Σταύρος Καλεντερίδης
Για 400 χρόνια ο Ελληνισμός υπέμεινε τον δυνάστη. Η Ελληνική Επανάσταση
επέφερε την εθνική μας απελευθέρωση. Ο Ελληνισμός όμως σήμερα, συνειδητοποιεί
πως μετά την Επανάσταση, αντάλλαξε τον Οθωμανικό ζυγό με τον ζυγό των προεστών
και των κοτζαμπάσηδων, δηλαδή της εγχώριας, ξενοκίνητης και εξαρτημένης
Ολιγαρχίας.
Πλέον μπορούμε να αντικρίσουμε
την αλήθεια κατάματα και να ομολογήσουμε πως αν και απελευθερωθήκαμε από το
αυταρχικό Οθωμανικό καθεστώς, η πραγματική πολιτική ελευθερία και ανεξαρτησία
δεν επετεύχθη ποτέ σε αυτή τη χώρα.
Η έννοια της εθνικής
κυριαρχίας παραμένει μέχρι και σήμερα ένα άπιαστο όνειρο για την Ελλάδα. Η
άρχουσα Ολιγαρχία, γνωστή και ως «αστική δημοκρατία» ή «κοινοβουλευτισμός»,
φαίνεται πως εδώ και 200 χρόνια παραμένει απολύτως ελεγχόμενη από διεθνείς
φορείς και κέντρα ισχύος του εξωτερικού. Το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδος,
μοιάζει περισσότερο με υπηρετικό προσωπικό των ξένων μεγάλων δυνάμεων, παρά με
πολιτικούς εκπροσώπους κυριάρχου κράτους.
Είναι άραγε οι τωρινοί
πολιτικοί ο πάτος του βαρελιού του πολιτικού μας συστήματος, ή μήπως από τη
γέννηση του, το σύγχρονο ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε ελεγχόμενο και
υποταγμένο σε ξένες δυνάμεις;
Η τραγική αλήθεια είναι
πως Ελλάδα δεν απελευθερώθηκε πραγματικά ποτέ.
Το 1827, το νεοσυσταθέν Ελληνικό κράτος αναρρώνει από τους αγγλο-υποκινούμενους
εμφύλιους πολέμους, ενώ την εξουσία διαμοιράζονται τρία κόμματα: το αγγλικό, το
ρωσικό και το γαλλικό. Ο τρικομματισμός της εποχής περιγράφει με τον πλέον σαφή
τρόπο, τον θρασύ και κατάφωρο έλεγχο των εσωτερικών θεμάτων αλλά και των
αποφάσεων της χώρας μας από την Αγγλία, τη Ρωσία και τη Γαλλία αντίστοιχα. Με
απλά λόγια, μέσω αυτών των κομμάτων, οι ξένες δυνάμεις επέβαλλαν την κυριαρχία
τους στην Ελλάδα.
Το 1828 την πολιτική ηγεσία της χώρας αναλαμβάνει ο Καποδίστριας. Ο
Κυβερνήτης θα διεκδικήσει, σε πείσμα των καιρών και των υποδουλωμένων εγχώριων
ελίτ, την πολιτική ανεξαρτησία της Ελλάδας, για να δολοφονηθεί για το θράσος του
τρία χρόνια αργότερα. Οι διαταγές των ξένων δυνάμεων ήταν σαφείς: η Ελλάδα δεν
πρέπει να κερδίσει την ανεξαρτησία της.
Το 1832 οι «Μεγάλες Δυνάμεις» αποφάσισαν στο Συνέδριο του Λονδίνου για
εμάς, χωρίς εμάς, πως τη διοίκηση της χώρας θα αναλάβει ο Βαυαρός (δηλαδή
Γερμανός) Otto Friedrich Ludwig (‘Οθων).
Κάπως έτσι γεννήθηκε αυτό που μάλλον ειρωνικά ονομάστηκε «Βασίλειον της
Ελλάδος».
