31/8/16

Μιά ατάκα δια πάσαν νόσον...

Ο αληθινός Παναγιώτης
Πώς το έμαθα μη με ρωτήσετε, πάντως δεν μου το είπε ο μπάρμαν. Συνέβη κατά την πρώτη κυβερνητική περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ, την εποχή της αυταπάτης. Πρόεδρος κάποιου οργανισμού υπαγομένου στο υπουργείο Ενέργειας κ.λπ. φαίνεται ότι επελέγη κάποιος με τα κατάλληλα προσόντα και σοβαρές προθέσεις, ο οποίος, αφού πέρασε ένα διάστημα για να κατατοπιστεί, ζήτησε να συναντηθεί με τον υπουργό για να του εκθέσει την κατάσταση και να παρουσιάσει τις προτάσεις του. Υπουργός τότε ήταν ο αξεπέραστος και αγαπημένος Παναγιώτης Λαφαζάνης. (Πράγματι τον αγαπώ, διότι είναι τόσο έξυπνος –αν με εννοείτε– ώστε παρά την παλαβομάρα του να γίνεται τελείως ακίνδυνος...)
Ο υπουργός τον κάλεσε στις 6 το βράδυ – η πρώτη ένδειξη ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, διότι ο Παναγιώτης, που ποτέ προηγουμένως δεν είχε δουλέψει στη ζωή του, θα ήταν καταπονημένος και ίσως ο επισκέπτης δεν θα είχε την αμέριστη προσοχή που θα επιθυμούσε.
Ωστόσο τον δέχτηκε και τον άφησε να μιλήσει όσο ήθελε. Το πρόβλημα ήταν όμως ότι ο υπουργός μόνον άκουγε (χωρίς να είναι πάντα βέβαιον ότι πρόσεχε) χωρίς να μιλάει καθόλου. Τα παρουσίαζε ένα προς ένα ο πρόεδρος, όσο πιο καλά μπορούσε, με πίνακες, αριθμούς, προβλέψεις και τα τοιαύτα, αλλά ο υπουργός τσιμουδιά. Πέρασε η 7η μ.μ., έξω είχε σκοτεινιάσει και τότε ο υπουργός μίλησε: «Σε πειράζει να συνεχίσουμε τη συζήτηση (sic) σε ένα μπαράκι εδώ δίπλα;». Οχι, δεν τον πείραζε. Πήγαν λοιπόν στο μπαράκι.
Εκεί, στο μπαράκι, ο πρόεδρος διαπίστωσε ότι το αγαπημένο ποτό του Παναγιώτη δεν είναι βότκα με τουρσί και μαύρο ψωμί, όπως θα περίμενε κάποιος που δεν έχει ιδέα για την ανθρώπινη φύση, αλλά το ουίσκι και μάλιστα το εκλεκτό malt. (Προφανώς θα το πίνει αφού πρώτα το έχει καταστρέψει με πάγο...) Στο μπαράκι ήξεραν βέβαια τις υπουργικές προτιμήσεις και πλακώθηκαν να τον περιποιηθούν. Πλακώθηκε και ο Παναγιώτης στο ουίσκι, ενώ δίπλα του ο πρόεδρος έλεγε και έλεγε περιμένοντας πια όχι απαντήσεις, αλλά έστω μια ένδειξη των σκέψεων του υπουργού για την πολιτική του οργανισμού, έστω και αν εκφραζόταν με έναν άναρθρο ρόγχο.
Και τότε ο Παναγιώτης μίλησε! Καρφώνει το βλέμμα (θολό το φαντάζομαι) στον προσκεκλημένο του και τον ρωτά: «Ξέρεις ποια είναι η λύση;». 
Μικρή παύση και προσθέτει: «Η επανάσταση είναι η μόνη λύση!». 
Είμαι βέβαιος ότι εξακολουθεί να το πιστεύει και τον φαντάζομαι πάντα στο μπαράκι...

3 σχόλια:

  1. Εσείς οι αρθρογραφούντες χαιρεκάκως, προσπαθήστε να είστε εντός της κοινής λογικής, τουλάχιστον.
    Ο πρόεδρος του Οργανισμού, μιλούσε, έχοντας στο νού του, το πολιτικο-οικονομικό περιβάλλον στο οποίο ζούμε και τις νομοτέλειες που αυτό παράγει.
    Ο Παναγιώτης, τα άκουγε, έχοντας στο νού του, τους τρόπους με τους οποίους θα αναιρούσε το σύνολο περιβάλλον και τον ανυποψίαστο πρόεδρο μαζί.

