Γεμίσαμε από Αγωγούς και Υδρογονάνθρακες αλλά…..ακόμα να τους δούμε

Του Θεόδωρου Καρυώτη

Είμαστε λαός της υπερβολής, αλλά υδρογονάνθρακες και αγωγούς δεν έχουμε δει ακόμα.

Ασχολούμαστε, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα τώρα, με αγωγούς όπως East Med, TAP και Turkish Stream και ο Πρωθυπουργός μας θέλει να αλλάξει την ονομασία του Turkish Stream σε European Stream, μόλις περάσει τα σύνορά μας. Οι αγωγοί, όμως, δεν αλλάζουν όνομα, όταν διασχίζουν σύνορα.

Σήμερα η εικόνα για τον θαλάσσιο ορυκτό μας πλούτο έχει αλλάξει ριζικά και η πιθανότητα σε μια δεκαετία να βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να μιλάμε για το θαύμα των υδρογονανθράκων δεν αποτελεί πλέον όνειρο θερινής νυκτός, αρκεί βέβαια να κάνουμε σωστή και σοβαρή δουλειά, κάτι για το οποίο δεν φημιζόμαστε.

Παρακολουθώντας την ειδησεογραφία τα τελευταία τέσσερα χρόνια, είναι δύσκολο να μην ενθουσιάζεται κανείς με τους αριθμούς που κυκλοφορούν και αναφέρουν ότι ο θαλάσσιος ορυκτός πλούτος της Ελλάδας ανέρχεται σε δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου, σε τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου. Ιδιαίτερα μια χώρα που στενάζει από μια οικονομική καταστροφή, ειναι εύκολο να ονειρεύεται τα δισεκατομμύρια δολάρια, που θα εισρεύσουν από τα προσδοκώμενα κέρδη της εξόρυξης του ορυκτού πλούτου .

Ελάχιστοι Έλληνες πολιτικοί, με πρώτο τον Γιάννη Μανιάτη του ΠΑΣΟΚ, είχαν πειστεί από τους ειδικούς (Φώσκολος - Κονοφάγος) ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα Ελντοράντο. Ο χρόνος θα δείξει, και όπως λένε οι ειδικοί θα χρειαστούν «δυο τρυπάνια» για να μιλάμε με βεβαιότητα για τον πλούτο των ωραίων θαλασσών μας. Ελάχιστοι Έλληνες γνώριζαν τι κρύβουν οι θάλασσές μας, αλλά οι Αμερικανοί και οι Γάλλοι, δεκαετίες νωρίτερα, είχαν μία καλή εικόνα για τους θησαυρούς μας.

Έχει χυθεί πολύ μελάνι γύρω από τις πιθανές ποσότητες υδρογονανθράκων στην Ελλάδα και ως συνήθως οι Έλληνες έχουν γίνει γεωλόγοι και γεωφυσικοί με γνώμη και για την ποσότητα των υδρογονανθράκων που βρίσκονται στον βυθό των ελληνικών θαλασσών. Μια μερίδα από αυτούς πιστεύει ότι υπάρχουν τεράστια κοιτάσματα, προβάλλοντας αστρονομικούς αριθμούς και μια άλλη πιστεύει ότι υπάρχουν κάποιες σταγόνες υδρογονανθράκων αλλά χωρίς ενδείξεις έστω και μικρών κοιτασμάτων στις θάλασσές μας.

Αναμφίβολα τα επιστημονικά δεδομένα που έχουν δημοσιοποιηθεί την τελευταία πενταετία στηρίζουν περισσότερο την πρώτη θέση και την εκτίμηση ότι την επόμενη δεκαετία η Ελλάδα θα γίνει ένα σοβαρό ενεργειακό κέντρο στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων.

  ΧΑΡΤΗΣ ΜΑΝΙΑΤΗ 2011

Όταν δημοσιεύτηκε αυτός ο Χάρτης, το 2011, ελάχιστοι κατανόησαν την αξία του. Η ρύθμιση που έκανε ό τότε Υπουργός Ενέργειας Γιάννης Μανιάτης με τον νόμο 4001/2011, ορίζει ότι

«ελλείψει συμφωνίας οριοθέτησης με γειτονικά κράτη … το εξωτερικό όριο της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (αφ’ ης κηρυχθεί) είναι η μέση γραμμή…».