Ο Γερμανός Βασιλιάς θα
διοικήσει τη χώρα μέχρι το 1862,
διορίζοντας κατά το δοκούν τους πρωθυπουργούς της χώρας μας, μεταξύ των οποίων ήταν
ο Κόμης Josef Ludwig von Armansperg και ο Ιππότης Ignaz von Rudhart!
Το 1863 οι ξένες δυνάμεις που αποφασίζουν για το μέλλον της Ελλάδας,
ξεκίνησαν τις διαβουλεύσεις για το ποια δυναστεία θα συνεχίσει να διοικεί στο
όνομά τους τη χώρα μας. Στη κορυφή της λίστας των υποψήφιων αρχόντων, βρέθηκαν
μέλη της βασιλικής αφρόκρεμας της Ευρώπης. Άνθρωποι δηλαδή που δεν είχαν καμία
σχέση με τον Ελληνισμό, όπως ο Πρίγκηπας Alfred της Σαξονίας, ο Δούκας Ernest
II της Σαξονίας, ο Ernst Leopold του Λάινινγκεν, ο Henri d'Orléans (Δούκας του
Ωμάλ) και ο Αυστριακός Maximilian (ο οποίος κατέληξε να διοικεί το Μεξικό!).
Τελικά επικράτησε ο
συμβιβασμός ανάμεσα στους πάτρωνες της Ελλάδας, και ο βασιλικός θώκος ανατέθηκε
στον Δανό-γερμανό (γεννηθείς στην Κοπεγχάγη) «Γεώργιο», ή ορθότερα, Πρίγκηπα William
του Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg, του Οίκου των Γκλύξμπουργκ.
Με ενδιάμεσα
πραξικοπήματα, δικτατορίες και στημένα αντιδημοκρατικά δημοψηφίσματα (σαν αυτό
του 2015), οι Γκλύξμπουργκ κυβέρνησαν την Ελλάδα έως το 1942, ενώ επιβίωσαν πολιτικά στη χώρα μας μέχρι τη χούντα του 1967.
Στην ενδιάμεση αυτή εποχή,
ο Ελληνισμός δοκιμάστηκε όσο ποτέ από τις πολιτικές των ξένων δυνάμεων, οι
οποίες ενεπλάκησαν άμεσα και ευθέως στα εσωτερικά της χώρας μας, σπέρνοντας την
καταστροφή. Τραγικό αποτέλεσμα των έξωθεν επιρροών υπήρξε ο Εθνικός Διχασμός (1915) με την παράλληλη λειτουργία δύο
κυβερνήσεων εντός της χώρας, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, υποστηριζόμενες η μία
από τη Γερμανία και η άλλη από την Αγγλογαλλική συμμαχία. Αντιστοίχως, κινητήριες
δυνάμεις του Εμφυλίου πολέμου (1942-44, 1946-1949)
αποτέλεσαν στην πραγματικότητα οι πολιτικές των Άγγλων και των Ρώσων, και οι
διαταγές που αυτοί απηύθυναν στις στρατευμένες με τη μεριά τους παρατάξεις και πρόσωπα εντός
της χώρας μας. Το αυτό συνέβη και με τις εθνοκτόνες Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου
(1959), οι οποίες επεβλήθησαν στην
Ελλάδα, μετατρέποντας την Ελληνική στρατιωτική νίκη σε πολιτική αποτυχία, και
εν τέλει, οδήγησαν στην απώλεια της Κύπρου και την Τουρκική εισβολή.
Οι στρατιωτικές
δικτατορίες που ακολούθησαν (1967–1974)
ήταν εξολοκλήρου υποκινούμενες από τον ξένο παράγοντα, σε ανώτατα επίπεδα και
σε βαθμό άμεσου πολιτικού και επιχειρησιακού ελέγχου από τις ξένες μυστικές υπηρεσίες.
