Η σχέση του Πούτιν και του Τραμπ με τον Ερντογάν: Ένα δύσκολο αίνιγμα

Απόστολος Αποστολόπουλος
Πούτιν και Τραμπ στηρίζουν Ερντογάν… εκτός αν βλέπουμε να εκτυλίσσεται μπροστά τα μάτια μας η μεγαλύτερη πολιτική εξαπάτηση των πολλών τελευταίων δεκαετιών. Αν δηλαδή Τραμπ και Πούτιν σε συμπαιγνία, έστησαν παγίδα και ο Ερντογάν ούτε καν τη μυρίστηκε. Μπήκε όρθιος στη Συρία αλλά το ερώτημα είναι πως θα είναι βγαίνοντας.
 Σκέψεις για ένα τέτοιο, προσώρας απίθανο, σενάριο γεννιούνται από τη στιγμή που τα βρήκαν Άσαντ και Κούρδοι προ του τουρκικού κινδύνου. Ο Συριακός στρατός του Άσαντ δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τους Τούρκους ούτε με τη βοήθεια των Κούρδων. Μόνο με ισχυρή παρέμβαση των ρωσικών (αεροπορικών) δυνάμεων μπορεί να αναχαιτιστούν οι τουρκικές δυνάμεις εισβολής.  
Ο Άσαντ θέλει την ακεραιότητα της χώρας του, η Ρωσία τον χρειάζεται και μπορεί να τον στηρίξει με τη δικαιολογία ότι ο Ερντογάν το παράκανε, σκότωνε αμάχους και παραβίαζε την ακεραιότητα της Συρίας. Και ο Τραμπ, ως αθώα περιστερά, θα έχει αποσύρει τους φαντάρους του από ένα πόλεμο που έτσι κι αλλιώς οι ΗΠΑ τον έχουν χάσει. 
  Μια τέτοια εξέλιξη ίσως φαίνεται απίθανη αλλά δεν είναι αβάσιμη. Ο Τραμπ έχει προειδοποιήσει τον Ερντογάν να «μην υπερβεί τα όρια» (προφανώς του τα έχει προσδιορίσει στις τηλεφωνικές συνομιλίες τους) αλλά ο Πούτιν έθεσε δημοσίως σαφέστατες κόκκινες γραμμές στον, υποτίθεται, Σουλτάνο: Η Συρία, είπε ο Πούτιν, πρέπει να μείνει εδαφικά ακέραιη και εθνικά κυρίαρχη. Ο Ερντογάν ως Σουλτάνος μάλλον μοιάζει με τον βασιλιά της Αιγύπτου τον 19ο αιώνα, υποτελή στην Υψηλή Πύλη. Ο Ερντογάν για να μην ταπεινωθεί ανεπανόρθωτα θα περιοριστεί σε όσα του επιτρέπουν ο Πούτιν σε συμφωνία με τον Τραμπ.
Οι αντιδράσεις των Ευρωπαίων είναι απλώς γελοίες. Οι Ευρωπαίοι κάνουν όπως η Ελλάδα. Μη μπορώντας και μην τολμώντας να αντιδράσουν έμπρακτα μιλάνε για διεθνές δίκαιο, δικαιώματα, την προστασία των αδύναμων. Και κλαίνε τη μοίρα τους.
Ο Εφιάλτης για τη Δύση είναι να οριστικοποιηθεί μια Συμμαχία Ρωσίας-Τουρκίας-Ιράν, να αποκοπεί η Τουρκία από τη Δυτική Συμμαχία. Διότι τρόπος να εκδιωχθεί από το ΝΑΤΟ η Τουρκία δεν υπάρχει. Δεν προβλέπει το καταστατικό της Συμμαχίας διαγραφή μέλους χωρίς τη συγκατάθεσή του. Οι Δυτικοί είναι καταδικασμένοι να βλέπουν την Τουρκία να εδραιώνει βήμα-βήμα την οργανική προσέγγισή της με τη Ρωσία (και το Ιράν) χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν. Η πιο πρόσφατη εξέλιξη είναι η κοινή απόφαση Ρωσίας-Τουρκίας να συναλλάσσονται όχι με το δολάριο αλλά με τα εθνικά τους νομίσματα, τουρκικές λίρες και ρούβλια. 
ΗΠΑ και Ρωσία, το έχουμε πει επανειλημμένα, δεν θέλουν αυξημένη την ισχύ της Τουρκίας. Αυτό δεν αλλάζει με την τουρκική εισβολή στη Συρία. Η Τουρκία θα μπει και τελικά θα βγει από την Συρία. Τα αποτελέσματα της εισβολής θα είναι προσωρινά, η περιοχή θα παραμείνει ασταθής για καιρό ακόμα. Δεν είναι υπόθεση μαντείας. Επαναλαμβάνω ότι όσα γίνονται εκεί είναι τμήμα του ανολοκλήρωτου Ανατολικού Ζητήματος. Η Τουρκία, διάδοχος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, είναι πολύ μεγάλη και θα προκαλεί διαρκώς δυσεπίλυτα προβλήματα από τον ίδιο τον όγκο της. Το μέγεθός της την καθιστά στόχο. Όπως ακριβώς στόχος λόγω της γεωγραφικής της θέσης είναι η Ελλάδα με την κατοχή του Αιγαίου. Αλλά έτσι ανοίγει ένα άλλο μεγάλο Κεφάλαιο.