Το συμπέρασμα του Παναγιώτη Κονδύλη σχετικά με έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο, το οποίο έχει επανέλθει τον τελευταίο καιρό σε διαβούλευση όλο και συχνότερα, είναι ότι η Ελλάδα (εφόσον μάλιστα ο επιτιθέμενος με την ιστορική και την πολιτική έννοια δεν μπορεί να είναι άλλος από την ολοένα και πιο δυνατή Τουρκία) θα έπρεπε να καταφέρει το πρώτο (μαζικό) πλήγμα, αιφνιδιάζοντας τον εχθρό.
Η απόφαση να επιτεθούμε στο εχθρικό έδαφος είναι μια από τις πιο δύσκολες αποφάσεις που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας Έλληνας ηγέτης, καθώς υπάρχουν κρίσιμα επιχειρήματα κατά της απόφασης για μια πρώτη αιφνιδιαστική επίθεση στην εχθρική χώρα. Ας τα εξετάσουμε ένα προς ένα:
1. Επιχειρησιακοί κίνδυνοι: Οι στόχοι υψηλής αξίας, όπως στρατιωτικά αεροδρόμια, ναύσταθμοι και στρατιωτικές εγκαταστάσεις, προστατεύονται επαρκώς και ως εκ τούτου μια επίθεση συνεπάγεται τον κίνδυνο ατυχημάτων και ενδεχόμενης αποτυχίας της αποστολής, γεγονός που μπορεί να μας οδηγήσει σε στρατηγική αμηχανία με στρατηγικό και πολιτικό κόστος πολύ υψηλό. Καθώς, μια αποτυχία θα είχε ως αποτέλεσμα ανθρώπινο, υλικό κόστος και απώλεια του εθνικού γοήτρου.
Για τη συνέχεια liberal
ΑΕΡΑ ΑΕΡΑ Ν ΦΥΓΗ Η ΧΟΛΕΡΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μου επιτρεψετε να αμφιβαλλω για το τελικο συμπερασμα:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ζωτικό συμφέρον της Ελλάδας είναι η ασφάλεια και ηρεμία στα σύνορά μας."
Αυτο θα ηταν απολυτα σωστο,αν ειχαν την ιδια αποψη και οι τουρκοι.
Αυτο ομως δεν συμβαινει.
Ετσι λοιπον,το "Ζωτικό συμφέρον της Ελλάδας είναι η ασφάλεια και ηρεμία στα σύνορά μας", μετατρεπεται σε "ειμαστε αδυναμοι και ανικανοι για οτιδηποτε και αρα θα πρεπει να υποχωρουμε,οσο οι δυνατοι του κοσμου αυτου δεν παραλληλιζουν τα συμφεροντά τους με τα δικα μας".
Κατα συνεπεια,καταλαβαινουμε (ελπιζω) ευκολα,οτι απλα οικοδομουμε την παραδοση μας στους αλλους,δυτικους ή τουρκους.
https://youtu.be/8Tw5AJRQ6YM
Επειδή
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Οι τούρκοι καταλαβαίνουν μόνο τη γλώσσα της ισχύος
2. Θα περάσουν πολλά χρόνια προκειμένου να πάρουν το πάνω χέρι στον αεροναυτικό τομέα
πρέπει να εφαρμόσουμε την πολιτική του οδόντα αντί οδόντος, μιά πολιτική που εφήρμοσε το Πακιστάν έναντι της ΕΣΣΔ, όταν με την εισβολή της στο Αφγανιστάν, επιχειρούσε να δείξει στο Πακιστάν ποιός κάνει κουμάντο στην περιοχή, με συχνά αεροπορικά επεισόδια, στα οποία όμως το Πακιστάν, χωρίς να το πολυδιαφημίζει, απαντούσε με καταρίψεις όσων σοβιετικών αεροσκαφών παραβίαζαν τον εναέριο χώρο του. Μέχρι που οι Σοβιετικοί πήραν το μήνυμα ότι δεν μπορεί να κάνουν ότι θέλουν στην περιοχή και το σταμάτησαν.
Ούτε προληπτικός πόλεμος, ούτε συνεχή επαγρύπνηση -τουλάχιστον έτσι όπως την παρουσιάζουν οι συγγραφείς. Απλά ετοιμότητα για καταρρίψεις, ή βυθίσεις πλοίων που ενεργούν χωρίς τους κανόνες ασφαλούς πτήσης και αβλαβούς διέλευσης εντός του ελληνικού FIR. Το έκαναν πράξη οι Αντιπτέραρχοι Ι . Αναγνωστόπουλος (9/5/67-15/12/67) και Παν. Διακουμάκος (14/5/80-7/1/82), με αποτέλεσμα μηδέν (0) παραβάσεις και παραβιάσεις.