Η περίοδος της
μεταπολίτευσης μετά το 1974, αποτελεί
τον νέο κύκλο ελέγχου και κηδεμονίας της Ελλάδας από τις ξένες δυνάμεις, αυτή
τη φορά με λιγότερο προφανή τρόπο. Αυτό δηλαδή που το 1827 γινόταν απροκάλυπτα,
τώρα συμβαίνει κεκαλυμμένα αλλά στον ίδιο βαθμό και με την ίδια ένταση. Όπως
τότε έτσι και τώρα, κάθε «ελληνική» κυβέρνηση, οφείλει με τον έναν ή τον άλλο
τρόπο να επιδώσει τα διαπιστευτήρια της στα διεθνή διευθυντήρια των «δυτικών»
δυνάμεων στα οποία και εν τέλει ανήκει.
Αυτό συνέβη στην αρχή της
μεταπολίτευσης, με την κατ’ εντολήν εγκατάλειψη και παράδοση της Κύπρου στο
φασιστικό τουρκικό μόρφωμα, ενώ το ίδιο αποδεικνύεται πως συμβαίνει και σε κάθε
εθνική κρίση έκτοτε. Έτσι παραμένει αλησμόνητη η ταπεινωτική συνθηκολόγηση του πρωθυπουργού
Σημίτη, το γκριζάρισμα του Αιγαίου από την κυβέρνησή του κατά την κρίση των
Ιμίων (1996), και η απόλυτη υποταγή
του στους ξένους ταγούς, με τη δήλωση: «Θέλω να ευχαριστήσω, την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, για την
πρωτοβουλία και τη βοήθειά τους». Για να ακολουθήσει 20 χρόνια μετά, η σχεδόν
λέξη προς λέξη, ολόιδια ομολογία του αντιπρόεδρου της κυβέρνησης Δραγασάκη, ο
οποίος, μετά την ταπεινωτική συμφωνία του 2015
που διέλυσε την Ελληνική οικονομία, το μόνο που είχε να πει ήταν ότι: «Πρέπει να ευχαριστήσω δημόσια την
κυβέρνηση των Η.Π.Α. και τον πρόεδρο Ομπάμα, διότι δίχως τη δική τους συμβολή,
ίσως να μην πετυχαίναμε». Κοινές και πανομοιότυπες δηλώσεις υποταγής οι οποίες
βγάζουν μάτι και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας για το αν οι πολιτικοί
μας λογοδοτούν στους πολίτες ή στις εξωγενείς δυνάμεις οι οποίες τους
συντηρούν.
Ο έλεγχος του κράτους μας
από ξένες χώρες δεν περιορίζεται στις εθνικές κρίσεις, αλλά μάλλον είναι
διαρκής και απλά καθίσταται σαφής στους πολίτες σε περιόδους ανάδειξης εθνικών ζητημάτων
όπως τα προαναφερθέντα.
Προφανής κατάληξη αυτής
της κατάστασης ήταν η πρόσφατη καθ’ υπόδειξιν παράδοση της Μακεδονίας. Μια άνευ
όρων εθνική ήττα και τραγωδία, κατά την οποία, όπως ομολόγησε ο τέως δήμαρχος Θεσσαλονίκης, «υπακούσαμε στις εντολές των Αμερικάνων και των
Γερμανών», και αποδεχθήκαμε ταπεινωτικά και δίχως καμία διαπραγμάτευση τη “λύση”
που μας παρουσιάστηκε, όπως εξήγησε η
πρώην πρέσβειρα των Η.Π.Α. στα Σκόπια, Τζίλιαν Μιλοβάνοβιτς.
Σε όλα τα ανωτέρω πρέπει
να προστεθούν και οι πέντε πτωχεύσεις του σύγχρονου Ελληνικού κράτους, οι
οποίες οδήγησαν σε διεθνείς επιτροπείες και έλεγχο των οικονομικών της χώρας
μας, μέχρι και σε υποθήκευση και προσπάθειες ιδιωτικοποίησης των αρχαιολογικών χώρων και μνημείων της Ελλάδας!
