29/8/19

Ελληνικός Εμφύλιος: Πολλοί Νικητές – Ένας Ηττημένος


Χρήστος Τσοπόκης
Η πιο πολύπλοκη και επίπονη διαδικασία μετά το τέλος ενός πολέμου είναι να αποτιμήσει κανείς τους νικητές και τους ηττημένους· και αυτό όχι λόγω ιδεοληψίας αλλά γιατί μια τέτοια αξιολόγηση προϋποθέτει μια έγκυρη θεωρία περί νίκης.
Στην Ελλάδα κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αναπτύχθηκε ένα ιδιαίτερα ευρύ σε μέγεθος ένοπλο δίκτυο αντίστασης και πληροφόρησης με δεκάδες οργανώσεις, χωρίς αυτό να έχει ουσιαστική έξωθεν υλική, οικονομική και τεχνική βοήθεια (σε αντίθεση, για παράδειγμα, με το παρτιζάνικο κίνημα των Γιουγκοσλάβων). Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του δικτύου ήταν άμεσα ή έμμεσα επηρεαζόμενο από το Κ.Κ.Ε. (Ε.Α.Μ. – Ε.Λ.Α.Σ.). Η επί τόπου κατάσταση δημιουργούσε μια εξαντλητική αντίφαση με τη διεθνή πραγματικότητα: στη χώρα που σε επίπεδο ηγετών κρατών ήταν συμφωνημένα υπό «δυτική επιρροή», είχε αναπτυχθεί ένα μαζικότατο ένοπλο κίνημα «αντιδυτικής υφής». Μια προσεκτική ματιά μπορεί να διακρίνει ότι αυτή η αντίφαση μετατράπηκε σε κομβική λαβίδα μόχλευσης. 

