οι κομμουνιστικές συνιστώσες και οι πλατφόρμες της σταλινικής ορθοδοξίας, αλλά και οι εξελίξεις στην οικονομία. Διότι όλη του η έγνοια είναι οι φόροι. Από ποιους θα τα πάρει, κι όχι πώς θα αφήσει αυτή την έρημη χώρα να παράγει. Τον απαξιώνει κάθε μέρα και περισσότερο η ίδια η μεσαία τάξη που τον στήριξε, καθώς διαπιστώνει ότι «οι κυβερνήσεις πέφτουνε αλλά ο ΕΝΦΙΑ μένει». Έπρεπε ο Έλληνας να δει στο πετσί του ότι κι αυτοί, άθλιοι κρατιστές, ανάλγητοι φορομπήχτες είναι. Αυτό όμως δεν θα σημάνει παλινόστηση του Σαμαρά. Η φοροκαταιγίδα δεν δίνει ελπίδα σε κανέναν.
Άλλα κράτη, που ξέρουν καλά τι θα πει κρατισμός, όπως η Εσθονία, κάνουν άλματα, κι εμείς ακόμα στεκόμαστε μια ώρα όρθιοι στην ουρά του γκισέ του 2ου ορόφου της ΔΟΥ, για να πάρουμε μια βεβαίωση να την πάμε στον 3ο όροφο. Αρκετά πια. Την δεξιά της απάτης την είδαμε. Την αριστερά της απάτης, δεν χρειάζεται να τη δούμε περισσότερο. 4 μήνες νεκρικής ακαμψίας της οικονομίας ήταν αρκετοί. Δεν χρειάζεται να γίνει και η ταφή. Η χώρα πρέπει να φύγει μπροστά. Να αποκτήσει επιτέλους μια σοβαρή αστική παράταξη που να μην ντρέπεται να υποστηρίξει τις ιδέες που έχουν φέρει ευημερία σε όλα τα κράτη που τις εφάρμοσαν. Να μην νοιώθει άβολα προωθώντας το επιχειρείν. Να πει ξεκάθαρα πως δεν γίνεται να είσαι 50 ετών και συνταξιούχος, πως καμία χώρα δεν έχει μέλλον όταν αποστρατεύει το παραγωγικό της δυναμικό πάνω στα ντουζένια του. Να μειώσει το Δημόσιο καταργώντας χιλιάδες άχρηστους Οργανισμούς. Να χτυπήσει το τέρας του κρατικού συνδικαλισμού. Να εξαφανίσει και διαφθορά και γραφειοκρατία εφαρμόζοντας Πληροφορική σε όλη τη Δημόσια Διοίκηση. Και να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο του κράτους και την έννοια του δημόσιου αγαθού. Ότι, δηλαδή, το κράτος δεν είναι ο εργοδότης – πατερούλης αλλά ο διαχειριστής των χρημάτων του φορολογούμενου, διαιτητής του παιχνιδιού της ελεύθερης αγοράς, ο υποστηρικτής της ιδιωτικής οικονομίας, της μόνης που μπορεί να ξεκολλήσει τη χώρα από τον βούρκο. Και δημόσιο αγαθό δεν είναι αυτό που παράγει ο Δημόσιος Τομέας αλλά αυτό που πληρώνεται με τα χρήματα όλων μας – άρα το κράτος οφείλει να το προμηθεύεται σε καλή ποιότητα και στην μικρότερη δυνατή τιμή, χαρακτηριστικά που η κρατική «μηχανή» είναι εξ ορισμού αδύνατον να προσφέρει.
Ο Αντωναλέξης Τσιπραμαράς είναι ο Ιανός της παρακμής μας. Τα δύο πρόσωπα της εθνικής μας μιζέριας. Η σχιζοφρένεια του τσαμπουκά ζήτουλα, είτε ρετουσαρισμένη, όπως «οι πριν», είτε ξεδιάντροπη, όπως «οι τώρα». Είναι η Ελλάδα της λούφας και παραλλαγής, του επιτήδειου με τα «κονέ», των κουμπάρων και των συγγενών, του «μην αλλάξεις τίποτα», των δικαιωμάτων χωρίς υποχρεώσεις, της θεσμοποιημένης ανομίας.
Αυτή η Ελλάδα πρέπει να σβηστεί από τον χάρτη και στη θέση της να ανθίσει η Ελλάδα της καινοτομίας, της παραγωγής, της εξωστρέφειας, του διεθνούς ορίζοντα. Έφτασε επιτέλους η ώρα να αναδιαταχθεί το πολιτικό σκηνικό. Οι σοβαροί από τη μία, οι γραφικοί από την άλλη. Οι ευρωπαϊστές από τη μία, οι βενεζουελολάγνοι από την άλλη. Οι δουλευταράδες από την μία, οι προσοδοθήρες από την άλλη. Όσοι έχουν πάρει απόφαση να συγκρουσθούν με το τέρας από την μία, κι όσοι ψάχνουν ευκαιρία για να βγάλουν selfie μαζί του, από την άλλη.
Για να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Και να πάψει το πολιτικό μας σύστημα να παράγει απάτη, ανοησία, δυστυχία και πολιτικές τερατογενέσεις με «σύνδρομο Τσιπραμαρά».
Θ. Τζήμερος
Φωτο: Νίκος Ζαχαριάδης