    Όλο αυτό, απαρτίζει μία πολύ λογική εικόνα που, μόνο οι χαιρέκακοι δημοσιογραφούντες δεν μπορούν να δούν.

    Μάλιστα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ἐκδοχές:
    α) Πρόκειται γιά, λίαν ἐπίκαιρη σήμερα πού δυσκολεύονται οἱ μνημονιακοί πάσης κατευθύνσεως, λάσπη συνήθους συνθέσεως: χῶμα μέ νερό καί χρῶμα ἀνάλογο μέ τήν πολιτική κατεύθυνση πού θά ἤθελε ὁ δημοσιογράφος νά ἔχῃ πάρει ὁ "ἀπείθαρχος" Ὑπουργός.
    β)Τόν ἔφτυσε γιά τις "τεχνοκρατοῦρες" του ὁ Ὑπουργός, καί ὁ διοικητικής τοῦ Ὀργανισμοῦ δέν τό κατάλαβε.
    γ) Μήπως ἦταν ἡ πολιτική πού ἔπρεπε κατά τά μνημόνια νά ἐφαρμοσθῆ ἀπό τόν Ὀργανισμό, κάτι σάν ἰδιωτικοποίηση;
    δ) Μήπως, νά τό ποῦμε ἀλλιῶς, ὑποκρυπτόταν προώθηση τῶν συμφερόντων γερμανικῶν ἑτΙρειῶν, προτοῦ άνακατευθοῦν οἱ Κινέζοι στήν Ἐνεργειακή ἀγορά καί τούς χαλάσουν τήν σούπα, καί "τά πῆρε" ὁ Λαφαζάνης;
    ε) Μήπως τό οὐΐσκυ κάνει τούς ἄγλους ἐργατικούς ἐπαναστάτες στά μπάρ, καί δέν τό ξέρουνε;
    στ) Ἄν ὁ Λαφαζάνης εἶναι ἄσχετος σέ τεχνοκρατιά θέματα, καί ἀεροβατεῖ σέ θεωρίες, ὅπως πολλοί ἄλλοι ὁμοϊδεάτες του, φταίει μόνο αύτός, ἤ αὐτοί πού ἐπί χρόνια διαχειρίζονται τά δημόσια οἰκονομικά πράγματα, σέ τομεῖς ὑγιοῦς κατ' ἀῤχήν κρατικοῦ παρεμβατισμοῦ, κρυφά ἀπό τήν Βουλή καί μέ κυκλώματα φίλων τους τοῦ ἰδιωτικοῦ τομέα, ἔτσι πού νά καθίσταται ὁ κρατικός παρεμβατιμσμός ἀρρωστημένη κατάσταση, μέ ἄτοπες συνδικαλιστικές διεκδικήσεις; -"ἀφοῦ τρῶνε αὐτοί, ἐκεῖ ψηλά, γιατί νά μήν φᾶμε κι ἐμεῖς;"
    στ) Μήπως θά ἔπρεπε νά εἶχε ἐρευνήσει κάπως ὁ δημοσιογράφος-ἀρθρογράφος τίς ἀνωτέρω ἐκδοχές καί νά τίς ἔχῃ ἀποκλείση, ἔστω συλλήβδην, στό κείμενό του;
    ζ) Last but not least: Μήπως ὁ δημοσιογράφος προτοῦ μεταφέρει στήν κατά κανόνα σοβαρή ἐφημερίδα Καθημερινή, ὅσα τοῦ εἶπε ἡ τυχαῖος θαμῶνας πραγματικός ἤ μή, ἤ ὁ ἴδιος ὁ (πρώην;) Διοικητής τοῦ Ὀργανισμοῦ, θά ἔπρεπε γιά λόγους στοιχειώδους δεοντολογίας νά ἔχῃ ρωτήσει σχετικά μέ τήν πολτική τοῦ Ὀργανσιομοῦ αὐτοῦ, ἤ καί σχετικά μέ τό περιστατικό, καί τόν ἴδιο τόν Λαφαζάνη;
    "Διασταυρώνω τήν πληροφορία" νομίζω ὅτι ὀνομάζεται αὐτό τό σπάνιο πλέον εἶδος δημοσιογραφικῆς πρακτικῆς, στήν Ἑλληνική ἰδεολογικά στρατευμένη δημοσιογραφία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.