Οι πτωχεύσεις και οι
χρεοκοπίες υπογραμμίζουν αυτό που ο κόσμος έχει κοινό μυστικό, και μένει μόνο
εμείς να παραδεχθούμε: Ότι η Ελλάδα δεν απελευθερώθηκε πραγματικά ποτέ. Όχι
μόνο δεν απελευθερώθηκε, αλλά οι πολιτικοί της ταγοί, από το 1825 μέχρι και
σήμερα, υπηρετούν συνειδητά και πιστά τις ξένες δυνάμεις, ενώ ποτέ μα ποτέ δεν
υπηρέτησαν την Ελληνική κοινωνία και τους πολίτες. Μέσω αυτών, δύνανται οι
ξένες κυβερνήσεις να ασκούν έμμεσο ή και άμεσο έλεγχο στην εθνική μας πολιτική.
Η Επανάσταση σήμανε την
επιστροφή της ελευθερίας στον τόπο μας. Οι οπλαρχηγοί μας χάρισαν απελευθέρωση,
όχι όμως πολιτική ελευθερία και ανεξαρτησία. Αυτή είναι η δική μας αποστολή.
Χρειάστηκαν δύο αιώνες
για να βρεθούμε σε θέση να επανακτήσουμε την υπερήφανη και ελεύθερη φρόνηση
μας. Ας απαλλάξουμε τη χώρα μας από το αντιδημοκρατικό πολιτικό σύστημα που μας
έχει επιβληθεί και το δουλικό πολιτικό προσωπικό που μας υπονομεύει.
Η ανάγκη για πραγματική
ελευθερία είναι πλέον πιο επιτακτική από ποτέ.
200 χρόνια μετά, ας
κλείσουμε τον κύκλο των επαναστάσεων, με μια καθαρά πολιτική επανάσταση για ελευθερία, δημοκρατία και εθνική κυριαρχία.
Ὀρθή ἐπανάληψη:
ΑπάντησηΔιαγραφήἈπό τήν κορυφή βρωμᾶ τό ψάρι.
Ξεφύγαμε τό 1922 ἀπό τόν στενό ὑψηλό πολιτικό ἔλεγχο πού μᾶς ἀσκεῖτο διά μέσου τῆς βασιλείας, μέ παρέμβαση τότε (τό 192) τοῦ πλέον ὑγιοῦς μέρους τοῦ στρατοῦ, πού ἀπαίτησε λογοδοσία ἀπό τήν πολιτική ἡγεσία γιά τήν πρόκληση (ἄνευ λόγου καί σοβαρῆς στρατηγικῆς) ἐθνικῆς ἤττας στήν Μικρά Ἀσία
(λογοδοσία, καί ἀκόμη καί ἀπό τήν βασιλεία - διευκολύνθηκε στό τελευταῖο, ἀπό τό γεγονός ὅτι ὁ Γεώργιος ὁ Α ἦταν Γερμανός καί μόλις εἶχε πέσει ἡ βασιλεία στήν ἴδια τήν Γερμανία).
Ἀπό τό 1922 ταλαιπωρηθήκαμε πολιτικά ἀπό Α) ἀγγλοκινούμενη ὅπως πάντα καί παντοῦ Μασωνία (βλ. Σύνταγμα 1928, μᾶλλον δέ, καί δικτατορία Πάγκαλου), Β) Ἔλλειψη Ὀρθοδόξου χριστιανικῆς Παιδείας, ἀπαραίτητης γιά τήν πολιτική προσαρμογή μας στόν «μοντέρνο» κόσμο (ἡ ἐκκοσμίκευση περιελέμβανε ἀκόμη καί τόν ἀνώτερο κλῆρο), καί Γ) Συνέχιση τῆς κομματικῆς διαιρέσεως τοῦ Ἐλληνικοῦ Λαοῦ σέ Βασιλικούς καί Βενιζελικούς μέχρι τό 1935, ἀλλά ταλαιπωρηθήκαμε καί οἰκονομικά: Κρίση τοῦ 1929, καί 1,5 ἑκατομμύριο Ἐλλήνων προσφύγων προστεθέντων σέ 3 ἑκατομμύρια ἐντόπιο πληθυσμό. Καί ὀρθοποδήσαμε!