  AV

24 σχόλια:

  1. Άρα μόνη λύση που μας έμεινε είναι ο ποιητής με την Ξαφά στο Ποτάμι, και μετά στην κυβέρνηση "Εθνικής Ενότητος".

    Ενδεχομένως μαζί και με την Σαχλέχ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Με λίγα λόγια ποιος φταίει τελικά για αυτή την κατάσταση;;;Μήπως ο κακός μας ο καιρός ως λαός;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτο το σάπιο πολιτικό σύστημα,το οποίο έθεσε τους πολίτες και εθιστηκε στην αποσύνθεση.
      Διεφθειρε και διεφθαρη, μετάγγισε φαυλότητα και βρωμια.

      Διαγραφή
    2. Παλιότερα ήμουν αυτής της άποψης και εγώ, αλλά πλέον πιστεύω ότι το πρόβλημα βρίσκεται μέσα στην κακή νοοτροπία του ίδιου του λαού και αυτή δεν διαμορφώθηκε μόνο τα τελευταία 40 χρόνια...Πάντα υπήρχε το πρόβλημα απλά με τα τζάμπα χρήματα που ήρθαν στην χώρα τα τελευταία 30 χρόνια, το πράγμα χειροτέρεψε περισσότερο.

      Ρίξτε τα στα 400+ χρόνια Τουρκοκρατίας, στο σάπιο πολιτικό σύστημα, στην αντιδραστική νοοτροπία του Έλληνα...Όπου θέλετε...Το πρόβλημα όμως παραμένει και με ανησυχεί περισσότερο αυτή η άρνηση της πραγματικότητας που κυριαρχεί παντού...

      ΥΓ Μαθαίνω ότι τα beach bar της Χαλκιδικής βουλιάζουν από κόσμο χτες και σήμερα και ξοδεύονται εκατομμύρια ευρώ (άνευ αποδείξεως προφανώς...)...Ο κόσμος δεν έχει αντίληψη του τι συμβαίνει...

      Διαγραφή
    3. Αν το μελετήσουμε σε βάθος και στις λεπτομέρειες του,θα διαπιστώσουμε ότι το πολιτικό σύστημα δεν εχει αφήσει περιθώρια πραγματικά δημοκρατικών ενεργειών των πολιτών.
      Οι εκλογές,εθνικές/ευρωεκλογές κ.λπ.,είναι φενακη δημοκρατίας.
      Σανο και άχυρα για τον λαό!
      Οι επιλογές μας είναι εκ συστήματος και σκοπίμως περιορισμένες.
      Σε όλη τη ζωη μας δε,μαθαίνουμε πωσ θα γίνουμε συνδικαλιστές και οχι πολίτες.
      Για αυτο λέω,ότι μάλλον δεν φταίμε εμείς τόσο πολυ.