Αναπόφευκτα, μια αποκεντρωμένη ματιά μελέτης του Ψυχρού Πολέμου και των «προεόρτιών» του παρατηρεί πολλές συμπτώσεις. Οι μεγάλες ενδο-αντιστασιακές συγκρούσεις και οι περιστασιακές εκεχειρίες μεταξύ τους (κυρίως μεταξύ Ε.Λ.Α.Σ. και Ε.Δ.Ε.Σ.) κατά την περίοδο 1943-1944 συχνά συμπίπτουν με τις διπλωματικές αντιθέσεις και συμβιβασμούς μεταξύ Μεγάλης Βρετανία και Σοβιετικής Ένωσης για τις ζώνες επιρροής στον ευρωπαϊκό χώρο. Ταυτόχρονα, χάρη στην μαχητική δύναμη των Ελλήνων Ανταρτών του Ε.Α.Μ., οι Σοβιετικοί κατάφεραν να ανασχέσουν τις βρετανικές αντιδράσεις για την εγκατάσταση φιλο-σοβιετικής κυβέρνησης στην Πολωνία πριν τη διάσκεψη της Γιάλτας. Γενικότερα, οι πολιτικοί βίοι των δύο χωρών (Ελλάδας και Πολωνίας) ήταν παράλληλοι για ένα μεγάλο διάστημα, αφού η Σοβιετική Ένωση κατάφερε να χρησιμοποιήσει τη δυναμική του Ε.Α.Μ. για να επιβάλλει τους όρους της στην Πολωνία (και για μια μεταβατική περίοδο και στη Ρουμανία) [1, 2][1]. Η κάμψη της δυτικής πίεσης στα βαλκανικά μέτωπα απαιτούσε την κατ’ εξακολούθηση μόχλευση της ελληνικής κατάστασης με κλιμακούμενους μηχανισμούς. Βέβαια η μαζικότητα και δυναμική του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος ήταν μεγάλη και διαρκής, και μέσα στην ιδιαίτερη πορεία του απέκτησε πολλαπλά σημεία επαφής με την ευρωπαϊκή-βαλκανική πολιτική.
Έτσι και η στερέωση του κομμουνιστικού καθεστώτος του Τίτο στη Γιουγκοσλαβία θα ήταν σαφώς δυσκολότερη χωρίς το ελληνικό αντάρτικο, ενώ η μετέπειτα ρήξη του με το Στάλιν θα ήταν αδύνατη. Ο Τίτο φρόντιζε πολύ περίτεχνα να μεγιστοποιεί τα οικονομικά κέρδη και να σταθεροποιεί πολιτικά τη θέση της Γιουγκοσλαβίας, πιέζοντας τους δυτικούς στα βουνά της Μακεδονίας και λειτουργώντας ως ο παραμετροποιήσιμος βηματοδότης του ελληνικού αντάρτικου [3]. Προκειμένου σταδιακά να κλείνει την κάνουλα των ελληνο-γιουγκοσλαβικών συνόρων για τους Έλληνες αντάρτες, ελάμβανε προμήθειες σε πρώτες ύλες και δανειακές διευκολύνσεις από τις Η.Π.Α., οι οποίες με συστηματικό τρόπο εργάζονταν τόσο για τη σταθεροποίηση φιλο-δυτικού πολιτικού συστήματος στη χώρα μας, όσο και για τη διάσπαση του ανατολικού μπλοκ, μέσω της απόσχισης της Γιουγκοσλαβίας από την Cominform. Η ελληνική εμφύλια σύγκρουση συνεισέφερε καθοριστικά στην επιτυχή αποκόλληση της Γιουγκοσλαβίας από το ανατολικό μπλοκ.
Αντίστοιχα το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα χρησιμοποιήθηκε σε πολλές περιπτώσεις. Όπως εξαιρετικά επισημαίνεται σε σχετικό πόνημα: «Το αριστερό κίνημα στην Ελλάδα ήταν ένα πιόνι, πολύ ισχυρό, στη σκακιέρα. Εχρησιμοποιείτο ανάλογα με την περίσταση για να προστατέψει ένα άλλο πιόνι  (Αλβανία), έναν πύργο (Πολωνία) ή έναν αξιωματικό (Ρουμανία) ή ένα άλογο (Βουλγαρία), την ίδια τη βασίλισσα (Γιουγκοσλαβία) και σε τελευταία ανάλυση το βασιλιά (ΕΣΣΔ)». [4]
Φυσικά η εφαρμογή αυτής της πολιτικής απαιτούσε, η σοβιετική ηγεσία να φροντίζει συστηματικά η διφορούμενη πολιτική της γραμμή προς το Κ.Κ.Ε. και η αμφίσημη στάση της σε κάθε φάση των διπλωματικών εξελίξεων να συγκαλύπτεται από ένα δαιδαλώδες, και συχνά αποκεντρωμένο, σύστημα διοχέτευσης εντολών και πληροφοριών που συμπεριελάμβανε τεχνάσματα που μεταξύ άλλων ήταν: (επιτηδευμένα) βραχέως μεταδιδόμενα σήματα, αντιφατικές ή ασαφείς εντολές, παραποίηση εγγράφων, αλλοίωση μεταφράσεων, συστάσεις σε διπλωμάτες για προβολή κυβερνητικών θέσεων ως προσωπικές τους εκτιμήσεις (χαρακτηριστική περίπτωση η συνδιάσκεψη του Λιβάνου), κλιμακούμενα δημοσιεύματα, χρονικά απροσδιόριστες υποσχέσεις ενίσχυσης, ελεγχόμενη ροή πολεμικού υλικού, ανεπίσημες επισκέψεις ενστόλων σε συνοριακές γραμμές κ.α. Όλα αυτά βέβαια δεν θα ήταν τόσο αποτελεσματικά αν υπήρχε στοιχειώδης πολιτική οξύνοια και ρεαλισμός από τους εν Ελλάδι χειριστές των καταστάσεων.