Τό 1935, ὅμως, ἐπιστρέψαμε πολιτικά στόν στενό ὑψηλό ἔλεγχο διά μέσου τῆς ἀγγλοκινούμενης πλέον παγκοσμίως βασιλείας. Τοῦτο ἔγινε μέ τήν πολιτική ἀνοησία Κονδύλη νά ἐπαναφέρῃ τήν βασιλεία
(ἀνοησία πού τήν πλήρωσε καί ὁ ἴδιος πολύ ἀκριβά – μάλιστα, δέν ἀποκλείεται μή πέθανε φυσιολογικά ἀπό λύπη, ὅπως ἐλέχθη, ἀλλά νά τόν σκότωσαν μέ τέχνη οἱ γνωστοί ξένοι,...).
Τό 1963-1967, φάνηκε ὅτι ἡ κατάσταση θά ξέφευγε πάλι ἀπό τούς ξένους , καί στήθηκε ἡ δικτατορία κυρίως γιά νά φύγῃ ἡ Ἑλληνική μεραρχία ἀπό τήν Κύπρο, καί νά μήν ἑνωθῆ πολιτικά καί γεωπολιτικά περισσότερο ἡ Κύπρος μέ τήν Ἑλλάδα.
Τό 1974, ὅταν εἶχε ὀργανωθῆ τό ἄδειασμα τοῦ Ἰωαννίδη ἀφοῦ τόν ἔπρωξαν νά προδώσῃ τήν Κύπρο,
γιά νά μήν γίνῃ ἀληθινή ἐπέμβαση πλέον τοῦ στρατοῦ, καί ἐπανέλθει ἡ Δημοκρατία, καί ἡ αὐτοτέλεια τῆς Ἐλλάδος ἄρα, στήν ἄσκηση ἐξωτερικῆς καί ἀμυντικῆς πολτικῆς, ὅπως εἶχε γίνει τό 1922,
ἔγινε ἡ λεγόμενη μεταπολίτευση τῆς δικτατορίας, μέ τήν χολιγουντιανοῦ τύπου σκηνοθεσία τῆς παραδόσεως τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας "στούς πολιτικούς",
πράγματι δέ μόνον στούς Καραμανλή-'Αβέρωφ, καί μέ τούς ὅρους, νά ἐγκαταλειφθῆ ἡ Κύπρος καί ἡ ἐξουσία νά παραδοθῆ στόν Ἀνδρέα, μέ τόν Καραμανλή γιά Πρόεδρο
(ἐξ οὗ καί ἡ κατηγορία Καραμανλή πρός Ἀνδρέα ὅταν τό 1985-1986 δέν ἀνανεώθηκε ἡ θητεία του ὡς Προέδρου, ὅτι ἐπρόκειτο γιά ἀνεντιμότητα" καί γιά "προδοσία").
Τό 1996, μετά ἀπό τήν περίεργη διαδικασία διαδοχῆς τοῦ Παπανδρέου τοῦ Α (τοῦ πρώτου), καί τήν (ὅπως ἔχει λεχθῆ κατόπιν διαπληκτισμῶν καί ἐκδιώξεως συνέδρων νεολαίας) ἐκλογή Σημίτη στήν ἡγεσία καί κόμματος καί Κυβερνήσεως,
καί τήν ἀνάδειξη πολλῶν ἀνύπαρκτων πολιτικῶν προσώπων, διά μέσου λίστας, διά μέσου ...μέσου, καί διά μέσου ΜΜΕ,
καταλήξαμε σέ αὐτό τό ἀπίστευτο ἀνισόρροπο πολίτευμα πού ἔχουμε σήμερα,
ἐντός τοῦ ὁποίου ἔχουν δημιουργηθῆ καί δροῦν έλεύθερα ἀπό κάθε ἐθνικό ἔλεγχο,
ἀνθελληνικά πολιτικά μορφώματα καθώς καί ἀταυτοποίητες ΜΚΟ,
δυσκολεύεται πολύ ἤ καί ἀποκλείεται ἡ λήψη ὑπ'ὄψιν ἀκόμη καί τοῦ στοιχειώδους ἐθνικοῦ συμφέροντος,
ἀπογοητεύονται ἤ πλήττονται πλαγίως μέ ὀργανωμένες μεθοδεύσεις ὅσοι ἀγωνίζονται νά κρατήσουμε, στά ὑψηλά ἐπίπεδα,
καί δίδονται πρός πάσα κατεύθυνση (καί πρός τήν κοινωνία, ἰδίως στούς νέους, καί πρός τό ἐξωτερικό) πολλά ἀντίστροφα παραδείγματα (ἀναξιοκρατίας) ἀπό τό ἐπίπεδο τῆς ἡγεσίας,
ἐνῶ στά κατώτερα ἐπίπεδα, ἐνεργεῖ καταστροφικά, στήν καθημερινή ζωή μας καί μέ ἐπιπτώσεις γενικευμένης ἀνομίας, ἡ βλακεία παρέα μέ τήν σπαρίλα καί τόν τυφλό κομματισμό-συνδικαλισμό-ὠχαδελφισμό.