      Διαγραφή
    4. Τι να πω...Εγώ ποτέ δεν έμαθα πως θα γίνω συνδικαλιστής και φαντάζομαι είναι ένας από τους λόγους που δεν μου πέρασε κιόλας από το μυαλό καν.Είμαι βέβαια πεπεισμένος ότι έχουν σημασία και οι επιρροές από την οικογένεια.
      Όσο για το αν ο σάπιος πολιτικός κόσμος δίνει σανό και άχυρα στον λαό, είναι η μία πλευρά του νομίσματος.Γιατί η άλλη πλευρά είναι ο λαός που ζητάει το σανό και το τρώει κιόλας με ευχαρίστηση.
      Το αν έχουμε ή όχι ως πολίτες επιλογές φαίνεται από το γεγονός ότι συντηρούμε το σάπιο πολιτικό σύστημα.Αν στις επόμενες εθνικές εκλογές πάει να ψηφίσει το 10% του εκλογικού σώματος, να είσαι σίγουρος ότι θα θορυβηθούν αυτοί που πρέπει.Αν ξεκινήσουν παντού προσπάθειες για δημοψηφίσματα για σημαντικά θέματα με πρώτο την αναθεώρηση του συντάγματος για υποχρεωτική συμμετοχή κατά 60% τουλάχιστον του εκλογικού σώματος διαφορετικά να θεωρούνται άκυρες οι εκλογές, τότε θα δεις διαφορά.Και μάλιστα να υπάρχουν κυρώσεις αν δεν υπάρχει η συμμετοχή που πρέπει.

      Αυτά είναι μικρά πράγματα που μπορούν να κάνουν οι πολίτες και να κάνουν την διαφορά.Δεν χρειάζεται να διοικήσει άμεσα ο ίδιος ο λαός.Αρκεί κάθε φορά να δείχνει ότι παίρνει στα πολύ σοβαρά την διοίκηση του κράτους και ποιος καλείται να την ασκήσει.

      Διαγραφή
    5. Δυστυχώς οι περισσότεροι συμμετείχαν στη "διδασκαλία" του συνδικαλισμου και στην κατήχηση της ιδιοτελειας.
      Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
      Το να φτάσει η αποχή σε πρωτογνωρα και τεράστια ποσοστά είναι μια προειδοποιηση του λαού, αλλά ενέχει τον κίνδυνο να θεωρηθεί η πατρίδα μας και τυπικά ακυβέρνητη, ίσως και ασυντακτη πολιτειακα.
      Με ο, τι αυτό μπορεί να σημαίνει διεθνώς.
      Τώρα, η πρόταση σου για αναθεώρηση του συντάγματος που είναι καταρχήν σωστή, είναι απόδειξη αυτού που λέω, διότι χωρίς να επιθυμεί το πολιτικό σύστημα, αναθεώρηση δε γίνεται.
      Ο Τσιπρας εκβιασε εκλογές και η αναθεώρηση μετατέθηκε για πολλά χρόνια μετά.
      Συνεπώς είμαστε δεσμιοι μιας κακώς νοουμενης δημοκρατίας.

      Διαγραφή
    6. "Το να φτάσει η αποχή σε πρωτογνωρα και τεράστια ποσοστά είναι μια προειδοποιηση του λαού, αλλά ενέχει τον κίνδυνο να θεωρηθεί η πατρίδα μας και τυπικά ακυβέρνητη, ίσως και ασυντακτη πολιτειακα."
      Δυστυχώς έχετε δίκιο σε αυτό, αν κρίνω από το σύστημα διοίκησης του Ελληνικού κράτους.Αν είχαμε ένα κράτος σαν το Βελγικό, θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα.

      "Ο Τσιπρας εκβιασε εκλογές και η αναθεώρηση μετατέθηκε για πολλά χρόνια μετά.
      Συνεπώς είμαστε δεσμιοι μιας κακώς νοουμενης δημοκρατίας."
      Αυτό είναι γνωστό και συμφωνώ, όμως είναι ακριβώς αυτό που με κάνει να θεωρώ απαραίτητη την αλλαγή του συντάγματος.

