Περιμένοντας τους τελευταίους βομβαρδισμούς στη συριακή πόλη İdlib

Για τον συγγραφέα διαβάστε  εδώ

Το συγκριτικό πλεονέκτημα της τουρκικής διοίκησης, απέναντι στην ευρωπαϊκή, την αμερικανική και τη ρωσική, είναι η προσέγγιση στα ανθρώπινα ζητήματα.

Ο κύριος στη φωτογραφία είναι ο πρόεδρος της τουρκικής Ερυθράς Ημισελήνου (Kızılay) το αντίστοιχο του Ερυθρού Σταυρού στον ισλαμικό κόσμο.

Ενώ οι αμερικανοί και ρώσοι αξιωματούχοι αγωνιούν για το ποια πυραυλικά συστήματα θα επικρατήσουν αυτή τη φορά κατά τη διάρκεια του επικείμενου βομβαρδισμού της συριακής πόλης İdlib, ο κύριος αυτός οργανώνει τις προετοιμασίες για την αντιμετώπιση του προσφυγικού κύματος των 3.5 εκατομμυρίων ανθρώπων που θα δημιουργηθεί μόλις ξεκινήσουν Αμερικανοί και Ρώσοι να αναμετριούνται για την αποτελεσματικότητα των πυραυλικών και αντιπυραυλικών τους συστημάτων.

Η ιστορία δεν είναι καινούργια. Κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου ο υπαρκτός σοσιαλισμός, ως γνήσιο αντίγραφο της χυδαιότητας του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, προσπαθούσε να κατουρίσει πιο μακριά από το πρωτότυπο. Αυτό δεν ήταν δυνατόν φυσικά και το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Το ίδιο κάνουν και σήμερα οι Ρώσοι.

Από την αρχή της κατασκευασμένης κρίσης στη Μέση Ανατολή, σε σύγκριση με τις τρεις μεγάλες δυνάμεις του κόσμου, (ΗΠΑ Ρωσία, ΕΕ) η μόνη χώρα που ξεχώρισε με την προσέγγισή της στο ζήτημα αυτό ήταν η Τουρκία.
Ενώ όλους τους εμπλεκόμενους τους ενδιέφερε -και δεν έπαψαν να το τονίζουν- η στρατιωτική και διπλωματική διάσταση του θέματος, για τους Τούρκους το πρώτο θέμα ήταν η διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού που θα δραπέτευε από τους βομβαρδισμούς και θα αναζητούσε ασφάλεια στα τουρκικά εδάφη.

Ακόμα και οι Ευρωπαίοι που, είτε παρασύρθηκαν είτε συμμετείχαν στους βομβαρδισμούς και τη διάλυση της Μέσης Ανατολής, έκλεισαν τις πόρτες τους σε 7 εκατομμύρια πρόσφυγες ενώ ενδιαφέρθηκαν, και αυτοί, κυρίως για την αποτελεσματικότητα των οπλικών συστημάτων.

Αν η προσέγγιση των Τούρκων ήταν παρόμοια, τα προσφυγικά κύματα των εκατομμυρίων ανθρώπων θα είχαν διαλύσει την Τουρκία. Εξάλλου αυτό ήταν το σχέδιο και η ελπίδα του δίδυμου CIA-MOSAD. Το ζήτμα αυτό το έχουμε αναλύσει πολλές φορές

 Οι Τούρκοι πρώτα χειρίστηκαν τον όχλο των προσφύγων με επιτυχία και μετά άρχισαν να εκμεταλλεύονται την ύπαρξη του προσφυγικού προβλήματος για τα πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά τους συμφέροντα.
Δεν ξέρω αν αυτή τη φορά Ρώσοι και Αμερικανοί γκρεμίσουν την İdlib όπως κατέστρεψαν όλη την Μέση Ανατολή.

Πάντως αν κατορθώσουν οι Τούρκοι να σταματήσουν τους βομβαρδισμούς πριν ξεσπάσει προσφυγικό κύμα από την πόλη, θα έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη και τη μελλοντική πολιτική υποστήριξη των 3.5 εκατομμύριων κατοίκων της περιοχής.

 Αν δεν το κατορθώσουν, η τουρκική Ερυθρά Ημισέληνος θα έχει έτοιμο το σχέδιο εγκατάστασης, περίθαλψης, σίτισης και εκπαίδευσης των προσφύγων.

Και στις δυο περιπτώσεις οι Τούρκοι θα βγουν κερδισμένοι. Καμία επίθεση με δολάρια, με πουλημένους δημοσιογράφους ή ακαδημαϊκούς, καμία αρνητική στάση ηλίθιων πολιτικών και διπλωματών, που όλους μαζί τούς χειρίζονται κατά τα κέφια τους οι μυστικές υπηρεσίες, δεν μπορούν να βοηθήσουν στο να κερδηθεί ένας πόλεμος που έχει επιστρατεύσει αποφασισμένους ανθρώπους. Γιατί, πώς να το κάνουμε; Στην τελική, και στον σύγχρονο πόλεμο όπως και στους παλιούς, αυτό που κάνει τη διαφορά είναι το ανθρώπινο δυναμικό!

ΥΓ μετά από λίγα εικοσιτετράωρα: Πρώτα η Αμερικανοί κατάλαβαν πως θα τους δεν θα τους βγει σε καλό αυτή η αναμέτρηση. Μετά οι Ρώσοι αναγκάστηκαν να σταματήσουν τους βομβαρδισμους. 

Οι Ιρανοί όταν είδαν τη μοναξιά του Άσαντ στο πεδίο της μάχης, έτρεξαν ξανά δίπλα στον Ερντογάν και του Πούτιν.

 Οι άμοιροί Κούρδοι θα πληρώσουν τα σπασμένα. Δεν θα έχουν την ησυχία τους μέχρι να συμφωνήσουν και να συνεργαστούν με τους Τούρκους. 

Προς το παρόν μέσα σε δυο μέρες η τουρκική διπλωματία κέρδισε μια απίστευτη νίκη. Κανείς δεν το ομολογεί βέβαια αλλά έτσι κι αλλιώς τους Τούρκους τους ενδιαφέρει η ουσία και η ουσία είναι ότι η πόλη Idlib στο βάθος του χρόνο θα ενωθεί οικονομικά και πολιτικά με την ανατολική τουρκική πόλη Αντιόχεια (Antakya-Hatay).

 Περαστικά στις μεγάλες δυνάμεις των μεγάλων οπλικών συστημάτων.

Faruk Tuncay