Μεγάλη ανησυχία λέγεται ότι επικρατεί στην Αθήνα σχετικά με τις προθέσεις Ερντογάν στο Αιγαίο και στην Κύπρο.
Αμφιβάλλουν μάλιστα ιδιαίτερα, από ότι ακούμε, οι κυβερνώντες, για το αν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ θα βοηθήσουν την Ελλάδα σε περίπτωση κρίσης με την Τουρκία.
Ανακύπτει όμως τότε το εξής ερώτημα. Για ποιο λόγο έχουν ξεσκιστεί να εξυπηρετήσουν τον αμερικανικό στρατηγικό σχεδιασμό για την περικύκλωση, αν όχι τον πόλεμο κατά της Ρωσίας, λύνοντας το θέμα του ονόματος της πΓΔΜ πιθανότατα εις βάρος των ελληνικών εθνικών συμφερόντων; (Αλλά και καταβάλλοντας τεράστιο πολιτικό κόστος, αμφιβάλλουμε όμως αν αυτό το γνωρίζουν και το καταλαβαίνουν).
Για ποιο λόγο τρέχει ο κ. Κοτζιάς στην άλλη άκρη του κόσμου, στο Βανκούβερ του Καναδά, να συνδράμει τις ΗΠΑ στην προσπάθειά τους να στριμώξουν, αν όχι να καταστρέψουν τη Βόρειο Κορέα – προκαλώντας και τα ειρωνικά σχόλια του Ρώσου Υπουργού Εξωτερικών;
Για ποιο λόγο προσφέρουμε τα πάντα, διευκολύνσεις για πυρηνικά, αν τις χρειαστούν, ιδιαίτερα επιθετικές αποστολές drones, στην Αλεξανδρούπολη, τον ‘Αραξο, την Κάρπαθο, την Κρήτη και μύρια όσα άλλα στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους; Κινδυνεύοντας να εμπλέξουν άμεσα τη χώρα στην όλο και πιο εκρηκτική κατάσταση της Μέσης Ανατολής; (τα αυτά ισχύουν και για την Κύπρο)
Για ποιο λόγο καταστρέφουμε μόνοι μας συστηματικά τις σχέσεις μας με τη Ρωσία, το Ιράν και μέρος των Αράβων;
Για ποιο λόγο παραδίδουμε μόνοι μας τα μεγάλα «γεωπολιτικά χαρτιά» που ακόμα διαθέτει η χώρα και θα μπορούσαν να τη βοηθήσουν να διαπραγματευθεί τη σωτηρία της από την οικονομική λαίλαπα που την πλήττει σχεδόν μια δεκαετία;
Η παράδοση της εθνικής κυριαρχίας σε θέματα οικονομικής πολιτικής το 2010 και εν συνεχεία στους Πιστωτές οδήγησε σε μια από τις μεγαλύτερες, αν όχι τη μεγαλύτερη οικονομική-κοινωνική καταστροφή στην ιστορία του καπιταλισμού σε καιρό ειρήνης.
Η παράδοση της εξωτερικής, αμυντικής και διεθνούς πολιτικής της χώρας στις Ηνωμένες Πολιτείες κινδυνεύει να οδηγήσει σε πόλεμο.
ΥΓ. Αισθανόμαστε την ανάγκη να ενημερώσουμε την κυβέρνηση ότι δεν βρισκόμαστε ούτε στο 1952 ούτε στο 1989. Μήπως πρέπει κάτι να διδαχθούμε από τις συγκλονιστικές περιπέτειες των συμπαθών Κούρδων στο Ιράκ και τη Συρία που έβαλαν όλα τα αυγά τους στο καλάθι των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ;
Το κείμενό σου Δημήτρη έχει δυο "κενά". Πρώτο ότι ξέρεις καιμπορείς να απαντήσεις εσύ ο ίδιος στις ερωτήσεις που θέτεις. Το έχεις κα΄νει άλλωστε σε άλλα κείμενα. Η επανάληψη είνια μήτηρ μαθήσεως. Δεύτερον είτε παραδίδουμε είτε δεν παραδίδουμε στις ΗΠΑ (και όποιον άλλο ισχυρό) την εξαωτερική πολιτική (και την εσωτερική) τον πόλεμο δεν θα τον γλιτώναμε αν ο εν λόγω ισχυρός ήθελε να τον προκαλέσει. Γι αυτό άλλωστε είναι ισχυρός. Για να κάνει αυτό που θέλει επειδή μπορεί να το κάνει ανεξάρτητα από τη στάση του αδύναμου. Απλώς ανάλογα με τη στάση μας θα είμασταν ή οχι δουλοπρεπείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήThe same could apply to Turkey, but the neighboring country grows stronger by the day. The only difference is they negotiate considering first their national interests.
ΔιαγραφήThat leves us with the question, if not the Americans (or other external factor) then who?
Changing is easy. If people really want to step up. How easy you may ask? Less than 100 meters from the march of Feb 4. Take Boule peacefully and declare a New Era, a new constitution with ammendments no government could change to serve its interests