      Διαγραφή
    7. Αυτο λέω,ότι δηλαδή ΕΙΝΑΙ απαραίτητη η αναθεώρηση,αλλα δεν γίνεται μέσα απο τα γρανάζια του πολιτικού συστήματος.
      Πόσοι γνωρίζουμε για παράδειγμα,ότι στο άρθρο 110 προβλέπονται τα μη αναθεωρητεα άρθρα του Συντάγματος,μέσα στα οποία είναι και η μορφή του πολιτεύματος;
      Ητοι,με απλά λόγια,εμείς οι Ελληνες εφηυραμε το τέλειο πολίτευμα,αφου απαγορεύεται να το τροποποιησουμε!
      Εννοώ,ότι πράγματι χρειάζεται αναθεώρηση και μάλιστα,γενναία,αλλα το σάπιο πολιτικό σύστημα εχει διασφαλίσει την παρουσία του και την δήθεν αναγκαιότητα του.
      Ολα περνάνε μέσα απ´αυτο.

      Διαγραφή
    8. Με ένα δημοψήφισμα όπου το 50% του εκλογικού σώματος θα ζητά αναθεώρηση του Συντάγματος, πιστεύεις ότι μπορεί οποιοδήποτε σύστημα να αμφισβητήσει μία τέτοια απόφαση;;;
      Θα μου πεις ότι μία τέτοια κίνηση θα είναι ουσιαστικά επανάσταση στα θεμέλια του μεταπολιτευτικού συστήματος και θα συμφωνήσω.Και θα πολεμηθεί.Και πάλι θα συμφωνήσω.Όμως μία τέτοια γιγάντια συσπείρωση του λαού για ΑΛΛΑΓΗ (πραγματική και όχι αλλά Παπανδρέου ή Τσίπρα) δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν.Αλλά όσο ο λαός δεν οργανώνεται για το πετύχει αυτό (με αρχή την συλλογή υπογραφών για το δημοψήφισμα και τον λόγο του δημοψηφίσματος), για εμένα το πρόβλημα το έχει πρωτίστως ο λαός γιατί ΔΕΝ θέλει να σκεφτεί καν την πιθανότητα σωτηρίας του...Βολεύεται στις εύκολες υποσχέσεις του σάπιου συστήματος.

      Διαγραφή
    9. @ Simaioforidis

      Συμφωνώ με τις επισημάνσεις σου. Η κομματοκρατία ασφαλώς δεν έχει σχέση με την δημοκρατία, διότι είναι μορφή ολιγαρχικού πολιτεύματος, το οποίο ενέχει την οικογενιοκρατία και την εξ αυτής πηγάζουσα φαυλοκρατία.

      Όσον αφορά στο άρθρο 110, αυτό ήδη παρεκάμφθη με την συνταγματική αναθεώρηση του 1985, η οποία απεγύμνωσε εντελώς τον ΠτΔ από κάθε εξουσία, μεταφέροντάς τις στον πρωθυπουργό. Έτσι άλλαξε και το πολίτευμα ουσιαστικά και από κοινοβουλευτική δημοκρατία μετετράπη σε πρωθυπουργική.

      Διαγραφή
    10. @ overlord821,

      Είναι συγκλίνουσες οι ευθύνες πολιτικού συστήματος και πολιτών, αλλά των πολιτών είναι εξ αντικειμένου περιορισμένες, λόγω των ασφαλιστικών δικλείδων που έχει θέσει το πολιτικό σύστημα για την επιβίωσή του.
      Σκέψεις όμως σαν κι αυτήν είναι μια αρχή.

      @ Nativist,

      Έτσι είναι, δυστυχώς.

