- Στις εγκαταστάσεις της νέας Κοβενταρείου Βιβλιοθήκης Κοζάνης, στον χώρο του υπογείου όπου ξεναγήθηκε το ΑΠΕ-ΜΠΕ και φυλάσσονται οι θησαυροί, τα κειμήλια, τα παλαίτυπα, οι χάρτες και οι γκραβούρες που χρονολογούνται από το 14ο αιώνα, ξεχωριστή θέση έχει μια ελληνική σημαία που κατά τη διάρκεια της εισβολής των Ναζί στην Κοζάνη βρισκόταν στο Βαλταδώρειο Γυμνάσιο της πόλης αλλά στη συνέχεια εξαφανίσθηκε χωρίς να ξέρει κανείς κάτι.
- Χρειάστηκε να περάσουν 19 χρόνια για να μαθευτεί τι απέγινε το εθνικό μας σύμβολο από τον άνθρωπο που το χάραμα της 13ης Απριλίου 1941 την έβαλε στο σάκο του προκειμένου να μην πέσει στα χέρια των Γερμανών. Η σημαία περιπλανήθηκε μαζί με τον κάτοχό της σε όλα τα μέτωπα του πολέμου, από την ελληνική ύπαιθρο, στο Κρητικό και Λιβυκό Πέλαγος έως και τον Ειρηνικό Ωκεανό.
- Ο νεαρός στρατιώτης είχε τη σημαία πάντα μαζί του, δεν την αποχωρίστηκε ποτέ, ακόμη και στις πιο αιματηρές μάχες που χρειάστηκε να δώσει έως το τέλος του πολέμου. Ποιος ξέρει, στο βάθος ίσως να ήλπιζε στην εύνοια των Ολύμπιων θεών για τους πολεμιστές που προστατεύουν τα ιερά σύμβολα των φίλων και συμμάχων τους στο πεδίο της μάχης.
«Επιθυμώ να επιστρέψω αυτήν την περήφανη σημαία στο παλιό της σχολείο διότι οι εικοσάρηδες άνδρες και γυναίκες που ήταν τότε παιδιά κατά τις δύσκολες εκείνες ημέρες, πρέπει να γνωρίσουν αυτήν τη σημαία» σημειώνει τον Ιούνιο του 1959 στην επιστολή του.
- Ποια είναι όμως η ιστορία αυτής της σημαίας που ο χαμηλόβαθμος βαθμοφόρος του αυστραλιανού στρατού θέλει να γνωρίσουν οι μαθητές του σχολείου;
Ο Ρeginal Tresise με την Μεραρχία του φτάνουν στις 5 Απριλίου στον Πειραιά από το συμμαχικό Μέτωπο της Αιγύπτου και οδικώς μεταφέρεται στο μέτωπο της Φλώρινας.
Οι επιθέσεις των Ναζί ξεκίνησαν από το μεσημέρι της 11ης Απριλίου αλλά η κύρια γερμανική επίθεση εκδηλώθηκε στις 12 Απριλίου όπου και με τη βοήθεια της ελαφριάς χιονόπτωσης οι επιτιθέμενοι κατάφεραν να αποκτήσουν πλεονέκτημα. Αργά το απόγευμα η συμμαχική διοίκηση αντιλαμβανόμενη ότι δεν μπορεί να ανακόψει την δύναμη των Ναζί, δίνει το σήμα της υποχώρησης. Οι Αυστραλοί που έχουν δεχθεί τον κύριο όγκο της Γερμανικής επίθεσης θα αφήσουν και τους περισσοτέρους νεκρούς στο πεδίο της μάχης.
- Ο νεαρός Ρeginal Tresise με ορισμένους συναδέλφους του κατά την οπισθοχώρηση κατασκηνώνουν για λίγες ώρες στο Βαλταδώρειο Γυμνάσιο. Όπως αναφέρει, το σχολείο είναι διώροφο και έχει βομβαρδιστεί από τους Ναζί «το άγαλμα προ της εισόδου του σχολείου έχει ανατιναχθεί. Στο ισόγειο του σχολείου ανάμεσα στην σκόνη, στις πέτρες του μικρού δωματίου βρίσκεται και μια σημαία από μετάξι με κρόσσια και κορδόνι».
- Ο στρατιώτης εντυπωσιάζεται από την εικόνα που αντικρίζει, το σχήμα και το χρώμα της σημαίας. Προκειμένου να μην πέσει στα χέρια των ναζί που προελαύνουν προς την πόλη, αποφασίζει να την πάρει μαζί του. «Φαινόταν τόσο περήφανη, προκλητική και αλύγιστη στην σκόνη και την ακαταστασία του πολέμου. Την έβγαλα από το κοντάρι, την τοποθέτησα στο σάκο μου. Με την ιδέα να μην παραδοθεί ένα τέτοιο έμβλημα στους Γερμανούς όπου θα την έστελναν στην πατρίδα τους ως αναμνηστικό».
Στην Κρήτη οι μάχες που ακολούθησαν ήταν μάλλον οι πιο σκληρές του πολέμου. Ο νεαρός Αυστραλός περιγράφει με εντελώς λιτό λόγο την κόλαση που έζησε από την οποία βγήκε σώος μαζί με το φυλαχτό του, ενώ άλλοι συμπολεμιστές του, πέθαναν ή πιάστηκαν αιχμάλωτοι.