Η έλλειψη στρατηγικού πραγματισμού την εποχή εκείνη από τους ιθύνοντες του κομμουνιστικού κινήματος είναι χαρακτηριστική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι ένα τόσο μαζικό κίνημα σε μια τόσο κομβική για τα δυτικά συμφέροντα περιοχή, είχε φτάσει στο σημείο να παρακαλά για βασικές προμήθειες σε πολεμικό υλικό και έμψυχο δυναμικό.[2] Η διστακτικότητα και η κωλυσιεργία των «σύμμαχων» χωρών θα έπρεπε να προκαλέσει σοβαρές αναπροσαρμογές στην τακτική της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε. Ο Ζαχαριάδης (και όχι μόνον αυτός) ανταμείφθηκε για την πιστή του στάση προς το Κ.Κ.Σ.Ε. όταν η σοβιετική ηγεσία γενναιόδωρα άφησε να αιωρείται πάνω από την κεφαλή του ο τίτλος του προδότη και Άγγλου πράκτορα βάσει σχετικής επιστολής του Μάρκου Βαφειάδη, η οποία αφού απέδωσε τα πρέπoντα, τελικά απεσύρθη [3]. Αυτή όμως η υπονόμευση είναι εν μέρει δικαιολογημένη: κατά μια πολιτική ερμηνεία το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα θυσιάστηκε για το καλό του ευρύτερου σοσιαλιστικού αγώνα· υπό το ίδιο πρίσμα που σήμερα ένας βομβιστής αυτοκτονίας θυσιάζεται για την επιτυχή έκβαση του ιερού πολέμου. Το επιχείρημα αυτό (αν δεν έχει χιουμοριστική διάθεση) μπορεί κανείς να το αφήσει ασχολίαστο εάν δεν έχει τις κατάλληλες ψυχιατρικές σπουδές, μιας και εμπίπτει στη σφαίρα της αξιακής ψυχανάλυσης.
Δεν ήταν όμως λιγότερες και οι ευθύνες της αστικής πολιτικής τάξης, η οποία πέραν των εγκληματικών λαθών σε τακτικό και πολιτικό επίπεδο, έπασχε και σε επίπεδο θέσπισης στρατηγικών στόχων. Η μη εγκαθίδρυση κομμουνιστικού καθεστώτος στην Ελλάδα από μόνη της δεν μπορεί να θεωρηθεί νίκη (όσο κι αν κάνεις αντιτίθεται ιδεολογικά προς τον κομμουνισμό). Και ο λόγος είναι ότι αν αυτός ήταν ο στρατηγικός στόχος, τότε αυτός είχε εκπληρωθεί πριν ακόμα ξεκινήσει ο εμφύλιος: αν νομίζουμε ότι η Σοβιετική Ένωση θα διακινδύνευε μια μεγάλης κλίμακας σύγκρουση με τις Η.Π.Α. για έναν τόσο ζωτικό γι’ αυτές χώρο όπως η Ελλάδα, μετά τη λήξη του Β’ΠΠ και με δεδομένη την πρωτοκαθεδρία τους στην ατομική βόμβα που επιτυχώς δοκιμάστηκε στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, τότε περαστικά μας. Αυτό που συνέβη ήταν το ακριβώς αντίθετο: η απάντηση της Σοβιετική Ένωσης στην ατομική υπεροπλία των Η.Π.Α. δεν ήταν τεχνική αλλά πολιτική με κύρια συστατικά της την παραπλάνηση και την πολιτειακή υπονόμευση, σε όλο το πλέγμα της Ανατολικής Ευρώπης[3]. Στις χώρες τις δυτικής Ευρώπης τα κομμουνιστικά κόμματα χρησιμοποιήθηκαν για θεσμικού τύπου πιέσεις, αλλά στην Ελλάδα οι δύο υπερδυνάμεις άρχισαν πειραματικά να ασκούνται στις νέες συνθήκες του ιδεολογικού πολέμου με αυξημένη ένταση.
Η στρατηγική, άρα και διανοητική, ορφάνια της πολιτικής ηγεσίας καθόρισε ότι η εμπειρία του ελληνικού εμφυλίου λειτούργησε ως η απαραίτητη ψυχολογική διεργασία προκειμένου ο νους της ελληνικής «δεξιάς» να αγκυλωθεί στον κόκκινο κομμουνιστικό κίνδυνο, αγνοώντας τον κόκκινο τουρκικό κίνδυνο. Οι συνέπειες είναι γνωστές αν αξιολογήσει κανείς τα γενόμενα του 1943 στην Κωνσταντινούπολη και τις εξελίξεις του ’55, του ‘64 και του ‘74. Όταν δεν ξέρεις γιατί πολεμάς, δεν μπορείς να πολεμήσεις σωστά. Αντί να αξιοποιηθούν οι εσωτερικές αντιθέσεις και το πληθυντικό παρελθόν της Εθνικής Αντίστασης[4], το κράτος φρόντισε να ευεργετήσει δοσίλογους, και η ηγεσία του στρατού αντί να αφοσιωθεί στην εκπαίδευση και ποιοτική αναβάθμιση του στρατεύματος, απορροφήθηκε στις πολιτικές ίντριγκες. Η πλευρά τον «νικητών» εντός του ελληνικού στρατοπέδου δεν βγήκε ωριμότερη και πιο συγκροτημένη από τον εμφύλιο πόλεμο και οι συνέπειες αυτού του ακατέργαστου πατριωτισμού είναι εμφανείς ακόμη και σήμερα.