      Διαγραφή
  3. καλά τα λέει, όμως από πράξεις δυστυχώς και αυτός ένας από τους πολλούς. Πάντως είναι η αλήθεια πως έχει δίκιο, κρίμα και πάλι κρίμα μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το άρθρο κάνει σωστή ανάλυση της κατάστασης, όμως αυτή είναι μονόπλευρη. Δεν αρκεί ο περιορισμός του κρατισμού για την ανόρθωση της πατρίδας.
    Κα ι η ανόρθωση αυτή δεν μπορεί να προέλθει, ούτε από αυτούς τους αφελείς που περιμένουν το ξανθό γένος να μας σώσει, ούτε από τούς ανεγκέφαλους που πιστεύουν στην νεκρανάσταση του Στάλιν και του Τσάβες, ούτε από αυτούς σαν τον Τζήμερο που ζητούν από την Μέρκελ να μας τιμωρήσει για να μάθουμε.
    Δεν θέλει να καταλάβει ο κάθε Τζήμερος ότι σε δανείζουν για να σε ελέγχουν, όχι από αλληλεγύη. Το ζήτημα είναι να μην φτάνεις στο σημείο να δανείζεσαι. Και να ξέρεις Dimitri, ότι η "πρώτη φορά αριστερά", θα επιφέρει μεγαλύτερη υποδούλωση από πριν.
    Μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε και οφείλουμε στον εαυτό μας και στα παιδιά μας, να ανορθώσουμε την χώρα.
    Για να βρούμε την λύση πρέπει να προσδιορίσουμε την υπάρχουσα κατάσταση και τις αιτίες.
    Η κρίση λοιπόν είναι πολύπλευρη. Είναι κρίση Εθνική (δημογραφικό, αθρόα λαθρομετανάστευση, εξωτερικές απειλές), Αξιών και θεσμών (απαξίωση οικογένειας, εθνομηδενισμός, καταστροφή της παιδείας, ελλειπής δικαιοσύνη) και Οικονομική (ανυπαρξία εγχώριας παραγωγής, καταστροφή υγειούς επιχειρηματικότητας, τεράστιο και αντιπαραγωγικό κράτος, ασύδοτοι και διαπλεκόμενοι "επιχειρηματίες").
    Όμως μέσα σε αυτό το χάος, πάρα Έλληνες, προσπαθούν να πορεύονται με αξιοπρέπεια, είτε στον ιδιιωτικό τομέα, είτε στο Δημόσιο. Από αυτούς πρέπει να ξεκινήσει και σε αυτούς πρέπει να βασιστεί το εγχείρημα.
    Επειδή όπως σωστά ανέφερε ο κος Σημαιοφορίδης το σάπιο πολιτικό σύστημα δεν αφήνει περιθώρια για κάποια πραγματική πατριωτική κίνηση, θα πρέπει μέχρι κάποιοι ανιδιοτελείς τολμήσουν, τουλάχιστον όλοι εμείς (ανεξαρτήτως κόμματος που ψηφίζουμε) να επιλέγουμε πολιτικούς εκπροσώπους που έχουν μοχθήσει, μεγαλώνουν παιδιά και είναι γενικότερα καταξιωμένοι επαγγελματικά και άφθαρτοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ουδέποτε χρησιμοποιήσα την ατάκα "πρώτη φορά αριστερά", γιατί θεωρώ τις ετικέττες χρήσιμες μόνον σε όσους δεν ξέρουν να ψωνίζουν.

      Επί της ουσίας είναι εξαιρετικά πρώιμο να κατηγοριοποιηθεί η κυβέρνηση ώς πρός την πολιτική της που εξ ορισμού περιέχει τεράστιες αντιφάσεις.

      Διαγραφή
  5. Συγγνώμη, βλέπεις καμιά συγκεκριμένη πολιτική;
    Και τι πάει να πεί "περιέχει εξ' ορισμού αντιφάσεις;" Τι νόημα έχει η συγκυβέρνηση Σύριζα-ανέλ, όταν η πολιτική τους περιέχει εξ' ορισμού αντιφασεις;
    Μα ακριβώς αυτή η αντιφατική και κατ' ουσίαν ανυπαρξία πολιτικής, έχει επιφέρει πλήρη οικονομική στασιμότητα (=νέκρα) και θα μας οδηγήσει στο επαχθέστερο 3ο μνημόνιο με την τρόϊκα των δανειστών. Θα μας οδηγήσει σε μεγαλύτερη υποδούλωση στους δανειστές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το εξ όρισμού αντιφάσεις αφορά τόσο τις πολιτικές των δύο κομμάτων που απαρτίζουν τον κυβερνητικό συνασπισμό, όσο και τις πολιτικές τάσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι και προφανές, και πανθομολογημένο.

