Κάνατε δήλωση για το επίδομα ενοικίου; Για το επίδομα παιδιού; Εχετε κάνει αίτηση για το κοινωνικό τιμολόγιο της ΔΕΗ ή το επίδομα στέγασης; Για κοινωνικό τουρισμό; Αν στα χρόνια της επί πιστώσει ευημερίας αναπτύχθηκε το μοντέλο των διορισμών και των παροχών, στα χρόνια της χρεοκοπίας αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς το μοντέλο των επιδοματούχων Ελλήνων.
Η παροχολογία αντικαταστάθηκε από την επιδοματολογία. Για την ελληνική πολιτική τάξη ισχύει η γνωστή φράση του Ταλεϊράνδου: «Δεν έμαθαν τίποτα, δεν ξέχασαν τίποτα».
Βασικά, αυτό που άλλαξε για την πολιτική τάξη είναι τα ποσά, και έτσι οι αθρόες προσλήψεις και οι πρόωρες και μεγάλες συντάξεις -όλα με δανεικά, φυσικά- έδωσαν τη θέση τους σε μια σειρά επιδομάτων που έχουν, όπως λέγεται δημοσιογραφικά, μικρότερο δημοσιονομικό εκτόπισμα. Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι ο τρόπος που βλέπουν οι πολιτικοί τον μέσο πολίτη, δηλαδή ως κάποιον που είναι τόσο μωρόπιστος, που μπορεί να εξαγοραστεί με τα χρήματα που ήδη του έχει δημεύσει το κράτος.
Ο μέσος Ελληνας το 2018 δούλεψε από την 1η Ιανουαρίου έως τις 18 Ιουλίου για να πληρώσει φόρους, που τους αποκαλούμε εισφορές στο κράτος. Για καθένα ευρώ που βγάζεις τα 55 λεπτά καταλήγουν στο κράτος και σου μένουν τα 45 λεπτά. Τώρα που ο δανεισμός έχει περιοριστεί, η διαδικασία για την αφαίμαξη των 55 λεπτών ανά ευρώ στηρίζεται στη λεηλασία της ιδιωτικής εργασίας και παραγωγής.
Για τη συνέχεια blemilo
Η παραπάνω ανάλυση είναι λάθος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η χειρότερη κυβέρνηση από συστάσεως του Ελληνικού κράτους και ότι η παραμονή του στην εξουσία θα Βενεζουελοποιήση την χώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόβλημα της Ελληνικής Οικονομίας ΔΕΝ είναι τα επιδόματα. Ούτε είναι η αναρχία στα πανεπιστήμια, ούτε καν ο αριθμός των ΔΥ.
Το πρόβλημα της Ελληνικής Οικονομίας ήταν και είναι το ύψος της αμοιβής των ΔΥ (ΔΕΚΟ κλπ) ανά ώρα εργασίας και σε σχέση με την δυσκολία της εργασίας. Αυτές πήγαν τόσο ψηλά που καθιστά κορόιδο έναν εργαζόμενο που δουλεύει σε εργασία που υπόκειται στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Και η τεχνολογία είναι ένα προϊόν παγκοσμίου ανταγωνισμού.
Εάν οι αμοιβές του Δημοσίου Τομέα δεν αντιστοιχηθούν με τις δυνατότητες της Ελληνικής Οικονομίας (οι οποίες είναι επιπέδου Ρουμανίας) η Ελλάδα δεν πρόκειται να βγει από το αδιέξοδο.