Η φράση «οι εξωτερικοί δανειστές θα αποφασίζουν για το πώς και από ποιον θα κυβερνάται η χώρα» είναι τρομακτικά επίκαιρη, αναλυτικά και ερμηνευτικά [5]. Γιατί ήταν οι εξωτερικοί πάτρωνες που αποφάσιζαν για το πότε και γιατί θα κλιμακώνεται και αποκλιμακώνεται ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος. Η φράση αυτή δεν είναι μελοδραματικό δίστιχο ενοχοποίησης των έξω και απενοχοποίησης των εδώ υπευθύνων αλλά η αποτύπωση μιας θλιβερής πραγματικότητας. Η επιχειρησιακή πρωτοβουλία και το ιδεολογικό αποτύπωμα του ελληνικού εμφυλίου δεν κρίθηκε ούτε στο Γράμμο, ούτε στη Μουργκάνα αλλά στο Βελιγράδι, τη Μόσχα, την Ουάσινγκτον και το Λονδίνο. Κανένας πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί στα πεδία των μαχών αν δεν προϋπάρχει μια διανοητική ηγεμονία και εδώ ήταν όλοι διανοητικά υφιστάμενοι και συνεπώς ηττημένοι.
Η πολύπλευρη ήττα του Ελληνισμού κατά τον εμφύλιο αντανακλά τον κατακερματισμένο τρόπο σκέψης του ελληνικού πολιτικού κόσμου, που σαν κληρονομική νόσος περνά από γενιά σε γενιά. Δυστυχώς, το μνημειώδες κείμενο «Η Εθνική διάσταση: γεωπολιτικός έλεγχος και διανοητικός ακρωτηριασμός» δεν είχε τότε γραφτεί [5]. Αν το είχαν διαβάσει όλοι τους και κατανοούσαν σε βάθος τη φράση «οι Έλληνες έγιναν προλετάριοι επειδή έγιναν πρόσφυγες», πιθανόν να μην είχε γίνει εμφύλιος. Αν είχαν συναίσθηση ότι από το ένα ύψωμα ήταν τα «παιδιά» των προσφύγων του ’22 και στο απέναντι τα ορφανά όσων άφησαν τα κόκκαλά τους στη Μικρά Ασία, τότε οι ψυχολογικές σταθερές δεν θα υποσκελίζονταν και η πολιτική σκέψη θα ήταν οξεία και πραγματιστική. Αλλά ακόμη κι αν δεν αποφεύγετο ο εμφύλιος, θα ήταν οι Έλληνες που θα έθεταν τους όρους και θα καθόριζαν την στόχους της σύγκρουσης.
Πάνω σε μια τέτοια θεώρηση για τη νίκη και τη σημασία της, μπορεί κανείς να βάλει στο βάθρο των νικητών όσες χώρες πέτυχαν (έστω και κατά περίπτωση) τους αντικειμενικούς τους σκοπούς χωρίς να υφίστανται δυσανάλογο κόστος (Η.Π.Α., Ηνωμένο Βασίλειο, Σοβιετική Ένωση, Γιουγκοσλαβία) ή όσες επωφελήθηκαν μέσω της σχετικής αποδυνάμωσης της Ελλάδας (Αλβανία, Βουλγαρία, Τουρκία). Από την πλευρά του ηττημένου μπορούμε να τοποθετήσουμε την Ελλάδα. Η ένταση της πολιτικής σύγκρουσης στην Ελλάδα μεταπολεμικά έλαβε μεγάλες διαστάσεις λόγω της ανωριμότητας και πολιτικο-στρατηγικής αμορφωσιάς των ηγεσιών της. Η νέες γενιές πρέπει να απελευθερωθούν από αυτή τη διανοητική φυλακή και να αναγνώσουν τον εμφύλιο μέσα από ένα άλλο πρίσμα, όχι οριζόντιο (αριστεροί - δεξιοί) αλλά με ορίζοντες. 
Να πάψουμε να τιμούμε την ήττα μας, να κατέβουμε από το Γράμμο και το Βίτσι. [6]
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
[1] Η συνολική εργασία του Φοίβου Οικονομίδη για το θέμα αυτό είναι εμβληματικά διεισδυτική.
[2] Οι Ρώσοι αν δεν υπήρχε Ε.Α.Μ. θα αναγκαζόντουσαν να το εφεύρουν και να το εξοπλίσουν.
[3] Η μαεστρία της σοβιετικής τακτικής για την επιβολή φιλικών κυβερνήσεων σε Ρουμανία, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία και Πολωνία θα μπορούσε να είναι θέμα σεμιναρίου συγκεκαλυμμένης πολιτικής χειραγώγησης.
[4] Η μέθοδος διεύρυνσης της βάσης του Ε.Λ.Α.Σ. στηρίχτηκε όχι σε ιδεολογικά σχήματα αλλά στο σύστημα παλλαϊκής άμυνας της ελληνικής ορεσίβιας παράδοσης, με ό,τι αυτό σημαίνει για τις αντιλήψεις των μελών του. [7]
__________________________________________________________________________________________________