Έτσι, με βάση αυτό το νόμο, η Ελλάδα οριοθέτησε, με μονομερή ενέργεια,  τα θαλάσσια σύνορά της με την Αλβανία, Ιταλία και την Λιβύη!

Το πιο σημαντικό είναι ότι τον νόμο Μανιάτη αποδέχτηκαν η Αμερικανική ExxonMobil, η Γαλλική TOTAL και η Ελληνική ΕΛΠΕ που ζήτησαν και έλαβαν την παραχώρηση δύο οικοπέδων για έρευνες που βρίσκονται μέσα στον Χάρτη Μανιάτη.

Φαίνεται ότι το ενδιαφέρον των δυο κολοσσών (μαζί με τα ΕΛΠΕ) εστιάζεται σε μια περιοχή δυτικά της Γαύδου. Αναμφίβολα, οι εταιρείες είναι πεπεισμένες ότι η περιοχή αυτή ανήκει στην ΑΟΖ/Υφαλοκρηπίδα της Ελλάδας και, σίγουρα, υπομειδιούν, όταν ακούν ότι η θάλασσα της Γαύδου ανήκει ….στην Τουρκία!

Έτσι τώρα, έστω και καθυστερημένα, στρέφουμε το ενδιαφέρον μας στην Κρήτη, όπου από τις τελευταίες έρευνες Αμερικανών, Νορβηγών, Γάλλων και Ιταλών διαφαίνεται ότι τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων νότια της νήσου είναι τα μεγαλύτερα της Ανατολικής Μεσογείου. Αυτή η ενέργεια των δύο εταιριών δίνει ένα μεγάλο χαστούκι στην Τουρκία, διότι όταν η Άγκυρα προσκάλεσε ξένες εταιρείες για παραχώρηση οικοπέδων έξω από το Καστελόριζο, αυτές αρνήθηκαν, διότι γνώριζαν ότι τα οικόπεδα αυτά δεν ανήκουν στην Τουρκία.

Σήμερα το Δέλτα του Νείλου, η Λεκάνη της Λεβαντίνης, η Λεκάνη του Ηρόδοτου και η περιοχή της νότιας Κρήτης είναι έτοιμες να απογειωθούν, γιατί κρύβουν τεράστιες ποσότητες υδρογονανθράκων. Αυτά τα κοιτάσματα ήταν γνωστά στους Αμερικανούς από έρευνες που έγιναν την περίοδο 1925-1927 στο τρίγωνο Μάλτα - Ελλάδα - Αίγυπτος, αλλά αποφάσισαν τότε να μη δημοσιοποιήσουν τα αποτελέσματα αυτών των ερευνών.

Συνάντηση Τσίπρα με Πούτιν

Όπως γράφτηκε σε αυτή την ιστοσελίδα:

«Η επικείμενη συνάντηση έχει αποκτήσει ιδιαίτερη σημασία  γιατί θα πραγματοποιηθεί κάτω από νέες αντικειμενικές συνθήκες  και ως εκ τούτου αποτελεί μια καλή ευκαιρία για τον επαναπροσδιορισμό και την  επανεκκίνηση των Ελληνορωσικών σχέσεων σε νέες πλέον και πιο σταθερές βάσεις».

Όμως, ο Αλέξης Τσίπρας έχασε άλλη μια σημαντική ευκαιρία, την Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2018, στην Μόσχα για να αναδείξει το καίριο ζήτημα της ΑΟΖ. Θα έπρεπε να είχε συζητήσει με τον Πρόεδρο Πούτιν αυτό το μεγάλο εθνικό θέμα και να ζητήσει από τον Πούτιν στην κοινή συνέντευξη τύπου, όταν εθίγησαν τα θέματα ενέργειας, φυσικού αερίου και αγωγών,  να αναφερθεί στην ελληνική ΑΟΖ λέγοντας:

«Η Ρωσία παρακολουθεί προσεκτικά  τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και υποστηρίζει την βούληση  και το δικαίωμα της Ελλάδας να ανακηρύξει την ΑΟΖ όπως ακριβώς πράξαμε και εμείς το 1984».

Έτσι ο Έλληνας πρωθυπουργός θα επέστρεφε θριαμβευτής από την παγωμένη Μόσχα. Δυστυχώς πρέπει να περιμένουμε μία άλλη ευκαιρία.