Πάσα αντίστασις εξέλειπεν

  Ελένη Θεοχάρους  
Πολλοί από εμάς που αγωνιούμε για την επιβίωση του Ελληνισμού στην Κύπρο, μειώσαμε τις δημόσιες παρεμβάσεις μας. Από τη μια, τα  άρθρα στις εφημερίδες -αν δημοσιευθούν όλο και λιγότεροι τα διαβάζουν, και από την άλλη οι «χωματερές» και οι «σκουπιδότοποι» των μέσων κοινωνικής δικτύωσης σε πλείστες όσες περιπτώσεις βρίθουν ρητορικής μίσους, αισχρολογίας, παραποίησης. Και αφήνουν πάντα την πικρή γεύση για την μόρφωση και καλλιέργεια μεγάλου ποσοστού του λαού.
Πολλές φόρες αναρωτιέσαι πώς άφησες έκθετο στον κάδο απορριμμάτων το πνευματικό σου παιδί.

Εδώ και χρόνια αναμένω την παρέμβαση ενός πνευματικού ανθρώπου του μεγέθους του Γιώργου Σεφέρη για όλα όσα συμβαίνουν στον τόπο μας και μας οδηγούν κατ' ευθείαν στην καταστροφή. (Ναι, υπάρχουν ακόμη μεγάλοι Έλληνες). Θεωρώ ασέβεια να τροποποιήσω το κείμενο του Σεφέρη, με το οποίο ερράπισε την δικτατορία των συνταγματαρχών, απλώς παραθέτω ένα απόσπασμα και ο καθείς ας το προσαρμόσει στα σημερινά δεδομένα. Είναι η πρώτη και τελευταία καταγγελία των δικτατόρων  από τον Ποιητή και έγινε στις 28 Μαρτίου του 1968. Στην  δήλωση του, που αναπτέρωσε το ηθικό των Ελλήνων λέγει: «... αυτό δε σημαίνει διόλου πως μου είναι αδιάφορη η πολιτική ζωή μας. Έτσι, από τα χρόνια εκείνα, ως τώρα τελευταία, έπαψα κατά κανόνα να αγγίζω τέτοια θέματα· εξάλλου τα όσα δημοσίεψα ως τις αρχές του 1967 και η κατοπινή στάση μου - δεν έχω δημοσιέψει τίποτα στην Ελλάδα από τότε που φιμώθηκε η ελευθερία - έδειχναν, μου φαίνεται, αρκετά καθαρά τη σκέψη μου. Μολαταύτα, μήνες τώρα, αισθάνομαι μέσα μου και γύρω μου, όλο ένα πιο επιτακτικά, το χρέος να πω ένα λόγο για τη σημερινή κατάστασή μας. Με όλη τη δυνατή συντομία, να τι θα έλεγα: Κλείνουν δυο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς ολωσδιόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ὁ λαός μας στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο. Είναι μία κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης, όπου όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη στεκούμενα νερά. Δε θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δε λογαριάζουν πάρα πολύγια ορισμένους ανθρώπους.