[1]     Οι Προστάτες – Η αληθινή ιστορία της αντίστασης, Φοίβος Οικονομίδης, 2008, Εκδόσεις Ιωλκός

[2]     Το σύνδρομο του Οδυσσέα,  Η αόρατη μάχη του Ψυχρού Πολέμου, Φοίβος Οικονομίδης, 2018, εκδόσεις ΚΨΜ

[3]     Το Παγκόσμιο Παιχνίδι στα Βαλκάνια - Οι ελληνο-γιουγκοσλαβικές σχέσεις από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στον Ψυχρό Πόλεμο (1941-1960), Φοίβος Οικονομίδης, 2015, Εκδόσεις Μετρονόμος

[4]     Η Επανάσταση στην Ελλάδα, Το Κ.Κ.Ε. και οι Ξένοι Φίλοι, Φοίβος Οικονομίδης, 2011, εκδόσεις Λιβάνη.

[5]     Ελληνική Πολιτική Παιδεία – Η πολιτική ως ανώτερη τέχνη, Μιχάλης Χαραλαμπίδης, 2012, Εκδόσεις Στράβων

[6]     http://polis-agora.blogspot.com/2014/04/blog-post.html

[7]     https://www.agriniopress.gr/choytas-pallaiko-systima-makrynoros/





19 σχόλια:

  1. Το πιό αστείο σοβαροφανές κείμενο που έχω διαβάσει για την Ελλάδα μετά την τετραπλή κατοχή. Ο αρθρογράφος ζητά στρατηγική σκέψη από ένα σύνολο πολιτικών, οι οποίοι δεν ξέραν - όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες, αν την επόμενη μέρα θα είναι εν ζωή ή αν θα βρούν κάτι να φάνε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όταν έχεις αποβάλεις το αριστέρα και το δεξία γράφεις τέτοια υπέροχα άρθρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. >>>>χωρίς αυτό να έχει ουσιαστική έξωθεν υλική, οικονομική και τεχνική βοήθεια<<<<<

    Δεν διάβασα ακόμη ολόκληρο το άρθρο, παρατήρησα όμως τα ανωτέρω στοιχεία στην αρχή του,που δεν συμφωνούν με την πραγματικότητα

    Το ΕΑΜ και το ΕΛΑΣ έτυχαν μεγάλης βοηθείας εκ μέρους τόσο των Άγγλων, όσο αργότερα των Αμερικανικών υπηρεσιών!

    {Μάλιστα, ο συγγραφέας της "ΕΛΕΝΗΣ" κ. Γκαζογιάννης παρατήρησε την λεπτομέρεια αυτήν και έγραψε στο βιβλίο του πως οι αντάρτες του ΕΛΑΣ κατά την διάρκεια της κατοχής και μετά από αυτήν κατά τον Συμμοριτοπόλεμο, διέφεραν κατά πολύ τόσο στην εμφάνιση όσο και στον οπλισμό τους.}

    Άλλωστε είναι γνωστό πως μετά την 22 Ιουνίου 1941, που έγινε η Γερμανική επίθεση κατά της Σοβιετικής Ενώσεως, ηΜόσχα έδωσε εντολή στα κατά χώρες κομμουνιστικά κόμματα όπως το δικό μας ΚΚΕ, να οργανώσουν εθνικά κινήματα αντίστασης χωρίς να έχουν κομμουνιστική χροιά.

    Ευμένης Καρδιανός

    Ευμένης Καρδιανός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Άρθρο που εκπλήσσει ευχάριστα, οφείλω να ομολογήσω, για Ινφογνόμων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κάποια ιστορικά στοιχεία στα κατοχικά χρόνια είναι χρήσιμα γιατί βοηθούν τους πολίτες στην διαμόρφωση πιο αντικειμενικής άποψης .
    1)Το «δικό μας» ΚΚΕ ΤΟ 1940 είχε πολλούς κρατούμενους στις φυλακές της Ακροναυπλίας. Με την επίθεση των Ιταλών τον Οκτώβρη του 1940 οι κρατούμενοι αυτοί ζήτησαν από το κράτος να επιστρατευθούν και να τους στείλει το κράτος στο μέτωπο για να πολεμήσουν τους εισβολείς. Αυτά έγιναν πριν «δώσει η Μόσχα εντολή στα κατά χώρους κομμουνιστικά κόμματα 'όπως το δικό μας ΚΚΕ κλπ κλπ» Δηλαδή και οι κρατούμενοι κομμουνιστές αριστεροί κλπ ήταν πατριώτες που ήθελαν να πολεμήσουν.
    2)«Το ΕΑΜ και το ΕΛΑΣ έτυχαν μεγάλης βοήθειας εκ μέρους τόσο των Άγγλων όσο αργότερα και των Αμερικανικών υπηρεσιών»
    Όταν οι Εγγλέζοι αποφάσισαν να ανατιναχθεί η γέφυρα του Γοργοπόταμου κάλεσαν και τον ΕΛΑΣ γιατί ο ΕΔΕΣ διέθετε πολύ μικρή δύναμη ενόπλων.Ο Αγγλος στρατιωτικός ρώτησε τον Αρη Βελουχιώτη τι «θέλει» εννοώντας υλική ενίσχυση. Προς έκπληξή του ο Βελουχιώτης ζήτησε .....άρβυλα!!!
    3) Ο ΕΛΑΣ στο 1944 διέθετε σε όλη τη χώρα 390000 τακτικό ένοπλο και εμπειροπόλεμο στρατό με πάνω από 900 μόνιμους αξιωματικούς του Ελληνικού στρατού, χωρίς να συνυπολογίζεται ο εφεδρικός ΕΛΑΣ.Με τις πάμπολλες νικηφόρες μάχες που έδωσε εναντίον των κατακτητών ενισχύθηκε με τα όπλα των κατακτητών που νικούσε.Όταν οι Ιταλοί αποφάσισαν να διακόψουν τον πόλεμο παρέδωσαν τον οπλισμό τους στον ΕΛΑΣ. Οπλα ο ΕΛΑΣ από τους Αγγλους δεν πήρε.
    4) Ο Γκαζογιάννης έγραψε ότι«οι αντάρτες του ΕΛΑΣ κατά τη διάρκεια της κατοχής και μετά από αυτήν κατά τον συμμοριτοπόλεμο διέφεραν πολύ τόσο στην εμφάνιση όσο και στον οπλισμό τους» Στη διάρκεια της κατοχής μόνο οι Εγγλέζοι από την πλευρά των συμμάχων ασχολήθηκαν με θεματα βοήθειας. Οι Αμερικάνοι τότε απείχαν. Μετά την κατοχή νομίζω ότι η μεγάλη βοήθεια των Αμερικάνων στον ΕΛΑΣ συνιστά φαιδρότητα. Εκτός βέβαια αν θεωρούμε «μεγάλη βοήθεια» τις αμερικάνικες βόμβες ναπαλμ που έριχναν τα αεροπλάνα το 1949 στους ένοπλους του ΔΣΕ επάνω στον Γράμμο.
    5) Ο ΕΛΑΣ (ανεξάρτητα την όποια εντολή έδωσε η Μόσχα) συγκροτήθηκε από κομμουνιστές , αριστερούς , δημοκράτες, πολίτες και στρατιωτικούς. Επομένως είχε και την κομμουνιστική χροιά χωρίς όμως αυτή να είναι το κύριο χαρακτηριστικό του, γιατί πολύ απλά ήταν Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός
    6) Το ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) δεν είχε καμμια ανάγκη για έξωθεν βοήθεια γιατί δεν μοίραζε χρήματα πουθενά.Οι δράσεις του ήταν συλλογικές αλληλέγγυες πχ οργάνωνε την έγκαιρη και συλλογική συγκομιδή του σιταριού για να μη προλάβουν οι ναζί να την πάρουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επειδή μερικοί δεν εννοούν να το χωνέψουν πως υπάρχουν ακόμη Έλληνες ......που θυμούνται αναφέρω τα εξής:

      Η Ελληνική Κυβέρνηση ζήτησε από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών να γίνει έρευνα από Επιτροπή του επί τόπου.

      Η Επιτροπή του Ο.Η.Ε. η οποία απετελείτο από αντιπροσώπους έντεκα χωρών (αριθ. 11), εργάστηκε από τις 6-3-1947 έως τις 5-4-1947. Εξέτασε πολλές καταθέσεις, όπως τις Ελληνικές, τις Αλβανικές, τις Γιουγκοσλαυικές και τις Βουλγαρικές.

      Επισκέφθηκε όλες τις χώρες και μετά συντάσσει στην Ελβετία την έκθεσή της με χωριστά τα πορίσματα της πλειοψηφίας [Αυστραλία, Βέλγιο, Βραζιλία, Η.Π.Α., Κίνα, Κολομβία, Μεγάλη Βρετανία, Συρία] και της μειοψηφίας {Πολωνία , Σοβιετική Ένωση}, ενώ η Γαλλία απέσχε.

      Η υιοθέτηση της πρώτης ομάδας από το Συμβούλιο Ασφαλείας αποτρέπεται με τρία ρωσικά διαδοχικά βέτο τα οποία απορρίπτονται –ορθώς- ως καταχρηστικά και το θέμα παραπέμπεται στην Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. στι 21-8-1947.

      Η Επιτροπή διαπίστωσε ότι «Η Γιουγκοσλαυία και σε μικρότερο βαθμό η Αλβανία και η Βουλγαρία υποστηρίζουν τον Συμμοριακό Πόλεμο στην Ελλάδα!».

      Λοιπόν παληκάρι μου Χρήστο, διάβασε το βιβλίο «Φωτιά και Τσεκούρι» του Αβέρωφ για να μάθεις και από την άλλη πλευρά την άποψη για τα γεγονότα εκείνης της τρομερής εποχής .

      Είσαι μονόπλευρος, δέχεσαι το αξίωμα «πίστευε και μην ερεύνα» για όσα πρεσβεύει το ξενόφερτο κόμμα σου, – «Τα ορφανά του Στάλιν» -, και για τον λόγο αυτόν γίνεσαι αναξιόπιστος!

      Όσο για το τι ψήφισε η Βουλή των Ελλήνων......, εδώ δεν ψήφισε την γενοκτονία των Ποντίων αλλά ψήφισε την απαίσχυντη συμφωνία των Πρεσπών..............!

      Φιλικά

      Ευμένης Καρδιανός

      Υ.Σ. Οι πατριώτες Έλληνες, έσπευσαν να καταταγούν στον ΕΛΑΣ νομίζοντας πως επρόκειτο για καθαρά πατριωτική και εθνική οργάνωση. Που να ξέρανε οι δύσμοιροι ότι επρόκειτο για οργάνωση του ΚΚΕ,του κόμματος της Ανομίας και της Βίας που προάγειτην Δικτατορία του προλεταριάτου.
      Απτό παράδειγμα αποτελεί ο, - για εμάς τους εφέδρους που τον γνωρίσαμε- , Στρατηγός Γεώργιος Καρούσος, που πήγε στον ΕΛΑΣ να πολεμήσει τους γερμανούς και έσπευσε να πάει στον ΕΔΕΣ, γιατί μόνο ο ΕΔΕΣ και ο ΠΑΟ με τον Τσαούς Αντών και τους Ποντίους του, πολέμησαν πραγματικά τον κατακτητή!