Ἀλλά τό χειρότερο εἶναι τοῦτο! Ὅπως τό 1974, μπαινοβγαίνει ὁ πρέσβης καί οἱ ἄνθρωποί του ὅπου θέλουν....,
Ἀπό τήν κορυφή βρωμᾶ τό ψάρι. Καί ἡ κορυφή, δέν εἶναι Ἑλληνική σήμερα.
Kudos Niko!
Διαγραφή>γεγονός ὅτι ὁ Γεώργιος ὁ Α ἦταν Γερμανός<
ΔιαγραφήΟ Γεώργιος ὁ Α, περίοδος βασιλείας 30 Μαρτίου 1863 - 18 Μαρτίου 1913, ήταν Δανός.
>Ἀπό τήν κορυφή βρωμᾶ τό ψάρι<
Γνωστό και αναμφισβήτητο.
Πεστα Χρυσοστομε
ΔιαγραφήΑπελευθέρωση χωρίς εθνικό νόμισμα δεν γίνεται Σταυράκο. Και δυστυχώς στο Δέλτα είστε Ευρωλιγούρια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστός, εθνικό νόμισμα, σημαίνει και εθνική κυριαρχία, αλλιώς να το πάρουμε απόφαση πως θα είμαστε και με τη βούλα προτεκτοράτο των ηγεμονευουσών δυνάμεων εντός αυτού του πράγματος που αυτοαποκαλείται "ευρωπαϊκή ένωση" και που στην παρούσα φάση της γερμανοκρατείται, τόσο απλά είναι τα πράγματα, αλλά με ποια ηγεσία θα πεί κανείς να γίνουν όλα αυτά; Σωστό κι αυτό...οπότε το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα, όπως είχε πει και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ζούμε σε ένα "ψευτορωμέϊκο"...
ΔιαγραφήΔύο Παρατηρήσεις:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ) Περί εὐρώ:
Ἄν πρέπῃ νά μένουμε στό εὐρώ, γιά ὁποιονδήποτε ἐθνικό ἤ στρατηγικό λόγο, τόν ὁποῖο φυσικά ἀγνοῶ καί ἐγώ καί ὅλος ὁ Ἑλληνικός Λαός,
τότε,
προκειμένου νά ἀνταπεξέλθουμε στήν καταστροφική γιά ἐμᾶς σκοπιμότητα τῆς ἐπιβολῆς τοῦ εὐρώ ἐπί τῶν Ἐλλήνων, τό 2001, διά μέσου ἀγνώστων στόν κοινό νοῦ λογιστικῶν τῆς γνωστῆς ἑταιρείας, καί τοῦ πολιτικῶς δυσαναγνώστου πράγματι κου Σημίτη,
χρειαζόμαστε πολύ πιό στιβαρή καί λειτουργική κρατική δομή, σταθερή μακροπρόθεσμη ἐθνική πολιτική, πολύ καλλίτερη στρατιωτική ἰσχύ ἀποτροπῆς, καί πολύ πιό ἔξυπνη καί εὐέλικτη οἰκονομική διαχείριση,
πράγματα τά ὁποῖα ὅμως προϋποθέτουν ἀρραγῆ ἑνότητα καί ὁμοψυχία τοῦ Ἐλληνικοῦ Λαοῦ,
ἡ ὁποία μέ τήν σειρά της προϋποθέτει
α) σεβασμό στήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική κληρονομιά μας καί στίς παραδεδομένες ἀπό αἰῶνες ἀξίες μας, καί
β) μόνον δημοκρατικά διαφανῆ κόμματα
αα) χωρίς ἀρχηγικό χαρακτῆρα πού φέρνει διάβρωση καί καταστροφικά "μμε",
ββ) χωρίς λίστες στίς ἐκλογές πού φέρνουν τούς ληστές μετά ἀπό τίς ἐκλογές,
γγ) χωρίς παραμυθιάσματα διά μέσου ξενοκίνητων καί φιλάργυρων δημοσιογράφων καί "μμε", πού φέρνουν ἀντεθνικά χάπενινγκς, Ρουβίκωνες, καί ἄλλες ΜΚΟ.