Δυστυχώς δεν πρόκειται μόνον γι’ αυτό τον κίνδυνο. Όλοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως ἡ τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μας βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει ἡ ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό.
... Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί ἡ καταπίεση πού κάλυψε τον τόπο. Αυτή ἡ ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή...»
Ας δούμε τί έχουμε εμείς σήμερα στην Κυπριακή Δημοκρατία: Πάσα αντίστασις κατά της κατοχής-έστω και συμβολική- εξέλειπεν. Η Εθνική Φρουρά διαλύθηκε, το Μέγα της Θαλάσσης Κράτος δεν έχει ούτε ένα πολεμικό πλοίο να υπερασπιστεί την κυριαρχία του, το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού χώρου καταργήθηκε, συμμαχίες δεν υφίστανται, οι κατά φαντασίαν "σύμμαχοι" μας μετρούν τα κουκιά τους απέναντι στην Τουρκία, και η ΕΕ έχει πεισθεί από τους εκπροσώπους μας ότι επίκειται από λεπτό σε λεπτό η λύση και για την όποια  καθυστέρηση δεν φταίει η Τουρκία αλλά οι Ελληνοκύπριοι. 
 Ο λαός βαυκαλίζεται με ψευδαισθήσεις για "ειρήνη και αδελφική συμβίωση" με μοναδικό όραμα τον γρήγορο πλουτισμό.
Ταυτόχρονα, χιλιάδες Ελληνοκύπριοι μεταβαίνουν καθημερινά στα κατεχόμενα για βενζίνη, ψώνια, διακοπές, τουρισμό και για να ταξιδέψουν από το -κατά τ' άλλα παράνομο- αεροδρόμιο της Τύμπου. Για δοσοληψίες με τους κατακτητές. Σοβαρός τηλεοπτικός σταθμός μάς αποκάλυψε  το μέγεθος της «πώλησης»  Ελληνικών περιουσιών στην Αμμόχωστο, στους κατακτητές. Πολλοί απ' αυτούς που "ξεπούλησαν",  φωνασκούν για επιστροφή.
Το φρόνημα του λαού είναι στο ναδίρ και η άγνοια και αδιαφορία κυριαρχούν σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας. Το μεγάλο όπλο της τηλεόρασης έχει μετατραπεί σε μηχανή παραγωγής κυπριακών σήριαλ όπου παρουσιάζεται μια εικόνα του Κύπριου και της Κύπριας ανάλογη με εκείνην που περιέγραψε ο Αρτούρ Ρεμπώ και πού μας έκανε έξω φρενών κάθε φορά που την διαβάζαμε, αρνούμενοι πως αυτή ήταν και είναι η πραγματικότητα. Καθώς επίσης και με χαζοχαρούμενα παιγνίδια «γνώσεων». Ο πολιτικός -πνευματικός λόγος εξέλειπε, απαγορεύεται, δεν πουλά.
Αν ένας νεαρός υποστείλει με κίνδυνο της ζωής του την σημαία των κατακτητών εξαποστέλλεται στο πυρ το εξώτερον. Και η Πολιτεία απολογείται στα μεχμετζίκ για την αποκοτιά. Βεβαίως αυτό είναι παλιά ιστορία. Όσοι το έπραξαν απέκτησαν την ρετσινιά του ψυχασθενούς.
Ο λαός ζει την διαφθορά, την αδικία, την ατιμωρησία διεφθαρμένων, την δικτατορία μιας ολιγαρχίας μεγιστάνων που παρανομούν συνεχώς, και δεν λέει λέξη για την συνεχή αφαίμαξή του από το κράτος, τους ολιγάρχες και τα μονοπώλια. Χωρίς Παιδεία, Υγεία, Δημόσιες Συγκοινωνίες, Πρόνοια. Και εκλιπαρεί τους ισχυρούς.
Όσο για το Κυπριακό, μια μεγαλόσχημη ομάδα υπουργών και άλλων που μας κυβερνούσαν για χρόνια αναλαμβάνει να μας μάθει τι είναι η ομοσπονδία, ενώ δεν κατανοεί ότι γελοιοποιείται μιας και δεν κατάφερε να μας την επιβάλει ενώσω κυβερνούσε. Τώρα για ποια ομοσπονδία και δη διζωνική μιλούν δεν ξέρω. Αυτήν του ΑΚΕΛ, αυτήν του ΔΗΣΥ, αυτή του ΔΗΚΟ, αυτήν του Ακιντζί, αυτήν του ΟΗΕ, αυτήν του Προεδρικού,  ή αυτήν του Κιλιντζίρογλου; Τέλος ο Πρόεδρος δηλώνει στεντορείως ότι δεν θα λάβει μέρος σε συνομιλίες αν δεν σταματήσει η νέα τουρκική εισβολή αλλά μεταβαίνει στην Νέα Υόρκη για να τις επαναρχίσει.