Όπλα επιβίωσης της Κύπρου κατά της τουρκικής βουλιμίας

Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν προήδρευσε συνεδρίασης του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας. Φωτογραφία Τουρκική Προεδρία

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Στον αγώνα τους για επιβίωση, δηλαδή, την αποφυγή της τελικής εκδίωξης από την πατρίδα τους ή τον εξισλαμισμό τους, οι Έλληνες της Κύπρου διαθέτουν μια σειρά από μη «πολεμικά» όπλα.

Το πρώτο και ποιο σημαντικό ήταν, είναι και παραμένει, η υπόστασή τους ως πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ανήκουν δηλαδή σε μια πολιτική οντότητα που έχει υπόσταση κράτους και είναι υποκείμενο –όχι αντικείμενο– του διακρατικού συστήματος κυρίαρχων κρατών.

• Η πραγματικότητα αυτή μπορεί να θεωρείται ψιλά γράμματα από διάφορους ξερόλες και εξυπνακιστές που με κάθε ευκαιρία που τους προσφέρεται –όπως η σημερινή με τη βουλιμική συμπεριφορά της Άγκυρας και των «ic oglan» της– ειρωνεύονται ακατάπαυστα τη μικρή Κύπρο και μηδενίζουν την κάθε προσπάθεια που γίνεται για αντιμετώπιση της επιδρομικής Τουρκίας. «Πόσες μεραρχίες έχει ο Πάπας», φέρεται να είχε πει κάποτε ο Στάλιν. Αυτή είναι η θέση τους.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, οι τουρκικοί στόχοι θα είχαν προ πολλού πραγματοποιηθεί με πρώτο και κυρίαρχο την κατάλυση του κυπριακού κράτους. Κάθε πόλεμος έχει πολιτικό στόχο. Και ο πολιτικός στόχος των Τούρκων στο πόλεμο του 1974 –πόλεμος που προέκυψε από το προδοτικό χουντικό πραξικόπημα– ήταν η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Είχαν και δευτερεύοντες στόχους, όπως η κατάληψη εδαφών και η εθνοκάθαρση. Αλλά ο στρατηγικός τους στόχος ήταν η κατάλυση του κράτους. Και εκεί όχι μόνο απέτυχαν αλλά είδαν το κυπριακός κράτος να γίνεται και μέλος ενός από τους πιο σημαντικούς διακρατικούς θεσμούς– αυτού της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από το 1974, βυσσοδομούν…

• Η Κυπριακή Δημοκρατία δεν έχει τις μεραρχίες του κάθε Στάλιν και του κάθε Ερντογάν. Πολέμα κατά της τουρκικής επιδρομηκότητας με τα μη πολεμικά όπλα που διαθέτει. Αυτά είναι α) η κρατική της υπόσταση, β) η συμμετοχή της σε διεθνείς θεσμούς –ΟΗΕ, ΕΕ, Συμβούλιο της Ευρώπης, ΟΑΣΕ, κ.λπ.– γ) οι διακρατικές συνεργασίες, δ) η κατοχή του ηθικού πεδίου της μάχης και ε) η προπαγάνδα.

Αν στο τέλος της ημέρας οι Έλληνες της Κύπρου αποφασίσουν να αποδεχθούν τη μετεξέλιξη του κυπριακού κράτους, αυτό πρέπει να γίνει με όρους που να διασφαλίζουν την επιβίωσή τους. Όχι αποδεχόμενοι μια «τουρκική ειρήνη» που τόσο «μεγαλόψυχα» προσφέρει η Άγκυρα και την οποία προπαγανδίζουν τα πολιτικά εξωνημένοι φερέφωνά της, ωραιοποιώντας την Τουρκία, εξαγνίζοντας τα εγκλήματά της και ελληνοποιώντας την τουρκική προπαγάνδα.

Ως αδύναμο –όχι «μικρό» αλλά αδύναμο– κράτος, τα όπλα της Κύπρου δεν μπορούν να ανατρέψουν το στρατηγικό πλεονέκτημα που η Τουρκία απέκτησε το 1974 λόγω της χουντικής προδοσίας. Έχει όμως όπλα άμυνας. Πέραν του κράτους υπάρχουν οι διεθνείς θεσμοί που τα δικά μας παλικάρια της φακής ειρωνεύονται ακατάπαυστα ως μη «αποτελεσματικούς». Αφού όμως δεν είναι, γιατί η Τουρκία σχίζει τα οπίσθια της καταπολεμώντας τους;

Το ίδιο ισχύει και για τις περιφερειακές συνεργασίες στην Ανατολική Μεσόγειο. Γιατί στη λεγόμενη πρόταση του Μουσταφά Ακιντζί, το κυρίαρχο στοιχείο είναι η θέση της Άγκυρας να καταλυθούν οι συμφωνίες διεθνούς δικαίου που η Κύπρος υπέγραψε με γειτονικά κράτη για την οριοθέτηση της αναμεταξύ τους ΑΟΖ; Και για ποια ΑΟΖ μιλάμε, ρωτάνε και στο κάθε καφενείο, όχι όμως και οι πολιτικά εξωνημένοι επαΐοντες;

• Το τέταρτο όπλο της Κύπρου είναι ο διαρκής αγώνας για την κατοχή του ηθικού πεδίου της μάχης. Υπάρχει μια επιδρομική Τουρκία στην οποία δεν πρέπει να χαρίζεται τίποτα. Είναι θύτης με περγαμηνές. Και οφείλουμε πρώτα εμείς να μην το ξεχνάμε αυτό. Δυστυχώς, ηθελημένα η μη, αναπαράγουμε καθημερινά την εικόνα που η Τουρκία θέλει να προβάλλει για τον εαυτό της.

Τέλος και συναφές με όλα είναι η προπαγάνδα των θέσεών μας –επιθετικός και αμυντικός ψυχολογικός πόλεμος– που δυστυχώς έχει εγκαταλειφθεί ως όπλο. Κάποτε το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών κυριαρχούσε στο πεδίο καταπολέμησης της τουρκικής προπαγάνδας, με σημαντική παρουσία στα σημαντικά διεθνή κέντρα εξουσίας. Σήμερα είναι ανύπαρκτο αλλά η κατάστασή του είναι σύμπτωμα. Η ουσία είναι η εγκατάλειψη της προπαγάνδας ως όπλου επίθεσης/άμυνας από διαδοχικές κυβερνήσεις. Μεραρχίες δεν έχουν οι Έλληνες της Κύπρου. Όπλα όμως διαθέτουν. Πολιτική βούληση χρειάζεται.

Πηγή: Απόψεις