      Διαγραφή
    2. Νικόλαος (31 Αυγούστου 2019 10.24 πμ)
      Εγώ αναφέρθηκα σε ιστορικά γεγονότα που δεν αμφισβητούνται
      Εσύ αμφισβητείς την ιστορία;
      Εγώ αναφέρθηκα στην νομοθεσία της Βουλής των Ελλήνων΄
      Εσύ αρνείσαι το Εθνικό κοινοβούλιο;
      Εγώ αναφέρθηκα σε πολιτικούς κρατούμενους στην Ακροναυπλία ( κομμουνιστές, αριστερούς , δημοκράτες) που απέδειξαν ότι ήταν πατριώτες και ζήτησαν να πολεμήσουν τους εισβολείς.
      Εσύ αμφισβητείς αυτό το ιστορικό γεγονός;
      Εγώ γνωρίζω ότι ο ΕΛΑΣ με πολλούς Ελληνες αξιωματικούς πολέμησε τους κατακτητές σε συνολικά 327 μάχες (Αναφέρομαι στις κυριότερες στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΕΛΑΣ).
      Εσύ αμφισβητείς και αυτά τα ιστορικά γεγονότα;
      Εγώ με αυτά που γράφω δεν δίνω το πολιτικό μου στίγμα, γιατί αναφέρομαι στην ιστορία που έχει γραφεί και δεν μπορεί κανένας να αμφισβητήσει τα γεγονότα.
      Εσύ γιατί ζεις εβδομήντα χρόνια μετά την λήξη του εμφύλιου πολέμου στην εποχή του ψυχρού πολέμου και του αντικομμουνισμού ;
      Εγώ έχω διαβάσει το «φωτιά και τσεκούρι» του Αβέρωφ, όπως έχω διαβάσει και αρκετά άλλα ιστορικά συγγράμματα με παραπομπές που δεν σου δίνουν το δικαίωμα να τα χαρακτηρίσεις ως πολιτική προπαγάνδα.
      Εσύ από ποια στοιχεία «αποφάνθηκες» ότι έχεις απέναντί σου άτομο που δέχεται το αξίωμα «πίστευε και μη ερεύνα»;
      ΥΓ Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.Δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει.
      Στίχος από το έργο Ρωμιοσύνη του ποιητή Γιάννη Ρίτσου που διαβάζεται και τραγουδιέται από δεξιούς και αριστερούς κυρίως μετά την πτώση της χούντας.

      Διαγραφή
  6. Αυτά γίνινται όταν αποδέχεσαι για τον ευατό σου τον ρόλο του πιονιού και βάζεις πάνω από την πατρίδα το ατομικό/παραταξιακό συμφέρον...
    Από την άλλη είδαμε και την προκοπή της Γιουγκοσλαβίας μόλις έπαψε να είναι χρήσιμη... 7-8 κομμάτια και βλέπουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Στο άρθρο μου στις 10, 38 πμ έγραψα ότι ο ΕΛΑΣ στο 1944 διέθετε 390.000 τακτικό ένοπλο και εμπειροπόλεμο στρατό. Από λάθος έβαλα ένα επιπλέον μηδενικό και οι 39000 χιλιάδες πολεμιστές έγιναν 390.000.Αφαιρούμε λοιπόν το επιπλέον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. δεν υπηρξε κανενας ελληνικος εμφυλιος!
    οι κομουνιστες του εαμ ελασ με προσχημα την αντισταση κατα του κατακτητη επιτεθηκαν εναντιον του ελληνικου λαου καταρεουργωντας εκατονταδες χιλιαδες ελληνες ΜΗ αριστερους μαζι με νηπια και βρεφη για να επιβαλλουν την αρωστημενη θρησκεια τους τον κομμουνισμο τους δια της βιας οπως εκαναν και εναντιον του ρωσικου λαου, ουκρανικου κινεζικου βιετναμεζικου καμποτζιανου κορεατικου ισπανικου κ.λ.π
    ολος ο ελληνικος λαος ενωθηκε για να πολεμησει τον συνηδειτο εθνοπροδοτη τον εχθρο του ανθρωπου τον κομουνιστη!
    αυτη ειναι η μοναδικη αληθεια και οχι αφηγηματα επιπεδου νηπιαγωγειου οτι τσακωθηκαν οι ελληνες μεταξυ τους δεξιοι εναντιον αριστερων οπως πολυ εντεχνα επεβαλλαν οι μαρξιστες και αποδεχτηκαν οι πανυβλακες αστοι!
    απο τη στιγμη που γινεσαι κομουνιστης παυεις να εισαι ελληνας στη συνηδειση(και ανθρωπος) οπως λεει και ο στρατης μυριβιλης στο μνημειωδες αρθρο του εδω.
    «ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ και ΕΛΛΗΝ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ»
    http://elldiktyo.blogspot.com/2014/10/KKE.html

