- Τα τέκνα της πιο δοξασμένης γενιάς της Κύπρου, της γενιάς του 1955 – 1959, η οποία διεξήγαγε τον ένδοξο απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, οδηγήθηκαν, από την εμφύλια διχόνοια, στην πιο ατιμωτική εθνική καταστροφή του Ιουλίου - Αυγούστου 1974.
ΤΩΝ πενηντάχρονων κατά το 1974 επιζώντων παλαιών αγωνιστών της ΕΟΚΑ οι γιούδες, 18χρονοι, 19χρονοι, 20χρονοι, εκείνο το πιο μαύρο καλοκαίρι,
- άλλοι σκοτώθηκαν στο αδελφοκτόνο Πραξικόπημα,
- άλλοι άταφοι νεκροί στις προδομένες επάλξεις απέναντι στον Αττίλα εισβολέα κατακτητή,
- άλλοι στον εξανδραποδισμό της αιχμαλωσίας στην Τουρκία,
- άλλοι στον μακρύ φρικτό κατάλογο των Αγνοουμένων με την τρύπα της χαριστικής βολής στο κρανίο των ανασυρόμενων μέχρι σήμερα από τους ομαδικούς τάφους μαρτυρικών οστών τους και
- άλλοι στην ανεπούλωτη έκτοτε ντροπή της πιο ατιμασμένης γενιάς της ήττας και της συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής των σκλαβωμένων ελληνικών εδαφών της Κύπρου.
ΕΠΕΙΔΗ παλαιόθεν προφανώς:
Όταν με δίκαιη υπερηφάνεια ψαλλόταν ανέκαθεν το «σε γνωρίζω από την κόψι του σπαθιού την τρομερή» του εθνικού ύμνου, παραγνωριζόταν και περιφρονείτο και λησμονιόταν αδίκως το εξίσου ύψιστο καθήκον της αυστηρά αυτομαστιγωτικής μελέτης και βιωματικής αφομοίωσης -στην καθημερινή πράξη- των πολλαπλασίως σοφότερων στίχων του ίδιου ύμνου:
«Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει, “πάρ' το”, λέγοντας, “και συ”.
Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά·
μην το πιάστε, γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά.
Από στόμα οπού φθονάει, παλληκάρια, ας μην πωθεί,
πως το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή.
Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένη έθνη αληθινά:
“Εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά”...».
Μ Ο Λ Ι Σ πριν δέκα μέρες, 4/7/2019, στον 45ο Δευτερογιούνη της τουρκικής κατοχής, ο υπουργός Εξωτερικών του συνεχιζόμενου Αττίλα, εκτόξευσε δημοσίως για πολλοστή φορά τα πολεμικά του φόβητρα:
«Απειλές Τσαβούσογλου σε Κύπρο: Θα πάθετε τα ίδια όπως στο παρελθόν»...
ΜΕ τραυματικά συσσωρευμένη επίμονα γνώση, αφ’ ενός, και συνειδητή εναγώνια, αφ’ ετέρου, ανακούφιση δεκαετιών, ευθύς αναρτήσαμε την διαδικτυακή μας απάντηση:
«ΠΡΟΣ: Τσαβούσογλου.
Οι απειλές σου δεν πιάνουν.
Είναι... κρότου λάμψης.
Και το ξέρεις.
Επειδή, καθώς ξέρεις, οι Έλληνες Κύπριοι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ εμφύλιους σπαραγμούς όπως το 1974.
ΟΥΤΕ "χρήσιμους [ΓΙΑ ΕΣΑΣ] ηλίθιους" χουνταίους πραξικοπηματίες ολέθριους σε Αθήνα και Λευκωσία που φρόντισαν να αποβιβαστεί απυρόβλητος ο Αττίλας σας στο Πέντεμιλι της Κερύνειας 20ή Ιουλίου 1974.
ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ξέρεις ότι ακόμη και οι... όποιοι πρόθυμοι να σου κκοτσιανιάσουν την μισή γην τε και ύδωρ, κατά καιρούς μηδίζοντες, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να την επιβάλουν με κανένα ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ. Σου απομένει να... χαίρεσαι τα νταηλίκια σου. Ώσπου να σε πετάξει σαν στυμμένη λεμονόκουπα ο πολυχρονεμένος Σουλτάνος σου...»
45ΧΡΟΝΟ ΕΥΤΥΧΕΣ άχρι τούδε και θεμελιωδώς ελπιδοφόρο για το μέλλον, το ελληνικό επίτευγμα:
- Εξέλιπε κι έχει εξαλειφθεί ο εθνοκτόνος εμφύλιος διχασμός.
