31/5/16

Το μήνυμα του Βυζαντίου και η Απελευθέρωση της Καρύστου

Από Θεού Άρξασθαι
Ορθώς και Δικαίως οι σημερινές εκδηλώσεις Μνήμης άρχισαν με την επιμνημόσυνη δέηση υπέρ των πεσόντων κατά την διάρκεια της πολιορκίας και την πτώση της Βασιλεύουσας.
Οι Λαοί και τα Έθνη χάνονται όταν ξεχνούν την Ιστορία και λησμονούν τους Νεκρούς τους. Ειδικά εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για τα ιδανικά της Ελευθερίας.

Είναι σημαντικό να το νιώσουμε και να τονίσουμε ότι οι εκδηλώσεις για την Άλωση, είναι εκδηλώσεις Μνήμης, Τιμής και Περισυλλογής. Σε αντίθεση, οι γείτονές μας έχουν πανηγύρια και εορτασμούς. Ένα μικρό δείγμα της νοοτροπίας τους είναι αυτό που έγινε πέρυσι τέτοιες μέρες σ’ αυτό το πλαίσιο.
Εκόσμησαν το χώρο των εκδηλώσεών τους με μία γιγαντοαφίσα που παρίστανε τον νεοσουλτάνο της Άγκυρας  μαζί με τον μέχρι πριν από λίγες μέρες πρωθυπουργό του. Επέτυχαν δε μία θέση στο βιβλίο επιδόσεων (ρεκόρ) Γκίνες, για το μέγεθος βέβαια και όχι για την καλλιτεχνική ή αισθητική του διάσταση.
Ανάλογης νοοτροπίας είναι και η τεράστια σκαλισμένη και φωταγωγημένη τα βράδια, τουρκική σημαία που πληγιάζει το ιερό βουνό, τον Πενταδάκτυλο στην Κύπρο για να μας θυμίζει την κατοχή και την βία.
Ας είναι αυτά τα δύο παραδείγματα καμπάνες συναγερμού σε κοιμισμένες συνειδήσεις για τα αισθήματα και τον ασίγαστο πόθο τους να αναστηλώσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Η Άλωση της Πόλης και ο ηρωικός θάνατος του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου εσήμανε το τέλος της διαδρομής μιας Αυτοκρατορίας που στάθηκε για αιώνες προπύργιο και ανάχωμα στις επελάσεις από την Ανατολή, για κατάληψη της Ευρώπης.
Η Χριστιανική Ευρώπη διεσώθη, χαρακτηριστικά, τον 7ο αιώνα από τις στρατιές του Βασιλιά της Περσίας και τον 8ο αιώνα από το Χαλιφάτο της Βαγδάτης, χάρις στην ύπαρξη και την αντίσταση του Βυζαντίου.
Μαζί με την Ευρώπη διεσώθη και η Κλασική Ελληνιστική Κληρονομιά καθώς και η Ρωμαϊκή φιλολογία και νομοθεσία.
Παρά τις προσπάθειες πολλών να το δυσφημίσουν και να υποβαθμίσουν την Ιστορική αξία του Βυζαντίου, τα 1123 χρόνια και οι 18 ημέρες που διήρκεσε δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.
Ο Διαφωτισμός και η Αναγέννηση χρωστούν πολλά, σ’ αυτά που διέσωσαν και μετέφεραν στη Δύση, οι Βυζαντινοί, μετά την Άλωση.
Η τυραννική Οθωμανική Αυκρατορία ουδέποτε έγινε αποδεκτή από τον Ελληνισμό. Αλλεπάλληλες εξεγέρσεις και επαναστάσεις στοίχισαν εκατόμβες νεκρών και ποταμούς αιμάτων.
Μέχρι που ήλθε το ευλογημένο 1821. Χάρις στην προετοιμασία από την Φιλική Εταιρεία αλλά και την συμπαράσταση πλέον, των Δυτικών Δυνάμεων, οι Έλληνες αποτίναξαν την σκλαβιά που κράτησε 4 αιώνες.
Αυτή η μακρά νύχτα στέρησε την Πατρίδα μας από τα αγαθά της Προόδου και Ευημερίας που απολάμβανε η υπόλοιπη Ευρώπη.
Η κληρονομιά του Βυζαντίου όμως κράτησε αναμμένη την φλόγα της μάθησης και της παιδείας που οδηγεί στην αυτογνωσία και την επιδίωξη της Ελευθερίας.
Ανεκτίμητος ήταν ο ρόλος και η συμβολή του Κρυφού Σχολειού. Κατά καιρούς συζητείται και αμφισβητείται η ύπαρξή του. Εν τούτοις σε ορισμένες περιόδους και σε εκτεταμένες περιοχές της σκλαβωμένης Ελλάδας, οι μόνοι  χώροι όπου μπορούσαν να μάθουν γράμματα και Ιστορία τα Ελληνόπουλα ήταν οι Εκκλησίες και τα Μοναστήρια.
Ακόμη όμως κι αν είναι μύθος το Κρυφό Σκολειό, θα ήθελα να καταθέσω την προσωπική μου εμπειρία και μαρτυρία για το πώς επέδρασε αυτός ο μύθος, έστω, στα χρόνια του Απελευθερωτικού Αγώνα της Κύπρου το 1955-1959 για Ένωση με την Μητέρα Ελλάδα.
Όταν σε κάποιο σχολείο υψωνόταν η Ελληνική Σημαία, οι Άγγλοι το έκλειναν για τιμωρία. Μπορεί κάποιοι να σκεφθούν, ότι αυτό γινόταν για να αποφύγουν οι μαθητές τα μαθήματα και να κάνουν σκασιαρχείο.
Κάθε άλλο· αυτό γινόταν για να κυματίζει η Ελληνική Σημαία περήφανα και να διατρανώνει τον Εθνικό πόθο των Κυπρίων.
Κι από δίπλα ζωντάνευε ο «Μύθος του Κρυφού Σχολειού» σε σπίτια μαθητών και διδασκάλων, σε Εκκλησίες. Επειδή δε πολλοί δάσκαλοι, μαθητές, ιερείς ήταν έγκλειστοι στα κρατητήρια (στρατόπεδα συγκέντρωσης) ο σπόρος της γνώσης εκαλλιεργείτο ακόμα κι εκεί.
Η Κάρυστος κατελήφθη το 1470 αλλά πριν κλείσουν 4 αιώνες απελευθερώθηκε. Επισήμως όμως ολόκληρη η Εύβοια στις 3 Φεβρουαρίου του 1830. Εν τούτοις οι ρίζες της τυραννίας ήταν πολύ βαθιές και μόλις μετά από 3 χρόνια, τον Απρίλιο του 1833 παρεδόθη η Κάρυστος από τον Πασά στον Κυβερνητικό αντιπρόσωπο.
Ομολογουμένως η μεταβίβαση της εξουσίας στο νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος έγινε αναίμακτα ίσως γιατί ενδόμυχα οι Τούρκοι πίστευαν ότι θα επανέλθουν σύντομα.
Εξάλλου μετά τις σοβαρές αλλά αποτυχημένες προσπάθειες για απελευθέρωση της Ευβοίας το 1822 με τη βοήθεια Μανιατών υπό τον Ηλία Μαυρομιχάλη, το 1823 από τον Κριεζώτη και το 1826 από τον Φαβιέρο, δεν υπήρξαν αξιόλογες επαναστατικές κινήσεις. Πάντως ακόμα και σήμερα, έρχονται μηνύματα ότι η διάθεση για ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, συντηρείται και ενισχύεται.
Η Κύπρος έπεσε στα χέρια των Τούρκων έναν αιώνα μετά την Κάρυστο, το 1570, κι όμως είναι ακόμα σκλαβωμένη. Όταν πουλήθηκε στους Άγγλους, το 1878, πήρε μία πρόσκαιρη ανάσα κι ελπίδα ότι μπορεί ν’ απελευθερωθεί όπως τα υπόλοιπα κομμάτια του Ελληνισμού. Ειδικά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την συμβολή της Ελλάδος στο πλευρό των Συμμάχων και το κύμα απελευθερώσεως του ενός μετά το άλλο των κρατών που ήταν κάτω από αποικιοκρατικό ζυγό, νιώθαμε την Ένωση να έρχεται.
Τα σχέδια των Άγγλων όμως ήταν άλλα και παρά το γεγονός ότι δεν μπόρεσαν να κάμψουν τον Ένοπλο Απελευθερωτικό Αγώνα της Κύπρου που είχε την συμπαράσταση ολόκληρου του Ελληνισμού. Με την δαιμόνια διπλωματία τους και την εφαρμογή του «Διαίρει και Βασίλευε» ξανάφεραν τους Τούρκους με κυριαρχικά δικαιώματα στην νεοσύστατη Κυπριακή Δημοκρατία.
Από το 1974 δε, λόγω και των δικών μας ολέθριων λαθών, οι Τούρκοι κατέχουν στρατιωτικά την μισή Κύπρο και διεκδικούν, μέσω σκοτεινών διαδικασιών, τον απόλυτο έλεγχο του Νησιού.

