Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Η
επέτειος των 200 χρόνων από την έναρξη
της επανάστασης του 1821 βρίσκει, δυστυχώς,
την Ελλάδα σε μια από τις δραματικότερες
φάσεις της ιστορικής της διαδρομής.
Μετά από μία μακρά, σχετικά, περίοδο
αξιόλογων επιτευγμάτων, σε όλους τους
τομείς της εθνικής της υπόστασης, της
κοινωνικής ανέλιξης, της προόδου των
γραμμάτων και των τεχνών, αλλά και της
οικονομικής της ανάπτυξης, η πατρίδα
μας βρέθηκε στη δίνη μιας απύθμενης
παρακμής.
Δεν
αναφέρομαι, κυρίως και αποκλειστικά,
σε αυτό καθεαυτό το έλλειμμα-χρέος, των
οποίων ο σπασμωδικός τρόπος με τον
οποίον σύρθηκαν και διαπομπεύθηκαν στο
ευρωπαϊκό προσκήνιο, και κυρίως οι
αλλεπάλληλοι και σαφώς ανορθόδοξοι
χειρισμοί αντιμετώπισής τους εγείρουν
πολυάριθμα όσο και αναπάντητα ερωτηματικά
(με τα οποία προβληματίστηκα, εκτενώς,
όλα αυτά τα χρόνια, σε προφορικό και
γραπτό λόγο μου, στην Ελλάδα και στο
εξωτερικό).
Στο
σύντομο αυτό σημείωμά μου αισθάνομαι
την ανάγκη να επικοινωνήσω με κάθε
προβληματιζόμενο Έλληνα, εκφράζοντας
την απορία μου, για το πώς και το γιατί
ο ελληνικός λαός παρέμεινε σε κατάσταση,
περίπου, χειμερίας νάρκης, και δεν
αντέδρασε στη σωρεία των όσων απαράδεκτων
του επιβάλλονται επί δέκα συνεχή χρόνια.
Πως, δηλαδή, δεχθήκαμε πειθήνια να
περιέλθουμε σε κατάσταση ουσιαστικής
δουλείας, παρότι αυτή είχε καταργηθεί
επί Σόλωνος, σε ότι αφορούσε τα χρέη.
Με
την ανακοίνωση του εορτασμού των 200
ετών, από το λαμπερό και ηρωικό ’21,
θεώρησα ότι, επιτέλους, μας δίνεται μια
θαυμάσια ευκαιρία, κάπως ως από μηχανής
Θεός, για να αφυπνιστούμε και να
εμπνευστούμε, από τους αγώνες των ένδοξων
προγόνων μας, για ανεξαρτησία, ελευθερία,
αξιοπρέπεια και εθνική κυριαρχία. Ήταν,
πράγματι, μια ανέλπιστη τύχη, η χρονική
συγκυρία αυτής της μεγάλης εθνικής
επετείου, με το απελπιστικό, από κάθε
οπτική γωνία, ελληνικό "τώρα".
Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήὈρθή ἐπανάληψη τῶν δύο προηγουμένων σχολίων μου, στήν παρούσα ἰστοσελίδα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤά δύο σχόλια αὐτά, ἔχουν γενικώτερη σημασία γιά τά πολιτικά μας πράγματα,
καί χρειάζεται σοβαρότητα καί νηφαλιότητά ἡ ἀφομοίωσή τους:
Α) Ἄν ὅμως ὁ κ.Πάηατ δέν συμφωνῆ μέ ἐσᾶς κα καθηγήτρια καί μέ ἐμᾶς,
πού πιστεύουμε ὄτι πολύ καλά τά λέτε,
δέν θά συμφωνήσῃ στήν Ἑλλάδα,
κανένας ἀπό τήν συνεχιζόμενη ἀνελλιπῶς, ἀπό τό 1974 καί μετά,
[ἀκόμη καί μέ τά τέσσερα..., ἀκόμη καί μέ τήν ἐν ἀνάγκη χωρίς σακάκι δραπέτευση, ἀκόμη καί ὅταν "σεβόμαστε...τίς Πρέσπες," ἀλλά ὄχι τόν Ἑλληνικό Λαό]
ἀμερικανοκίνητη "μεταπολιτευτική δικτατορία":
ἤτοι Ἀ-προεδρευομένη (καί ὄχι πράγματι Προεδρευομένη)
Ἐξω-κοινοβουλευτική (καί ὄχι πράγματι Κοινοβουλευτική)
Παηατία (καί ὄχι Δημοκρατία, οὔτε κάν πρωθυπουργοκεντρική δημοκρατία).
Β) Ἐπαναλαμβάνω:
....ἀμερικανοκίνητη "μεταπολιτευτική δικτατορία": ...Ἀ-προεδρευομένη Ἐξω-κοινοβουλευτική Παηατία.
(Καλή ἡ ἐπέτειος τῶν 200 χρόνων ἀπό τό 1821, ἀλλά ἀπό τό 1967/1974 πού συνεχίζεται νά δοῦμε πῶς θά γλυτώσουμε.)
Όπως τα λέτε. Αλλά, τι πρέπει να κάνουμε; Να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια;
Διαγραφή