Οταν μέχρι το 2060, σχεδόν οι μισοί Έλληνες θα είναι συνταξιούχοι, ακόμη και οι οικονομικά αναλφάβητοι μπορούν να αντιληφθούν ότι τα... νούμερα δεν βγαίνουν. Εξαίρεση οι πολιτικοί, που υπόσχονται... αφειδώς.
Είναι δύσκολο μέσα στην προεκλογική συναισθηματική φρενίτιδα να ακουστούν ψύχραιμες φωνές. Ο στόχος είναι οι ψήφοι και ο τσακωμός περιορίζεται στο ποιος θα ακυρώσει πρώτος τη μείωση του αφορολόγητου, όταν όλοι μαζί ψηφίζουν τη διανομή εξτρά συντάξεων.
Ονειρα γλυκά, απατηλά, πάνω σε δανεικά μαξιλάρια
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι χρωστάμε 334,6 δισ. ευρώ, όταν κατά την αποκάλυψη της χρεοκοπίας μας το 2010 χρωστούσαμε λιγότερα (330 δισ. ή 146,2% του ΑΕΠ). Μπορεί να μας έχουν διευκολύνει κάποιοι, τους οποίους χαρακτηρίζουμε ανάλγητους δανειστές, με επιμήκυνση χρονοδιαγραμμάτων αποπληρωμής και με μειωμένα επιτόκια, αλλά η πραγματικότητα δεν εξαφανίζεται, όταν πάψεις να πιστεύεις σε αυτήν.
Το χρέος ανέβηκε το 2018 στο 181,1% του ΑΕΠ (από 176,2% το 2017), εν μέσω πανηγυρισμών για υπερπλεονάσματα (τι κούφια και παραπλανητική λέξη) και παροχών «κοινωνικών μερισμάτων». Στον κόσμο των επιχειρήσεων, όλοι γνωρίζουμε ότι οι διανομές μερισμάτων γίνονται από κέρδη, γιατί αν είναι προϊόν δανεισμού (αν υπάρχει κάποιος να σου δώσει λεφτά) ή αν μοιράζεις από τις σάρκες του οργανισμού, καταστρέφονται τα μελλοντικά αποτελέσματα.
Η βασική διαφορά κρατικής χρεοκοπίας και εταιρικής πτώχευσης είναι ότι δεν υπάρχει η «επιλογή» της λύτρωσης που επέρχεται με τον «θάνατο» της πτωχευμένης επιχείρησης. Τα κράτη μπορούν να χρεοκοπούν όσες φορές θέλουν και οι άνθρωποι να υποφέρουν.
Για τη συνέχεια Euro2Day
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.