    ελπιζω να δημοσιευτει αυτο το κειμενο οπως δημσιευτηκε και του κομουνιστη χρηστου απο πανω....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Διαβάζω μεταξύ άλλων ότι ο συγγραφέας Γκατζογιάννης αναφέρεται στο βιβλίο του με τίτλο Η Ελένη στον «Συμμοριτοπόλεμο». Δεν γνωρίζω πότε έγραψε αυτό το βιβλίο, γνωρίζω όμως ότι η Βουλή των Ελλήνων το 1989 αναγνώρισε με νόμο ότι υπήρξε εμφύλιος πόλεμος και όχι «συμμοριτοπόλεμος». Αναγνώρισε επίσης ότι αντίπαλοι του Εθνικού στρατού ήταν ο Δημοκρατικός στρατός και όχι κάποιοι συμμορίτες.
    Εβδομήντα χρόνια μετά την λήξη του εμφυλίου πολέμου οι βρικόλακες του ψυχρού πολέμου δεν έχουν θέση στην κοινωνία μας.
    Εξάλλου εβδομήντα χρόνια μετά την λήξη του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα το εγχώριο ΚΚΕ
    είναι ακίνδυνο, όπως ακριβως και το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συνήθως οτι παράγεται από την Βουλή στην πράξη αποδεικνύεται οτι λειτουργεί υπό την σκιά πάντοτε της κομματικής σκοπιμοτητας, ουδεμία σχέση έχει με την αλήθεια, ούτε ομως με την ηθική και το δίκαιο οπότε και δεν αποτελεί δόγμα η αξιωμα

      Διαγραφή
  10. τι εγινε παλι λογοκρισια βλεπω????
    τρεμεις τους αριστερους καλεντεριδη....
    αφηνεις τα κειμενα των ερυθροφασιστων μπολσεβικιστων και σβηνεις αυτα των φιλελευθερων δημοκρατων!
    θα το καταγγειλουμε σε ολα τα μπλογκ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. nikmoralis (31 Αυγούστου 2019 1.07 πμ)
      Οι ναζί , οι φασίστες δεν σέβονται το Εθνικό κοινοβούλιο γιατί πολύ απλά δεν το αποδέχεται η «ιδεολογία τους»
      Το Εθνικό κοινοβούλιο ψήφισε νόμο το 1989 , όπου αποφάνθηκε ότι στο διάστημα 1946-1949 υπήρξε εμφύλιος πόλεμος και όχι «συμμοριτοπόλεμος». Με τον νόμο αυτό η
      εκλεγμένη από τον Ελληνικό λαό Βουλή των Ελλήνων αποδέχθηκε ότι στον Εμφύλιο πόλεμο αντίπαλος του Εθνικού Στρατού ήταν ο Δημοκρατικός Στρατός και όχι κάποιοι συμμορίτες.
      Όλοι οι πολίτες που εκφράζονται πολιτικά στα πλαίσια του Συντάγματος της Ελλάδας ( μεταξύ αυτών φυσικά και οι φιλελεύθεροι δημοκράτες) σέβονται τις αποφάσεις του Εθνικού Κοινοβουλίου.

      Διαγραφή
    2. επικαλεισαι κατι που δεν πιστευεις, τη δημοκρατια και το κοινοβουλιο τα οποια χρησιμοποιεις με σκοπο να τα ανατρεψεις και να φερεις τη δικτατορια του ξεφτιλαριάτου και κομουνσταριάτου σου συμφωνα με τας ιερας γραφας της αρωστημενης θρησκειας σου του κομουνισμου σου...
      ασε πρωην συντροφε δεν περνανε αυτα σε μενα....χρονια μεσα σε ολους τους βοθρους της αριστερας ημουν....αυτα στους πανηλιθιους χριστιανοδεξιουληδες στα αγραμματα καραμαλοτουβλα της νουδουλας....

      Διαγραφή
    3. nikmoralis (31 Αυγούστου 2019 8.13 μμ)
      Σκέφθηκα να σε απαντήσω ανθρώπινα και με λογικά επιχειρήματα.
      Όταν όμως διάβασα την χυδαιολογία σου, την αισχρή συκοφαντία, την αρρωστημένη αντιαριστερή εμπάθεια που σε κατέχει και δεν σου επιτρέπει να σκεφθείς να εξετάσεις να εκφρασθείς ελεύθερα, και σε περιορίζει στην ακατάσχετη υβραιολογία ,εκτίμησα τελικά να σου απαντήσω με δυο τρεις λέξεις που είναι
      Ο φασισμός ναρκώνει το μυαλό.

      Διαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.