_Χρειαζόμαστε δέ πρωτίστως, Μέσα Δημοσίας Ἐνημερώσεως καί Πολιτικό Ἦθος τῶν ἐκλεγομένων.
Β) Περί ἐκλοηγῆς τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας ἀπό τόν λαό χωρίς νά διαλύεται ἡ Βουλή:
Τό τελευταῖο δέ , πού χρειαζόμαστε, εἶναι προϋποθέσεις συνταγματικῶν συνθηκῶν Ἀργεντινῆς πρό Ἀλλιέντε, κατά τό ὁποῖο ὁ Πρόεδρος ἐκλέγεται μέ σχετική πλειοψηφία στήν Βουλή - ὁ Ἀλλιέντε ἐξελέγη μέ λιγώτερο ἀπό 40% τῶν ψήφων στήν Βουλή, καί ἔφερε κυριολεκτικά τἠν καταστροφή: Σκληρή ἀντίδραση, διότι φέρθηκε λές καί εἶχε τόν Λαό μέ τό μέρος του, καί ἐπιχείρησε νά ἐκπαραθυρώσει τίς ΗΠΑ ἀπό τή καρδιά τῆς Νοτίου Ἀμερικῆς μέ ἰδέες.
Σέ μᾶς, λόγω πολιτικοῦ συστήματος, ἕνας Πρόεδρος ἐκλεγείς μέ σχετική πλειοψηφία στήν Βουλή, θά εἶναι εἴτε ἀνδρείκοιλο, εἴτε ὑπό περιστάσεις ἕνας "Ἀλλιέντε" (μέ συμπλέοντα ἐνδεχομένως ἕναν Πρωθυπουργό φανφάρας).
Χάθηκε ὁ κόσμος νά ἐκλέγεται ἀπό τόν λαό ὁ Πρόεδρος - Χωρίς νά διαλύεται ἡ Βουλή - ὥστε νά ἀποκατασταθῆ ἔτσι λίγο αὐτή ἡ ἔρημη "Προεδρευομένη" Κοινοβουλευτική Δημοκρατία μέ τίς κάποιες ἔστω ἰσορροπίες της;
- δέν ἀφίνουν νομίζω οἱ ξένοι νά γίνῃ αὐτό, διότι τό ἤθελε καί ὁ Κων. Μητσιοτάκης, καί δέν ἐξηγεῖται ἀλλιῶς τό ὅτι δέν τό προτείνει ὁ Κυρ. Μητσοτάκης- ἤ φταῖνε κακοί σύμβουλοί του χωρίς σέ βάθος γνώσεις ἱστορίας καί πολιτευμάτων καί χωρίς ἄρα πολιτική ἀντίληψη;
Ακριβως οπως τα λεει ο Σταυρος ειναι ολα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θεμα τι κανουμε ...ειναι αλλο. Διακοσια χρονια υπηρετης..δεν αλλαζουν ευκολα. Εχουν ριζες.Δυσκολο πολυ.Και μεχρι να γινει κατι ...θα μας εχουν σακατεψει οσο ποτε.Ηδη αυτο κανουν.Εδω θελουμε εναν Πουτιν...Αλλα που ?? Δεν πιστευω με τιποτε οτι μπορει να το κανει η μαζα με την αδρανεια 200 ετων.Μια....αστραπη μονο μπορει....