- Εξουδετερώθηκε και δεν βρίσκει εύφορο έδαφος να ξαναφυτρώσει η αδελφοκτόνα εμφύλια διχόνοια.
- Είναι ανάπηρα, ανήμπορα και στειρωμένα τα ύπουλα κέντρα και οι μοχθηρές φατρίες και τα αίτια και οι προφάσεις και οι πηγές παραγωγής εμφύλιου μίσους.
- Ό,τι κι αν αντιθέτως πασκίζουν κατά καιρούς να εκθρέψουν όσες ελάχιστες απέμειναν αθεράπευτα εθισμένες οικτρές ανεγκέφαλες νοσταλγίες της κάθε είδους ολέθριας εμφύλιας πανούκλας.
- «Κειο το σκήπτρο» της πρωταίτιας αρχομανίας κι εξουσιολαγνείας, αδυνατεί πλέον να παρασύρει σε εμφύλια πάθη.
ΜΕ ΑΥΤΟ το σπουδαιότατο προσόν, κεκτημένο ήδη, εμπεδωμένο κι αδιατάραχτο πλέον, επί 45 χρόνια, τα δύο κράτη του Ελληνισμού έχουν το καθήκον και την ευχέρεια και τις δυνατότητες:
(α) Ν’ αναζητήσουν για ν’ αποκτήσουν όλα τ’ άλλα απαραίτητα προσόντα ασφαλέστερης επαύξησης κι ενδυνάμωσης όλων των εσωτερικών και εξωτερικών συντελεστών εθνικής ισχύος, ώστε:
(β) Αποτελεσματικότερη να καταστεί η διεκδίκηση της απελευθέρωσης των σκλαβωμένων από τον Αττίλα, επί 45 χρόνια, εδαφών της Κύπρου.
*Ο Λάζαρος Μαύρος είναι αρθρογράφος στην εφημερίδα Σημερινή και ραδιοφωνικός παραγωγός στο Ράδιο Πρώτο
Τα παντα χάθηκαν στην Κύπρο την περίοδο του φθινοπώρου του 1968, οτσν εμείς ασχολούμασταν με την προετοιμασία του αποτυχημένου βασιλικού πραξικοπήματος , οι Τούρκοι εκμεταλλεύτηκαν τα γεγονότα με τους τουρκοκύπριους και υπό την απειλή γενικευμένου πολέμου έπεισαν τον Παπαδόπουλο να φέρει πίσω τη μεραρχία ! Ο δε Παπαδόπουλος πιάστηκε πρώτος κορόιδο και δεύτερος πιάστηκε ο Ιωαννιδης !
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν πρέπει να τα έχεις και πολύ καλά με την ιστορία. Ούτε κορόιδα πιάστηκαν, ούτε ηλίθιοι ήταν. Ο μεν πρώτος βρήκε ένα πρόβλημα που προυπήρχε και φυσικά δεν μπορούσε να το λύσει μιά Μεραρχία (των 5500 στρατιωτών) με μόνο τον φορητό της οπλισμό απέναντι σε μιά τουρκία που μπορούσε να χτυπάει όλη μέρα με Αεροπορία (τα δικά μας F-84 είχαν καύσιμο μόνο να πάνε στη Κύπρο κι όχι για να γυρίσουν και γι αυτό το λόγο προβλεπόταν ή να εγκαταλείψουν στη θάλασσα ή να προσγειωνόταν στην Συρία μέχρι το τέλος του πολέμου, δηλαδή να έμενε το Αιγαίο ανυπεράσπιστο), με Ναυτικό (τα υποβρύχια 209 δεν υπήρχαν τότε), με Στρατό όσες ορδές τράβαγε η ψυχή σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το 1974, από τη στιγμή που διώχθηκε ο Σοβιετικός Στόλος από την Αίγυπτο και συμφώνησε με τον Μακάριο να πάει στη Λεμεσό, ήταν αναγκαίο κακό να γίνει το πραξικόπημα, αφού ο σπουδαρχίδης μακάριος δεν έκανε πίσω, φανταζόμενος ηγεσίες Αδεσμεύτων χωρών. Τα υπόλοιπα είναι θέμα ξεκάθαρης προδοσίας της τότε Στρατιωτικής ηγεσίας (Μπονάνος, γαλατσάνος, Αραπάκης Παπανικολάου) όπως την ορίζει ο Στρατιωτικός Ποινικός κώδικας.