Το θάρρος που μας λείπει

Η Γαλλία μού προκαλεί ανησυχία. Μιλάμε πολύ για την αγοραστική δύναμη και για το περιβάλλον, αλλά μιλάμε ελάχιστα, και χαμηλόφωνα, για την πολιτιστική αθλιότητα· για την ασχήμια που χυμάει πάνω μας δεν μιλάμε ποτέ. Την περασμένη εβδομάδα, ένας υπάλληλος της νομαρχίας, γνωστός στις μυστικές υπηρεσίες για τη σαλαφιστική του πίστη (είχε ασπαστεί το ισλάμ το 2008, σε ηλικία 31 ετών), σκότωσε με μαχαίρι τρεις αστυνομικούς. 

Το 2015, ο Μικαέλ Αρπόν είχε εκφραστεί ανοιχτά υπέρ των επιθέσεων στο Charlie Hebdo –προπάντων το δικαίωμα της γνώμης– ενώ, όπως όλοι οι φανατικοί μουσουλμάνοι, δεν απευθυνόταν ποτέ σε γυναίκες και, στη διάρκεια της εργασίας του στη νομαρχία, έκανε διαλείμματα για να προσευχηθεί. Ωστόσο, είχε πρόσβαση σε πληροφορίες: εργαζόταν στην επεξεργασία ηλεκτρονικών δεδομένων. 

Η είδηση για το τριπλό φονικό δεν πήρε τις διαστάσεις που έπαιρναν μέχρι πρότινος τέτοιες πράξεις: έχουμε συνηθίσει· τον περασμένο μήνα απεφεύχθη αιματοχυσία στη μικρή πόλη Κολμάρ· ένας λόγος παραπάνω για να μην πολυσυζητάμε τι συνέβη· δεν σκοτώθηκε κανείς. Την ήδη υπάρχουσα τυφλότητα ενισχύουν δημοσιογράφοι και επαγγελματίες «καθησυχαστές»: την ενημέρωση του κοινού αντικαθιστούν παιδαριώδεις ερμηνείες – το πρόσφατο επεισόδιο στη νομαρχία αποδόθηκε σε «μια στιγμή παραφροσύνης» του Μικαέλ Αρπόν και «πιθανώς στην επιρροή βίαιων βιντεοπαιχνιδιών».

Για τη συνέχεια AThensVoice