Κύριε Δήμαρχε, σεβαστό Ιερατείο, αγαπητοί συμπολίτες.
Θεωρώ ιδιαίτερη τιμή να συμμετέχω απ’ αυτή την θέση στις εκδηλώσεις Μνήμης για την Άλωση και Εορτασμού για την Απελευθέρωση της Καρύστου.
Κατά μία περίεργη συγκυρία ορκίστηκα και πήρα την Ελληνική υπηκοότητα σαν σήμερα, στις 29 Μαΐου του 1992 κι ένα όνειρο ζωής έγινε πραγματικότης. Ο πόθος βέβαια ήταν να αποκτήσω την Ελληνική υπηκοότητα με την Ένωση και ολόκληρης της Κύπρου με την Μητέρα Ελλάδα.
Η πρόσφατη άλωση και της δικής μου Πόλης, της Κερύνειας, οδήγησαν τα βήματά μου σ’ αυτό το φιλόξενο λιμάνι που τόσο έντονα, αλήθεια, μου την θυμίζει. Η Πατρίδα δεν έχει υποκατάστατο και δεν ήταν όλοι τυχεροί μετά την καταστροφή.....
Εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου για την αγκαλιά και θαλπωρή που βρήκα στην Μητέρα Πατρίδα.
Παράλληλα καταθέτω την ακλόνητη Πίστη ότι, όταν οι Έλληνες είμαστε ενωμένοι, πιστοί στις Παραδόσεις του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, θα δούμε καλύτερες μέρες και δεν θα θρηνήσουμε άλλες χαμένες πατρίδες.
Νίκος Ερρ. Ιωάννου
Καρδιολόγος

1 σχόλιο:

  1. "δεν θα θρηνήσουμε άλλες χαμένες πατρίδες".
    Δεν υπάρχουν χαμένες πατρίδες.

    Ακόμα και αν είναι σκλαβωμένες, χαμένες ΔΕΝ είναι.

    Κατά τα λοιπά το άρθρο είναι πολύ καλό, πραγματικά ενδιαφέρον .

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.