24/5/19

Αθήνα Φανάρι, μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε

του Στάθη Κεφαλούρου
         Όχι, δεν  θα αναφερθούμε σε Νομοκανονικά ζητήματα. Ούτε και στις διαφορές που τους χωρίζουν κατά περιστάσεις. Όχι διότι είναι αμελητέες ούτε γιατί είναι χωρίς συνέπειες, ιδίως όταν στην απέναντι πλευρά έχουμε έναν σουλτάνο και εδώ μια κυβέρνηση, που σκοπίμως υποδαυλίζει πάθη. Αλλά γιατί κάθε τόσο, ανάλογα με την εποχή, οι διαφορές αυτές είναι διαφορετικές και κατά βάθος ίδιες.
         Νέος είμαι ακόμα αλλά ήδη έχω δει να επαναλαμβάνεται ουκ ολίγες φορές αυτό το σκηνικό αντιπαράθεσης ανάμεσα στην Ελλαδική Εκκλησία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
         Σκοπός του κειμένου δεν είναι να υποβαθμίσει την αξία των εκκλησιαστικών θεμάτων που διακυβεύονται σήμερα ή και αύριο αλλά να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την αιτία των δύο διαφορετικών αυτών αντιλήψεων ανάμεσα στην Ελλαδική Εκκλησία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ώστε εν τέλει να μην ανησυχούμε και τόσο πολύ κάθε φορά που ανακύπτει θέμα.
Η κόντρα αυτή (συγχωρέστε μου τούτη την έκφραση) είναι η ευφυέστερη, η πιο διπλωματική, βαθιά ιστορική και φύσει πιο πνευματική από όλες τις διαφωνίες που μπορούν να αναπτυχθούν στον κόσμο τούτο. Απηχεί παραδόσεις αιώνων. Οι δε φορείς της κόντρας αυτής, ήτοι οι Επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος από τη μια και το Φανάρι με κορυφαίο τον Οικουμενικό Πατριάρχη από την άλλη είναι ό,τι πιο σοφό έχει απομείνει στον ελληνικό χώρο και όχι μόνο. Και μόνο με τα ελληνικά που ομιλούν, εμείς πρέπει απλώς να σιωπούμε και να τους απολαμβάνουμε. Είναι καταρχήν μια διαφωνία αγίων. Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά για έναν λαϊκό. Δύσκολα δηλαδή γίνονται αντιληπτές οι θέσεις τους πόσω μάλλον οι προθέσεις τους. Και για τον λόγο καλύτερα να παρακολουθούμε τις εξελίξεις από σχετική απόσταση και με μετριοπάθεια.
        Επειδή λοιπόν αυτή η αντιπαράθεση έχει κατά καιρούς παρατηρηθεί ξανά και ξανά στην νέα ελληνική ιστορία με άλλες κάθε φορά αφορμές, αυτό που εγώ έχω καταλάβει κρίνοντας τα εκκλησιαστικά ή πνευματικά ζητήματα με πολιτικά, οφείλω να ομολογήσω, κριτήρια, είναι ότι η Ελλαδική Εκκλησία εκπροσωπούσε τον ελλαδικό εθνικισμό, τον εθνικισμό της μικράς, εντίμου και ανεξάρτητης Ελλάδος ενώ το Οικουμενικό Πατριαρχείο υποθάλπει έναν πιο ανοιχτό, ρωμέϊκο και κοσμοπολίτικο εθνικισμό, έναν ανάποδο δηλαδή εθνικισμό, έναν αντιεθνικισμό. Και μάλλον γι’ αυτό ο εθνικισμός έχει επισήμως αφοριστεί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Είναι, αν θέλετε, οι δυο διαφορετικές και μερικές φορές ανταγωνιστικές θεάσεις του κόσμου από δύο ιστορικές πόλεις του Ελληνισμού, την Αθήνα και την Κωνσταντινούπολη.
         Αυτός όμως είναι γεωγραφικά και ανθρωπολογικά ο ελληνικός κόσμος, όπως έχουν πει πολλοί, ένα σταυροδρόμι. Πότε κοιτάς από δω και πότε από κει κατά την Ανατολή. Πάντα όμως βρίσκουν τρόπο να ξεπερνούν τις διαφορές τους το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η Ελλαδική Εκκλησία με πνεύμα αγάπης και καταλλαγής συνιστώντας ες αεί τους δύο πυλώνες ανάπτυξης του γένους.  Δύο κεφαλές, ένας ο κορμός, όπως και στη βυζαντινή σημαία, που κυματίζει σε όλες τις εκκλησίες και στα μοναστήρια. Αυτά είχα γράψει πριν πολύ καιρό και τα θυμήθηκα χθες ξανά με τον εναγκαλισμό των δύο ιεραρχών.
Ευστάθιος Δ. Κεφαλούρος
Δικηγόρος Αθηνών

1 σχόλιο:

  1. Στην γωνια ξεχασμενο....ειναι και το ...Φαναρι του Διογενη.. Εκεινο με το οποιο εψαχνες τι ειναι αυτο που εχεις απεναντι σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.