Θα διαφωνήσω σε κάποια σημεία, αν και συμφωνώ με την ουσία, ότι δηλαδή το κράτος που δημιουργήθηκε με το πρωτόκολλο του Λονδίνου δεν είναι παρά ένα προτεκτοράτο. Θα διαφωνήσω στο ότι υπήρξαν τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς του ``Ελληνισμού'', που υπέμεινε ένα συγκεκριμένο, όπως υπονοείτε, δυνάστη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν διαβάσετε τα ταξείδια του Pero Tafur (1435-1439), σε αυτά περιγράφει έναν εξασθενημένο (από τον μαύρο θάνατο) λαό στην Κωνσταντινούπολη, μίζερο, κακοντυμένο, φτωχό, που τρέφεται κυρίως με μύδια. Η Πόλη είναι έρημη στην ενδοχώρα, με τον πληθυσμό να είναι συγκεντρωμένος κυρίως στα παραθαλάσσια μέρη. Με τα κτίρια να είναι ετοιμόρροπα: την ίδια την Αγία Σοφία να είναι σε άθλια κατάσταση, στον εσωτερικό της χώρο, και το ιερό παλάτιο να είναι κατοικήσιμο μόνο στα δώματα που διέμενε η βασιλική οικογένεια...και δεν είναι οι Οθωμανοί που τα προκάλλεσαν όλα αυτά. Είναι οι αμέτρητοι εμφύλιοι, που οδήγησαν στην καταλήστευση της Πόλης από τους Φράγκους, στα 1204 και για πολλές δεκαετίες μετέπειτα: για την οποία πτώση ευθύνεται έκπτωτος αυτοκράτορας, με τον υιό του, που έταξε πολλά στην ληστρική συμμαχία των Βενετών, για να τον βοηθήσουν να ρίξουν τον Μουρτζουφλό...
Γνωστά, λίγο πολύ, τα παραπάνω. Στις λεπτομέρειες βρίσκεται ωστόσο ο διάβολος. Δεν έπεσε κανένας Ελληνισμός (νεωτερικός όρος). Έπεσε η Μεγάλη Ρωμαιοσύνη και η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία: οι οποίες παραμένουν έκπτωτες, και ποτέ δεν απελευθερώθηκαν. Και όχι μόνον αυτό: οι σύγχρονοι Έλληνες, όπως θέλουν να λέγονται (και εννοώντας Έλληνες, μάλιστα, ο νούς τους δημιουργεί αερογέφυρες με τον χρυσούν αιώνα του Περικλή: δεν σκέφτονται καν την ελληνόφωνη ρωμαϊκή Ανατολή, και όλον τον πολιτισμικό της πλούτο, που δεν μπορούν ΚΑΝ να υποψιαστούν, διότι ΔΕΝ μελετούν τις πηγές...) έφτασαν να παπαγαλίζουν τόσο πολύ τους προτέκτορές τους, που μισούν το οτιδήποτε γνήσια ρωμαϊκό, χριστιανικό, Πολίτικο, Μικρασιάτικο, Μαυροθαλασσίτικο, Μεσανατολίτικο...
Δεν υπήρξε καμία απελευθέρωση και από κανέναν δυνάστη. Καταστρέψαμε τους εαυτούς μας, μόνοι μας, βγάλαμε ο ένας τα μάτια του άλλου, και αλλάξαμε και το όνομά μας: κάπως έτσι το αισθάνομαι προσωπικά, αυτό που έχει συντελεστεί.
Μοναδική ακτίνα φωτός: το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που φέρει αυτό το φώς, που δεν πηγάζει από τους (εναπομείναντες) ζωντανούς, αλλά από τις γενεές των κεκοιμημένων, των οποίων τα λείψανα υπάρχουν ακόμα στην γη της Μεγάλης Ρωμαιοσύνης. Αυτή την μικρή, και συνάμα τόσο αστραφτερή, σπίθα θέλει να σβήσει ο ελλαδιτισμός, το ψευτο-ρωμαίικο καλύτερα...