23/10/19

Ευρωπαϊκή Ένωση και Τουρκία


του Χρύση Παντελίδη
Τα συμπεράσματα του Συμβουλίου των Υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαικής Ένωσης και η επικύρωσή τους από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των Αρχηγών Κρατών, την εβδομάδα που μας πέρασε, επιβεβαιώνουν δύο πράγματα:
  • Πρώτον, ότι η οδός της διεκδίκησης και επιβολής μέτρων και κυρώσεων κατά της Τουρκίας, προκειμένου να δημιουργηθεί πολιτικό, οικονομικό και διπλωματικό κόστος σε αυτήν, λόγω της παράνομης και επεκτατικής δράσης της, είναι η μόνη ενδεδειγμένη οδός υπό τις παρούσες συνθήκες. Άλλωστε, αυτή είναι και η μόνη οδός που έχουν τα σύγχρονα δημοκρατικά και ευρωπαϊκά κράτη, τα οποία τηρούν – και οφείλουν να τηρούν - το διεθνές δίκαιο και τη διεθνή νομιμότητα και τα οποία έχουν απέναντί τους κράτη ταραξίες.
  • Δεύτερον, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει τα μέσα, τους τρόπους και τις επιλογές για μέτρα και κυρώσεις και πως αυτό που χρειάζεται είναι η πολιτική βούληση και η αποφασιστικότητα. Στοιχεία, τα οποία προφανώς και δεν επικρατούν από τη μια μέρα στην άλλη, ή μέσω μίας και μόνο συνόδου, αλλά απαιτούν συνεχή διπλωματική και πολιτική δράση, καθώς και κλιμάλωση, σε όλα τα επίπεδα και με όλους τους τρόπους.

Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα και απέναντι από αυτές τις δύο διαπιστώσεις, εμφανίζεται μια μοιρολατρική προσέγγιση που υποστηρίζει ουσιαστικά ότι ουδείς μπορεί να επηρεάσει ή να «ταρακουνήσει» την Τουρκία, 
-είτε γιατί είναι ισχυρή στρατιωτικά στην περιοχή, 
-είτε γιατί είναι μια μεγάλη οικονομική αγορά, 
-είτε γιατί ελέγχει τη «στρόφιγγα» ροής προσφύγων από την Συρία και τη Μέση Ανατολή προς την Ευρώπη.
Όσοι λοιπόν με μοιρολατρία, ηττοπάθεια και – μερικές φορές – χαιρεκακία υποστηρίζουν κάτι τέτοιο, τότε ουσιαστικά υποσκάπτουν οι ίδιοι την Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς δείχνουν να θεωρούν φυσιολογικό ή αποδεκτό το γεγονός ότι μια χώρα, όπως η Τουρκία, μπορεί, στον 21ο αιώνα, να ενεργεί όπως θέλει, να παρανομεί ανενόχλητα, να εμπορεύεται ανθρώπινες ψυχές και να εκβιάζει όποιον και όποτε κρίνει.
Σημειώστε ότι το θέμα αυτό ξεφεύγει από τα μικρά γεωγραφικά όρια του Κυπριακού προβλήματος και εκτείνεται ευρύτερα. Ακόμα και αν δεν υπήρχε το Κυπριακό όπως υπάρχει σήμερα, οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα πρέπει να σκεφτούν κατά πόσον μία χώρα – και μάλιστα, μία χώρα που δεν είναι καν μέλος της – έχει το δικαίωμα να αντιμετωπίζει τα 28 κράτη μέλη της Ευρωπαικής Ένωσης με τον τρόπο που τα αντιμετωπίζει σήμερα η Τουρκία. Θα πρέπει ουσιαστικά να σκεφτούν δηλαδή, αν ανέχονται ή δέχονται μια de facto κυριαρχία της Τουρκίας επί ολόκληρης της Ευρώπης (διότι περί αυτού πρόκειται όταν η Τουρκία απειλεί και εκβιάζει ως δουλέμπορος και η Ευρώπη προσαρμόζεται).   
Και είναι καθήκον των χωρών της νοτιοανατολικής Ευρώπης, και πολύ περισσότερο της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ελλάδας που σήμερα βιώνουν πρώτες κάθε τουρκική απειλή και κάθε τουρκικό εκβιασμό, να αναδεικνύουν καθημερινά και με κάθε τρόπο την τουρκική στάση και να διεκδικούν, επίσης καθημερινά και με κάθε τρόπο, την από κοινού αντιμετώπιση του πιο επεκτατικού κράτους του πλανήτη. Όσοι θεωρούν, αφελώς, ότι η νοοτροπία της Τουρκίας έχει γεωγραφικό όριο, θα διαπιστώσουν ότι η Τουρκία, αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα και αποτελεσματικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει και το θράσος και τον επεκτατισμό προκειμένου να καταστεί άμεσο πρόβλημα για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή επικράτεια, οποτεδήποτε και οπουδήποτε υπάρχει αφορμή.
Για τον Φιλελεύθερο, 20 Οκτωβρίου 2019

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.