      Προσωπικώς δεν δίνω πεντάρα τσακιστή για αυτό το θέμα, καθώς δίνω σημασία μόνον στις κυβερνητικές αποφάσεις.

      Και για αυτές δεν υπάρχει κάποια σοβαρή ένσταση, εκτός βέβαια της τερατώδους παραπληροφόρησης των μέσα και έξω ΜΜΕ, όπως πχ οι τζήμερες οικονομικές και πολιτικές αναλύσεις επιπέδου α΄ Δημοτικού.

      Η κυβέρνηση ορθώς δεν αναλώνεται σε επι μέρους θέματα κυβερνητικής δράσης, μέχρι να τελειώσει η μάχη με την Ευρωμαφία. Είδαμε πώς ξεκίνησε και πώς ψόφησε η μάχη για τον βασικό μέτοχο, όταν γινόνταν η επανίδρυση του κράτους το 2004, ας μην δούμε ξανά το ίδιο έργο.

      Και μετά την όποια συμφωνία, σύντομης διάρκειας φυσικά, θα χρειαστεί τουλάχιστον ένας χρόνος για μία βασική αξιολόγηση του κυβερνητικού έργου.

      Μέχρι τότε η οικονομία θα πορεύεται με την αρνητική ορμή που την φιλοδώρησε η εκλεκτή συμμορία των προηγούμενων υπαλλήλων της Μαφίας του Βερολίνου.

      Το ποιός και πώς θα κάνει την αξιολόγηση παραμένει άγνωστο, ή και ενδεχομένως προφανές, αν κρίνουμε από τις ηλιθιωδώς ανόητες δηλώσεις του τύπου, "ότι μέχρι την Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος, αν δεν υπάρξει συμφωνία" θα κηρυχθεί στρατιωτικός νόμος στις Τράπεζες.

      Διαγραφή
  6. Πολεμικό σάλπισμα κηρύσσει ο κ. Τζήμερος στην προτελευταία παράγραφο. Τα "στρατόπεδα" περιγράφονται με αδρές γραμμές: από δω οι "καλοί" (ευρωπαϊστές, σοβαροί κλπ) και από την άλλη οι "κακοί", η απόφαση για σύγκρουση, ο τέλειος διχασμός. Αφού καλλιεργείται και ο φανατισμός εναντίον των συνήθων υπόπτων (δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι κλπ) καθορίζεται και ο "αντικειμενικός σκοπός": η εκμηδένιση του "αντιπάλου" χωρίς αιχμαλώτους (πρέπει αυτή η Ελλάδα να σβήσει από το χάρτη). Φυσικά δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, πλούσιοι οι οποίοι μάλιστα γίνονται πλουσιότεροι στην κρίση (τι κι αν τα λένε οι ελβετικές τράπεζες, εμάς οι δ. υπάλληλοι μας ενοχλούν). Το ανθρωπάκι των 400 ευρώ (αν τα παίρνει) διαβάζει από τον καναπέ του και φαντασιώνεται να κατατροπώνει νικητής και τροπαιούχος τον αιώνιο εχθρό που του ρουφά το αίμα (όχι βέβαια δεν είναι το αφεντικό του, ο κακός δ. υπάλληλος είναι!). Μην ξεχάσετε να ανοίξετε και τα ξερονήσια να στείλετε τις "κομμουνιστικές" συνιστώσες και τις πλατφόρμες της "σταλινικής ορθοδοξίας". Τελικά όντως, η ιστορία του τόπου επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, αλλά με κακό τέλος όπως φαίνεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κονδύλης: Τα Αίτια της Νεοελληνικής Παρακμής. Σε 69 σελίδες βρίσκονται οι απαντήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΩΡΑΙΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΚΥΛΙ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ. ΤΖΗΜΕΡΕ ΔΕΝ ΤΣΙΜΠΑΜΕ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΟΛΟ ΚΑΙ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΑΦΙ ΣΟΥ
    ΚΟΨΕ ΤΙΣ ΠΑΠΑΡΙΕΣ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΟ ΜΑΘΟΥΝ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΑ ΜΕΡΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΝΙΚ γιατί μας κρατάς σε αγωνία; πες ότι έχεις να πεις...

      Διαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.