- «Ο πόλεμος στην Κρήτη ήταν σφοδρότερος όσο ποτέ. Εκεί έχασα τα πάντα, αλλά κράτησα την ελληνική σημαία, δένοντας της γύρω από το σώμα μου να με ζεσταίνει. Το μόνο πράγμα με το οποίο εξήλθα της Κρήτης ήταν η σημαία και η ζωή μου».
- Ο Reginald Tresise μετά από ταξίδι ζωής θα βρεθεί πίσω στην πατρίδα. Αλλά τα βάσανα του δεν λένε να τελειώσουν. Ο Ειρηνικός Ωκεανός φλέγεται, γίνονται πολύνεκρες μάχες με τους Ιάπωνες τόσο στη θάλασσα όσοι και στον αέρα, στο μεγαλύτερο μέρος του Ωκεανού, ενώ ό,τι έχει απομείνει από την 6η Μεραρχία του αυστραλιανού εκστρατευτικού σώματος με ειδική εκπαίδευση ετοιμάζεται για αποστολή στη νήσο Νέα Γουινέα Παπούα. Ο νεαρός στρατιώτης λίγο πριν το τέλος του 1941 θα βρεθεί στο νησί. Μαζί του έχει πάντα το γούρι ζωής του σε μια από τις πιο φονικές μάχες του Ειρηνικού, όπου η αξία της ανθρώπινης ζωής ήταν ασήμαντη. «Αυτή η ελληνική σημαία ήταν το έμβλημα της καλής μου τύχης και την έφερα καθ’όλη την διάρκεια του αγώνα στον Ειρηνικό Ωκεανό» σημειώνει ο νεαρός στρατιώτης.
Μελετώντας το περιεχόμενο της επιστολής του η κα Μαργαρίτη επισημαίνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι «ο συγκεκριμένος στρατιώτης τρέφει βαθιά εκτίμηση και αγάπη για την Ελλάδα και τους ανθρώπους που γνώρισε από όπου και αν πέρασε». Ο πόλεμος έχει τελειώσει όλοι έχουν ξεκινήσει μια καινούργια ζωή αλλά αυτός δεν ξεχνά τι έζησε στην Ελλάδα, δεν ξεχνά ότι οι φτωχοί τότε χωρικοί που συναντούσε στο διάβα του από τη Φλώρινα, την Κοζάνη έως την Κρήτη, του προσέφεραν φαγητό και ύπνο διακινδυνεύοντας ακόμη και τη ζωή τους. Φυσικά δεν ξεχνά ότι στα προσωπικά του αντικείμενα έχει μια σημαία που ανήκει σ’ ένα Σχολείο.
«Ρίχνοντας ματιές εις το παρελθόν όταν ταξίδευα στους δρόμους της Ελλάδας φέρνω στην μνήμη μου τον ευγενή και αβρόφρονα λαό της που μοίραζε το ψωμί του και την στέγη του μαζί μας πάντοτε ριψοκινδυνεύοντας την ζωή του προς όφελός μας δια να φύγομε σώοι».
Στο πίσω μέρος της επιστολής του προς τον δήμαρχο έχει σχεδιάσει ένα μικρό τοπογραφικό διάγραμμα για να καταλάβουν οι τοπικές αρχές σε ποιο σχολείο διανυκτέρευσε και πήρε την σημαία.
Η Σούζαν Παπαδοπούλου Νομικός από την Κοζάνη που τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στην Μελβούρνη, επισήμανε μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι οι Αυστραλοί δίδουν πολύ μεγάλη σημασία στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης, διαθέτουν αρχεία με λεπτομερείς ιστορικές αναφορές για τις δράσεις των ANZAC στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, αλλά και του αυστραλιανού εκστρατευτικού σώματος κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, διαθέτουν λαμπρά μνημεία προς τιμήν των νεκρών στρατιωτών τους. Συμπλήρωσε δε, ότι έχουν εκδοθεί δεκάδες βιβλία και ερευνητικές εργασίες που αναφέρονται σε ιστορικά γεγονότα από την ολιγόμηνη ζωή και δράση των Αυστραλών στρατιωτών στην Ελλάδα, τη σχέση τους με τους Έλληνες και ανέφερε ότι «η ιστορία του νεαρού στρατιώτη με την ελληνική σημαία περιλαμβάνεται στην πολυτελή έκδοση της συγγραφέως Μαρίας Χιλ με τίτλο “diggers and greeks – Οι εκστρατείες των Αυστραλών στην Ελλάδα».
Τέλος, η αν. προϊσταμένη των Αρχείων, Μουσείων και Πινακοθηκών της Κοβενταρείου Βιβλιοθήκης Κοζάνης Ελένη Μαργαρίτη υπενθύμισε μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι το 1991 Αυστραλοί Βετεράνοι του πολέμου αλλά και το 2011 κατά την διάρκεια των εκδηλώσεων για τα 70 χρόνια από τη μάχη της Κρήτης, απόγονοι του συγκεκριμένου στρατιώτη και συγγενείς άλλων συμπολεμιστών του επισκέφθηκαν την Κοζάνη αλλά και την περιοχή του Κλειδιού της Φλώρινας όπου σκοτώθηκαν 350 Αυστραλοί στρατιώτες.
ΠΗΓΗ: hellasjournal.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.