Το Ίδρυμα «Ρόζα Λούξεμπουργκ» ασχολείται εδώ και καιρό με θέματα προσφύγων και γι' αυτό το σκοπό έκδωσε ένα βιβλίο με πραγματικές ιστορίες προσφύγων.
Ένας εργαζόμενος πατέρας, μια εργαζόμενη μητέρα, δυο παιδιά που αναγκάζονται να δουλεύουν για να βγάλουν τα προς το ζην, εγκαταλείπουν τον τόπο τους που έχει γίνει επικίνδυνος, τη ζωή τους που έχει γίνει αβίωτη, τις οικογένειές τους που δεν μπορούν να ακολουθήσουν, για να αρχίσουν μια ζωή που θα τους επιτρέπει να σκέφτονται όχι πια με την μέρα και τον μήνα, αλλά να σχεδιάζουν το μέλλον τους εν ειρήνη, να δουλέψουν, να σπουδάσουν, να ζήσουν ανάμεσά μας με ίσα δικαιώματα στη συμμετοχή, στη δημοκρατία, στην κοινωνία, στον Πολιτισμό.
για τη συνέχεια Dwrean
Ευχαριστούμε πολύ για την Αναδημοσίευση
ΑπάντησηΔιαγραφήὙπάρχουν καὶ ἄλλες χῶρες νὰ πᾶνε, π.χ. ἀραβικές, ἀσιατικές, ἀφρικανικὲς κ.λπ.
ΑπάντησηΔιαγραφήὉ δυτικὸς πολιτισμὸς ἔχει μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό του.
Μα απ' εκεί έρχονται! Οι αραβικές χώρες είναι είτε ασιατικές, είτε αφρικανικές. Εκτός κι αν εννοείς κάτι άλλο.
ΔιαγραφήὉ δυτικὸς πολιτισμὸς ἔχει μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό του<
Πού το βασίζεις αυτό;
Διαβάζοντας το σχόλιό σου εδώ, το βρίσκω εντελώς ρηχό. Μόνο τεχνολογία έχει ο δυτικός πολιτισμός; Στον χώρο τού πνεύματος και των επιστημών, δεν έχει τίποτε να επιδείξει;
>Μου θυμίζει αυτά που γράφονται περί υπεροχής της ελληνικής φυλής και στο τέλος εξαργυρώνονται με μνημόνια υποτελείας διότι δεν μπορούμε να ζήσουμε μ᾿ αυτά που βγάζουμε<
Πού και πώς κολλά αυτό;
Να καθησουν να αγωνιστουν και να ματωσουν στις χωρες τους. Ας σκοτωσουν αυτους που τους καταπιεζουν.
ΑπάντησηΔιαγραφή